CHROMA
της Ιωάννας Χρυσομάλλη
Μία βαθιά κατάδυση στο φάσμα των χρωμάτων και η ενσάρκωση αυτών μέσα από
την γλώσσα του σώματος και του ήχου. Μία ζωντανή τελετή επί σκηνής, με
επίκεντρο τα ενεργιακά κέντρα του σώματος (τσάκρα) που αντιστοιχούν στο κάθε
χρώμα.
Ξεκινώντας από το σημείο μηδέν, την απουσία των χρωμάτων, στην σταδιακή
εμφάνιση αυτών και την ένωσή τους.
Διάρκεια: 35 λεπτά, χωρίς διάλειμμα
Κατάλληλη ηλικία: 10+
La Petite Mort
του Νίκου Καλύβα
Γιατί χορεύεις; Γιατί φοβάσαι να σταματήσεις να χορεύεις;
Η φράση “la petite mort” στα γαλλικά σημαίνει κυριολεκτικά «ο μικρός θάνατος» και χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει τον οργασμό, υπονοώντας τη στιγμή της απόλυτης έντασης και παράδοσης, η οποία συχνά θεωρείται μια μορφή «μικρού θανάτου».
Πόσο ακόμη μπορείς να αντέξεις τον πόνο; Γιατί συνεχίζεις να χορεύεις παρά τον φόβο και την εξάντληση;
Δύο χορεύτριες βιώνουν τη φυσική και ψυχική κούραση στη μέση της καριέρας τους. Η ημερομηνία λήξης της, αν και όχι άμεση, αποτελεί µια διαρκής απειλή, µια παρούσα απουσία. Το σώμα τους, αναπόφευκτα τραυματισμένο και εξαντλημένο, συνιστά ένα πεδίο συγκρούσεων. Ένας αγώνας δρόμου με τον χρόνο, τις επιθυμίες, την απόλαυση, την φθορά και την αποδοχή. Το κάθε τραύμα, σωματικό και ψυχικό, προοικονομεί ένα “μικρό θανάτο”: κάθε τραυματική εμπειρία και κάθε προσωρινή παύση είναι μια προειδοποίηση για το τι έρχεται. Κάθε πτώση θυμίζει έναν θάνατο, όμως κάθε ανέβασμα είναι μια μορφή αντίστασης στην απώλεια. Κάθε «μικρός θάνατος» μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια ένταση ζωής.
Ακόμα τρέχεις. Γελάς;
Φέρνοντας στη σκηνή σωματικούς συνδυασμούς, σχέσεις και τραύματα του παρελθόντος, τόσο με χιούμορ όσο και με φόρτιση, οι χορεύτριες ταλαντεύονται μεταξύ αμφισβήτησης και επιβεβαίωσης της ικανότητας τους να αντέχουν και να βρίσκουν ευχαρίστηση ξανά και ξανά, φωτίζοντας ταυτόχρονα την ευθραυστότητα και την ανθεκτικότητα τόσο του ανθρώπου όσο και του επαγγέλματος.
Μα πότε θα σταματήσεις;
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού
Διάρκεια: 45 λεπτά
AURORA
ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ & SYNTHESIS 748 DANCE CO.
Ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς και η ελληνογαλλική ομάδα σύγχρονου χορού Synthesis 748 Dance Co. επιστρέφουν στο ΠΛΥΦΑ στον Βοτανικό με τη νέα τους δουλειά και υπογράφουν το έργο “AURORA”, για πέντε παραστάσεις από 14 έως και 18 Δεκεμβρίου. Το “AURORA”, τρίτο μέρος της χορογραφικής σειράς, “Sacred bodies of a new ecotopia” αντλεί έμπνευση από τον φυτικό κόσμο και το βιβλίο, Οι τρεις οικολογίες, του Félix Guattari, εξετάζοντας συμβιωτικές δυνατότητες μεταξύ φύσης και πολιτισμού σε μια εποχή έκτακτης οικολογικής ανάγκης. Ο Σπύρος Κουβαράς δημιουργεί μια χορογραφική μετα-μυθοπλασία, έναν τεχνοφυσικό τόπο ανάμεσα στο ονειρικό και στο πραγματικό που μοιάζει ξεκομμένος από το συμβατικό χωροχρονικό συνεχές. Σ’ έναν σκηνικό χώρο στον οποίο αλληλεπιδρούν πρωτογονικά και φουτουριστικά στοιχεία, οι ερμηνευτές φαντάζονται μια νέα εποχή που ανατέλλει. Τα σώματα τους μοιάζουν ταγμένα στην διαιώνιση της κίνησης τους και μέσα από τη συνεχή ανταλλαγή των αισθητηριακών ερεθισμάτων ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο χαράσσουν τα ίχνη μιας εναλλακτικής “γεωλογίας της ύπαρξης”. Το “AURORA” δεν είναι απλώς ένα έργο για το περιβάλλον, είναι ένα αυθύπαρκτο περιβάλλον. Μια αναδυόμενη κοινότητα έμβιων όντων που, προσεγγίζοντας τον κόσμο μας με μια ποιητική αφαίρεσης και φαντασίας, υποβάλλει αναστοχαστικά ερωτήματα για την πολιτισμική πραγματικότητα που έχουμε διαμορφώσει.
