Event Category: Θέατρο

Τρία κεφάλαια από την ζωή μιας γυναίκας

Το ΚΟΚΚΙΝΟ της Χριστίνας Κυριαζίδη είναι μια σπονδυλωτή σκηνική σύνθεση που αφορά την σχέση μιας γυναίκας με τον έρωτα, την μητρότητα και τον χρόνο. Τρία αναπόφευκτα κεφάλαια στην ζωή μιας γυναίκας που η ηθοποιός προσεγγίζει με την βοήθεια της ποίησης, της κίνησης και της μουσικής.

Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, με ένα ακορντεόν, μια καρέκλα και ένα σακάκι, και με μοναδικό συνεργό της τον ποιητικό λόγο, το σώμα και την φωνής της, η Χριστίνα Κυριαζίδη επιθυμεί μια ωδή στην γυναικεία φύση.

Η χοροθεατρική αυτή τριλογία αποτελείται από 3 solo performances:

Οδός Θ.
Μια σκηνική δραματοποίηση της ομώνυμης ποιητικής συλλογής της Χ.Κυριαζίδη. (Εκδ. Πυξίδα), που περιστρέφεται γύρω από το μοτίβο του έρωτα.

Νάνι μάνα να να να, ένα νανούρισμα για μάνες και κόρες
Μια σκηνική σύνθεση, όπου η Χριστίνα Κυριαζίδη μιλά για την πολύπλοκη και πολύτιμη σχέση μάνας και κόρης, με αφετηρία την ομώνυμη σύνθεση ποιημάτων της, και νανουρίσματα από διάφορες γωνιές του κόσμου.

Μια συνομιλία με τον χρόνο
Mια χορογραφία βασισμένη στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση [ΤΙΜΕ] του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundsson, που επιθυμεί να υμνήσει τον κύκλο της ζωής μέσα από το γυναικείο σώμα.

Μια παράσταση ντοκουμέντο για την εργασία

“Η εργασία είναι η μισή μας ζωή! Και τι κάνεις;
Την πετάς στα σκουπίδια; Δεν την πετάς.”

Τρείς ηθοποιοί, με μοναδικό υλικό τις αφηγήσεις ανθρώπων που εργάστηκαν, εργάζονται και θα εργάζονται σε διαφορετικά επαγγέλματα, συνθέτουν την παράσταση και αναρωτιούνται:

Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εργασία;
Τι ακριβώς είναι ένα τυπικό οκτάωρο;
Μας καθορίζει η δουλειά μας; Και αν ναι, πόσο;
Τι κάνει έναν άνθρωπο να αντέχει τη δουλειά του μέσα στα χρόνια;
Τι ελπίζει και τι περιμένει;

Η εργασία προέκυψε ως μια ανάγκη Ανθρώπινη.
Οι συνθήκες εργασίας ωστόσο, πόσο ανθρώπινες καταλήγουν να είναι για αυτούς που αποτελούν Το Ανθρώπινο Δυναμικό;

Η Nova Melancholia παρουσιάζει ένα παραστασιακό δίπτυχο αποτελούμενο από τις παραστάσεις ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ και VANITAS. Πρόκειται για δύο διακριτά μέρη που λειτουργούν συμπληρωματικά με κοινές αναφορές στην Ιστορία της τέχνης αλλά και σε κινηματογραφικούς αστέρες. Δύο παραστάσεις με “camp” διάθεση που περιπαίζουν τον θάνατο.

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

Η παράσταση είναι το σύνολο των πολιτισμικών αναφορών της. Αναδιφώντας στην παράδοση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, όπως αυτή αναδιατυπώνεται μέσα από την πυκνή εικονιστική αναπαράσταση στη Δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά, εστιάζουμε σε έννοιες / αισθήσεις / σύμβολα, που αγγίζουν τη δική μας ευαισθησία και το φαντασιακό. Ο Σεβαστιανός είναι ένα πολυπρισματικό αρχέτυπο, ένα καλειδοσκόπιο, ένα άβαταρ επιθυμιών και διαθέσεων. Διαβάζουμε ποιήματα, αναπαριστούμε πίνακες, ακκιζόμαστε, ποζάρουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, εμπνεόμαστε από την παράδοση ενός έκκεντρου, πειραματικού κινηματογράφου. Μας ενδιαφέρουν οι συν-αισθηματικές και ενσώματες πρακτικές μέσω των οποίων εμείς σήμερα μπορούμε να σχετιστούμε με ένα τέτοιο σύμβολο.

