Event Category: Θέατρο

ΕΤΥΜ. αρβαν. (κορίτσι, κόρη)
σκηνοθεσία Χριστίνα Ματθαίου

Παράταση παραστάσεων χαάρη στη θερμή ανταπόκριση του κοινού! Η “βάιζα” θα επανέλθει στο ΠΛΥΦΑ για 3 ακόμα παραστάσεις στις 18, 24 & 25 Ιανουαρίου.

Η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και ξεχώρισε στο περσινό Φεστιβάλ Off-Off του Επί Κολωνώ, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, από 4 Δεκεμβρίου και μόνο για 10 παραστάσεις, στο θέατρο «ΠΛΥΦΑ» στον Βοτανικό.
Η Χριστίνα Ματθαίου, στο πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, μεταφέρει επί σκηνής το πρωτότυπο έργο «βάιζα» {ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη}. Αντλώντας από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια» και εμπνεόμενη από τον μύθο της La Loba, όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο της Clarissa Pinkola Estes «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους», συνθέτει μια παράσταση που μιλάει για τη δύναμη της θηλυκότητας. Τη δύναμη να σπας, να εκτίθεσαι, να είσαι ατελής, να διαφέρεις, να αυτοκαθορίζεσαι, να νιώθεις, να εκφράζεσαι, να ζεις!

Μάνη, μέσα 19ου αιώνα.

Μια νεαρή γυναίκα, η Μηλιά, δολοφονείται από τον πατέρα και τα αδέλφια της για να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας, αφού την πρώτη νύχτα του γάμου της βρέθηκε «χαλασμένη». Θάβεται ζωντανή σε λάκκο με πέτρες στην είσοδο του χωριού. Μόνο το κεφάλι της μένει έξω από το χώμα, μέχρι να πεθάνει. Τώρα η Μηλιά έχει φωνή. Τώρα η La Loba της δίνει τη δυνατότητα να πει την ιστορία της. Να αναγεννηθεί.

Χωρίς να περιορίζεται στην περιγραφή μιας ακόμα γυναικοκτονίας, το έργο εξερευνά την οπτική καθενός από τους εμπλεκόμενους. Έξι πρόσωπα που δεν μίλησαν ποτέ, δέσμιοι των κοινωνικών επιταγών και του τυπικού, τώρα μιλούν.

Αντλώντας υλικό από την ελληνική παράδοση και τη συνολικότερη ευρωπαϊκή και βαλκανική ιστορία, η παράσταση μιλάει για το σήμερα.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Θυμάσαι αυτόν τον ήχο που ακούς όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας; Και ενώ το οξυγόνο σου εξαντλείται, και η δύναμη του νερού σε τραβάει προς τα έξω, εσύ παλεύεις να κρατηθείς. Εκεί. Μέσα της. Να ακούσεις για λίγο ακόμα, τον πρωτόγονο αυτό ήχο που σε γυρίζει πίσω. Στη μήτρα της ζωής.
Λένε πως τα δάκρυα είναι φτιαγμένα από θαλασσινό νερό, για να μπορούν οι άνθρωποι, όταν κλαίνε, να φέρνουν κοντά τους τη θάλασσα. Κι αυτή, η μεγάλη μητέρα, να ‘ρχεται έτσι να τους συντροφεύει όταν τη χρειάζονται.
Όταν πονάνε, όταν θρηνούν μα κι όταν η ευτυχία τους είναι τόσο μεγάλη, που κάνει το νερό στο σώμα τους να αυξάνεται, τόσο που κινδυνεύουν να τους πνίξει. Και κλαίνε. Για να βγάλουν από μέσα τους τη θάλασσα που περισσεύει.

«Δάκρυ μη γίνει ό καημός, Κλάμα μη γίνει o πόνος…»

Πρόσεξες ποτέ σου τα μάγουλα των γυναικών που έχασαν παιδιά; Λες και τα καταράστηκε η θάλασσα να μην στεγνώσουνε ποτέ. Να την κρατούν εκεί για να τις συντροφεύει.

