Event Category: Θέατρο

BIRTHLAND
Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά
της Mina Petrić σε συνεργασία με τις Βένια Σταματιάδη & Ελένη Αποστολοπούλου

Η Ελένη Αποστολοπούλου και Βένια Σταματιάδη συνεργάζονται με την θεατρική συγγραφέα Mina Petrić και δημιουργούν το θεατρικό έργο «BIRTHLAND Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’ αυτά», το οποίο, με βιωματική αφετηρία, έχει ως θεματικό άξονα το πως μια γυναίκα καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην ταινία «Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά», η Βεατρίκη υποδύεται μια γυναίκα που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της λόγω εγκυμοσύνης. Όμως, όσο προχωράει το γύρισμα οι χαρακτήρες αποσυντίθενται, η ιστορία καταρρέει και το σενάριο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τη ζωή της. Γίνεται η μυθοπλασία να μοιάζει τόσο με την πραγματικότητα;

Σημείωμα της ομάδας
Πόσο ανοιχτά μιλάμε για τις εργασιακές διακρίσεις που υπόκεινται οι γυναίκες λόγω της εγκυμοσύνης τους; Πόσο συχνά οι γυναίκες κάνουν έκτρωση όχι από επιλογή αλλά για να μην χάσουν τη δουλειά τους; Πόσο ελεύθερα μιλάμε για τις δύσκολες όψεις της μητρότητας; Η παράσταση «Birthland. Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά» μιλάει για τις γυναίκες που δυσκολεύονται να αποφασίσουν αν θέλουν ή δεν θέλουν να κάνουν παιδί. Για άλλες, που το μετάνιωσαν και δεν τολμούν να το πουν ούτε στον καθρέφτη τους. Για το χρόνο που κυλάει και τα βάζει μαζί σου. Γι’ αυτό το μεγάλο ΤΩΡΑ Η’ ΠΟΤΕ που βαραίνει εμάς τις γυναίκες γύρω στα 35- 40. Γιατί, μπορεί πλέον πολλές από μας διαλέγουμε μια γραμμή φυγής πέραν των κοινωνικών επιταγών, αλλά κουβαλάμε ταυτόχρονα ένα άγχος. Τόσο για την δουλειά όσο και για αν θα κάνουμε οικογένεια, τι μορφή θα έχει αυτή η οικογένεια. Και μπαίνουμε συνέχεια σε διλήμματα. Νομίζω πως αυτό το άγχος το έχει όλη η γενιά μας και θέλαμε να γράψουμε ένα έργο γι’ αυτό: για την αγωνία του να παραμείνουμε ενεργές εργασιακά σε συνδυασμό με το δίλημμα του να γίνουμε μητέρες. Και για το αν μπορεί ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χαρούμενα μέσα σ’ αυτό το χάος.

Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ

Μία γυναίκα, σε μια κουζίνα, μια διαφορετική κουζίνα. Γιατί στην κουζίνα αυτή δε μαγειρεύεται τίποτα, ίσως μόνο μια αυτοκτονία. Άλλωστε φλερτάρει με το θάνατο κάθε μέρα. Πριν αποφασίσει όμως, πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί αυτά που τη βαραίνουν.

Και να καταφέρει μια φορά να ολοκληρώσει, μιας και στο σεξ δεν τα καταφέρνει.

Και να μοιραστεί και κάποια ψυχικά της τραύματα στο δονητή της.

Και να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το σώμα της , αλλά κι η ίδια της η ύπαρξη είναι τόσο μοναχικά.

Και να κάνει και λίγο sexting.

Και να δει μερικές αγαπημένες της ταινίες.

Και να αφήσει και μία διαθήκη.

Και να γράψει και μερικά τραγούδια.

Και να μην διεκδικήσει ένα τελευταίο φιλί. Από κάποιον που αξίζει να πεθάνει γι’ αυτόν.

Όσο ανοιχτοί κι αν έχουμε γίνει ως κοινωνία σε ζητήματα που παλαιότερα θεωρούνταν ιδιωτικής φύσεως, το στίγμα γύρω από τις συναισθηματικές και σεξουαλικές μας δυσκολίες παραμένει αξεπέραστο. Μιλάμε εύκολα για τη σωματική μας υγεία, αλλά εξακολουθεί να μας είναι εξαιρετικά άβολο να μιλήσουμε για το άγχος, την κατάθλιψη, τις σεξουαλικές μας εμπλοκές ή φαντασιώσεις μας, την ανεξέλεγκτη αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς.