SYNTHESIS 748 DANCE CO.
H Synthesis 748 Dance Co. ιδρύθηκε το 2010 στο Παρίσι από τον χορογράφο, χορευτή, Σπύρο Κουβαρά με την υποστήριξη του CND – Γαλλικού Εθνικού Κέντρου. Από το 2017 η ομάδα υποστηρίζεται από το Υπουργείο Πολιτισμού και βάση της είναι η Αθήνα. Η Synthesis 748 Dance Co. έχει αναπτύξει διεθνή πορεία και έργα της έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα, μουσεία, γκαλερί, αρχαιολογικούς χώρους και φεστιβάλ σε ευρωπαϊκές χώρες, στη Νότια Αμερική, στον Λίβανο και πρόσφατα στο CICA Museum στη Νότια Κορέα. Η χορογραφική έρευνα και πρακτική του Σπύρου Κουβαρά εμπνέεται από τον μύθο και τις μετανθρωπιστικές θεωρίες και εστιάζει στο κοινωνικό φαντασιακό, αγκαλιάζοντας ουτοπικές κοινότητες του παρόντος και του μέλλοντος. Το χορευτικό λεξιλόγιο αποκλίνει από τις αναγνωρίσιμες φόρμες του σύγχρονου χορού και επικεντρώνεται στις αλληλεπιδράσεις σώματος, ήχου και εικόνας δημιουργώντας κινητικά περιβάλλοντα νεοτελετουργικής αισθητικής.
Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Don’t
ομάδα χορού ΑΝΕΜΑ και Ζωή Ευσταθίου
Η ομάδα χορού ΑΝΕΜΑ και η νέα χορογράφος Ζωή Ευσταθίου παρουσιάζουν την παράσταση “Don’t”, ένα έργο που εμπνέεται από κοινωνικές και κινητικές απαγορεύσεις.
Η έννοια της κινητικής απαγόρευσης προέκυψε από προηγούμενες σημειώσεις της χορογράφου που προέτρεπαν το χορευτή να πράξει ή να μην πράξει. Έχοντας ως αφετηρία ένα δυστοπικό περιβάλλον, οι χορευτές συσπειρώνονται για τη δημιουργία ενός συστήματος που γεννάται από τις απαγορεύσεις, λειτουργεί και επαναλαμβάνεται. Το σύστημα διαμορφώνεται από χορευτές – άτομα που υπακούουν από την αρχή της δημιουργίας του, βιώνοντας τη δυσφορία της συμμόρφωσης και από το άτομο – άλλοθι, μίας ετερότητας που υπακούει μη μπορώντας να διαχειριστεί την ελευθερία και τη μοναδικότητά της.
Η καλλιτεχνική και κινητική πρόταση της χορογράφου βασίζεται στην έννοια του μινιμαλισμού, της χορογραφικής σύνθεσης και της δημιουργίας κινητικού υλικού που επαναλαμβάνεται και παραλάσσεται, ως ένα λειτουργικό και εξουθενωτικό σύστημα.
Η χορογράφος, έχοντας μία επιπλέον κοινωνική ταυτότητα, της Ψυχολόγου, αναδεικνύει τη δυσλειτουργία ενός συστήματος, χορογραφώντας 4 χορεύτριες και, παράλληλα, «ανοίγοντας» διάλογο με το Πάντειο πανεπιστήμιο και Κοινωνικούς Ψυχολόγους που ερευνούν την οντότητα – σύστημα.
