Event Category: Θέατρο

To ΜΠΛΕ της Άννας Λεμονάκη έρχεται για τρίτη χρονιά από τη Γενεύη στο ΠΛΥΦΑ για λίγες παραστάσεις.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο περφόρματιφ έργο όπου η γλώσσα μπλέκεται με τη μουσική. Μία ηθοποιός κι ένας μουσικός συντονίζονται και φέρνουν τον θεατή στην καρδιά της προσωπικής αλήθειας που κρύβεται πίσω από το άγχος.

Ο άνθρωπος αισθανόταν άγχος ανέκαθεν. Ωστόσο, παρατηρούμε τα γενεσιουργά αίτια του άγχους να αλλάζουν ανά τα χρόνια. Είναι διαφορετικό να αγχώνεσαι επειδή μαθαίνεις ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά στρογγυλή και να φοβάσαι μην πέσεις στο κενό, από το να ακούς την καρδιά σου να χτυπά όλο και πιο γρήγορα νομίζοντας ότι θα πάθεις καρδιακή ανακοπή.

Αντίθετα με παλαιότερες εποχές, όπου η άγνοια ήταν αυτή που απειλούσε τον άνθρωπο προκαλώντας του φόβο και άγχος, σήμερα είναι η υπερπληροφόρηση. Το ΜΠΛΕ είναι μία περφόρμανς που πραγματεύεται το ενδογενές και εξωγενές άγχος, τα ψυχοσωματικά συμπτώματά του και την ευαλωτότητα του ατόμου. Με ένα κείμενο τόσο ωμό όσο και ποιητικό αλλά και μέσα από την ενέργεια του ροκ εν ρολ, η συγγραφέας του έργου και ηθοποιός επί σκηνής, Άννα Λεμονάκη, εκθέτει εαυτόν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, διεκδικώντας να μοιραστεί ερωτήματα πανανθρώπινα αλλά συχνά ανομολόγητα.

Κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης είναι το νερό που θρέφει τα πάντα και για πάντα. Πηγή ζωής και αναζωογόνησης για τη φύση και τον άνθρωπο, σύμβολο εξαγνισμού και κάθαρσης, το νερό σε συνεχή ροή συντηρεί και καθαρίζει το περιβάλλον μέσα και γύρω μας, κινητοποιεί το σώμα και ωφελεί ποικιλοτρόπως την ψυχή.

To ΜΠΛΕ είναι το πρώτο μέρος μίας θεατρικής χρωματικής πενταλογίας που δημιουργήθηκε από την ομάδα θεάτρου «Bleu en Haut Bleu en Bas» (Μπλε Πάνω Μπλε Κάτω) με έδρα την Ελβετία και πρωτοπαρουσιάστηκε το 2016 στη Γενεύη. Έκτοτε, έχει φιλοξενηθεί σε θεατρικές σκηνές σε Ελλάδα, Κύπρο, Ελβετία, Γαλλία, Λίβανο, και σε μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ (Festival La Bâtie, Festival Plein Tube κ.ά). και θα παιχτεί στo Teatro de Barrio, στη Μαδρίτη, το 2024.

Μετά την επιτυχία του τελευταίου της έργου G.O.L.D. που έκανε πρεμιέρα στο Festival de la Bâtie τον Αύγουστο του 2022, η Άννα επιστρέφει στην Ελλάδα με το Μπλε μόνο για λίγες παραστάσεις

Στην Ελβετία, μετά το Μπλε, η Άννα ανέβασε το Αιματηρό Φούξια, το Λευκό, το G.O.L.D. (Glory or Little Dreams) και τώρα ετοιμάζει το Black – What a Beaty-Full Catastrophe το οποίο θα ανέβει στην Comédie de Genève το 2025.

Παράλληλα ετοιμάζει το πρώτο της χορογραφικό έργο και ταινία Kiss and Fly.

Απόσπασμα από το κείμενο

«Ποιος φοβάται να κολυμπήσει πάνω απ’ τα φύκια της θάλασσας; Ποιος φοβάται τα δάκρυα του; ή να χαμογελάσει παραπάνω απ’όσο πρέπει; Τα γηρατειά; Τα γερασμένα όνειρα; Την ανεργία; Και φυσικά μιλάω για τη συναισθηματική ανεργία. Την ευθύνη; Να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο; να πεις την αλήθεια στο παιδί σου; Να ανοίξεις την παλάμη σου και να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει όπου το τραβά η όρεξη του; Na ξεχάσεις το παιδί που ήσουν κάποτε; Να πεις Όχι και να το υποστηρίξεις; Να πεις Ναι στο ρίσκο. Να πεις συγγνώμη όταν έχεις κάνει μαλακία. Συγγνώμη, έκανα μαλακία. ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ; Nα ζήσεις την ευτυχία που σου χτυπά την πόρτα; Να ανοίξεις την πόρτα, να ζήσεις έναν έρωτα παθιασμένο, θυμάστε όταν ήσασταν δεκαπέντε χρονών πώς αναψοκοκκινίζατε σε δευτερόλεπτα στα μάγουλα, στο στήθος και χάμω;
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΡΜΟΝΙΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ;»

