Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies.

Μάθετε περισσότερα. Αποδοχή.
Αντιγράφηκε η διεύθυνση email

Event Category: Θέατρο

ROBERTO ZUCCO

Alt text

Roberto Zucco, του Bernard-Marie Koltes

Το εμβληματικό έργο του Bernard Marie Koltes ‘Roberto Zucco’ έρχεται σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα και παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου MONKS.

 

 «Δεν είναι η πρώτη φορά που εμπνέομαι απ’ αυτό που ονομάζουμε γεγονός του αστυνομικού δελτίου, όμως αυτό εδώ δεν είναι τέτοιο γεγονός».
(Bernard-Marie Koltes)

 

Ορμώμενος από την πραγματική ιστορία του νεαρού Roberto Succo, ο οποίος μέχρι τα εικοσιπέντε του χρόνια είχε προλάβει να σκοτώσει τους γονείς του και να επιδοθεί σε σειρά ομηριών και φόνων, διατηρώντας άγνωστο – ίσως και μυστήριο – το πραγματικό του κίνητρο, ο Bernard-Marie Koltes συνθέτει ένα αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ που έχει συχνά το ένα πόδι βουτηγμένο στη μαύρη κωμωδία. 

Ο Zucco αποδρά από τη φυλακή και μας φέρνει αντιμέτωπους με τις παθογένειες και τις αντιθέσεις του σύγχρονου δυτικού κόσμου, τη βία που κυριαρχεί σε σπίτια, πλατείες, πάρκα, αστυνομευόμενες συγκεντρώσεις, περιθωριακά γκέτο και γήπεδα. 

Πέντε ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής συνθέτουν ένα δυστοπικό σκηνικό και αποτυπώνουν το  φαύλο κύκλο της επιθετικότητας, της έλλειψης προοπτικής των νέων αλλά και της αμφισβήτησης των παραδοσιακών θεσμών μας: της οικογένειας, της κοινωνίας, της πολιτικής και της αστυνομίας.

Σημείωμα σκηνοθέτη:
Ρομπέρτο Τσούκο. Ένας νέος άνθρωπος που για να αντέξει την αδιαφορία της κοινωνίας γίνεται βίαιος απέναντί της. Το οποίο σημαίνει ότι γίνεται βίαιος απέναντι σ’ αυτό δίχως το οποίο δε νοείται κοινωνία, τον άνθρωπο.

 

Διάρκεια: 100 λεπτά

Καταλληλότητα: Άνω των 12 

ΣΠΑΡΑΓΜΟΣ

Alt text

Σπαραγμός

μια αφήγηση για…

Τον αφανισμό

Τον σπαραγμό

Το πένθος

Την πίστη

Για εσένα

Που έφυγες

Και για σένα

Που ήρθες

Για το χαρτί που σκίζεται

Για όλη την οικογένεια

Για το βραδάκι στις 21.00

Για την αυλή στο ΠΛΥΦΑ

Για το σύγχρονο θέατρο

(Για την σύγχρονη τέχνη)

Και για τον σύγχρονο άνθρωπο

Για το Καλοκαιράκι που πέρασε

Για την Αθήνα μας

Για τον πολιτισμό

Και για την Ελλάδα ολόκληρη

‘’Θάνατος στον χειμώνα

Θάνατος στον θάνατο‘’

 

Με αφορμή τις Βάκχες του Ευριπίδη και τον Σπαραγμό της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, πέντε επι σκηνής πρόσωπα θα επιχειρήσουν να συντηρήσουν έναν κόσμο φτιαγμένο από χαρτί. Η παράσταση θα προσπαθήσει να αφηγηθεί την ιστορία του μυθικού βασιλιά Πενθέα ή αλλιώς εκείνου που εμείς ονομάζουμε – “ο άνθρωπος των θλίψεων’’.

ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ

Alt text

Η πριγκίπισσα της Τροίας και χήρα του μυθικού Έκτορα φτάνει ξεριζωμένη στην Ελλάδα, μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου και τον αφανισμό των αγαπημένων της. Ακολουθεί τον Πύρρο γιο του Αχιλλέα, ως αιχμάλωτη και ερωμένη του. Μετά τη δολοφονία του Πύρρου από τον Ορέστη, η Ανδρομάχη παραδίνεται στον αδελφό του Έκτορα, για να καταφύγει τελικά στην  Ήπειρο, μοναδική «κάτοικος» ενός τεχνητού τρωαδίτικου τοπίου.