Την ημέρα της πρεμιέρας θα ακολουθήσει Q&A με τους δημιουργούς και ανοιχτή συζήτηση του κοινού με Μουσικολόγο, Δραματοθεραπεύτρια και Κοινωνικό Ψυχολόγο.
Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού
Διάρκεια: 45 λεπτά
REDUNDANCes
Ένα καινούργιο «μπαλέτο» που δεν χρειάζεται κανείς.
Ο χορογράφος Δημήτρης Μυτιληναίος επανέρχεται φέτος με την νέα του δουλειά REDUNDANCes. Επιμένοντας στον πειραματισμό με την αναδιατύπωση του μπαλετικού σκηνικού κώδικα, ανεβάζει τώρα ένα χορογραφικό κολάζ από διασκευασμένες κλασικές variations.
Ο τίτλος παλινδρομεί ανάμεσα στα «redundant dances» και «redundancies of dance», δηλαδή «περιττοί χοροί» και «περιττολογίες του χορού», και ακουμπά σαρκαστικά τόσο τη συζήτηση περί ωφελιμιστικής και χρήσιμης τέχνης όσο την τάση για συμβολική νοηματοδότηση και αφηγηματική συσχέτιση του έργου τέχνης με τη σύγχρονη ζωή. Ταυτόχρονα, σε έναν χιουμοριστικό τόνο, το έργο αναφέρεται αφενός στην αίσθηση ότι είναι περιττό το να κάνεις κάτι πιο δύσκολο (εν προκειμένω τον χορό) κι αφετέρου στη δυσκολία του να νιώθεις ότι αυτό που κάνεις είναι περιττό.
Το έργο αποτελείται από δεκαέξι διασκευές και εκτυλίσσεται σε τέσσερις πράξεις. Ο συνθέτης, Άντης Σκορδής, ενορχηστρώνει εκ νέου τα ορχηστρικά αποσπάσματα και μας δίνει τις κρουστές εκδοχές τους. Διατηρώντας ευλαβικά τις πρωτότυπες παρτιτούρες, η ομάδα των χορευτών-τριών δοκιμάζεται σε όλους τους συνδυασμούς (σόλι, ντούετα, τρίο, κουαρτέτα και κουιντέτα) με άξονα ένα κατ ́ επίφαση λιμπρέτο από το οποίο προκύπτουν και οι ρόλοι: ο Πρίγκιπας, η Παραμάνα, η Μαγείρισσα, ο Βασιλιάς της πάνω χώρας και η Πριγκίπισσα της πάνω χώρας. Η ιδέα των κρουστών διασκευών αποσκοπεί στην αισθητική ανανέωση του γνώριμου ρεπερτορίου, διαταράσσοντας τη σχέση ρυθμού και μελωδίας και τονίζοντας στοιχεία που ενδεχομένως δεν πρωταγωνιστούν στις πρωτότυπες εκδοχές, ενώ το libretto ενοποιεί τα θραύσματα των μπαλέτων και παράλληλα ανοίγει ένα παράθυρο στην φαντασία.
Στην παράσταση χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από τα: Études, Ωραία Κοιμωμένη, Καρυοθραύστης, Σύλβια, Η λίμνη των κύκνων, Συλφίδα, Πετρούσκα, Λορέντσια, Ζιζέλ, Ντιάνα και Ακταίων, Ρωμαίος και Ιουλιέτα και Η ιστορία της Μανόν.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Με την υποστήριξη της Σχολής Χορού Πωλίνα Γαλοπούλου.
Διάρκεια: 50’
Ιωάννα Πορτόλου & Ομάδα χορού Griffón
Η ομάδα χορού Griffón και η χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου παρουσιάζουν τη νέα τους παραγωγή Veritas, ένα διορατικό και επίκαιρο έργο που διερευνά την έννοια της αλήθειας, η οποία θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΠΛΥΦΑ στον Βοτανικό από τις 9 Νοεμβρίου και για δεκατέσσερις παραστάσεις έως τις 8 Δεκεμβρίου 2024 (κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.30). Μετά τις sold-out παραστάσεις του έργου Amazing, η Griffón επιστρέφει με ένα δυναμικό έργο που μιλάει για την αλήθεια, για όσα δεν φαίνονται, δεν ομολογούνται, δεν κρύβονται και δεν λέγονται.