Σημείωμα Άννας Λεμονάκη

40 εκατομμύρια ενήλικες Ευρωπαίοι από 18 εώς 54 ετών υποφέρουν από διαταραχές άγχους. Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά γινόμαστε προσεκτικοί με τη ζωή και αντί να τη ζούμε μετατρεπόμαστε σε απλούς θεατές; H πρώτη μας όρεξη είναι να βουτήξουμε στη θάλασσα, αλλά το νερό είναι κρύο. Και δε θέλουμε να πάρουμε το ρίσκο μιας ωκεανικής γρίπης. Προσέχουμε και στερούμαστε τον ωκεανό. Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι οι διαταραχές άγχους σε οποιαδήποτε μορφή οφείλουν να είναι δημόσιο θέμα και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να κάνω αυτό το έργο. Όσο περισσότερο και ανοιχτά μιλήσουμε για τα προσωπεία του άγχους (κρίσεις πανικού, φοβίες, μετατραυματικό στρες…) τόσο πιο εύκολα θα καταλάβουμε ότι αυτή η μαύρη επιφάνεια στο βυθό της θάλασσας δεν είναι παρά φύκια και τίποτα άλλο. Το ΜΠΛΕ είναι ένα μανιφέστο λέξεων και ήχων ενάντια στον στιγματισμό που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

Κάθε δημιουργία είναι για μένα η ευκαιρία να πάρω ένα ρίσκο. Ρισκάρω διαλέγοντας θέματα που με φοβερίζουν. Πρόκειται για θέματα που θεωρώ ιλιγγιώδη. Στη δουλειά μου ως σκηνοθέτιδα, συγγραφέας και ηθοποιός δουλεύω πάντα βάζοντας στο επίκεντρο τις αντιθέσεις. Πέρασμα από τη σιγουριά στην αβεβαιότητα, από την τρυφερότητα στη σκληρότητα, από ένα στενό πέρασμα σε έναν χώρο τεράστιο, από τον ρομαντισμό στη χυδαιότητα, από τη σιωπή στην κραυγή, από την ένταση στη νηνεμία, από το θέατρο στο αντιθέατρο. Είναι ακριβώς σε αυτά τα τοπία που βρίσκω υλικό για εξερεύνηση.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΝΑΣ ΛΕΜΟΝΑΚΗ

Η Άννα γεννήθηκε στην Αθήνα. Μεγαλώνει στον Παναμά, την Κρήτη και την Αθήνα. Αποκτά πτυχίο Πολιτικών Επιστημών στην Αθήνα και το Μπέργκεν το 2006 και μεταπτυχιακό τίτλο Κοινωνιολογίας και Μέσων από το πανεπιστήμιο του Φριμπούρ. Σπουδάζει στη Θεατρική Σχολή Serge Martin (Γενεύη) και αποφοιτεί το 2013. Παρακολουθεί εργαστήρια με τη Susan Batson στο Interkunst (Βερολίνο, 2014 και 2017), με τον Ανδρέα Μανωλικάκη (Πρόεδρος του Actors Studio, Νέα Υόρκη) στην Αθήνα και με τον Damian De Schrijver (TgStan, Βέλγιο) στη Γενεύη το 2018. Ακολουθεί το CAS στην Υποκριτική και τη Δραματουργία Κειμένου στο HETSR και στο πανεπιστήμιο της Λωζάνης (2018-2020).