«Αυτή» με αιχμηρό χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια, καυτηριάζει τη ψηφιοποίηση της σεξουαλικής ζωής, τη δύναμη του τραύματος, το ρίζωμα της πατριαρχίας που όσο κι αν επιλέγουμε όλο και πιο συνειδητά πια να πετάξουμε, σε μεγάλο βαθμό μας έχει ήδη -ανεπαίσθητα ή κι αισθητά ορίσει, το φόβο γι’ αυτό που βαθύτερα επιθυμούμε: Την έκθεση του αληθινού μας εαυτού και τη βαθύτερη σύνδεσή μας με ένα άλλο πλάσμα. Ή δύο. Ή τρία. Ή αμέτρητα.

«Υπάρχει κάποιο app για να κοιμούνται οι άνθρωποι αγκαλιά; Για ένα βράδυ, για ένα one night nap. Και το πρωί ο καθένας σπίτι του ή στη δουλειά του, όπου θέλει. Χωρίς πολλά πολλά απλά έρχεσαι με τις πυτζάμες σου, ξαπλώνουμε και κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπορεί να μην πούμε ούτε ονόματα, ούτε καληνύχτα. Αλλά αγκαλιαζόμαστε σα να γνωριζόμασταν από παλιά. Δεν υπάρχει; Κρίμα.»

Μέσα από το απέλπιδο «γύμνωμα» των πιο απόκρυφων κι αθέατων πλευρών της σε ένα ακροατήριο, χωρίς φόβο ή αιδώ- ούτως ή άλλως μάλλον αμέσως μετά πρόκειται να πεθάνει- ανακαλύπτει πως τελικά υπάρχει ομορφιά ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη. Γιατί όσο τα αποδεχόμαστε και τα μοιραζόμαστε βγαίνουμε προς το φως. Και τότε βλέπουμε πως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόν@.

Το «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ», είναι ένα έργο που αναφέρεται στη Σύλβια Πλαθ. Ένα έργο που αφορμάται από τη Σύλβια Πλαθ. Κι ένα έργο που σίγουρα δεν είναι μόνο για τη Σύλβια Πλαθ.

Κατάλληλο για άνω των 18 ετών.

Αλλαγή: Μέθοδος
Μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί 

Είναι βράδυ. Βρισκόμαστε σ΄ ένα δωμάτιο, γεμάτο από βιβλία, χαρτιά, σημειώσεις. Εκεί, ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί να γράψει. Θέλει να γίνει συγγραφέας. Ξαφνικά, μέσα στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός άνδρας, που αποφασίζει να τον βοηθήσει να θυμηθεί το παρελθόν του. Οι δύο αυτοί άνδρες κάνουν μια βουτιά στη μνήμη του πρώτου. Μέσα από αυτή τη βουτιά, ταξιδεύουμε μαζί τους από ένα χωριό του γαλλικού βορρά μέχρι το Παρίσι. Ο νεαρός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, θα θυμηθεί τα χρόνια του στο λύκειο, πρόσωπα και καταστάσεις που τον σημάδεψαν, αλλά κυρίως την διαδικασία της επανεπινόησης του εαυτού και την ανάγκη να ξεφύγει από το παρελθόν του. Από την αρχή της αφήγησης, συνειδητοποιούμε ότι οι δύο αυτοί άνδρες, είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο εαυτός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, είναι ο εαυτός του παρόντος, ο εαυτός που θέλει, να εξελιχθεί, να προχωρήσει και ο άλλος είναι ο παρελθοντικός / έφηβος εαυτός, αυτός ο εαυτός που είναι γεμάτος από ενοχικότητα και φόβο για το μέλλον, είναι ο εαυτός που θα ήθελε να μείνει και να με κάθε τρόπο κατηγορεί τον παροντικό εαυτό για τα πρόσωπα και τους τόπους που άφησε πίσω του. Η σύγκρουση μεταξύ παρελθοντικού και παροντικού εαυτού είναι αναπόφευκτη.