Ο Σεβαστιανός συσχετίζεται με τη νεότητα, την ομορφιά, τον αθλητισμό, την τοξοβολία, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό, τον μαρτυρικό θάνατο. Μία πρωταρχική συνυποδήλωση γύρω από τον Άγιο Σεβαστιανό (ήδη από τα Μεσαιωνικά χρόνια) είναι η Πανούκλα, ο Μαύρος θάνατος. Συσχετίζουμε την παράδοση του ομοερωτισμού γύρω από τη μορφή του Σεβαστιανού, με την ασθένεια του AIDS που θεωρήθηκε στα 80’s και 90’s ένα είδος «πανούκλας των ομοφυλόφιλων». Όπως οι άνθρωποι στην αυγή της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, έτσι κι εμείς σήμερα καταφεύγουμε στον Άγιο Σεβαστιανό ως σύμβολο αποτροπαϊκό του κακού. Η παράσταση αφιερώνεται σε όσους παίρνουν το ρίσκο να περάσουν από το όραμα στο βίωμα, από την αναπαράσταση στην παράσταση διακινδυνεύοντας το παρανάλωμα της ύπαρξης.

VANITAS

Η περφόρμανς της ομάδας Nova Melancholia είναι ένας σκηνικός στοχασμός γύρω από την έννοια vanitas. Η παράσταση αρθρώνεται μέσα από την (αντι)παράθεση της συγκινησιακής φόρτισης του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας και του κυνικού και συχνά αστείου λόγου του Andy Warhol. Η περφόρμανς VANITAS θέλει να γίνει ένας εφήμερος καθρέφτης της «ματαιοδοξίας» μας, της απατηλής της λάμψης. Ταυτόχρονα λειτουργεί όπως ένας σαγηνευτικός πίνακας του μπαρόκ: ξορκίζει την κόπωση των ημερών και ξαναδίνει πίστη στην ομορφιά της ζωής!

Στην ιστορία της τέχνης, vanitas ονομάζεται το συμβολικό έργο τέχνης που δείχνει την παροδικότητα της ζωής, τη ματαιότητα της ηδονής και τη βεβαιότητα του θανάτου· οι έννοιες αυτές υποβάλλονται με την αντιπαράθεση μιας νεκροκεφαλής με σύμβολα πλούτου, ευμάρειας και πολυτέλειας. Το λατινικό ουσιαστικό vanitas προέρχεται από το επίθετο vanus (κενός) και παραπέμπει στη φράση από τον Εκκλησιαστή “vanitas vanitatum, et omnia vanitas” (ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης). Στις νεκρές φύσεις vanitas, ένα δημοφιλές είδος στη Δυτική Ευρώπη του 16ου και 17ου αιώνα, συχνά απεικονίζονται πολυτελή σκεύη πάνω σε πλούσια υφάσματα, μουσικά όργανα, βιβλία, επιστημονικά όργανα, σύνεργα καπνίσματος -ό,τι μπορεί να προσφέρει χαρά κι απόλαυση στον άνθρωπο- μαζί με κλεψύδρες, εύθραυστα αντικείμενα από γυαλί, νεκροκεφαλές. Όλα αυτά υποδηλώνουν τη ματαιότητα του πλούτου, το περαστικό της ομορφιάς, το αναπότρεπτο του χρόνου. Οι πίνακες αυτοί καλούν σε περισυλλογή, λειτουργούν ως ένα memento mori (υπόμνηση θανάτου). Ωστόσο, η άλλη όψη της vanitas θα μπορούσε να είναι το carpe diem (άδραξε τη μέρα). Μια γιορτή του εφήμερου και των αισθήσεων, μια κατάφαση στην αβεβαιότητα της ύπαρξης, ένα memento vitae (υπόμνηση ζωής).

