Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies.

Μάθετε περισσότερα. Αποδοχή.
Αντιγράφηκε η διεύθυνση email

Event Category: Επιτελεστικές τέχνες

COSMIC SISTERS. A WARNING CALL & THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS

Alt text
COSMIC SISTERS. A WARNING CALL & THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS
Kainkollektiv, Λυδία Πολυζώη & The Cosmic Sisters

Στη σόλο περφόρμανς της, η Ελληνίδα ηθοποιός Λυδία Πολυζώη επαναγράφει τον θρήνο της Εκάβης από τις Τρωάδες, αντλώντας από τις δικές της εμπειρίες ως γυναίκας, καλλιτέχνιδας και πολίτη στη σύγχρονη Αθήνα. Η performative αφήγησή της, που θίγει σκηνές παραβίασης και επίθεσης σε χώρους οικειότητας, ακεραιότητας και αυτοδυναμίας — στο δικαίωμα και την προστασία του ίδιου του εαυτού και του σώματος —, ανασύρει μια ευρύτερη ιστορία. Σαν φαντάσματα, εμφανίζονται ξαφνικά φωνές γυναικών που αποδεικνύονται πως είναι οι οι κοσμικές αδελφές της Λυδίας. Εκείνες αφηγούνται τις υποκειμενικές τους πραγματικότητες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίες, μέσα από μια ραδιοφωνική περφόρμανς, συνδέονται μουσικά, ποιητικά και προσωπικά με την αρχαία ιστορία και τη φαντασιακή διαδρομή των King’s Daughters που ο Αισχύλος συνέλαβε στην τραγωδία του Ικέτιδες.

Με το έργο THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS, η kainkollektiv, μαζί με τη Λυδία και τις Cosmic Sisters, ανοίγει έναν ηχητικό χώρο με τη μορφή ενός walk-in radio play, που στοχεύει να ζωντανέψει τις ιστορίες και τα τραγούδια εκείνων των λησμονημένων King’s Daughters — των γυναικών που έχουν διαγραφεί από τον λευκό, ανδροκρατούμενο πολιτισμό μας ήδη από την αρχαιότητα.

Μέσα σε ένα ακουστικό-μουσικό ηχοτοπίο, οι φωνές, οι αφηγήσεις, οι προσωπικές μαρτυρίες και τα ηχητικά περιβάλλοντα πολιτισμών που έχουν σβηστεί από τη δυτική αποικιοκρατική ιστορία, εμφανίζονται ως μια (Afro)futuristic και docu-fictional αντι-διαδρομή μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Οι “Cosmic Sisters” είναι καλλιτέχνιδες από τη Νότια Αφρική (ANNALYZER), το Καμερούν (ALIMA), το Ιράν (9T ANTIOPE – δηλαδή οι Sara Bigdeli Shamloo & Nima Aghiani), τον Καναδά/Γερμανία (Vanessa Chartrand Rodrigue) και την Ελλάδα (Λυδία Πολυζώη). Ανάμεσα στην pop και την όπερα, στα ιθαγενικά άσματα και την ηλεκτρονική μουσική, συνδημιουργούν τα Songs of Future Care.
Μέσα σε έναν τρισδιάστατο ηχητικό χώρο, προσκαλούν το ακροατήριο να διαλύσει τους δικούς του θαλάμους αντήχησης και, μέσα από μια ακουστική επίκληση των πνευμάτων και των νεκρών, να εμβαθύνει στο ερώτημα που αιωρείται πάντα στον ορίζοντα — τόσο στην απαρχή όσο και στη συνέχεια της αποικιοκρατικής κληρονομιάς:

ΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; Και ποιανού μνήμη μετράει;

Ένα έργο των και με τους: Anelisa Stuurman, Fabian Lettow, Immanuel Bartz, Λυδία Πολυζώη, Mirjam Schmuck, Pélagie Alima, Sara Bigdeli Shamloo, Shams Kassab, Silvia Dierkes, Vanessa Chartrand-Rodrigue.


(Σημείωση: Οι παραστάσεις αποτελούν μέρος της 30ωρης performance THESMOPHORIA. THE NEW ANCIENT THEATRE – ενός μετα-αρχαίου θεατρικού φεστιβάλ από την kainkollektiv και μέρος του European Schools of Care. Μια ηχητική επίκληση μέσα στον χρόνο, τα σώματα και τους κόσμους. [https://kainkollektiv.de/de/projects/thesmophoria-the-new-ancient-theatre/]).

