Μία παράσταση εμπνευσμένη από το διήγημα «Άη Γιώργης» του Δ. Χατζή.
Τέσσερις ηθοποιοί κατασκευάζουν τον σκηνικό χώρο προκειμένου να αφηγηθούν την ιστορία σε μία σκηνική αφήγηση που η σύσταση του χώρου και των ορίων του υπονομεύονται διαρκώς
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα και επανέρχεται με πολλαπλούς τρόπους• οι πιο αδύναμοι από μας τους ανθρώπους, πως ζουν; Μπορούν να ευτυχήσουν, να ερωτευτούν, να έχουν δικαίωμα ονείρου στο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε συλλογική ευτυχία;
Όσο και να φυλάγεσαι, όσο μικρά και να είναι τα όνειρά σου, όσο ταπεινά και να προσεγγίσεις την ευτυχία σου, όταν είσαι από την πλευρά των «ανυπεράσπιστων» ακόμη και η Αγάπη ή το Φως μπορούν να σε ρημάξουν, να σε κάψουν
Μία παράσταση για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν όπως όλοι οι άλλοι και αποτυγχάνουν
Στην παράσταση ακούγεται ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Γ. Κοντραφούρη, «Τα παιδιά πενθούν» (1997)