Τι είναι η αλήθεια; Υπάρχει; Και αν ναι, ποιος τη γνωρίζει; Αλήθεια είναι αυτό που παρουσιάζεται ως πραγματικότητα. Οι πεποιθήσεις και η υποκειμενικότητα όμως είναι οι μεγαλύτεροι αντίπαλοί της, καθότι χρησιμοποιούν μια πληθώρα μεταφορών, αντωνυμιών και ανθρωπομορφισμών που εντέλει παρερμηνεύουν το αληθινό γεγονός. Πάνω σε αυτό το θέμα ο Γερμανός φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ υποστήριζε ότι η αλήθεια που αντιπροσωπεύεται από την aletheia (που ουσιαστικά σημαίνει «απόκρυψη») είναι διαφορετική από αυτή που αντιπροσωπεύει το veritas, που συνδέεται με μια ρωμαϊκή αντίληψη της ορθότητας και τελικά με μια νιτσεϊκή αίσθηση δικαιοσύνης και θέληση για εξουσία.
Μπορεί μια αλήθεια να είναι πιο αληθινή από κάποια άλλη; Στο νέο έργο Veritas η Ιωάννα Πορτόλου χορογραφεί τους χορευτές της ομάδας Griffón Ιωάννα Αποστόλου, Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιάννη Νικολαΐδη και Θεανώ Ξυδιά υπό τους επιβλητικούς ηλεκτρονικούς ήχους του Αντώνη Παλάσκα, δημιουργώντας ένα σύμπαν από πυκνές, συνειρμικές εικόνες, πολιτικοϊστορικές αναφορές και απόκοσμη ατμόσφαιρα. Η παράσταση Veritas φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με τη δική του προσωπική αλήθεια και τη φθαρτότητα του ανθρώπινου σώματος.
Η ομάδα χορού Griffón και η χορογράφος Ιωάννα Πορτόλου παρουσιάζουν την νέα τους παραγωγή “Veritas”, ένα διορατικό και άκρως επίκαιρο έργο που διερευνά την έννοια και την αξία της αλήθειας, το οποίο θα παρουσιαστεί στο Θέατρο ΠΛΥΦΑ για τέσσερις παραστάσεις στις 1, 2, 7 και 8 Ιουνίου 2024, στις 21.30.
Τι είναι η αλήθεια;
Υπάρχει;
Και αν ναι ποιος τη γνωρίζει;
Μπορεί μια αλήθεια να είναι πιο αληθινή από κάποια άλλη;
Αμφισβητώντας ότι η αλήθεια είναι η περιοχή που ονομάζουμε πραγματικότητα, που πάντα σχετίζεται με τον κόσμο που φανερώνει, το έργο διερευνά ακριβώς αυτά που δεν φαίνονται, αυτά που δεν ομολογούνται, αυτά που κρύβονται και δεν λέγονται. Αν τα πράγματα δεν είναι όπως ακριβώς μας παρουσιάζονται, αυτό ίσως συμβαίνει γιατί η αλήθεια μπορεί να είναι τρομακτική, μεγαλειώδης, τερατώδης, απρόβλεπτη. Παρόλα αυτά ζει συνέχεια μαζί μας, μας συνοδεύει κρυμμένη καλά στα έγκατα της ύπαρξής μας.
Έχουμε καταφέρει να την ακούσουμε;
Αρκεί κάποιος να μας την ψιθυρίσει.
Μέσα από μια πυκνή αλληλουχία συνειρμικών εικόνων και επιβλητικής μουσικής, η παράσταση “Veritas” μας φέρνει αντιμέτωπους με τη δική μας προσωπική αλήθεια.