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90′

ΣΟΥΠΑ + ΕΛΣΑ

Alt text

ΣΟΥΠΑ
Nela Fortunato
opening act: ‘Ελσα by Στέλλα Ευαγγελία Κασούμπη 

Το ΣΟΥΠΑ είναι μια περφόρμανς. Μια σόλο παράσταση. Μια ωδή στην ιδιαιτερότητα.

Μέσα από μια αλληλουχία βινιετών, το Ίρις ξετυλίγει τις σκέψεις του. Μέσα από εικόνες, μνήμες και όνειρα, απευθύνεται στο κοινό για το τι σημαίνει να ζεις έξω από το κανονικό.
Το Ίρις ανοίγεται σαν ένα τερατωδώς όμορφο πτηνό. Χοροπηδά, χορεύει, αφηγείται ιστορίες. Είναι το ερωτηματικό μέσα σε μια σούπα αλφαβήτου, ένα femme fatale βουτηγμένο σε στιφάδο, μια σειρά μνημών που ταξιδεύουν από μακριά με διαστημόπλοιο.

Η παράσταση χρησιμοποιεί σωματικό θέατρο και μια κουίρ, ποπ, παραμορφωμένη αισθητική, για να θέσει ερωτήματα που αμφισβητούν, ξεπερνούν και ανατρέπουν τις ιδέες περί θηλυκότητας/αρρενωπότητας, δυαδικότητας και έμφυλων ρόλων.

Το ΣΟΥΠΑ είναι μια κραυγή, ένας ζωμός μέσα στον οποίο όλοι είμαστε βυθισμένοι και μπλεγμένοι. Εκεί όπου το παράλογο και το γελοίο βρίσκουν τον δρόμο τους προς την αλήθεια και την ωμότητα.

Η παράσταση έχει μια μοναδική διαδρομή: κείμενα που συλλέχθηκαν κατά τον εγκλεισμό της πανδημίας, παρουσιάστηκαν διαδικτυακά και στα αγγλικά για το Saloon του AFO NYC, και κατέληξαν σε σόλο παράσταση με τον ηθοποιό Nicolás Depetre στο Μπουένος Άιρες, που στη συνέχεια περιόδευσε στην Παταγονία, Αργεντινή, με την υποστήριξη χρηματοδότησης από τον Δήμο. Αργότερα μεταμορφώθηκε σε site-specific εξερεύνηση στο Lala Spiti στην Αθήνα, με πολυποίκιλο καστ και πρωτότυπη μουσική, κείμενα στα ισπανικά, αγγλικά και ελληνικά. Το ΣΟΥΠΑ εξελίχθηκε στην τωρινή του μορφή, με ερμηνεύτρια την ίδια τη συγγραφέα, η οποία, με τη συμμετοχή του κοινού, θα μπορεί να το συζητήσει και να το ξεδιπλώσει ξανά.

Συνεχίζει να μεταλλάσσεται, συνεχίζει να φωνάζει και να επανανοηματοδοτεί: ΥΠΑΡΧΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΙ;

Ίρις: «Υπάρχει μια τρύπα στην υφή των πραγμάτων.
Στον κόσμο που βλέπω μέσα από το κινητό μου.
Δεν υπάρχει διέξοδος,
και τόσα πρέπει να γίνουν.
Ζεστό φαγητό,
καταφύγιο,
βαμβάκι,
και τίποτα,
τίποτα που να με ανακουφίζει,
να με σκεπάζει,
να με σώζει.
Θα έπρεπε να σώσω τον εαυτό μου.
Αν ήθελα.
Αν μπορούσα.»

Η παράσταση θα είναι στα ισπανικά με ελληνικούς υπότιτλους και μικρή χρήση αγγλικών.