Η Άννα ερμηνεύει για τη Λένα Κιτσοπούλου ρόλους στο Χαίρε Νύμφη (2013), στο Κοκκινοσκουφίτσα – Το πρώτο αίμα (2015) και στο Cry (2018-2021) στο θέατρο Saint-Gervais της Γενεύης και στο Θέατρο Τέχνης. Συνεργάζεται μεταξύ άλλων με τους Philippe Quesne, Νίκο Καραθάνο, Adina Secretan, τη θεατρική εταιρία Cie Daniel Blake για το θεατρικό εγχείρημα Opa (2ο βραβείο – PREMIO 2017). Στο σινεμά παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία La nuit est encore jeune [Η νύχτα είναι ακόμη μεγάλη], σκηνοθετημένη από τον Indika Udugampola με καταγωγή από τη Σρι Λάνκα (Βραβείο του Υποσχόμενου Σκηνοθέτη στο Διεθνές Φεστιβάλ του Κολόμπο, 2015). Ιδρύει την πειραματική εταιρία θεάτρου και μουσικής Cie Bleu en Haut Bleu en Bas μαζί με τον μουσικό Samuel Schmidiger (2015) και παρουσιάζει τα πρώτα δύο μέρη από την πενταλογία της, BLEU και FUCHSIA SAIGNANT στο φεστιβάλ La Bâtie το 2019 και το τρίτο μέρος BLANC (Βραβείο του SSA, 2020) στο Le Grütli (2021). Παρουσιάζει την παράσταση P.E.T.U.L.A. bye bye (2017) στο θέατρο Saint-Gervais και στο ΚΕΤ της Αθήνας. Είναι καλεσμένη από το θέατρο Le Poche και σκηνοθετεί το θεατρικό έργο SAPPHOx, γραμμένο από την Sarah-Jane Moloney (2020). Το 2002 παρουσιάζει το G.O.L.D. στο φεστιβάλ La Bâtie. Εργάζεται ως συγγραφέας και δραματουργός για το χορευτικό έργο Bis N.S (as usual) του χορογράφου Ιωάννη Μανταφούνη στην Όπερα της Λυόν (2021) και το έργο A la carte στο Frankfurd Dresden Ballet Company (2023). Το 2023/2024 κάνει την χορευτική-αναρριχητική περφόρμανς και ταινία Kiss and Fly στο Λεωνίδιο και στην Ταρίφα και ετοιμάζει το έργο Black : What a Beauty-Full Catastrophe (2025, Comédie de Genève,Γενευή).

Συνεντεύξεις

LIFO
Η ίδια γράφει και σκηνοθετεί τα έργα της, αλλά η διαδικασία που τη χαροποιεί είναι η δεύτερη, να μπορεί να συνθέτει τις παραστάσεις της συλλογικά και επί σκηνής. Είναι η μόνη Ελληνίδα που δραστηριοποιείται στο θέατρο σε αυτή την πλευρά της Ελβετίας και ζητώ να μάθω τι σημαίνει αυτό για έναν ξένο, πώς προσεγγίζει το σύστημα.

EΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Οσοι αναρωτιέστε γιατί το όνομα δεν μας είναι οικείο, ο λόγος είναι απλός: η Αννα έχει ως έδρα τη Γενεύη εδώ και πολλά χρόνια. Εκεί, στο πλαίσιο του ιστορικού Φεστιβάλ La Bâtie, παρουσίασε τη νέα της δουλειά «G.O.L.D.», μια σπουδή πάνω στην αποτυχία με ποίηση, χιούμορ και ευαισθησία, και μια λαμπρή ομάδα περφόρμερ – μακάρι να το δούμε και στην Αθήνα.
Αμέσως μετά την τελευταία παράσταση, εν θερμώ, στην αυλή ενός υπέροχου θεάτρου πλάι στο ποτάμι, μιλήσαμε για την πορεία της. Ιδού η Αννα Λεμονάκη, μια χαρισματική καλλιτέχνις της διασποράς.

Κριτικές

ελculture
Παρόλο που η περιγραφή της -όντως ζοφερής- θεματικής του «Μπλε» θα μπορούσε να κάνει κάποιον να περιμένει ένα θέαμα σχεδόν δυσάρεστο, αυτό διόλου δεν συμβαίνει. Αυτή ακριβώς η εγγύτητα που εγκαθιδρύει η δημιουργός του ανάμεσα σε εμάς και την ίδια, οδηγεί σε μια συνθήκη λυτρωτική. Σαν οι φόβοι μας, τοποθετημένοι μέσα από το άγγιγμά της δίπλα στους φόβους των άλλων, αλλά και τους δικούς μας, να απαλύνονται. Σαν ο ίδιος ο εκδημοκρατισμός του τραύματος να το εξορκίζει. Σαν αυτή η υγρασία που πλημμυρίζει τη σκηνή να δημιουργεί μια μήτρα εντός της οποίας να μπορούμε να εκτεθούμε με ασφάλεια. Κι αν ακόμα η ένταση φέρει στα μάτια μας ένα δάκρυ, το πιθανότερο είναι πως θα εγκαταλείψουμε την αίθουσα με ένα χαμόγελο.