Ένας σύγχρονος γυναικείος μονόλογος συνειδητοποίησης, για τη μοίρα του πρόσφυγα και την αγωνία εύρεσης μιας νέας ταυτότητας. «Πως μπορείς να ξεχάσεις;». Η Ανδρομάχη ως επαναστάτρια απέναντι στη λήθη, θα επικοινωνήσει τους σπαραγμούς από τα βάθη του χρόνου μέσω της παγκόσμιας γλώσσας, της τέχνης.

I AM THE LABYRINTH

Alt text

Ζήστε τον Μύθο. Μέσα από μια εμπειρία δημιουργημένη από το DarkPlay Theatre.
:|: «Έχετε γεια, Κρήτες, κι εσύ πατρίδα μου, του Διός χώρα γλυκιά, ηλιοσχέπαστη…” Ευριπίδης (Κρήτες)

Μια καθηλωτική, δίγλωσση διαδρομή σε ελληνικά, αγγλικά και αρχαία ελληνικά.
Εμπνευσμένη από τον Μινώταυρο και τον Λαβύρινθο.
Ο έρωτας, η δύναμη και ο μύθος συγκρούονται σε αυτή την επανερμηνευμένη αρχαία ιστορία.

Η Παράσταση

Σφοδρές συγκρούσεις, απαγορευμένοι έρωτες και η πάλη για εξουσία διαδραματίζονται σε μια σοκαριστική, τολμηρή και εκτενή ανασκόπηση του κλασικού μύθου.
Μια ιστορία βασισμένη σε αποσπάσματα του Ευριπίδη, του Οβίδιου, του Πινδάρου, την αληθινή και μυθική ιστορία της Κρήτης, και την πολιτιστική κληρονομιά του λαβύρινθου και του τέρατος.
Κάθε μορφή τέχνης και αρχέτυπο είναι εδώ: ζωντανό θέατρο, χορός και πολυμέσα που εκτελούνται στα αγγλικά, ελληνικά και αρχαία ελληνικά.
Βαθιές και προκλητικές ιστορίες που νομίζατε ότι γνωρίζατε, επανερμηνευμένες και αφηγημένες μέσα από ιεροτελεστίες, αισθήσεις και μεταμόρφωση.
Εισέλθετε σε έναν αισθησιακό, βίαιο και απρόβλεπτο κόσμο, που δεν θα βρείτε σε καμία άλλη σκηνή ή οθόνη.

Τι Πρέπει να Γνωρίζετε:


Μόνο για άτομα άνω των 18: Αυτή η παράσταση είναι έντονη, περιέχονται σκηνές βίας και σεξ. Στοιχεία της παράστασης είναι το σκοτάδι, η δυνατή μουσική, τα έντονα φώτα και η άμεση αλληλεπίδραση με τους ηθοποιούς. Θα είστε όρθιοι, κινούμενοι, και ίσως χρειαστεί να φορέσετε μάσκα.
Είστε Μέρος της Παράστασης: Από τη στιγμή που θα μπείτε στο χώρο, είστε μέρος της ιστορίας.
Χωρίς Κινητά, Χωρίς Καταγραφή: Αφήστε τις συσκευές σας πίσω. Αυτός είναι ένας κόσμος που δεν μπορείτε να καταγράψετε—μόνο να ζήσετε.


Εγγραφείτε τώρα για πρώιμη πρόσβαση και αποκλειστικό περιεχόμενο.