Το πολιτικά αιχμηρό και εξαιρετικά επίκαιρο έργο του Εντουάρ Λουί, «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ με νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 9 Μαρτίου έως τις 30 Απριλίου. Η παράσταση της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, που μας υπενθύμισε πόσο προσωπική μας υπόθεση είναι η πολιτική, επανέρχεται σε μια χρονική στιγμή κρίσιμη για όλο τον καλλιτεχνικό κόσμο, ο οποίος συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια σε μια πολιτική απόφαση, το ΠΔ 85/2022, που δεν είναι «ζήτημα αισθητικής» αλλά «ζήτημα ζωής και θανάτου».

«Δεν πρέπει να λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να μας ακούσουν;»

Το έργο

«Μπαμπά, κοίτα, κοίτα, κοίτα!», ουρλιάζει ξανά και ξανά ο Εντουάρ Λουί, αφηγούμενος την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, μια σχέση-«ανοιχτή πληγή» λόγω της μη αποδοχής της σεξουαλικής ταυτότητας του γιου από τον πατέρα. Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο γιος προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» στους κυρίαρχους της Γης, αυτούς τους λίγους που με μια τους απόφαση μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία στους πολλούς, αυτούς «που ξεφεύγουν από την ντροπή χάρη στη λήθη».

Η παράσταση

Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά και προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, ταξιδεύοντας σε αναμνήσεις από όσα συνέβησαν, όσα δεν συνέβησαν και όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Βουτώντας στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, με τη σεξουαλικότητα και τη βία, με το ειδικό που γίνεται γενικό, με το προσωπικό που οδηγεί στο κοινωνικό, με το «πολιτικό» στη ζωή μας και την πολιτική που μας αφορά άμεσα και προσωπικά.

«Έχεις δίκιο, πιστεύω πως χρειάζεται μια γερή επανάσταση.»

Η θεατρική ομάδα b.p.m. theater group παρουσιάζει για πρώτη φορά το θεατρικό έργο της Δανάης Λιοδάκη «Αυτές που δεν προλάβατε»

«Αυτές που δεν προλάβατε», μια φεμινιστική κωμωδία για την γυναικεία φιλία παρουσιάζεται για πρώτη φορά από την ομάδα b.p.m. (beats per minute) στο ΠΛΥΦΑ. Το έργο προσεγγίζει θέματα όπως η έμφυλη βία, η γυναικεία καταπίεση, η σεξουαλική παρενόχληση, μέσα από το πρίσμα της γυναικείας ενδυνάμωσης και του δεσμού της γυναικείας φιλίας.

Το έργο «Αυτές που δεν προλάβατε» ακολουθεί τέσσερις παιδικές φίλες που ξαναβρίσκονται αναπάντεχα. Χωρίς να ξέρουν τι τις έφερε και πάλι κοντά και γιατί, αποφασίζουν να αναλάβουν δράση “για να μην μας την πέφτουν τα αφεντικά, να μη μας φτύνουν στο δρόμο, να μη φοβόμαστε να γυρίσουμε το βράδυ σπίτι μας και γενικά ξέρετε, για όλα αυτά”. Παρακολουθούμε βήμα- βήμα την πορεία τους προς την δημιουργία μιας μυστικής φεμινιστικής ομάδας, αλλά και το ξανασμίξιμό τους, τις αμφιβολίες και τα εμπόδια που συναντούν, σε μια ιστορία με χιούμορ και ευαισθησία, που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη δράση και την αφήγηση, ανάμεσα στο ρεαλισμό και την φαντασία.

Όταν ο υπουργός υγείας της χώρας τους θα ανακοινώσει την απαγόρευση των αμβλώσεων, οι τέσσερις γυναίκες αποφασίζουν να αναβαθμίσουν την δράση τους με μια μεγάλη επιχείρηση. Ό, τι θα ακολουθήσει θα ενώσει ξανά τις τέσσερις φίλες για πάντα.