Το θεατρικό έργο της Μαρίας Λαϊνά «Το Φαγητό», μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων (2018-19) ανεβαίνει ξανά, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιόλιου.

15, 17, 22, 23, 29 & 30 Μαρτίου 2024
5, 6, 12, 13 23 & 30 Απριλίου 2024

Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας για έξι μοναδικές παραστάσεις.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.

Η ποιήτρια Μαρία Λαϊνά, με αφορμή το πρώτο ανέβασμα της παράστασης δήλωσε:

«Πάντως μου κάνει εντύπωση που ένας νέος άνθρωπος, με πολλή όρεξη, όπως ο Δημήτρης Λιόλιος, ενδιαφέρθηκε για ένα τέτοιο κείμενο· άγριο, εδώ που τα λέμε, που έχει να κάνει με τη μοναξιά και την τρέλα, με αυτό που λέμε ή που άλλοι λένε δύο σε ένα. Στο κείμενο, βεβαίως, συμβαίνει το αντίθετο, έχουμε ένα σε δύο, μια σχιζοειδή συνθήκη. Ομολογώ ότι η ματιά του μού προκάλεσε περιέργεια και έκπληξη, και ο χειμαρρώδης ενθουσιασμός του με έπεισε να το αφήσω στα χέρια του.» (Συνέντευξη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής)

Για «Το Φαγητό» έγραψαν

Κατερίνα I. Ανέστη «Το φαγητό, ο έρωτας, η κυριαρχία, ο θάνατος, ο αφανισμός και ξανά η τροφή, η ηδονή και η απόρριψη, και το άγνωστο, το οικείο και το ανείπωτο. Ρυπές από τη σκηνή και τους Λιόλιο και Λιλικάκη. Δεν βλέπεις αίμα, σάρκες. Είναι όμως εκεί.» (protagon.gr)
Ιωάννα Βαρδαλαχάκη «Και αφού όλα έχουν φαγωθεί, οι άλλοι, ο χρόνος, η αγάπη, ο άνθρωπος στρέφεται στον εαυτό του.[..] Οι ήρωες και ο λόγος τους είναι το νόημα, η παράσταση και η σκηνή.» (clickatlife.gr)

Κώστας Ζήσης «Μια μελαγχολική αλλά βαθιά και ουσιαστικά επικεντρωμένη παράσταση: έναν ύμνο στο Σισύφειο βάσανο του ανθρώπου, στο αέναο κυνήγι επιβίωσης του στον κόσμο: στην κατάκτηση τροφής και έρωτα. Γιατί μόνο με αυτά επιβιώνουμε.» (all4fun.gr)

Μαρία Μαρή «Χωρίς καμία εικόνα ή σκηνικό αντικείμενο, υποβάλλει στο θεατή αυτή τη σιελόρροια, που συνοδεύει το αίσθημα της πείνας και της ανάγκης, της ζωτικής ανάγκης για φαγητό.[…] Αισθησιασμός, απόλαυση, νοσηρότητα, μελαγχολία, απόλυτη μοναξιά, ερήμωση.» (theatromania.gr)

Αργυρώ Μποζώνη «Έξοχη δουλειά. Ευχάριστη για να προλάβω όσους θα πουν ότι τέτοια κείμενα είναι δύσκολα στο θέατρο. Όχι, είναι ποιητικά και εύκολα, λένε μια ιστορία που μας αφορά και την ξέρουμε όλοι.»

Δημήτρης Φαλλιέρος «Σε χτυπάει μια παράσταση που μιλάει για πράγματα που δεν είναι εύκολα: για όλες τις μορφές πείνας, για την αγάπη, για τις ανθρώπινες ψυχώσεις, για τη δύναμη της συνήθειας, για τη μοναξιά[..].»

Βραβείο Επιτελεστικών Τεχνών 2023
Από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών

Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσίασή της τον Μάιο του 2023, η παράσταση «ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ» από την ομάδα Nova Melancholia σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, επανέρχεται για έξι παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ από 6 Φεβρουαρίου 2024.

Η παράσταση τιμήθηκε από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών με το Βραβείο Επιτελεστικών Τεχνών για την καλλιτεχνική περίοδο 2023.