Tο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, «Αλλαγή: Μέθοδος», στάθηκε η αφορμή, να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι με τον Διονύση και τον Κωσταντίνο, και να ερευνήσουμε πάνω στην έννοια της ταυτότητας με την ευρύτερη έννοια, την σεξουαλική, την ταξική, την κοινωνική και το πώς μία προσωπική ιστορία, παίρνει κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις. Μέσα από αυτή την ιστορία παρακολουθούμε τον προσωπικό αγώνα ενός ανθρώπου να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, να εξελιχθεί και να ξεφύγει από το παρελθόν.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ίδιες ευκαιρίες, δεν γεννηθήκαμε όλοι σε περιβάλλοντα προνομιούχα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτό τον κόσμο, μαθαίνοντας να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η ιστορία αυτού του αγοριού, από μια φτωχή οικογένεια ενός χωριού του γαλλικού βορρά, δίνει φωνή σε αυτές τις κοινωνικές τάξεις και σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο και δύσκολο. Παρόλο που ήμουν πολύ πιο τυχερή από αυτό το αγόρι, η ιστορία του μιλά στην καρδιά μου, γιατί ποιος άνθρωπος εν τέλει δεν θέλει να αγαπηθεί? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να γίνει αποδεκτός από τους άλλους? Ποιος δεν έχει νιώσει διαφορετικός από τους άλλους, έστω και μία φορά, κάποια στιγμή στη ζωή του? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να βρει την θέση του σε αυτό τον κόσμο? Μόνο έμπνευση, δύναμη και κουράγιο παίρνω από αυτή την ιστορία που μας προσφέρει ο Λουί, για να προχωρήσω, να πάω μπροστά, να εξελιχθώ και να αλλάξω και εγώ η ίδια. Και ίσως μία απόδειξη αυτού, είναι το γεγονός ότι κάνω αυτή την παράσταση.

Θα κλείσω με μία φράση του Σαρτρ, στην οποία, πιστεύω βρίσκεται συμπυκνωμένο μεγάλο μέρος της ουσίας του έργου «Αλλαγή: Μέθοδος», η οποία λέει το εξής: «Σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν».

Εύα Φρακτοπούλου

(I am) The Labyrinth 2.0

Μετά από έναν απόλυτα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων με συνεχόμενα sold-out, το I am The Labyrinth επιστρέφει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, προσκαλώντας το κοινό σε μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Είμαι το τέρας, είμαι ο μύθος, είμαι ο Λαβύρινθος.

Σε σκηνοθεσία του Riginos R, 14 διεθνείς ερμηνευτές σε προσκαλούν να βρεθείς στο κέντρο της αφήγησης και να διεισδύσεις στον αρχαιότερο μύθο της Ευρώπης.

Το «I am the Labyrinth» παριστά, βιώνει και αποδέχεται την κατάδυση αυτή, οδηγώντας τον θεατή με μίτο την τέχνη: Τον χορό, την ποίηση, την βιντεο-εγκατάσταση, την μουσική και καταλήγει στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής. Αναζητά την συμμετοχή. Ξετυλίγοντας το κόκκινο νήμα του μύθου, εμπλέκει τον θεατή εν είδη μύησης, αλλά και εξερεύνησης του θεάματος και της εμπειρίας.

Ο λαβύρινθος λειτουργεί ως εκδήλωση του συλλογικού υποσυνείδητου και του μυστηρίου του. Η εισχώρηση και επίλυση του λαβυρίνθου αποτελεί μια αρχετυπική μύηση στον ίδιο τον εαυτό, η οποία κορυφώνεται στη συνάντηση με τον Μινώταυρο, το σύμβολο του αρχαίου, του άγνωστου αλλά ταυτόχρονα και του πιο προσωπικού. Το τέρας μέσα μας καραδοκεί, η έξοδος φωτίζει το ταξίδι.