ΓΕΝΕΣΙΣ Νο 2

Alt text

Ομάδα Θεάτρου ETÚTI
Γένεσις Νο 2
του Ιβάν Βιριπάεφ
Σκηνοθεσία: Καλή Βοϊκλή
2ος ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Μετά τον πρώτο κύκλο sold out παραστάσεων, το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ από την
Ομάδα Θεάτρου ETÚTI σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για
περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ είναι μια «τραγωδία του νοήματος» που καταφέρνει να
συνδυάζει το χιούμορ και τον ρεαλισμό, με βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη.
Μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων.
Μιλάει για τον Θεό και με τον Θεό, που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του έργου.
“Αν πιστεύεις στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι κι ο Θεός πιστεύει σ’ εσένα”

Πρόκειται, όμως, για έναν εξανθρωπισμένο, επαναστάτη Θεό, ο οποίος δηλώνει προκλητικά
ότι δεν υπάρχει, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να ψάξει τι μπορεί να υπάρχει πέρα από εκείνον.
Υπάρχει άραγε κάτι ακόμα;
“Μέσα σε όλα όσα υπάρχουν γύρω μας, υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι άλλο πέρα από αυτά που βλέπουμε”

Μέσα από το κείμενο γεννιούνται κόσμοι και χαρακτήρες, επίκαιροι και αιώνιοι που έχουν την
ευελιξία να μεταμορφώνονται μέσα από τα μάτια των θεατών. Έτσι έρχονται στην επιφάνεια
σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε όλοι, αλλά ίσως δεν ξέρουμε πώς να τα μετατρέψουμε
σε λέξεις.
Η πολυφωνικότητα του κειμένου αποτυπώνεται και στη σκηνοθεσία που δοκιμάζει μια
πρωτοποριακή προσέγγιση του έργου. Πέντε ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους του
έργου, αλλάζοντας χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να υπάρχει
προσυννενόηση για το ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας σε κάθε σκηνή. Έτσι, μέσα από
αυτό το παιχνίδι της αυτοδιάθεσης, κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική, απρόβλεπτη και
πραγματικά «ζωντανή».
Η Ομάδα Θεάτρου ETÚTI, σε σκηνοθεσία της Καλής Βοϊκλή και με την πρωτότυπη μουσική
σύνθεση της Βίκης Καπετανοπούλου, δημιουργούν μια εναλλακτική παράσταση, όπου το
κείμενο του Βιριπάεφ αναδεικνύεται ως το «βασικό πρόσωπο του έργου».

*Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα άνω των 16 ετών
**Στην παράσταση γίνεται χρήση strobe light

«Μία παράσταση καινοτόμα και εναλλακτική στα σύγχρονα δεδομένα τού θεάτρου. Σε
αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί υιοθετούν στιγμιαίους ρόλους […] Πλέον, το νόημα
αποκτά νέα διάσταση, νέα υπαρξιακή οντότητα και ταυτόχρονα αποδομείται η
συναισθηματική κορύφωση ενός ψυχικού δράματος, μέσα από τον συνδυασμό
ειρωνείας, χιούμορ και ρεαλιστικής απεικόνισης, στην αέναη αναζήτηση του θεϊκού
νοήματος και του νοήματος της ανθρώπινης υπόστασης στον κόσμο. […] Οι ηθοποιοί
εναλλάσσονται στους ρόλους, ενώ ακούγεται μουσική πίσω στη σκηνή […]. Οι ηθοποιοί,
σε μία εκδήλωση ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού, δηλαδή εναλλαγή μη
προκαθορισμένων ρόλων σε ένα εκ των προτέρων δεδομένο πλαίσιο απαιτήσεων,
φέρνουν στην επιφάνεια των ενδιαφερόντων ζητήματα αλλοτρίωσης κι ελευθερίας,
μοναχικότητας και εξαναγκασμού, καθώς και την αξία της αλληλεπίδρασης μεταξύ των
προσώπων. […] Οι ηθοποιοί […] συνδιαλέγονται άψογα στη σκηνή, ρυθμισμένοι κι
αυτοματοποιημένοι στις εναλλαγές ρόλων, θέσεων και στάσεων. […] Τα σώματα
επιμελούνται τα όρια της απελευθέρωσης, μετατρέπονται στο επίκεντρο του
ενδιαφέροντος και σχηματοποιούν τις πτυχές μίας πολλαπλής και πολυεπίπεδης
ερμηνείας. […] Το κείμενο αποκτά οντότητα μέσα από τα σώματα των ηθοποιών και τις
μεταβολές που οι ρόλοι επιβάλλουν. Η Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, ο Τάσος Κωλέτσης, η
Διαλεκτή Πουρσανίδου, ο Βασίλης Σταματάκης και η Χαριτίνη Χαριτωνίδου είναι
«δεμένοι» μεταξύ τους με τρόπο επαγγελματικά ιδιαίτερο, δεδομένου ότι για να
επιτευχθεί το εν λόγω αποτέλεσμα απαιτείται προεργασία και
ψυχολογική/συναισθηματική εμβάθυνση, γεγονός που αποτυπώνεται με τον πλέον
διάφανο τρόπο στην σκηνή. Διαμόρφωσαν μεταξύ τους μία ομάδα, δίχως διακρίσεις
και ιεραρχήσεις, προβάλλοντας το αίτημα του θανάτου ως πράξη ζωής σε
εναλλασσόμενο μοτίβο δράσης. Μία παράσταση ουσιαστικά νεωτερική από κάθε
άποψη».
(Απόκριτικήτου Αντώνη Χαριστούστο «Tetragwno» για το «Γένεσις Νο 2»).