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ο Σεβαστιανός είναι ένα πολυπρισματικό αρχέτυπο, ένα καλειδοσκόπιο, ένα άβαταρ επιθυμιών και διαθέσεων. Αναδιφώντας στην παράδοση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, όπως αυτή αναδιατυπώνεται μέσα από την πυκνή εικονιστική αναπαράσταση στη Δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά, εστιάζουμε σε έννοιες / αισθήσεις / σύμβολα, που αγγίζουν τη δική μας ευαισθησία και το φαντασιακό. Η παράσταση είναι το σύνολο των πολιτισμικών αναφορών της. Διαβάζουμε ποιήματα, αναπαριστούμε πίνακες, ακκιζόμαστε, ποζάρουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, εμπνεόμαστε από την παράδοση ενός έκκεντρου, πειραματικού κινηματογράφου. Μας ενδιαφέρουν οι συν-αισθηματικές και ενσώματες πρακτικές μέσω των οποίων εμείς σήμερα μπορούμε να σχετιστούμε με ένα τέτοιο σύμβολο.

Ο Σεβαστιανός συσχετίζεται με τη νεότητα, την ομορφιά, τον αθλητισμό, την τοξοβολία, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό, τον μαρτυρικό θάνατο. Μία πρωταρχική συνυποδήλωση γύρω από τον Άγιο Σεβαστιανό (ήδη από τα Μεσαιωνικά χρόνια) είναι η Πανούκλα, ο Μαύρος θάνατος. Συσχετίζουμε την παράδοση του ομοερωτισμού γύρω από τη μορφή του Σεβαστιανού, με την ασθένεια του AIDS που θεωρήθηκε στα 80’s και 90’s ένα είδος «πανούκλας των ομοφυλόφιλων». Όπως οι άνθρωποι στην αυγή της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, έτσι κι εμείς σήμερα καταφεύγουμε στον Άγιο Σεβαστιανό ως σύμβολο αποτροπαϊκό του κακού. Η παράσταση αφιερώνεται σε όσους παίρνουν το ρίσκο να περάσουν από το όραμα στο βίωμα, από την αναπαράσταση στην παράσταση διακινδυνεύοντας το παρανάλωμα της ύπαρξης.

Περισσότερες πληροφορίες για την Nova Melancholia, και τις παραστάσεις που έχει παρουσιάσει, μπορείτε να βρείτε στο novamelancholia.gr

* Η παράσταση αφιερώνεται στο οροθετικό ακτιβιστή Ζακ/Zackie και στον πειραματικό κινηματογραφιστή Kenneth Anger που πέθανε τον Μάιο 2023

Σε ένα κήπο με μαρούλια, στην κορυφή ενός δέντρου, στο πιο ψηλότερο βουνό, κάτω από ένα νούφαρο και δίπλα σε μια πέτρα λαμβάνουν χώρα πέντε ξεκαρδιστικές ( ή και όχι) ιστορίες συμπερίληψης με πρωταγωνιστές από όλο το ζωικό βασίλειο και εμπνευσμένες από το βιβλίο του Alessandro Boffa «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».

Ένα διεμφυλικό σαλιγκάρι, ένα μικρόβιο με σύμπλεγμα κατωτερότητας , ένας χαμαιλέοντας σε αναζήτηση ταυτότητας, μία άλκη κυρίαρχο αρσενικό και ένας σπίνος με καχυποψίες, μας εισάγουν στον θαυμαστό κόσμο των ζώων, διδάσκοντας μας το πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς ο εαυτός του. Ή και όχι.

Σε μια προσπάθεια να αποδώσουμε τον κόσμο των ζώων με μια ανθρώπινη ματιά, εισβάλλουμε σε έναν παράλληλο κόσμο όπου οι χαρακτήρες, παρουσιαζόμενοι ως ζώα, ανασταίνουν ανθρώπινες ιστορίες.
Οι νότες της μουσικής συνταξιδεύουν με την πλοκή και οι εικόνες φτάχνουν έναν κόσμο ισορροπημένο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ζωώδες.
Ερωτήματα βαθιά και ανεπίλυτα, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν οι απαντήσεις είναι πάντα προορισμός ή εάν οι ερωτήσεις τελικά δίνουν στο ταξίδι ένα νόημα.

Μία παράσταση εμπνευσμένη από το διήγημα «Άη Γιώργης» του Δ. Χατζή.
Τέσσερις ηθοποιοί κατασκευάζουν τον σκηνικό χώρο προκειμένου να αφηγηθούν την ιστορία σε μία σκηνική αφήγηση που η σύσταση του χώρου και των ορίων του υπονομεύονται διαρκώς
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα και επανέρχεται με πολλαπλούς τρόπους• οι πιο αδύναμοι από μας τους ανθρώπους, πως ζουν; Μπορούν να ευτυχήσουν, να ερωτευτούν, να έχουν δικαίωμα ονείρου στο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε συλλογική ευτυχία;
Όσο και να φυλάγεσαι, όσο μικρά και να είναι τα όνειρά σου, όσο ταπεινά και να προσεγγίσεις την ευτυχία σου, όταν είσαι από την πλευρά των «ανυπεράσπιστων» ακόμη και η Αγάπη ή το Φως μπορούν να σε ρημάξουν, να σε κάψουν
Μία παράσταση για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν όπως όλοι οι άλλοι και αποτυγχάνουν
Στην παράσταση ακούγεται ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Γ. Κοντραφούρη, «Τα παιδιά πενθούν» (1997)