Το *I am The Labyrinth* σε καλεί να αφεθείς σε μια εμπειρία που θα σε οδηγήσει σε απρόβλεπτα, σκοτεινά μονοπάτια. Εδώ, ο έρωτας, η δύναμη και ο μύθος ενώνονται για να προκαλέσουν ό,τι πιο βαθύ και ανείπωτο κρύβουμε μέσα μας. Ο Λαβύρινθος και το Τέρας είναι οι φόβοι μας για το άγνωστο, για το απαγορευμένο. Η παράσταση με τρόπο τελετουργικό, βιωματικό βάζει στο επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα που διηγείται, εγγραφει, επιθυμεί και πάσχει. Αναζητά να διεισδύσει στο Λαβύρινθο και ταυτόχρονα ψάχνει την έξοδο απ’αυτόν. Ο Λαβύρινθος γίνεται εμπειρία για τους θεατές.”

Τι να Περιμένεις:

• Αυστηρά για ενήλικες (18+) – Περιέχει έντονες σκηνές βίας και σεξουαλικού περιεχομένου.
• Απόλυτο σκοτάδι, δυνατή μουσική, έντονα φώτα.
• Άμεση αλληλεπίδραση με τους ηθοποιούς.
• Απαγορεύεται η καταγραφή μέρους ή ολόκληρης της παράστασης– Ζήσε την εμπειρία στο απόλυτο.

Λαμπρά Παράσιτα
του Philip Ridley

-Γεια σας είμαι η Τζιλ
-Κι εγώ είμαι ο Όλι
-Κι αυτός είναι ο γιος μας, ο Μπέντζι
-Θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για το σπίτι μας
-Το σπίτι των ονείρων μας
-Πώς το αποκτήσαμε.
-Ακριβώς. Γιατί… ωραία…κοιτάξτε..
-…είμαστε καλοί άνθρωποι…

Τα Λαμπρά Παράσιτα του Philip Ridley είναι μια σκοτεινή και αιχμηρή σάτιρα. Μια σουρεαλιστική, μαύρη κωμωδία που εξερευνά τα όρια που φτάνει ένα νεαρό ζευγάρι προκειμένου να εξασφαλίσει το σπίτι των ονείρων του, μέσα στην εποχή της στεγαστικής κρίσης. Αρπάζοντας την εξωπραγματική ευκαιρία που τους προσφέρεται, ξεκινούν ένα εφιαλτικό ταξίδι που αναδεικνύει τις συνέπειες του υλισμού, του εξευγενισμού μιας περιοχής, το φαινόμενο της έλλειψης στέγης, της απληστίας αλλά και της εμμονής με το κοινωνικό στάτους. Άβολο, αστείο, και προκλητικό, το έργο του Ridley λειτουργεί ως μια ισχυρή κριτική της καταναλωτικής κουλτούρας και των ηθικών  θυσιών που κάνουμε για την ικανοποίηση των αχόρταγων αναγκών μας.

Διάρκεια: 100 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Contra στην Πρόοδο – ένα Πεδίο Μνήμης

H Dulcinea Compania παρουσιάζει το έργο του Εστέβ Σολέρ «Κόντρα στην Πρόοδο-ένα πεδίο μνήμης», σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και διασκευή Ιωάννας Κανελλοπούλου και Άννας-Μαρίας Ιακώβου. 

Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κατακλύζει τα πάντα και ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ποτέ, ένα καινοτόμο τεχνολογικό πρόγραμμα, η «Εκπνοή», επαναφέρει τις αναμνήσεις από την τελευταία εβδομάδα της ζωής μιας γυναίκας. 

Με αισθητικές αναφορές στην pop και sci-fi κουλτούρα δημιουργείται ένα παράλογο, αλλά όχι και τόσο ανοίκειο σύμπαν, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να υπάρξουν, ανάμεσα στην απώλεια, τη νοσταλγία και το τεχνολογικό άγχος. 

Ο Ιονέσκο έγραψε: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μην είσαι πουθενά».

 Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα ηλικίας άνω των 16 ετών.

ΤΕΛΜΑΤΑ / ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ

O Γιώργος Σεφέρης μεταφράζει ημιτελώς τις αλληγορικές φάρσες του Γάλλου νομπελίστα André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας Λυόμενος» και τις αφήνει ανέκδοτες στα χειρόγραφά του. Τα κείμενα αυτά δίνουν το υλικό για μία παράσταση που αφορά τη σύγκρουση δύο κόσμων, του κόσμου της λογοτεχνίας και του κόσμου της ζωώδους εργασίας, εντός του σύμπαντος του παραμυθιού της κοκκινοσκουφίτσας. Τα ζώα εκπαιδεύονται να φοβούνται τον εαυτό τους και να συμπαθούν τους ανθρώπους που τα καταπιέζουν, σε έναν φαύλο κύκλο που προσδοκά να σπάσει από έναν Προμηθέα που ολοένα έρχεται.