«Ούτε σταγόνα δεν θα σου ξεφύγει για την άτιμη! Μας ντρόπιασε και θα πληρώσει. Άκλαυτη να πάει.»

Και ο ιδρώτας; Τι είναι ο ιδρώτας;
Νερό κι αυτό. Θαλασσινό. Γιατί όταν η θάλασσα και η φωτιά του έρωτα βρεθούνε, ιδρώτας γίνονται. Που βγαίνει από τα ερωτευμένα σώματα, για να γνωρίσει το ένα του αλλουνού τη θάλασσα. Τη θάλασσα εκείνη που φουσκώνει μέσα τους.
Μα δεν είναι μονάχα από νερό ο άνθρωπος φτιαγμένος.
Είναι και χώμα. Γη. Που περιμένει να της επιστρέψεις τα παιδιά της, όταν η θάλασσα στερέψει μέσα τους. Και όταν στα σπλάχνα της τα κλείσει, πάλι, με θάλασσα ποτίζοντάς τα, τα ξαναγεννά.

«Το χώμα πρέπει να το ακούσεις. Να το μυρίσεις. Να το γευτείς.»

Και η στάχτη; Η στάχτη τι είναι;
Ερωτευμένων σκόνη είναι και αυτή. Σώματα που καήκανε, πριν τα ακουμπήσει η θάλασσα να τα δροσίσει. Φωνές. Που δεν τους περισσεύει ο αέρας. Και σωπαίνουν.
Απώλειες. Και παρουσίες που «υπάρχουν λείποντας».
«Είδες ποτέ σου τη φωτιά τα κάρβουνα ν’ απαγορεύει;»
Και το τέλος; Ο θάνατος;
«Το τέλος τον θάνατο δεν τον αναγνωρίζει»
Γιατί «σκοτώνεσαι, χάνεσαι, αν σε σκέπουν μυριάδες ονόματα;»
Νερό, χώμα και φωτιά συναντιούνται πάνω στη σκηνή. Σε μια τελετουργία θρήνου και αναγέννησης. Μια παράσταση φτιαγμένη με υλικά γης και παράδοσης. Ένα έργο μπλεγμένο μέσα σε ρίζες που το τραβούν στο παρελθόν. Και τέσσερις φωνές. Αέρας. Που μεταφέρει τις σκονισμένες μνήμες όλης της αιματηρής μας ιστορίας στο νερό. Που θα τις ξεπλύνει και θα τις οδηγήσει στην κάθαρση. Θα τις κάνει πάλι νερό.
«Γιατί ο χρόνος είναι νερό. Νερό που την πέτρα σμιλεύει όπως η θάλασσα τα βράχια
(…)
Και πιο πλούσιο νερό από τα δάκρυα, κανένα.»
Χριστίνα Ματθαίου

Από ποτέ ο τζόγος αποτελεί το εθνικό μας σπορ; Ξαναφουσκώνουν οι ξεφουσκωμένες φούσκες;

5 ηθοποιοί της γενιάς των late 90’s μετ-επισκέπτονται επί σκηνής τους μεγάλους σταθμούς μνήμης της παιδικής, της εφηβικής και της μετεφηβικής της ηλικίας που σκιαγραφούν την πορεία της ελληνικής πραγματικότητας των τελευταίων 2 δεκαετιών. Στάσεις σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι αποτελούν οι σημαντικότερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού, στιγμές εθνικής υπερηφάνειας και εθνικού πανικού.
Μία ποπ γενιά μεγαλώνει χορεύοντας, τραγουδώντας και βάζοντας γκολ και καλάθια με γαλανόλευκα water tattoos στο μπράτσο μέχρι να μεγαλώσει και να αναρωτηθεί σήμερα τι ακριβώς σημαίνει νίκη και ήττα.
Τώρα που οι νίκες μας αποδομούνται και υπονομεύονται, το μόνο που μας έμεινε να ελπίζουμε είναι οι 5+1 αριθμοί του Τζόκερ;