«Οι πέντε ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους ενόσω το έργο κυλάει και, όπως μας
πληροφορούν, θα αλλάζουν χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να
υπάρχει προσυνεννόηση σχετικά με ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας τους στη σκηνή
[…] Περνάνε από την πρόζα στις ασκήσεις επί σκηνής, στον χορό, την ώρα που το
λογικό και το παράλογο κάνουν πάρτι. […] Παρέμειναν επί 80’ με το ίδιο αινιγματικό
ύφος, σαρκαστικοί και ευαίσθητοι, να αναρωτιούνται για όλα όσα μας βασανίζουν. […]
Δεν ξεχωρίζω κάποιον ή κάποια γιατί τους ένιωσα ως ομάδα. Το θέατρο παραμένει
επαναστατικό, πιο επαναστατικό από πορείες, διαμαρτυρίες, κούφια λόγια σε
τηλεοπτικά παράθυρα. Η συγκεκριμένη δουλειά της ομάδας ETÚTI πιστεύω ότι
σχετίζεται με τον συλλογισμό μου. Δείτε το. Αξίζει τόσο για τη σκηνοθεσία και την
ηθοποιία όσο και για την ευαισθησία του και την καυστικότητά του».
(Από κριτική του Άρη Γαβριελάτου στο «Αθηνέα» για το «Γένεσις Νο 2»).
«Εμείς θα εστιάσουμε στους ηθοποιούς. […] Οι κυρίες κα οι κύριοι του θιάσου, οι
πραγματικοί ήρωες του έργου, οι οποίοι μάλιστα εναλλάσσονται σε σκηνές και ρόλους,
χωρίς να είναι από πριν συνεννοημένοι. […] Η μουσική της κυρίας Βίκης
Καπετανοπούλου ανεβάζει παλμούς και ωθεί τους ηθοποιούς σε ένα μεταίχμιο πρόζας
και χορού, φέρνοντας μπροστά στο κοινό μια εναλλακτική πρόταση, η οποία χρήζει
προσοχής. […] Τους αξίζουν πολλά μπράβο, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι, τους αξίζει
να πάμε να δούμε και να χειροκροτήσουμε».
(Απόκριτικήτου Κώστα Κούλη στο «Keysmash» για το «Γένεσις Νο 2»).

 

OUTRO

Alt text

 

Η Γιώτα Φέστα συναντά τον Γιώργο Καραμίχο στο “OUTRO” του Κωνσταντίνου
Βασιλακόπουλου | Από 5/10 στο ΠΛΥΦΑ

Ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος επιστρέφει στην Ελλάδα με την πρώτη ολοκληρωμένη
δουλειά του, το “OUTRO”. Απόφοιτος της πρωτοποριακής Ακαδημίας Θεάτρου και Χορού
του Άμστερνταμ, με μαθητεία πλάι στον Ivo van Hove και σπουδαίες συνεργασίες στο
ενεργητικό του δημιουργεί ένα έργο για τις οικογενειακές σχέσεις, τη διαφορετικότητα, τις
σκληρές και οικείες αλήθειες που γονατίζουν υπό το βάρος της κοινωνικής «αποδοχής»
και ομοιογένειας.
Το ”OUTRO” είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Jean – Luc Lagarce, “Juste la fin du
Monde”, το οποίο μετέπειτα έγινε ταινία (στα ελληνικά: «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου»)
από τον Xavier Dolan και απέσπασε πολλά βραβεία.