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού
Το «Διεθνές Κέντρο Χορού & Θεάτρου Μήλου» ΑΜΚΕ παρουσιάζει μια παράσταση που διατρέχει μια πορεία μέσα στο χρόνο, ξεκινώντας από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου και φτάνοντας μέχρι τις γυναικοκτονίες των ημερών μας. Εμβληματικές αλλά και καθημερινές γυναικείες μορφές περνούν από τη σκηνή μέσα από τη μνήμη της Αφηγήτριας (Φιλιώ Λούβαρη) που διαχειρίζεται το δραματουργικό υλικό μέσω του λόγου και του σύγχρονου χορού. Οι ηρωίδες μιλούν με ευθύτητα, συγκίνηση και χιούμορ για τη δική τους ιστορία, μιλώντας, τελικά, για την ιστορία της Ελλάδας και τη Γυναίκα μέσα σε αυτήν. Μια παράσταση που προωθεί το διάλογο για τη θέση της γυναίκας σήμερα και φιλοδοξεί να αποδομήσει τον στερεοτυπικό έμφυλο ρόλο της.
ΣΚΗΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΦΩΝΗ, ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΑ
Μια γυναίκα κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Απλώνει την μπουγάδα, σκουπίζει, μαγειρεύει. Μπορεί να είναι από το Άργος, εκεί που έφτασαν οι κυνηγημένες από τους ξαδέλφους τους Δαναΐδες. Μπορεί κάποτε να της είχαν πει ένα ανέκδοτο που την πρόσβαλε και ποτέ να μην απάντησε. Μπορεί να είχε ακούσει ότι είναι ανεπρόκοπη γιατί δεν μπορεί να καθαρίσει μια πατάτα ή ότι δεν πρέπει να βγαίνει με το σώμα αυτό στην παραλία. Εκείνη όμως ξέρει. Ξέρει μέσα της και συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει να είναι αυτό που επιβάλλεται να είναι. Ούτε δούλα, ούτε κυρά.
ΣΥΝΟΨΗ
Τι αντιπροσωπεύει ένας θρόνος; Γιατί οι Δαναΐδες έφυγαν από την Αίγυπτο; Τι έγινε στο νησάκι Ρω από το 1927 μέχρι το 1961; Ποια απλώνει τη μπουγάδα; Ποια βγαίνει στο βουνό; Με πόσους τρόπους μαγειρεύονται οι πατάτες; Ποιος βγάζει αυτά τα ανέκδοτα; Μνήμη και λήθη, θραύσματα κειμένων, ιστορίες γυναικών και ιστορικά ντοκουμέντα συνθέτουν το «Μνημείο των Θηλυκοτήτων» του χθες που είναι έτοιμες να σκαρφαλώσουν στους βράχους του εδώ και τώρα.
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
– 2022: 29ο Φεστιβάλ Δήμου Μήλου και project “Pleureuses et Floraisons” / Newtopia 10.5 της ομάδας Omnivion (σύντομη εκδοχή, στα γαλλικά)
– 2023: Σίφνος «Μικρό Φεστιβάλ στον Μώλο», Μήλος Φεστιβάλ «Από Τη Θάλασσα», Κίμωλος Πολιτιστικές Εκδηλώσεις Δήμου
– 2024: Στέγη Χορού Λευκωσίας, Φεστιβάλ «Encounters / Συναντήσεις» της Ομάδας «Ασώματες Δυνάμεις»
Μετά το ΜΠΛΕ, το πρώτο μέρος μίας θεατρικής χρωματικής πενταλογίας που δημιουργήθηκε από την ομάδα θεάτρου «Bleu en Haut Bleu en Bas» (Μπλε Πάνω Μπλε Κάτω) με έδρα την Ελβετία και πρωτοπαρουσιάστηκε το 2016 στη Γενεύη, η Αννα Λεμονάκη επιστρέφει στην Αθήνα με την επιτυχία του τελευταίου της έργου G.O.L.D. που έκανε πρεμιέρα στο Festival de la Bâtie τον Αύγουστο του 2022.
Το G.O.L.D. εμπνέεται από το σήμερα, μια κοινωνία που διαιρεί και δομεί ριζικά την κοινωνία σε θριαμβευτές νικητές και ασήμαντους ηττημένους.