Μια παράσταση για τη Ελλάδα του τζόγου από την ομάδα Who Am I To

του Τάσου Θεοφίλου

Η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν» βασίζεται στο ομώνυμο αστυνομικό διήγημα του Τάσου Θεοφίλου, το οποίο γράφτηκε λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του και εκδόθηκε ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού το 2013. Οι τρεις ηθοποιοί εναλλάσσονται ασταμάτητα σε αλλόκοτους χαρακτήρες και μας μεταφέρουν συνεχώς σε παράδοξες καταστάσεις που εξελίσσονται στη Γκόθαμ Σίτυ. Η ηλεκτρονική μουσική που διαπερνά όλο το έργο, εστιάζει σε αλλοιωμένους ήχους και στις παραμορφωμένες φωνές των χαρακτήρων, ενώ η αισθητική της παράστασης κυμαίνεται μεταξύ κόμικς, ποπ αρτ, σουρεαλισμού και σύγχρονης τέχνης. Ο Γιάννης Αγγελάκης επιχειρεί, τόσο με τη σκηνοθεσία του όσο και με τη μουσική του, να φωτίσει αυτό το έντονα πολιτικό και σατυρικό κείμενο, να αναδείξει με χιουμοριστικό τρόπο το παράλογο στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι οι ήρωες της πόλης και, τελικά, να αποδομήσει τον Μπάτμαν ως σούπερ ήρωα των κόμικς και της χολιγουντιανής παράδοσης μαζί με ό,τι αυτός συμβολίζει.

Λίγα λόγια για το έργο

Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα μάτια της Δ., μιας κοπέλας, η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια παραγκούπολη της Γκόθαμ Σίτυ, εργάστηκε σε πολλές τυχοδιωκτικές δουλειές, συνελήφθη και φυλακίστηκε για τις πολιτικές της απόψεις και επιστρατεύτηκε από συμμορίες της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Μέσω αυτής της διαδρομής της ζωής της, όπου συνδιαλέγεται με αλλόκοτους χαρακτήρες από τα υπόγεια της κοινωνίας ως τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, η Δ. έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με τους παρακρατικούς μηχανισμούς της Γκόθαμ Σίτυ. Συνειδητοποιεί τον πραγματικό ρόλο του Μπάτμαν, ο οποίος αποκαλύπτεται, όχι πλέον ως ένας σούπερ ήρωας που σώζει την ανθρωπότητα ή ένας άγιος των σύγχρονων μητροπόλεων, αλλά ως μια μεταμοντέρνα εκδοχή του παρακράτους που απολαμβάνει εξέχουσας κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης. Η Δ. σχεδιάζει ένα φιλόδοξο εγχείρημα…

ένα έργο για φωνή, βιόλα, και κιθάρα

με την Κλεοπάτρα Μάρκου, τον Μιχάλη Καταχανά και τον Βασίλη Τζαβάρα.

επαναλαμβάνεται για 6 μόνο παραστάσεις, από 1 ως 16 Νοεμβρίου στο ΠΛΥΦΑ.