“Είναι τεράστιο αυτό το φορτίο των logistics που έχει η μαμά στο κεφάλι! Για να κάνω διάλειμμα από αυτό που ζω, πάω στο μανάβη, φίλε μου…”

Μια νέα μητέρα διαπιστώνει ότι η ανατροφή παιδιών σε συνθήκες κοινωνικής πίεσης και αδιάκοπων «καλοπροαίρετων» οδηγιών καταλήγει να είναι μια επίπονη και εντατική μοναχική εργασία. Μόνο εκείνη το βιώνει έτσι; Είναι κακή μητέρα;

Η παράσταση Αγορομάνα της Αφροδίτης Μητσοπούλου συνεχίζεται για 2η θεατρική σεζόν στην Αθήνα και επιστρέφει τον Ιανουάριο του 2024 στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ. Το έργο εξερευνά, εξιστορεί και αποδομεί τα βιώματα της μητρότητας και της πατρότητας, φωτίζει σταδιακά τους έμφυλους ρόλους που συνεχίζουν να υφίστανται σήμερα και ξετυλίγει με τόλμη το νήμα της βίας κατά των γυναικών*.

Μεταξύ stand-up comedy, ντοκιμαντέρ και μουσικής παράστασης, η Αγορομάνα είναι ένα ειλικρινές άνοιγμα στον κόσμο της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν γένει. Η Αφροδίτη Μητσοπούλου και ο Ιάκωβος Μολυμπάκης καταφέρνουν να απενοχοποίησουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν νέο γονιό και να αγκαλιάσουν την αμηχανία και την ανασφάλεια που βιώνει. Σε έναν κόσμο επιφανειακής τελειότητας, τα λάθη και η σύγχυση λειτουργούν ως μια υπενθύμιση του ότι είμαστε άνθρωποι.

Σε κάθε παράσταση φιλοξενούνται επί σκηνής διαφορετικοί καλεσμένοι, οι οποίοι μοιράζονται τη δική τους ιστορία γονεϊκότητας.

“Η μητρότητα είναι σαν ένα ιερό πράγμα που όλοι σέβονται — μέχρι να πάρεις το τρόλεϊ που σε βρίζουν όλοι που έχεις το καροτσάκι για να μπεις στο 15.”

“Βασικά πέφτεις στη θάλασσα και κολυμπάς. Και είναι τρικυμία.”

“Πάντως εγώ παιδί με άντρα δεν ξανακάνω.”

*Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν σαφείς αναφορές και περιγραφές γύρω από το ζήτημα της μαιευτικής βίας. Αν είστε θύμα μαιευτικής βίας, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια και στήριξη από πιστοποιημένους επαγγελματίες και φορείς.

«Οι Απόγονοι», μια ιστορία για δύο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου, στο ΠΛΥΦΑ από τις 11 Ιανουαρίου 2024.

Δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων.
Δεν υπάρχουν ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο, για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού, από την Ηλέκτρα και τον Ορέστη.

Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα μέσα σ΄ ένα μουσικό σύμπαν.
Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά με την συμμετοχή των Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη

Πόσο εφήμερος μπορεί να είναι ένας έρωτας- κοντά στα κύματα;
Ένας έρωτας που έμεινε μισός, ένας έρωτας αμφίδρομος, ένας έρωτας στην φαντασία ή και όχι.

ΜΙΣΟ!
Ο Σαίξπηρ δεν νοιάζεται τόσο για το αισθητικό αποτέλεσμα, είναι δεξιοτέχνης του συλλογισμού και της περιπέτειας του αισθήματος. Μοιάζει να έχει εποπτεία όλου του κόσμου αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνάει τον θάνατο.

Αν πηγαίναμε μια εκδρομή στη θάλασσα;

Έχεις άμμο στην πετσέτα σου,
Καρπούζι στα χείλη σου,
Νοέμβρη στα καλοκαίρια σου.