Η ομάδα b.p.m. ιδρύθηκε το 2018 από αποφοίτους της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης- Κάρολος Κουν και γρήγορα ξεχώρισε με βραβεύσεις και αξιοσημείωτη επιτυχία στις παραστάσεις της. Μετά την επιτυχημένη δεύτερη χρονιά παραστάσεων του «Hyperspace ή αλλιώς..», η ομάδα επιμένει να παίρνει θέση σε σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, κρατώντας μια χιουμοριστική και φρέσκια ματιά. Το πρωτότυπο, σύγχρονο θεατρικό έργο «Αυτές που δεν προλάβατε» αναμένεται να κυκλοφορήσει άμεσα από την Κάπα Εκδοτική.

Βασισμένο στο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου “Ο Υπνοβάτης” / Εκδόσεις Καστανιώτη.

Σε έναν κόσμο που κάθε μέρα τελειώνει, σε ένα κόσμο που κάθε μέρα εξαγγέλλεται μια νέα αυτοεκπληρούμενη προφητεία, σε ένα κόσμο, όπου ο Θεός μοιάζει απών ή “κουρασμένος”, θα έλεγε κανείς πως οι άνθρωποι θα έφταναν στα όρια τους, θα συναντούσαν τον ενεργοποιημένο εαυτό τους. Θα ξεχύνονταν με λύσσα προς οποιαδήποτε λύση θα εξασφάλιζε την σωτηρία τους.

Σε ένα άτυπο προθάλαμο του Παραδείσου, σε ένα σύγχρονο Καθαρτήριο, συντελείται μια νέα Αποκάλυψη με πρωταγωνιστές μια ομάδα καλλιτεχνών που αναζητούν έναν νέο Μεσσία. Και τον βρίσκουν. Το πρόβλημα είναι πως ο κόσμος για άλλη μια φορά δεν θα τελειώσει. Κι εκείνοι θα πρέπει να ζήσουν με τον Μεσσία. Με έναν Μεσσία σε ρόλο αστυνομικού, που παρακολουθεί, τιμωρεί και λυτρώνει. «Καθένας ευχόταν κάτι να συμβεί» λένε οι πρωταγωνιστές. Και οι ευχές τους μεταφράζονται από τον «Θεό» κατά βούληση.

Η παράσταση “Τρίπτυχο. Σπουδή στην αδράνεια” είναι ένα σκηνικό πείραμα. Υλικά του είναι, το βραβευμένο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου “Ο Υπνοβάτης”, διασκευασμένο από την Δήμητρα Δερμιτζάκη, το εικαστικό έργο του Francis Bacon και τα ψηφιακά μέσα.

Μια υβριδική performance υδάτινων θεοτήτων

Μια συμπαραγωγή Ελλάδας, Πορτογαλίας και Ιταλίας, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Stronger Peripheries που συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα Δημιουργική Ευρώπη της ΕΕ

Η Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) παρουσιάζει την παράσταση «ΙΧΘΥΟΛΑΤΡΕΙΑ / ICΗTHΥOLATRY: Μια υβριδική performance υδάτινων θεοτήτων» σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Εύας Γιαννακοπούλου στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Ιανουαρίου, σε συμπαραγωγή με την Artemrede (Πορτογαλία – σε συνεργασία με τον Δήμο του Torres Vedras) και το L’Αrboreto (Ιταλία).