«Πρέπει να προσπαθήσομε να ποικίλλουμε λιγάκι την ύπαρξή μας»

Σε ένα αστικό σαλόνι του Παρισιού, τέσσερις λογοτέχνες συναντιούνται ξανά και ξανά για να συζητήσουν τη συγγραφή ενός βιβλίου. Όσο εκείνοι φληναφούν, μια αγέλη ζώων εργάζεται ακατάπαυστα για να τους υπηρετεί. Όταν τα ζώα αυτά θα χτυπήσουν την πόρτα τους, ακριβώς όπως ο λύκος χτυπά την πόρτα της γιαγιάς, το σαλόνι κλονίζεται. Παγιδευμένοι από διαφορετικές πλευρές του τοίχου, άνθρωποι και ζώα προσδοκούν μια επαναστατική πράξη για να τους λυτρώσει από τον εαυτό τους. Μεταξύ των λογοτεχνών καταφθάνει ο Προμηθέας, η μυθική φιγούρα που έχει μόλις λυθεί από τον Καύκασο, και ο φαύλος κύκλος σπάει. Ποιος θα επιζήσει από αυτήν την απελευθέρωση; Τίνος τον επικήδειο εκφωνεί, τελικά, ο Προμηθέας;

«Γιατί είμαστε τόσο πειθήνιοι; Γιατί έχουμε τόση αδυναμία να αναγνωρίσουμε τον εχθρό μας;»

Μετά τις παραστάσεις «oRt I. ένας άνθρωπος μπορεί να σπάσει» και «αγωνία ιερή. στον αργαλειό της Εύας Palmer Σικελιανού», η Εταιρεία Θεάτρου Πρόταση φέρνει για πρώτη φορά στη σκηνή πολιτικές αλληγορικές φάρσες του André Gide «Τέλματα» και «Προμηθέας λυόμενος», μέσα από τις ημιτελείς και ανέκδοτες χειρόγραφες μεταφράσεις του Γιώργου Σεφέρη. Απόσπασμα της παράστασης διακρίθηκε στον διαγωνισμό «24 hours rush project», σε διοργάνωση της Μικρής Ακαδημίας (Σεπτέμβριος 2024).

Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Παγιδευμένοι στα λογοτεχνικά τους σαλόνια, οι χαρακτήρες του André Gide ζουν χάρη στον μόχθο που καταβάλλουν τα ζώα του κήπου τους. Η ημιτελής τους απόπειρα να γράψουν και η ημιτελής απόπειρα των ζώων να απελευθερώσουν το καθένα τον εαυτό του κατοπτρίζονται στην ίδια τη μετάφραση του Γιώργου Σεφέρη· τα λάθη, οι μεταφραστικές αβλεψίες, οι επιλογές του ποιητή μετασκευάζονται στην χορογραφία των ηθοποιών. Η μεταφραστική διαδικασία μεταφέρεται στη σκηνή αυτούσια. Η εξευγενισμένη ποίηση του fin de siècle συνθέτει ένα ασφυκτικό τοπίο νεκροταφείου, μέσα στο οποίο τα ζώα φροντίζουν τους ίδιους τους τους τάφους. Μια αλληγορική πολιτική φάρσα για μία πόλη που παγιδεύει τους κατοίκους της σε ημιτελείς ιδέες και ημιτελείς ζωές, αναγκάζοντάς τους να υπηρετούν τους άλλους και να βρίσκουν ελπίδα μόνο στην προσδοκία ενός μεσσία που ολοένα έρχεται.

Υπό την αιγίδα του Γαλλικού Ινστιτούτου.

ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΧΩΡΑ
του Ανδρέα Φλουράκη

Δεν υπάρχει μέλλον για εμάς εδώ.

Μια ομάδα νέων ανθρώπων νιώθει πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Μαζεύονται για να σκεφτούν και να ονειρευτούν έναν νέο κόσμο.

