Ομάδα Θεάτρου ETÚTI
Γένεσις Νο 2
του Ιβάν Βιριπάεφ
Σκηνοθεσία: Καλή Βοϊκλή
2ος ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
Μετά τον πρώτο κύκλο sold out παραστάσεων, το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ από την
Ομάδα Θεάτρου ETÚTI σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για
περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ είναι μια «τραγωδία του νοήματος» που καταφέρνει να
συνδυάζει το χιούμορ και τον ρεαλισμό, με βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη.
Μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων.
Μιλάει για τον Θεό και με τον Θεό, που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του έργου.
“Αν πιστεύεις στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι κι ο Θεός πιστεύει σ’ εσένα”
Πρόκειται, όμως, για έναν εξανθρωπισμένο, επαναστάτη Θεό, ο οποίος δηλώνει προκλητικά
ότι δεν υπάρχει, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να ψάξει τι μπορεί να υπάρχει πέρα από εκείνον.
Υπάρχει άραγε κάτι ακόμα;
“Μέσα σε όλα όσα υπάρχουν γύρω μας, υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι άλλο πέρα από αυτά που βλέπουμε”
Μέσα από το κείμενο γεννιούνται κόσμοι και χαρακτήρες, επίκαιροι και αιώνιοι που έχουν την
ευελιξία να μεταμορφώνονται μέσα από τα μάτια των θεατών. Έτσι έρχονται στην επιφάνεια
σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε όλοι, αλλά ίσως δεν ξέρουμε πώς να τα μετατρέψουμε
σε λέξεις.
Η πολυφωνικότητα του κειμένου αποτυπώνεται και στη σκηνοθεσία που δοκιμάζει μια
πρωτοποριακή προσέγγιση του έργου. Πέντε ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους του
έργου, αλλάζοντας χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να υπάρχει
προσυννενόηση για το ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας σε κάθε σκηνή. Έτσι, μέσα από
αυτό το παιχνίδι της αυτοδιάθεσης, κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική, απρόβλεπτη και
πραγματικά «ζωντανή».
Η Ομάδα Θεάτρου ETÚTI, σε σκηνοθεσία της Καλής Βοϊκλή και με την πρωτότυπη μουσική
σύνθεση της Βίκης Καπετανοπούλου, δημιουργούν μια εναλλακτική παράσταση, όπου το
κείμενο του Βιριπάεφ αναδεικνύεται ως το «βασικό πρόσωπο του έργου».
*Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα άνω των 16 ετών
**Στην παράσταση γίνεται χρήση strobe light
«Μία παράσταση καινοτόμα και εναλλακτική στα σύγχρονα δεδομένα τού θεάτρου. Σε
αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί υιοθετούν στιγμιαίους ρόλους […] Πλέον, το νόημα
αποκτά νέα διάσταση, νέα υπαρξιακή οντότητα και ταυτόχρονα αποδομείται η
συναισθηματική κορύφωση ενός ψυχικού δράματος, μέσα από τον συνδυασμό
ειρωνείας, χιούμορ και ρεαλιστικής απεικόνισης, στην αέναη αναζήτηση του θεϊκού
νοήματος και του νοήματος της ανθρώπινης υπόστασης στον κόσμο. […] Οι ηθοποιοί
εναλλάσσονται στους ρόλους, ενώ ακούγεται μουσική πίσω στη σκηνή […]. Οι ηθοποιοί,
σε μία εκδήλωση ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού, δηλαδή εναλλαγή μη