Τι μπορεί να συμβεί αν παραιτηθούμε από την πίεση που δημιουργεί η επιταγή της επιτυχίας; Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αποτυχία σε τακτική βάση, αλλά τείνουμε να την αρνούμαστε, να αποφεύγουμε το θέμα, επειδή έχουμε μάθει να κρατάμε τις αποτυχίες μας κρυφές. Η εκθαμβωτική επιτυχία, η μεθυστική δόξα και η ανάγκη για αναγνώριση εξιδανικεύονται. Η αποτυχία δεν αποτελεί καν επιλογή και συνδέεται πάντα με ντροπή. Κατ’ αρχήν, εστιάζουμε στις ιστορίες της ζωής μας που συνδέονται με την επιτυχία. Τι θα συμβεί αν εξισορροπήσουμε την ισορροπία, δηλαδή αν δώσουμε φωνή και χώρο και στις ατέλειες και σε ό,τι αυτές εμπεριέχουν;
Υπάρχουν μικρές, καθημερινές αποτυχίες που έχουν μικρή επίδραση πάνω μας, καυστικές και αξιοθρήνητες αποτυχίες, και μεγαλύτερες, λαμπρές, ακόμη και μεγαλειώδεις αποτυχίες που είναι τρομακτικά ανώτερες από τις δυνάμεις μας, που μπορούν να μας επηρεάσουν σημαντικά, που μας υπενθυμίζουν τις αδυναμίες μας και την ίδια μας την ευθραυστότητα- νιώθουμε αποθαρρημένοι, συντετριμμένοι, στο χείλος της αβύσσου, αλλά τι συμβαίνει όταν ανακάμψουμε, όταν αναστηθούμε; Πολλές είναι οι πιθανές αντιδράσεις: φυγή, αυτοκριτική, αναπροσανατολισμός, πανικός, αδιαφορία, μαστίγωμα, κατάσταση αδράνειας, αμείλικτη αυτοκριτική, άρνηση ή μια αποκάλυψη που αποκαλύπτει τη ματαιότητα και το κενό των φιλοδοξιών του παρελθόντος…
Από την πολυτέλεια στη φτώχεια, από την απόλυτη στιγμή της χαράς στην τραγωδία, από την εξουσία που επιδεικνύεται στην ευθραυστότητα που συγκαλύπτεται ή αποκαλύπτεται, από όλες αυτές τις στιγμές μετάβασης και τα υπερβολικά “τοπία” τους ταξιδεύει το G.O.L.D.
Στην Ελβετία, μετά το Μπλε, η Άννα ανέβασε το Αιματηρό Φούξια, το Λευκό, το G.O.L.D. (Glory or Little Dreams) και τώρα ετοιμάζει το Black – What a Beaty–Full Catastrophe το οποίο θα ανέβει στην Comédie de Genève το 2025.
Παράλληλα ετοιμάζει το πρώτο της χορογραφικό έργο και ταινία Kiss and Fly.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΝΑΣ ΛΕΜΟΝΑΚΗ
Η Άννα γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγαλώνει στον Παναμά, την Κρήτη και την Αθήνα. Αποκτά πτυχίο Πολιτικών Επιστημών στην Αθήνα και το Μπέργκεν το 2006 και μεταπτυχιακό τίτλο Κοινωνιολογίας και Μέσων από το πανεπιστήμιο του Φριμπούρ. Σπουδάζει στη Θεατρική Σχολή Serge Martin (Γενεύη) και αποφοιτεί το 2013. Παρακολουθεί εργαστήρια με τη Susan Batson στο Interkunst (Βερολίνο, 2014 και 2017), με τον Ανδρέα Μανωλικάκη (Πρόεδρος του Actors Studio, Νέα Υόρκη) στην Αθήνα και με τον Damian De Schrijver (TgStan, Βέλγιο) στη Γενεύη το 2018. Ακολουθεί το CAS στην Υποκριτική και τη Δραματουργία Κειμένου στο HETSR και στο πανεπιστήμιο της Λωζάνης (2018-2020).