Αφορμώμενη από το βιβλίο της θεωρητικού Astrida Neimanis “Bodies of Water” (2017), όπου εισάγεται για πρώτη φορά η έννοια του Υδροφεμινισμού, σύμφωνα με την οποία το νερό, οι θηλυκότητες, οι ενσώματες πρακτικές και η οικολογία συνδέονται μεταξύ τους δημιουργώντας «νέες» μελλοντικές συνέργειες, η «ΙΧΘΥΟΛΑΤΡΕΙΑ / ICΗTHΥOLATRY» είναι μια υβριδική παράσταση με εξομολογητικά στοιχεία για την τρίτη ηλικία, τις πλημμύρες, τα υγρά και την εμμηνόπαυση. Βασίζεται σε έρευνα που διεξήχθη σε κοινότητες που συνδέονται με ποτάμια, λίμνες, χειμάρρους αλλά και ομάδες γυναικών, κατά την πορεία δύο ερευνητικών και δύο δημιουργικών προγραμμάτων φιλοξενίας που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιταλία, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Stronger Peripheries: A Southern Coalition. Η εικαστικός-σκηνοθέτιδα και η δημιουργική κοινότητα ανέπτυξαν από κοινού τη δραματουργία και τα κείμενα μέσα από προσωπικές εξομολογήσεις και συνεντεύξεις των τοπικών κοινοτήτων του Πειραιά, του Torres Vedras της Πορτογαλίας και του Mondaino της Ιταλίας, με τρόπο που το περιεχόμενό τους να αποτελεί πνευματική συνδημιουργία όλων των συμμετεχουσών.

Αν το νερό είναι το στοιχείο από το οποίο προέρχονται όλοι οι οργανισμοί, πώς θα μπορούσαμε ενδεχομένως να επιστρέψουμε σε αυτή την αρχική κατάσταση ύπαρξης, απαλείφοντας τα όρια μεταξύ εξέλιξης, γονιδίων, ιστορίας, πολιτισμού και φύσης; Την απάντηση σε αυτή την ερώτηση επιχειρεί να δώσει η «ΙΧΘΥΟΛΑΤΡΕΙΑ», γεφυρώνοντας το «κενό» μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, μεταξύ ανθρώπινων και μη ανθρώπινων μορφών ύπαρξης, μεδουσών και σκύλων.

Τα εκκεντρικά πλάσματα της «ΙΧΘΥΟΛΑΤΡΕΙΑΣ» –μια πολεμίστρια, ένα μετα-ανθρώπινο πλάσμα, ένα γυναικείο φαινόμενο και ένα ψάρι– θα κατοικήσουν στη σκηνή του Βιομηχανικού Πάρκου Πλύφα και σε εκείνη του Teatro Cine της Πορτογαλίας για να κάνουν μια βουτιά σε έναν ονειρικό ωκεανό ρευστών δυνατοτήτων. Πρόκειται για μια παράσταση που «βουτάει» σε ένα εμβυθιστικό σύμπαν συναισθηματικών και υποβρύχιων συνασπισμών.

Είστε έτοιμα να κολυμπήσετε;

* Η παράσταση αποτελεί νέα συμπαραγωγή του PCAI (Ελλάδα), της Artemrede (Πορτογαλία – σε συνεργασία με τον Δήμο του Torres Vedras) και του L’Arboreto (Ιταλία) στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Stronger Peripheries: A Southern Coalition, που συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εντός του 2023, η «ΙΧΘΥΟΛΑΤΡΕΙΑ» θα παρουσιαστεί επίσης στην Πορτογαλία.
** Το υλικό ορισμένων κοστουμιών δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια ενός δημιουργικού εργαστηρίου με το κοινό που παρακολούθησε την ανοιχτή πρόβα κατά την καλλιτεχνική φιλοξενία της καλλιτέχνιδας στο Teatro Dimora L’Arboreto (IT).
*** Η παράσταση περιέχει σκηνές γυμνού και είναι κατάλληλη για άνω των 16 ετών.
**** Η παράσταση διαθέτει αγγλικούς υπέρτιτλους.

«Ένα μανιφέστο λέξεων και ήχων ενάντια στον στιγματισμό που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες»

To ΜΠΛΕ είναι το πρώτο μέρος μίας θεατρικής χρωματικής πενταλογίας που δημιουργήθηκε από την ομάδα θεάτρου «Bleu en Haut Bleu en Bas» (Μπλε Πάνω Μπλε Κάτω) με έδρα την Ελβετία και πρωτοπαρουσιάστηκε το 2016 στη Γενεύη. Έκτοτε, έχει φιλοξενηθεί σε θεατρικές σκηνές σε Ελλάδα, Κύπρο, Ελβετία, Γαλλία, Λίβανο, και σε μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ (Festival La Bâtie, Festival Plein Tube κ.ά).