OUTRO

Σκηνοθεσία-Διασκευή: Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος
Στον ρόλο της μάνας, η Γιώτα Φέστα
Λουκάς, ο Γιώργος Καραμίχος
Πρεμιέρα: 5 Οκτωβρίου
Στο ΠΛΥΦΑ

ΠΛΟΚΗ

Ρισκάρω χωρίς ελπίδα.
Παρόλα αυτά αποφάσισα να επιστρέψω να τους δω, να επιστρέψω στα παλιά, να βαδίσω
στα χνάρια μου και να κάνω το ταξίδι μου.

Ο Λουκάς, ένας συγγραφέας, επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στο πατρικό του, σ’ ένα
χωριό της ελληνικής επαρχίας. Θέλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες,
να βρει το θάρρος ν’ αντιμετωπίσει τον εαυτό του απέναντι στην οικογένειά του. Να
υπερασπιστεί τις επιλογές, τα «θέλω», την ταυτότητά του.
Θα δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος ώστε να βρει τη λύτρωση που αποζητά;
Το “OUTRO” του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου κάνει μια γενναία βουτιά στο
δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Εκεί όπου απομυθοποιούνται οι παραδοσιακές
συγκεντρώσεις γύρω από το ίδιο τραπέζι και αποκαλύπτονται οι αλήθειες με τις οποίες
παλεύουν όλα τα μέλη.
Μας καλεί να αναλογιστούμε: Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τους άλλους, όταν
δεν έχουμε κάνει δουλειά με τον εαυτό μας; Και, τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή; Ποιες οι
προτεραιότητες; Tι θα έπρεπε να θυσιάσουμε και σε ποιον βωμό; Θα μπορούσαν όλα να γίνονταν «αλλιώς»; Και πόσο απέχουμε-ατομικά, αλλά και σαν κοινωνία-από αυτό το
«αλλιώς»;

Σκηνοθετικό σημείωμα
Τι ρόλο παίζει η επιστροφή του καλλιτέχνη στο περιβάλλον που τον έδιωξε; Γυρίζει με την
ελπίδα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει; Του έχει λείψει η ζεστασιά της οικογένειάς του ή
απλά επιβεβαιώνει ότι καλώς έφυγε;
Όσοι έχουν μεγαλώσει σε μια κλειστή ελληνική επαρχιακή πόλη, ξέρουν καλά τι σημαίνει να
ονειρεύεσαι να το σκάσεις από το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Ένα περιβάλλον δίχως κανένα
όριο ανοχής στη διαφορετικότητα, που προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε φυσική σου
τάση και να σου φορέσει τα πατροπαράδοτα στεγανά και τους φραγμούς που κυριεύονται
από την ενοχή της απόλαυσης και θέτουν ψηλά τον πήχη της κοινωνικής αποδοχής και
ομοιογένειας.
Στο “OUTRO” ήθελα να δημιουργήσω ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το κοινό να νιώθει
συμμέτοχο. Ο θεατής να προβληματιστεί για το πώς έχουμε δομήσει την κοινωνική μας
πραγματικότητα, όχι απαραίτητα να ενστερνιστεί τις απόψεις που εκφράζονται.

Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
OUTRO*
Βασισμένο στο “Juste la fin du monde”
του Jean – Luc Lagarce

*OUTRO: Το τέλος ενός κομματιού, ενός βιβλίου, μιας συζήτησης, ο επίλογος.

ALCHEMY OF THE EXTRAORDINARY 2024

Alt text

​​To Alchemy of the Extraordinary είναι ένα εντατικό εκπαιδευτικό σεμινάριο τεσσάρων εβδομάδων πάνω στη Δημιουργικότητα και το Devised Theatre μέσω της δημιουργικής πρακτικής του David Glass.

Το σεμινάριο σχεδιάστηκε από τον David Glass και διδάσκεται από τον ίδιο μαζί με τους Κορίνα Κόκκαλη και Simon Gleave, όπου συνεχίζουν να αναπτύσσουν και μεταδίδουν τη μέθοδό του.  