προκαθορισμένων ρόλων σε ένα εκ των προτέρων δεδομένο πλαίσιο απαιτήσεων,
φέρνουν στην επιφάνεια των ενδιαφερόντων ζητήματα αλλοτρίωσης κι ελευθερίας,
μοναχικότητας και εξαναγκασμού, καθώς και την αξία της αλληλεπίδρασης μεταξύ των
προσώπων. […] Οι ηθοποιοί […] συνδιαλέγονται άψογα στη σκηνή, ρυθμισμένοι κι
αυτοματοποιημένοι στις εναλλαγές ρόλων, θέσεων και στάσεων. […] Τα σώματα
επιμελούνται τα όρια της απελευθέρωσης, μετατρέπονται στο επίκεντρο του
ενδιαφέροντος και σχηματοποιούν τις πτυχές μίας πολλαπλής και πολυεπίπεδης
ερμηνείας. […] Το κείμενο αποκτά οντότητα μέσα από τα σώματα των ηθοποιών και τις
μεταβολές που οι ρόλοι επιβάλλουν. Η Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, ο Τάσος Κωλέτσης, η
Διαλεκτή Πουρσανίδου, ο Βασίλης Σταματάκης και η Χαριτίνη Χαριτωνίδου είναι
«δεμένοι» μεταξύ τους με τρόπο επαγγελματικά ιδιαίτερο, δεδομένου ότι για να
επιτευχθεί το εν λόγω αποτέλεσμα απαιτείται προεργασία και
ψυχολογική/συναισθηματική εμβάθυνση, γεγονός που αποτυπώνεται με τον πλέον
διάφανο τρόπο στην σκηνή. Διαμόρφωσαν μεταξύ τους μία ομάδα, δίχως διακρίσεις
και ιεραρχήσεις, προβάλλοντας το αίτημα του θανάτου ως πράξη ζωής σε
εναλλασσόμενο μοτίβο δράσης. Μία παράσταση ουσιαστικά νεωτερική από κάθε
άποψη».
(Απόκριτικήτου Αντώνη Χαριστούστο «Tetragwno» για το «Γένεσις Νο 2»).
«Οι πέντε ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους ενόσω το έργο κυλάει και, όπως μας
πληροφορούν, θα αλλάζουν χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να
υπάρχει προσυνεννόηση σχετικά με ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας τους στη σκηνή
[…] Περνάνε από την πρόζα στις ασκήσεις επί σκηνής, στον χορό, την ώρα που το
λογικό και το παράλογο κάνουν πάρτι. […] Παρέμειναν επί 80’ με το ίδιο αινιγματικό
ύφος, σαρκαστικοί και ευαίσθητοι, να αναρωτιούνται για όλα όσα μας βασανίζουν. […]
Δεν ξεχωρίζω κάποιον ή κάποια γιατί τους ένιωσα ως ομάδα. Το θέατρο παραμένει
επαναστατικό, πιο επαναστατικό από πορείες, διαμαρτυρίες, κούφια λόγια σε
τηλεοπτικά παράθυρα. Η συγκεκριμένη δουλειά της ομάδας ETÚTI πιστεύω ότι
σχετίζεται με τον συλλογισμό μου. Δείτε το. Αξίζει τόσο για τη σκηνοθεσία και την
ηθοποιία όσο και για την ευαισθησία του και την καυστικότητά του».
(Από κριτική του Άρη Γαβριελάτου στο «Αθηνέα» για το «Γένεσις Νο 2»).
«Εμείς θα εστιάσουμε στους ηθοποιούς. […] Οι κυρίες κα οι κύριοι του θιάσου, οι
πραγματικοί ήρωες του έργου, οι οποίοι μάλιστα εναλλάσσονται σε σκηνές και ρόλους,
χωρίς να είναι από πριν συνεννοημένοι. […] Η μουσική της κυρίας Βίκης
Καπετανοπούλου ανεβάζει παλμούς και ωθεί τους ηθοποιούς σε ένα μεταίχμιο πρόζας
και χορού, φέρνοντας μπροστά στο κοινό μια εναλλακτική πρόταση, η οποία χρήζει
προσοχής. […] Τους αξίζουν πολλά μπράβο, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι, τους αξίζει
να πάμε να δούμε και να χειροκροτήσουμε».
(Απόκριτικήτου Κώστα Κούλη στο «Keysmash» για το «Γένεσις Νο 2»).