Μετά την επιτυχία του τελευταίου της έργου G.O.L.D. που έκανε πρεμιέρα στο Festival de la Bâtie τον Αύγουστο του 2022 και το οποίο θα ανέβει το 2023 στο Παρίσι, η Άννα έρχεται για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα με το Μπλε μόνο για λίγες παραστάσεις.

Στην Ελβετία, μετά το Μπλε, η Άννα ανέβασε το Αιματηρό Φούξια, το Λευκό, το G.O.L.D. (Glory or Little Dreams) και τώρα ετοιμάζει το Black – What a Beaty-Full Catastrophe.

Παράλληλα ετοιμάζει το πρώτο της χορογραφικό έργο και ταινία Kiss and Fly.

Για το έργο, τι είναι το ΜΠΛΕ;

Πρόκειται για ένα σύγχρονο περφόρματιφ έργο όπου η γλώσσα μπλέκεται με τη μουσική. Μία ηθοποιός κι ένας μουσικός συντονίζονται και φέρνουν τον θεατή στην καρδιά της προσωπικής αλήθειας που κρύβεται πίσω από το άγχος.

Ο άνθρωπος αισθανόταν άγχος ανέκαθεν. Ωστόσο, παρατηρούμε τα γενεσιουργά αίτια του άγχους να αλλάζουν ανά τα χρόνια. Είναι διαφορετικό να αγχώνεσαι επειδή μαθαίνεις ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά στρογγυλή και να φοβάσαι μην πέσεις στο κενό, από το να ακούς την καρδιά σου να χτυπά όλο και πιο γρήγορα νομίζοντας ότι θα πάθεις καρδιακή ανακοπή.

Αντίθετα με παλαιότερες εποχές, όπου η άγνοια ήταν αυτή που απειλούσε τον άνθρωπο προκαλώντας του φόβο και άγχος, σήμερα είναι η υπερπληροφόρηση. Το ΜΠΛΕ είναι μία περφόρμανς που πραγματεύεται το ενδογενές και εξωγενές άγχος, τα ψυχοσωματικά συμπτώματά του και την ευαλωτότητα του ατόμου. Με ένα κείμενο τόσο ωμό όσο και ποιητικό αλλά και μέσα από την ενέργεια του ροκ εν ρολ, η συγγραφέας του έργου και ηθοποιός επί σκηνής, Άννα Λεμονάκη, εκθέτει εαυτόν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, διεκδικώντας να μοιραστεί ερωτήματα πανανθρώπινα αλλά συχνά ανομολόγητα.

Κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης είναι το νερό που θρέφει τα πάντα και για πάντα. Πηγή ζωής και αναζωογόνησης για τη φύση και τον άνθρωπο, σύμβολο εξαγνισμού και κάθαρσης, το νερό σε συνεχή ροή συντηρεί και καθαρίζει το περιβάλλον μέσα και γύρω μας, κινητοποιεί το σώμα και ωφελεί ποικιλοτρόπως την ψυχή.

Απόσπασμα από το κείμενο

«Ποιος φοβάται να κολυμπήσει πάνω απ’ τα φύκια της θάλασσας; Ποιος φοβάται τα δάκρυα του; ή να χαμογελάσει παραπάνω απ’όσο πρέπει; Τα γηρατειά; Τα γερασμένα όνειρα; Την ανεργία; Και φυσικά μιλάω για τη συναισθηματική ανεργία. Την ευθύνη; Να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο; να πεις την αλήθεια στο παιδί σου; Να ανοίξεις την παλάμη σου και να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει όπου το τραβά η όρεξη του; Na ξεχάσεις το παιδί που ήσουν κάποτε; Να πεις Όχι και να το υποστηρίξεις; Να πεις Ναι στο ρίσκο. Να πεις συγγνώμη όταν έχεις κάνει μαλακία. Συγγνώμη, έκανα μαλακία. ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ; Nα ζήσεις την ευτυχία που σου χτυπά την πόρτα; Να ανοίξεις την πόρτα, να ζήσεις έναν έρωτα παθιασμένο, θυμάστε όταν ήσασταν δεκαπέντε χρονών πώς αναψοκοκκινίζατε σε δευτερόλεπτα στα μάγουλα, στο στήθος και χάμω;
ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΡΜΟΝΙΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ;»