Οι σπουδαστ@ του Γ’ έτους της Σχολής Θεάτρου «δήλος» – Δήμητρα Χατούπη παρουσιάζουν την performance
“ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ;”

Βασισμένη στα 154 Σονέτα του Σαίξπηρ που υλοποιήθηκε μέσα από έρευνα σαράντα ημερών με την χρήση αυτοσχεδιασμών φωνής, ρυθμού και τη λειτουργία της χορικής συνθήκης.

Έλα να κολυμπήσουμε μαζί.

Στο χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα των πτυχιακών εξετάσεων του Γ’ Έτους.

“Αυτό δεν είναι η Μήδεια”
(απόσπασμα από το Μήδειας Υλικό,
του Χ. Μίλλερ, μτφ. Ε. Βαροπούλου)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΤΣΑΪ

Ως μια σύγχρονη θηλυκή ύπαρξη, η Μήδεια μας καλεί σε μια τελετή τσαγιού, για να μας αφηγηθεί τη δική της ιστορία θρήνου και χειραφέτησης.

Αν η Μήδεια ήταν τόπος, τί τόπος θα ήταν; Τί κουβαλάει μαζί του ο Ιάσονας; Τα παιδιά της Μήδειας τί πίνουν; Πού κατοικεί μέσα μας η Μήδεια; Ο έρωτας περνάει; Πώς ξορκίζεται το παρελθόν; Και τελοσπάντων, τί παπούτσια ταιριάζουν για μια ανάβαση στον ήλιο;

Παρακαλείσθε να είστε ανοιχτοί να αναθεωρήσετε ό,τι θεωρείτε δεδομένο για τη μυθική φιγούρα της Μήδειας. Πρόκειται για μια κραυγή επιβίωσης, μια ωδή στη μητρότητα, μια επίκληση στην τρυφερότητα, έναν εκστατικό χορό απελευθέρωσης, όπου η Μήδεια, φως σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται, καλεί σε εξέγερση ενάντια στις κοινωνικοπολιτικές επιταγές του φύλου της.

Dresscode: Βάλτε κάτι στις αποχρώσεις του κροκί ή κάτι που να παραπέμπει σε φυσικά ή πρωτόγονα υλικά, ή ό, τι σας κάνει να νιώθετε ο βαθύτερος εαυτός σας.

Η σόλο παράσταση πραγματοποιείται χάρη στην οικονομική συνεισφορά πολλών μοναδικών ανθρώπων και χάρη στην αμέριστη έρευνα και αφοσίωση των συνεργατών της ομάδας.

Trailer

ΕΤΥΜ. αρβαν. (κορίτσι, κόρη)
σκηνοθεσία Χριστίνα Ματθαίου

Παράταση παραστάσεων χαάρη στη θερμή ανταπόκριση του κοινού! Η “βάιζα” θα επανέλθει στο ΠΛΥΦΑ για 3 ακόμα παραστάσεις στις 18, 24 & 25 Ιανουαρίου.

Η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και ξεχώρισε στο περσινό Φεστιβάλ Off-Off του Επί Κολωνώ, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, από 4 Δεκεμβρίου και μόνο για 10 παραστάσεις, στο θέατρο «ΠΛΥΦΑ» στον Βοτανικό.
Η Χριστίνα Ματθαίου, στο πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, μεταφέρει επί σκηνής το πρωτότυπο έργο «βάιζα» {ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη}. Αντλώντας από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια» και εμπνεόμενη από τον μύθο της La Loba, όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο της Clarissa Pinkola Estes «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους», συνθέτει μια παράσταση που μιλάει για τη δύναμη της θηλυκότητας. Τη δύναμη να σπας, να εκτίθεσαι, να είσαι ατελής, να διαφέρεις, να αυτοκαθορίζεσαι, να νιώθεις, να εκφράζεσαι, να ζεις!

Μάνη, μέσα 19ου αιώνα.

Μια νεαρή γυναίκα, η Μηλιά, δολοφονείται από τον πατέρα και τα αδέλφια της για να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας, αφού την πρώτη νύχτα του γάμου της βρέθηκε «χαλασμένη». Θάβεται ζωντανή σε λάκκο με πέτρες στην είσοδο του χωριού. Μόνο το κεφάλι της μένει έξω από το χώμα, μέχρι να πεθάνει. Τώρα η Μηλιά έχει φωνή. Τώρα η La Loba της δίνει τη δυνατότητα να πει την ιστορία της. Να αναγεννηθεί.

Χωρίς να περιορίζεται στην περιγραφή μιας ακόμα γυναικοκτονίας, το έργο εξερευνά την οπτική καθενός από τους εμπλεκόμενους. Έξι πρόσωπα που δεν μίλησαν ποτέ, δέσμιοι των κοινωνικών επιταγών και του τυπικού, τώρα μιλούν.

