Event Category: Performance

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90′

Tonal Shifts
ένα έργο βασισμένο σε έξι σωματικούς αυτοσχεδιασμούς που εξερευνούν
τη ρευστότητα του φύλου μέσα από την ένταση, την κατεύθυνση, τον τόνο και τη διαδοχή του σώματος

Μια σωματική διερεύνηση της έμφυλης ρευστότητας μέσα από έξι αυτοσχεδιασμούς που εστιάζουν στην ένταση, τον τόνο, την κατεύθυνση, την άρση και τη βαρύτητα ως ενσωματωμένα εργαλεία αυτοπροσδιορισμού.

Η τονικότητα και η διαδοχή λειτουργούν ως θεμελιακά σωματικά μοτίβα στη διαδικασία της φυλομετάβασης. Δεν προσεγγίζονται ως αφηρημένες έννοιες, αλλά ως ενεργά, βιωματικά συμβάντα: αποκαλύπτουν τη δυναμική φύση του σώματος και την ικανότητά του να μετασχηματίζεται — σωματομορφικά, βιοχημικά, κοινωνικά· αλλά και ως φορέας μνήμης, επιθυμίας και πολιτικής παρουσίας.

Στο Tonal Shifts, το σώμα γίνεται ταυτόχρονα καθρέφτης και φορέας. Μέσα από τον σωματικό τόνο, ενεργοποιούνται διαδοχές που αναπαριστούν τα σώματα των θεατών ή ενσαρκώνουν κλασικές φιγούρες που ιστορικά δομήσαν το φύλο. Το σώμα καθίσταται ένα ανοιχτό πεδίο συζήτησης.

Η performance διαμορφώνει έναν ζωντανό ηχητικό τόπο (soundscape), όπου σώμα και φωνή βρίσκονται σε διαρκή διάλογο. Η αντήχηση, η συσσώρευση και η επέκταση της φωνής λειτουργούν ως φωνητικές, οργανικές μετατοπίσεις που δονούνται μέσα στο σώμα.
Το «δωμάτιο της φωνής» γίνεται ο τόπος όπου η φωνή πάλλεται ως πολιτικό ίχνος: μια παρουσία που τοποθετείται, συγκρούεται και μετασχηματίζεται.

Μέσα από το σώμα, τη φωνή και την υλικότητα του ήχου,
η performance γίνεται πράξη ανάκτησης·
μια πολιτική του τόνου, της μορφής, της ρευστότητας.

Διάρκεια 30 λεπτά
Κατάλληλο: άνω των δεκαοχτώ ετών
Τιμή εισιτηρίου: 12 ευρώ

ΔΙΠΤΥΧΟ

Το ΔΙΠΤΥΧΟ, το νέο project του Κωνσταντίνου Παπασωτηρόπουλου σε συνεργασία με την Ελευθερία Αγαπάκη,  παρουσιάζεται για έξι μέρες στο Φουαγιέ του ΠΛΥΦΑ. Ο Στέφανος Βλάχος στον προθάλαμο του θεάτρου, σε μια solo performance, που αποτελείται από τα έργα OKU NO HOSOMICHI και ΑΡΧΕΙΟΝ, παρουσιασμένα σε συνέχεια, αποτυπώνοντας την εργασία του ανθρώπου που περπατάει.

Α. OKU NO HOSOMICHI (Σεπτέμβριος 2024, Μπάλλας, 30’)

περπατάω
περπατάω
περπατάω
περπατάω
περπατάω

ορθογώνια επιφάνεια λαμαρίνας στρωμένη με λεπτό κάρβουνο / ενώπιον του κόσμου οπή / εξαρθρωμένος απο την προσπάθεια παρατήρησης / τον κόσμο δέχομαι / περπατάω / λευκό φως / ο άνθρωπος που περπατάει βλέπει με τα δάχτυλα

Β. ΑΡΧΕΙΟΝ (Οκτώβριος 2023, Αθήνα, 20’)

νοητό κυλινδρικό collage από στιγμιότυπα της ζωής ανθρώπων που αποχωρίστηκαν τον εαυτό τους απο έρωτα / ο άνθρωπος χορεύει στο μέσον του / πορτοκαλί φως / εντός της οπής εννοούμαι / ίσως ο αέρας / στο ίχνος αποθηκεύεται όλη η πορεία / κατακόρυφη διευθέτηση του σώματος

Σημειώσεις:
Το OKU NO HOSOMICHI είναι μια σκηνική απόδοση του ομώνυμου ημερολογιακού κειμένου του κλασικού Ιάπωνα ποιητή Matsuo Bashō (1644-1694). Το κείμενο αυτό ακολουθεί την οδοιπορία του Βashō και του μαθητή του, από το σημερινό Τόκιο προς τις βόρειες επαρχίες της Ιαπωνίας. Στο OKU NO HOSOMICHI αποτυπώνεται το ταξίδι του ανθρώπου μέσα στον κόσμο. Στο ΑΡΧΕΙΟΝ συντίθεται ένα κειμενικό σώμα με αποσπάσματα από τον Συναξαριστή του Αγίου Νικοδήμου (1749-1809). Στο κέντρο μιας οπής της πορείας του, ο άνθρωπος σχετίζεται με το σώμα του πλήθους των Αγίων.