Σημείωμα Άννας Λεμονάκη

40 εκατομμύρια ενήλικες Ευρωπαίοι από 18 εώς 54 ετών υποφέρουν από διαταραχές άγχους. Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά γινόμαστε προσεκτικοί με τη ζωή και αντί να τη ζούμε μετατρεπόμαστε σε απλούς θεατές; H πρώτη μας όρεξη είναι να βουτήξουμε στη θάλασσα, αλλά το νερό είναι κρύο. Και δε θέλουμε να πάρουμε το ρίσκο μιας ωκεανικής γρίπης. Προσέχουμε και στερούμαστε τον ωκεανό. Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι οι διαταραχές άγχους σε οποιαδήποτε μορφή οφείλουν να είναι δημόσιο θέμα και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να κάνω αυτό το έργο. Όσο περισσότερο και ανοιχτά μιλήσουμε για τα προσωπεία του άγχους (κρίσεις πανικού, φοβίες, μετατραυματικό στρες…) τόσο πιο εύκολα θα καταλάβουμε ότι αυτή η μαύρη επιφάνεια στο βυθό της θάλασσας δεν είναι παρά φύκια και τίποτα άλλο. Το ΜΠΛΕ είναι ένα μανιφέστο λέξεων και ήχων ενάντια στον στιγματισμό που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

Κάθε δημιουργία είναι για μένα η ευκαιρία να πάρω ένα ρίσκο. Ρισκάρω διαλέγοντας θέματα που με φοβερίζουν. Πρόκειται για θέματα που θεωρώ ιλιγγιώδη. Στη δουλειά μου ως σκηνοθέτιδα, συγγραφέας και ηθοποιός δουλεύω πάντα βάζοντας στο επίκεντρο τις αντιθέσεις. Πέρασμα από τη σιγουριά στην αβεβαιότητα, από την τρυφερότητα στη σκληρότητα, από ένα στενό πέρασμα σε έναν χώρο τεράστιο, από τον ρομαντισμό στη χυδαιότητα, από τη σιωπή στην κραυγή, από την ένταση στη νηνεμία, από το θέατρο στο αντιθέατρο. Είναι ακριβώς σε αυτά τα τοπία που βρίσκω υλικό για εξερεύνηση.

Μετά από δύο μοναδικές παραστάσεις, μία στην υπαίθρια γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου τον Δεκέμβριο του 2021 και μία στα Δημοτικά Σφαγεία Ταύρου τον Μάιο του 2022, οι «Μάγισσες» ξανασυναντούν το κοινό τους με νέα μορφή και περιεχόμενο. Και αυτή τη φορά σε έναν χώρο με ιδιαίτερο χαρακτήρα και παρελθόν, στο Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα (πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών), στην οδό Κορυτσάς 39, για 10 μόνο παραστάσεις.

Το έργο

Οι «Μάγισσες» είναι μία παράσταση εν εξελίξει, που ακροβατεί ανάμεσα στη σκηνική σύνθεση και τη λυρική περφόρμανς. Είναι βασισμένη στο ομώνυμο έργο της Νατάσας Σίδερη (Α’ βραβείο στον διαγωνισμό θεατρικής γραφής MYTHOS?! του ΚΘΒΕ σε συνεργασία με το Θέατρο του Regensburg, βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου περιοδικού «Ο Αναγνώστης»), που γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα βίας κατά των γυναικών. Με υλικό από ιστορικές καταγραφές έμφυλης βίας στην Ευρώπη, αλλά και από την ελληνική προφορική παράδοση (το δεύτερο μέρος της παράστασης συνομιλεί με την παραλογή «Του Γεφυριού της Άρτας»), καθώς και την σύγχρονη παράδοξη «ελληνικότητα», το έργο αναδεικνύει τη διαχρονικότητα των γυναικείων ζητημάτων, που υπάρχουν ήδη σε αφηγήσεις του παρελθόντος, αλλά παραμένουν ολοζώντανα ως αιτήματα μέχρι σήμερα.