Αντλώντας υλικό από την ελληνική παράδοση και τη συνολικότερη ευρωπαϊκή και βαλκανική ιστορία, η παράσταση μιλάει για το σήμερα.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Θυμάσαι αυτόν τον ήχο που ακούς όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας; Και ενώ το οξυγόνο σου εξαντλείται, και η δύναμη του νερού σε τραβάει προς τα έξω, εσύ παλεύεις να κρατηθείς. Εκεί. Μέσα της. Να ακούσεις για λίγο ακόμα, τον πρωτόγονο αυτό ήχο που σε γυρίζει πίσω. Στη μήτρα της ζωής.
Λένε πως τα δάκρυα είναι φτιαγμένα από θαλασσινό νερό, για να μπορούν οι άνθρωποι, όταν κλαίνε, να φέρνουν κοντά τους τη θάλασσα. Κι αυτή, η μεγάλη μητέρα, να ‘ρχεται έτσι να τους συντροφεύει όταν τη χρειάζονται.
Όταν πονάνε, όταν θρηνούν μα κι όταν η ευτυχία τους είναι τόσο μεγάλη, που κάνει το νερό στο σώμα τους να αυξάνεται, τόσο που κινδυνεύουν να τους πνίξει. Και κλαίνε. Για να βγάλουν από μέσα τους τη θάλασσα που περισσεύει.

«Δάκρυ μη γίνει ό καημός, Κλάμα μη γίνει o πόνος…»

Πρόσεξες ποτέ σου τα μάγουλα των γυναικών που έχασαν παιδιά; Λες και τα καταράστηκε η θάλασσα να μην στεγνώσουνε ποτέ. Να την κρατούν εκεί για να τις συντροφεύει.

«Ούτε σταγόνα δεν θα σου ξεφύγει για την άτιμη! Μας ντρόπιασε και θα πληρώσει. Άκλαυτη να πάει.»

Και ο ιδρώτας; Τι είναι ο ιδρώτας;
Νερό κι αυτό. Θαλασσινό. Γιατί όταν η θάλασσα και η φωτιά του έρωτα βρεθούνε, ιδρώτας γίνονται. Που βγαίνει από τα ερωτευμένα σώματα, για να γνωρίσει το ένα του αλλουνού τη θάλασσα. Τη θάλασσα εκείνη που φουσκώνει μέσα τους.
Μα δεν είναι μονάχα από νερό ο άνθρωπος φτιαγμένος.
Είναι και χώμα. Γη. Που περιμένει να της επιστρέψεις τα παιδιά της, όταν η θάλασσα στερέψει μέσα τους. Και όταν στα σπλάχνα της τα κλείσει, πάλι, με θάλασσα ποτίζοντάς τα, τα ξαναγεννά.

«Το χώμα πρέπει να το ακούσεις. Να το μυρίσεις. Να το γευτείς.»

Και η στάχτη; Η στάχτη τι είναι;
Ερωτευμένων σκόνη είναι και αυτή. Σώματα που καήκανε, πριν τα ακουμπήσει η θάλασσα να τα δροσίσει. Φωνές. Που δεν τους περισσεύει ο αέρας. Και σωπαίνουν.
Απώλειες. Και παρουσίες που «υπάρχουν λείποντας».
«Είδες ποτέ σου τη φωτιά τα κάρβουνα ν’ απαγορεύει;»
Και το τέλος; Ο θάνατος;
«Το τέλος τον θάνατο δεν τον αναγνωρίζει»
Γιατί «σκοτώνεσαι, χάνεσαι, αν σε σκέπουν μυριάδες ονόματα;»
Νερό, χώμα και φωτιά συναντιούνται πάνω στη σκηνή. Σε μια τελετουργία θρήνου και αναγέννησης. Μια παράσταση φτιαγμένη με υλικά γης και παράδοσης. Ένα έργο μπλεγμένο μέσα σε ρίζες που το τραβούν στο παρελθόν. Και τέσσερις φωνές. Αέρας. Που μεταφέρει τις σκονισμένες μνήμες όλης της αιματηρής μας ιστορίας στο νερό. Που θα τις ξεπλύνει και θα τις οδηγήσει στην κάθαρση. Θα τις κάνει πάλι νερό.
«Γιατί ο χρόνος είναι νερό. Νερό που την πέτρα σμιλεύει όπως η θάλασσα τα βράχια
(…)
Και πιο πλούσιο νερό από τα δάκρυα, κανένα.»
Χριστίνα Ματθαίου