Η Άννα ερμηνεύει για τη Λένα Κιτσοπούλου ρόλους στο Χαίρε Νύμφη (2013), στο Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα (2015) και στο Cry (2018-2021) στο θέατρο Saint-Gervais της Γενεύης και στο Θέατρο Τέχνης. Συνεργάζεται μεταξύ άλλων με τους Philippe Quesne, Νίκο Καραθάνο, Adina Secretan, τη θεατρική εταιρία Cie Daniel Blake για το θεατρικό εγχείρημα Opa (2ο βραβείο – PREMIO 2017). Στο σινεμά παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία La nuit est encore jeune [Η νύχτα είναι ακόμη μεγάλη], σκηνοθετημένη από τον Indika Udugampola με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα (Βραβείο του Υποσχόμενου Σκηνοθέτη στο Διεθνές Φεστιβάλ του Κολόμπο, 2015). Ιδρύει την πειραματική εταιρία θεάτρου και μουσικής Cie Bleu en Haut Bleu en Bas μαζί με τον μουσικό Samuel Schmidiger (2015) και παρουσιάζει τα πρώτα δύο μέρη από την πενταλογία της, BLEU και FUCHSIA SAIGNANT στο φεστιβάλ La Bâtie το 2019 και το τρίτο μέρος BLANC (Βραβείο του SSA, 2020) στο Le Grütli (2021). Παρουσιάζει την παράσταση P.E.T.U.L.A. bye bye (2017) στο θέατρο Saint-Gervais και στο ΚΕΤ της Αθήνας. Είναι καλεσμένη από το θέατρο Le Poche και σκηνοθετεί το θεατρικό έργο SAPPHOx, γραμμένο από την Sarah-Jane Moloney (2020). Το 2002 παρουσιάζει το G.O.L.D. στο φεστιβάλ La Bâtie. Εργάζεται ως συγγραφέας και δραματουργός για το χορευτικό έργο Bis N.S (as usual) του χορογράφου Ιωάννη Μανταφούνη στην Όπερα της Λυόν (2021) και το έργο A la carte στο Frankfurd Dresden Ballet Company (2023). Το 2023/2024 κάνει την χορευτική-αναρριχητική περφόρμανς και ταινία Kiss and Fly στο Λεωνίδιο και στην Ταρίφα και ετοιμάζει το έργο Black : What a Beauty-Full Catastrophe (2025, Comédie de Genève,Γενευή).
EIΠΑΝ για το G.O.L.D
Στο φεστιβάλ του La Bâtie, η τέχνη του να πετάς, να πέφτεις και να ξαναπετάς.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, η αποτυχία δεν είναι κάτι κακό, αλλά ένα απαραίτητο βήμα προς την πρόοδο. Ωστόσο, στην κοινωνία μας που βασίζεται στις επιδόσεις, η επιτυχία είναι το μόνο πράγμα που γιορτάζουμε. Στη Γενεύη, πριν από τη Σιόν, τη Vevey και το Παρίσι, η Άννα Λεμονάκη καταρρίπτει αυτό το κλισέ.
Le temps, Marie-Pierre Genecand, 2022
Mια σπουδή πάνω στην αποτυχία με ποίηση, χιούμορ και ευαισθησία, και μια λαμπρή ομάδα περφόρμερ – μακάρι να το δούμε και στην Αθήνα.
Γιώργος Βουδικλάρης, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 2022
Στο «G.O.L.D.» η Άννα Λεμονάκη δημιουργεί μια φιλόδοξη παράσταση με αντιήρωες που θα αποδομήσουν τους μύθους γύρω από την επιτυχία και την υπόσχεσή της για ένα «ευτυχές τέλος». Χρησιμοποιεί την αίγλη ενός «φανταχτερού» συστήματος για να μιλήσει για όλα τα επίπεδα και τα ζητήματα γύρω από τον κόσμο της εργασίας και την επιτακτική ανάγκη σταδιοδρομίας.
Δεν ενδείκνυται η είσοδος σε άτομα κάτω των 14 ετών
Μπορούμε να γίνουμε οι φαντασιωτές της καθημερινότητάς μας;
Τρία σώματα αναζητούν τη Φαντασία στην καθημερινότητα καθώς κυλούν σε απροσδιόριστα μέρη και στιγμιότυπα. Προθέσεις και πράξεις θολές, αποσπάσματα κοινής λογικής και ελευθερίας, περάσματα κατανόησης και έξαρσης, διαμορφώνουν μία κινητική γλώσσα εξερεύνησης.
H παράσταση FANTASIST εμπνέεται από το καθημερινό σώμα που επιβιώνει, εφευρίσκει, χορεύει, για να οραματιστεί τη Φαντασία στο σήμερα ως μία καθημερινή πρακτική ελευθερίας· ως ένα οικουμενικό αγαθό του ανθρώπινου πεδίου δράσης, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά, αλλοιώνοντας το δίπολο σκέψης που συχνά την περιγράφει είτε ως απειλή φαντασιοπληξίας είτε ως εξαιρετική ικανότητα που διατίθεται νοσταλγικά σε λίγους εκλεκτούς.