Αυτή η σειρά εργαστηρίων περιλαμβάνει τη Δημιουργική Πρακτική πέντε σταδίων παράλληλα με τη βιωματική έρευνα για το Παιδί, τον Έφηβο, τον Ενήλικα, καθώς και την εξερεύνηση της αφήγησης και της έκφρασης μέσω του σώματος. 

Το έργο του David Glass έχει επηρεάσει πολλές θεατρικές ομάδες και εκπαιδευτικούς, αλλά και κοινωνικούς αναπτυξιακούς και εταιρικούς οργανισμούς σε όλο τον κόσμο (UN, Save the Children, Gecko, 111 Program κ.α.).

Το Alchemy of the Extraordinary είναι ένα διεθνές εργαστήριο που τρέχει για 4η συνεχή χρόνια με περισσότερους από 30 συμμετέχοντες από περισσότερες από 12 χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας. Στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο δημιουργών και μια κοινότητα που συνεχίζει να αναπτύσσεται και να εξελίσσεται πέρα από τις 4 εβδομάδες του σεμιναρίου. 

Την Πέμπτη 25 Ιουλίου και ώρα 18:00 οι συμμετέχοντες θα παρουσιάσουν ένα δείγμα της δουλειάς τους. Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει συζήτηση με τους συμμετέχοντες και τους εισηγητές του σεμιναρίου. 

RAGE

Alt text

Το RAGE του Simon Stephen είναι ένα ζωντανό κολάζ μιας κοινωνίας πριν από το BREXIT στην άκρη, που παίζεται στα αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους.

“Δε φοβάμαι”

Παραμονή Πρωτοχρονιάς Το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα η γιορτινή διάθεση δρόμους του Μάντσεστερ μετατρέπεται σε βία, ρατσισμό και προτάσεις γάμου. Ανοίγουν οι κοσμικές πύλες

Μπείτε στην τρέλα και παρασυρθείτε από την ηδονή της νεότητας

Διάρκεια: 70 λεπτά

Τα εισιτήρια είναι δωρεάν με κράτηση με σειρά προτεραιότητας.

Αφήστε το email και τον αριθμό επικοινωνίας σας στη φόρμα κατά την κράτηση του εισιτηρίου σας και δώστε το όνομά σας στην πόρτα κατά την άφιξη.

Εάν δεν μπορείτε πλέον να παρευρεθείτε, ενημερώστε μας.

 

ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΘΡΟΝΟ

Alt text

Το «Διεθνές Κέντρο Χορού & Θεάτρου Μήλου» ΑΜΚΕ παρουσιάζει μια παράσταση που διατρέχει μια πορεία μέσα στο χρόνο, ξεκινώντας από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου και φτάνοντας μέχρι τις γυναικοκτονίες των ημερών μας. Εμβληματικές αλλά και καθημερινές γυναικείες μορφές περνούν από τη σκηνή μέσα από τη μνήμη της Αφηγήτριας (Φιλιώ Λούβαρη) που διαχειρίζεται το δραματουργικό υλικό μέσω του λόγου και του σύγχρονου χορού. Οι ηρωίδες μιλούν με ευθύτητα, συγκίνηση και χιούμορ για τη δική τους ιστορία, μιλώντας, τελικά, για την ιστορία της Ελλάδας και τη Γυναίκα μέσα σε αυτήν. Μια παράσταση που προωθεί το διάλογο για τη θέση της γυναίκας σήμερα και φιλοδοξεί να αποδομήσει τον στερεοτυπικό έμφυλο ρόλο της. 

ΣΚΗΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΦΩΝΗ, ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΙΑ 

Μια γυναίκα κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Απλώνει την μπουγάδα, σκουπίζει, μαγειρεύει. Μπορεί να είναι από το Άργος, εκεί που έφτασαν οι κυνηγημένες από τους ξαδέλφους τους Δαναΐδες. Μπορεί κάποτε να της είχαν πει ένα ανέκδοτο που την πρόσβαλε και ποτέ να μην απάντησε. Μπορεί να είχε ακούσει ότι είναι ανεπρόκοπη γιατί δεν μπορεί να καθαρίσει μια πατάτα ή ότι δεν πρέπει να βγαίνει με το σώμα αυτό στην παραλία. Εκείνη όμως ξέρει. Ξέρει μέσα της και συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει να είναι αυτό που επιβάλλεται να είναι. Ούτε δούλα, ούτε κυρά. 