Το ΔΙΠΤΥΧΟ είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή της HËW

The Land of Wanting More
μία έρευνα πάνω στην απενοχοποίηση της γυναικείας σεξουαλικότητας

Η έκφραση της σεξουαλικότητας αποτελεί μια από τις βασικές διαστάσεις της προσωπικότητας του ανθρώπου. Η εικόνα, την οποία αποκτά κανείς για το σώμα του, έχει άμεση σύνδεση με τη σεξουαλική του ταυτότητα και συνεπώς με την αυτοεκτίμηση του καθενός. Ισχύει αυτή η απλή αρχή ισότιμα για όλα τα φύλα;

Το Συμβούλιο της Ευρώπης από το 2019 περιέγραψε την ισχύουσα κατάσταση σε σχέση με το γυναικείο φύλο ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περιέγραψε ένα περιβάλλον εχθρικό και ταυτόχρονα προσβλητικό για τη σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική, κοινωνικοοικονομική έκφραση των γυναικών, το οποίο κυρίως εμποδίζει την αυτονομία και την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξακολουθεί να διατηρεί τα στερεότυπα των φύλων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Αυτός είναι ο πρώτος ορισμός του σεξισμού σε διεθνές κείμενο. Τα στερεότυπα σχετικά με τα φύλα διαιωνίζουν την άνιση μεταχείριση ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες που αμφισβητούν τον υποτιθέμενο προορισμό τους στην κοινωνία μπορεί να αντιμετωπίζονται με σεξιστική και μισογυνιστική συμπεριφορά.

Στην εποχή του μεσοπολέμου η απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας γίνεται για την κοινωνία η ενσάρκωση της λαγνείας. Ένας δράκος που δηλητηριάζει ό,τι ακουμπάει και μετατρέπει τις γυναίκες σε αδιάφορα, ανεύθυνα, τοξικά πλάσματα. Στον σύγχρονο 20ο αιώνα (δεκαετίες ‘70, ’80, ’90) οι γυναίκες ενδυναμώνονται, χειραφετούνται και αψηφούν τα στερεότυπα μαζικά. Στη νέα εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης η γυναίκα δύναται να εκθέτει ακόμη πιο πολύ το κορμί της, σαν σύμβολο ενάντια στο σεξισμό που επιβιώνει στην κοινωνία. Στέκεται γυμνή χωρίς να απολογείται για το σώμα της, αντίθετα του δείχνει την αγάπη της. Παρόλα αυτά, η κριτική, η απομόνωση, η περιφρόνηση, η ενοχή, η παραβίαση, η κακοποίηση και ο μόνιμος φόβος που βιώνει για τις επιλογές της αυτές είναι διαχρονικά έκδηλες ως αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας του τότε και του τώρα.

Η σύγκρουση για το ζήτημα της ισότητας των δύο φύλων, από όπου προκύπτει και η απρόσκοπτη έκφραση της σεξουαλικότητας είναι σε ουσιαστική διαδικασία σύγκρουσης από τις αρχές του 20ου αιώνα με τη δημιουργία του φεμινιστικού κινήματος στην πρώτη φάση του. Έναν αιώνα μετά το φεμινιστικό κίνημα στην τρίτη του φάση διαπραγματεύεται με την ίδια ένταση ενάντια στις νοοτροπίες, πρακτικές και συμπεριφορές που βασίζονται στην ιδέα ότι ένα πρόσωπο υπερέχει ή όχι λόγω του φύλου του.

Μέσα από συστηματική έρευνα, πρακτική αναπαράσταση και εμπεριστατωμένες συζητήσεις επιχειρείται μια προσπάθεια ουσιαστικού προβληματισμού του κοινού και αναζητείται η βαθύτερη ενδοσκόπηση πάνω στο ζήτημα της διαχρονικής καταπίεσης του ερωτισμού και της ελεύθερης βίωσης του εαυτού των γυναικών.

To The Land of Wanting More είναι μια mixed media θεατρική performance, η οποία συνδυάζει πρακτικές του θεάτρου της Επινόησης, της τεχνικής των Viewpoints και της Κινηματογράφησης. Με τη χρήση δραματικού και αφηγηματικού λόγου (εναλλαγή εμφάνισης ρόλου και ηθοποιού) και τη συνομιλία με τη ζωντανή μουσική παίρνουν ζωή ιστορίες γυναικών που έρχονται σε επαφή με το ασυνείδητο τους, στέκονται αντιμέτωπες με τις επιθυμίες τους και ταυτίζονται μαζί τους. Το τελικό κείμενο της παράστασης προέκυψε τόσο μέσα από έρευνα, όσο και από αυτοσχεδιασμούς και είναι εμπνευσμένο από κείμενα των Γεωργία Σάνδη, Charles Mee, Judith Butler, Sam Shepard, Camille Paglia, Colette, την ποίηση της Μάτσης Χατζηλαζάρου και αληθινές μαρτυρίες. Οι μαρτυρίες αυτές αφορούν προσωπικές ιστορίες σεξουαλικής απελευθέρωσης και απώλειας και σεξουαλικής, σωματικής και συναισθηματικής κακοποίησης γυναικών.

Trigger Warning – στην παράσταση περιλαμβάνεται περιγραφή βιασμού.

Διάρκεια: 50 λεπτά