Το δια-καλλιτεχνικό έργο του Ανδρέα Φλουράκη, γραμμένο κατά τη διάρκεια της σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, φαντάζεται μια χορωδία νέων Ελλήνων, οι οποίοι εκθέτουν ένα μανιφέστο για τη χώρα των ονείρων τους.

Θα πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες τους;

Η παράσταση διαθέτει διεθνή καστ ηθοποιών της FONACT και πραγματοποιείται στην αγγλική γλώσσα.

Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν
(μια παράσταση για το τέλος του κόσμου)
Σκηνοθεσία: Γιώργος  Παύλου

Η γιαγιά έχει άνοια. Η οικογένεια προσπαθεί να βοηθήσει. Κάνει ό,τι μπορεί. Όλοι και όλες προσπαθούν να της θυμίσουν κάτι απ’ τα «παλιά», να ταρακουνήσουν τη μνήμη της, να την κρατήσουν ζωντανή μέσα απ’ το παρελθόν. Ενώ η οικογένεια προσπαθεί να ερεθίσει τη μνήμη της γιαγιάς, αποκαλύπτεται πως το παρελθόν έχει πια πεθάνει, τίποτα απ’ τον κόσμο της γιαγιάς δεν υπάρχει πια.

Μήπως το τέλος του κόσμου επαναλαμβάνεται συνεχώς και εμείς δεν είμαστε ποτέ εκεί για να το δούμε;

Ο Γιώργος Παύλου παρέα με τους περσινούς απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών παρουσιάζουν μια παράσταση για το τέλος του κόσμου.

Το θεατρικό κείμενο «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» προέκυψε από το μάθημα «Δημιουργική Γραφή-Δραματουργία Παράστασης» (Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών 2023-24).

Διάρκεια: 65′

Σε διπλή διανομή η Άρτεμις Βαλτζάκη και η Δανάη Γεωργούλα (10/3,11/3,17/3,18/3, 24/3, 25/3 η Άρτεμις Βαλτζάκη και στις 31/3,1/4, 7/4, 8/4, 14/4, 15/4 η Δανάη Γεωργούλα)

“CARNAGE”
του Μάκη Σεμερτζίδη

Η ανθρώπινη ψυχή συχνά παραμένει δεσμευμένη—από το ψυχικό τραύμα, το κοινωνικό πρέπει,  τον φόβο για την αλήθεια και τον πραγματικό εαυτό. Αισθάνεσαι σαν να βλέπεις τη ζωή μέσα από ένα αδιόρατο, άκαμπτο, διάφανο τοίχο, λαχταρώντας, μάταια, να γκρεμίσεις αυτό που σε κρατά σε απόσταση, καθώς βλέπεις άλλους να ζουν μια ζωή που εσύ δεν μπορείς.

 Ποια είναι η πρώτη πράξη βίας; Ποιοι είναι οι σταθμοί αυτής της εξελικτικής βιαιότητας που ορίζει την διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου; H έννοια της βίας παίρνει άλλες διαστάσεις. Δεν είναι μόνο σωματική αλλά και υπαρξιακή, όπου η άρνηση της ωρίμανσης, η καταπιεσμένη ταυτότητα και οι ανεπούλωτες πληγές διαμορφώνουν τη ζωή εξίσου καθοριστικά με τη μοίρα. Σε αυτό το έργο, εξερευνούμε τον εγκλωβισμένο εαυτό—τον Σεμπάστιαν, αιώνια παιδί σε σώμα άντρα, τη Βάιολετ, να ξαναγράφει την πραγματικότητα για να διατηρήσει τον έλεγχό της και πως αυτές οι δύο, σχεδόν αρχετυπικές, φιγούρες μεταβάλλονται όταν μία νέα δύναμη ταράξει την μεταξύ τους ισορροπία. Κάθε χαρακτήρας είναι παγιδευμένος, περιορισμένος από κοινωνικούς φραγμούς και προσωπικά φαντάσματα, αναζητώντας διέξοδο στη φαντασία, μόνο για να ανακαλύψει πως η ψευδαίσθηση είναι ταυτόχρονα καταφύγιο και παγίδα.