ΣΥΝΟΨΗ 

Τι αντιπροσωπεύει ένας θρόνος; Γιατί οι Δαναΐδες έφυγαν από την Αίγυπτο; Τι έγινε στο νησάκι Ρω από το 1927 μέχρι το 1961; Ποια απλώνει τη μπουγάδα; Ποια βγαίνει στο βουνό; Με πόσους τρόπους μαγειρεύονται οι πατάτες; Ποιος βγάζει αυτά τα ανέκδοτα; Μνήμη και λήθη, θραύσματα κειμένων, ιστορίες γυναικών και ιστορικά ντοκουμέντα συνθέτουν το «Μνημείο των Θηλυκοτήτων» του χθες που είναι έτοιμες να σκαρφαλώσουν στους βράχους του εδώ και τώρα. 

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
– 2022: 29ο Φεστιβάλ Δήμου Μήλου και project “Pleureuses et Floraisons” / Newtopia 10.5 της ομάδας Omnivion (σύντομη εκδοχή, στα γαλλικά) 

– 2023: Σίφνος «Μικρό Φεστιβάλ στον Μώλο», Μήλος Φεστιβάλ «Από Τη Θάλασσα», Κίμωλος Πολιτιστικές Εκδηλώσεις Δήμου 

– 2024: Στέγη Χορού Λευκωσίας, Φεστιβάλ «Encounters / Συναντήσεις» της Ομάδας «Ασώματες Δυνάμεις»

Website

/oRt I.

Alt text

ένας άνθρωπος μπορεί να σπάσει

μια πρωτότυπη δραματουργία εμπνευσμένη από τον «kaspar» του peter handke και τον «οράτιο» του heiner müller

μια παράσταση για την εξάλειψη του εαυτού

σε μια ειρηνική πόλη ξεσπά ένα πραξικόπημα. μέσα σε μία νύχτα, τρεις αδερφές αναγκάζονται να αλλάξουν τρόπο σκέψης και ομιλίας για να επιβιώσουν μέσα στο καινούργιο καθεστώς. για να είναι αρεστές παύουν να κρίνουν, ξεχνούν πώς να σκέφτονται, παραιτούνται από την ιδεολογία τους. γίνονται ίδιες, άβουλες και βίαιες.

σκηνοθετικό σημείωμα
μπορώ να διατηρώ την ιδεολογία μου κόντρα στο ένστικτο της επιβίωσης; έχω ιδεολογία; αφηγούμαστε μια ιστορία γλωσσικών βασανιστηρίων, στην οποία τρεις άνθρωποι μεταμορφώνονται για να είναι χρήσιμες, λειαίνονται και αμβλύνονται για να μην ενοχλούν. υφίστανται την επινόηση της τυπογραφίας: η μοναδικότητά τους εξαλείφεται, γίνονται ανταλλάξιμες και αντικαταστάσιμες. υπήρξαν όμως κάποτε στ’ αλήθεια μοναδικές; υπάρχει ένας μηχανισμός που αλέθει και μεταστοιχειώνει, ένας μηχανισμός τον οποίο έχω ακούσια θαυμάσει και υπηρετήσει. και τώρα χρειάζομαι να τον ξορκίσω

instagram

βιογραφικό σκηνοθέτη:
ο κωνσταντινος αβράμης γεννήθηκε το 1998 και μεγάλωσε στην αθήνα. σπούδασε φιλοσοφία (εκπα) και είναι τελειόφοιτος του μεταπτυχιακού προγράμματος comparative dramaturgy and performance research (φρανκφούρτη/ελσίνκι). έχει ασχοληθεί με τη θεατρική γραφή (ίδρυμα κακογιάννης, θέατρο πορεία), την υποκριτική (θέατρο άττις), και τη σκηνοθεσία (μικρή ακαδημία). ως δραματουργός έχει δουλέψει σε θέατρα στην ελλάδα και τη φινλανδία και σε ταινίες μικρού μήκους, είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Θεάτρου Πρόταση. το κείμενο της πρώτης του ολοκληρωμένης δουλειάς «αγωνία ιερή. στον αργαλειό της Εύας Palmer Σικελιανού» κυκλοφορεί από την κάπα εκδοτική