Διάρκεια: 50 λεπτά + 15 λεπτά Q&A – χωρίς διάλειμμα
Κατάλληλο: 16+


‘Ελσα
Στέλλα Ευαγγελία Κασούμπη

 

Καθώς πήγαινα με ρώτησα ποια είναι τα δικά μου, ποια τα ιδανικά μου, και ποια τα δανεικά μου.
Δεν γίνεται να είναι όλα δικά μου.
Μια σόλο παράσταση 15 λεπτών ακατάλληλη για ανηλίκους.
Δημιουργία, ερμηνεία: Στέλλα Ευαγγελία Κασούμπη

Σκηνοθεσία: Μαρίνα Μαυρογένη

ΜΠ(Λ)ΑΛΟΥΝ

Alt text

Οι χορογράφοι Γιώτα Πεκλάρη και Βάσια Ζορμπαλή, διερευνούν την αποτύπωση του χρόνου μέσα από την υλικότητα του σώματος – οργανικού και μη – στην κατεύθυνση του πολυαισθητηριακά προσβάσιμου καλλιτεχνικού έργου.

Μέσα σε έναν χώρο που κατακλύζεται από πολυμορφικούς σχηματισμούς μπαλονιών, οι ερμηνεύτριες/ες δημιουργούν κινητικές και ηχητικές αραιώσεις και πυκνώσεις, χαρτογραφώντας τις διαστάσεις του. Η επιτελεστική διάσταση του έργου φέρνει στην επιφάνεια μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίστιξη: τα μπαλόνια, σαν χορεύουσες υπάρξεις butoh παγώνουν το χρόνο, κάνοντας ορατό τον αέρα που καταλαμβάνει το σχήμα του χώρου και συμπληρώνει τα κενά ανάμεσα στα σώματα. Διακόπτουν έτσι την απαραίτητη για την κατανόησή του χρόνου ανεξέλεγκτη εναλλαγή των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, ενώ η σύγχρονη ηχοκινητική σύνθεση εξυμνεί την περιοδικότητα και τη συγχρονικότητα. Σε αυτό το ρευστό, επιτελεστικό χώρο φιλοξενίας, ένα διαρκώς μετακινούμενο ανθρώπινο αντηχείο που ενεργεί σε μια συνθήκη προ-εγκαθιδρυμένης αρμονίας, συνηχεί και συντονίζεται υπενθυμίζοντας διαρκώς το απρόβλεπτο και εφήμερο.

Η χορογραφική έρευνα ισορροπεί ανάμεσα στο οπτικό και το ακουστικό, έχοντας παράλληλη απεύθυνση σε βλέποντα, μη βλέποντα, ακούοντα και μη ακούοντα άτομα. Εμβαθύνοντας σε μία διαθεματική παραστατική πρακτική, την μουσική του σώματος/body music, η κινητική περφόρμανς διερευνά την σωματικότητα του ήχου, που καταφέρνει να δονεί τόσο τα αυτιά όσο και τα μάτια/βλέμμα. Η εξωλεκτική γλώσσα του μπ(λ)αλούν μετατρέπει την θέαση σε μία καθολικά βιωματική, συλλογική εμπειρία, μια καλλιτεχνική συνάντηση-προτροπή, που δεν περιορίζεται στα τυπικά εργαλεία προσβασιμότητας αλλά ανακαλύπτει και καλλιεργεί καινοτόμα, εναλλακτικά ερμηνευτικά εργαλεία συμπερίληψης.

OH JESUS: MAGDALENE

Alt text

Μια performance από την Ηρώ Καρρά, που καταλήγει σε live jam. Η performance είναι εμπνευσμένη από τη νουβέλα «οικεία σημεία και τέρατα» του Μανώλη Τσίπου (εκδόσεις Ενύπνιο, 2023). Η Μαγδαληνή, προσωπικότητα που φέρει πολλούς τίτλους με βασικό εκείνο της πόρνης, κατοικεί μέσα
σε ένα αλλόκοτο σύμπαν πέρα από τον χρόνο. Είναι ένας άνθρωπος μοναχικός που όμως επιθυμεί με πάθος την προσωπική του «Ανάσταση». Παρακολουθούμε τις ολότελα δικές της καθημερινές δράσεις, με κάθε της βήμα να την φέρνει όλο και πιο κοντά στην πολυπόθητη αυτό-συγχώρεση για ό,τι εκείνη ήταν στο παρελθόν, προκειμένου να δώσει χώρο σε κάτι νέο να γεννηθεί. Αποτελεί έτσι για εμάς σύμβολο μιας υπαρξιακής – απόλυτα προσωπικής – χειραφέτησης, την οποία η Μαγδαληνή αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πραγματοποιήσει μόνο μέσω του Άλλου.