Η παράσταση

Η βία κατά των γυναικών που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται όλο και συχνότερα στην κορυφή της ειδησεογραφίας, δείχνει πως παρά τη δημοσιότητα που έχει πλέον λάβει, το ζήτημα όχι μόνο δεν εξομαλύνεται, αλλά αντιθέτως φαίνεται πως μόλις τώρα έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται η τεράστια έκτασή του. Για τη νέα αυτή μορφή της παράστασης, η ομάδα συνεχίζει την έρευνά της πάνω στη θέση και τη φύση της γυναίκας, αυτή τη φορά με βάση τη Μαιευτική του Ιπποκράτη. Στις περιγραφές των σοκαριστικών θεραπειών που προτείνει ο «πατέρας τις ιατρικής», αναγνωρίζει κανείς την προσέγγιση του γυναικείου σώματος ως οργάνου αναπαραγωγής, που προκειμένου να θεραπευθεί ως τέτοιο υφίσταται βασανιστήρια.

Το έργο ερμηνεύει η περφόρμερ Νικόλ Δημητρακοπούλου, με τη συμμετοχή του Στέλιου Χατζηγεωργίου. Η παράσταση «Μάγισσες | Μέρος 3ο: Επιδόρπιο» εμπλουτίζει το κείμενο της Νατάσας Σιδέρη με αποσπάσματα από το έργο του Ιπποκράτη. Παρότι θα παρουσιαστεί και πάλι σε έναν ιδιαίτερο, όχι αμιγώς θεατρικό χώρο, συνεπή με τον site specific χαρακτήρα της παράστασης, θα είναι η πρώτη φορά που οι «Μάγισσες» θα βρεθούν σε κλειστό περιβάλλον. Παράλληλα, το μουσικό της μέρος οδηγείται σε νέους πειραματισμούς, υπό τους ήχους της μεσαιωνικής βιέλας (midieval fiddle, γαλλ. vielle), ενός σπάνιου έγχορδου, τοξωτού μουσικού οργάνου, πρόγονο του σημερινού βιολιού, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές από τον 12ο ως τον 15ο αιώνα για να συνοδεύει τα κοσμικά και λατρευτικά τραγούδια. Στις «Μάγισσες» η μεσαιωνική βιέλα και το τραγούδι της Ειρήνης Μπιλίνη-Μωραΐτη θα ακούγονται από τον προαύλιο χώρο, παρακολουθώντας από μακριά την εξέλιξη του έργου και προσδίδοντας ίσως μία αίσθηση εγκλεισμού που συνομιλεί με τη γυναικεία εμπειρία που αφηγείται η παράσταση.

Λέει ο σκηνοθέτης, Θανάσης Δόβρης: «Μια τεράστια ήττα συντελείται. Η ήττα των χρωμάτων από το μαύρο χρώμα. Μια ήττα που την γνωρίζουμε, και όταν την ονοματίζουμε, απλά κουνάμε αμήχανα το κεφάλι. Μια πρωτοφανής ήττα. Μια ήττα που την αρχίσαμε εμείς και τώρα πια δεν έχει επιστροφή…Μια ήττα που αμήχανοι την αφήνουμε να μας συμβεί κουνώντας μίζερα το κεφάλι μας. Νομίζω ευχή όλης της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά, είναι να πεθάνει χωρίς να το καταλάβει μέσα σε μια αγοραστική αποθέωση κτηνώδους οργασμού».

Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων και εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων της UNESCO για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας, «Orange the World».