Η performance «Βενέμπρα», ένα έργο για φωνή, βιόλα και κιθάρα, εμπνέεται από το διήγημα «Γυναίκες που τραγουδούν αποχαιρετισμούς» του Χρυσόστομου Τσαπραῒλη, το οποίο βρίσκεται στη συλλογή με διηγήματα του ίδιου και τα χαρακτικά του Φώτη Βάρθη «Γυναίκες που επιστρέφουν» (εκδόσεις Αντίποδες, 2020). Κοινή αφετηρία και των δύο δημιουργών αποτελούν εννέα παραλογές της δημοτικής παράδοσης, εννέα πρόσωπα γυναικών που βρίσκονται σε οδυνηρές καταστάσεις, απειλητικές και απόκοσμες δημιουργώντας «μια νέα αφήγηση του πόνου των γυναικών που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν». Η Βενέμπρα είναι μια γυναίκα που απλώνει με τη φωνή της παράδοξεςμελωδίες και σκοπούς γλυκούς, μα συνάμα θανατερούς. Γεννημένη μέσα στην δίνη ενός πολέμου, κατάφερε να επιβιώσει από
αυτόν, στιγματισμένη όμως από την ανάσα του θανάτου, η σκιά του οποίου παρέμεινε ο μοναδικός πραγματικός της σύντροφος και οικογένεια. Μια γυναίκα καταδικασμένη να μην βρίσκει πραγματική γαλήνη ανάμεσα στους ζωντανούς, όντας μια δυσαρμονική πλην γοητευτική παραφωνία για την ύπαρξή τους. Η ιδέα για το αρχικό διήγημα προήλθε από την παραλογή της Προποντίδας «Κοράσιν ετραγούδαγε» και από την μυθολογική αχλή γυναικών που το τραγούδι τους είναι θανάσιμο (Σειρήνες, Banshees). Η «Βενέμπρα» έρχεται να προσδώσει στο αρχικό διήγημα ήχο και πνοή μέσα από τρία όργανα(φωνή, κιθάρα, βιόλα) και μουσικούς αυτοσχεδιασμούς που άλλοτε συμπορεύονται και άλλοτε συγκρούονται με τις λέξεις, πότε τις εγκαταλείπουν, πότε τις επιτρέπουν να επανακάμψουν και πότε τις
μεταμορφώνουν σε τραγούδια-είτε πιο σαφή κι ευδιάκριτα, είτε σαν μνήμες θολές και απόηχους σβησμένους. Ένα τοπίο ήχων από χορδές, ανθρώπινες και μη, που πάλλονται αποζητώντας να αποτινάξουν από πάνω τους την ταυτότητα του οιωνού αποκαλύπτοντας τα μύχια και ανείπωτα, ξορκίζοντας την προδιαγεγραμμένη μοίρα.

Teaser

Έξτρα παραστάσεις πέρα από Δευτέρες και Τρίτες:
Τετάρτη 25/10/2023, Παρασκευή 27/10/2023 στις 21:00 και Σάββατο 28/10/2023 στις 20:00.

Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα άνω των 16 ετών

Το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ είναι μια «τραγωδία του νοήματος» που καταφέρνει να συνδυάζει το χιούμορ και τον ρεαλισμό, με βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη. Μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Μιλάει για τον Θεό και με τον Θεό, που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του έργου.

“Αν πιστεύεις στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι κι ο Θεός πιστεύει σ’ εσένα”

Πρόκειται, όμως, για έναν εξανθρωπισμένο, επαναστάτη Θεό, ο οποίος δηλώνει προκλητικά ότι δεν υπάρχει, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να ψάξει τι μπορεί να υπάρχει πέρα από εκείνον. Υπάρχει άραγε κάτι ακόμα;

“Μέσα σε όλα όσα υπάρχουν γύρω μας, υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι άλλο πέρα από αυτά που βλέπουμε”

Μέσα από το κείμενο γεννιούνται κόσμοι και χαρακτήρες, επίκαιροι και αιώνιοι που έχουν την ευελιξία να μεταμορφώνονται μέσα από τα μάτια των θεατών. Έτσι έρχονται στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε όλοι, αλλά ίσως δεν ξέρουμε πώς να τα μετατρέψουμε σε λέξεις.

Η πολυφωνικότητα του κειμένου αποτυπώνεται και στη σκηνοθεσία που δοκιμάζει μια πρωτοποριακή προσέγγιση του έργου. Πέντε ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους του έργου, αλλάζοντας χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να υπάρχει προσυννενόηση για το ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας σε κάθε σκηνή. Έτσι, μέσα από αυτό το παιχνίδι της αυτοδιάθεσης, κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική, απρόβλεπτη και πραγματικά «ζωντανή».

Η Ομάδα Θεάτρου ETÚTI, σε σκηνοθεσία της Καλής Βοϊκλή και με την πρωτότυπη μουσική σύνθεση της Βίκης Καπετανοπούλου, δημιουργούν μια εναλλακτική παράσταση, όπου το κείμενο του Βιριπάεφ αναδεικνύεται ως το «βασικό πρόσωπο του έργου».

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Ένα συγκλονιστικό έργο του Robert Schneider για τον «ξένο» ανάμεσα μας, την μοναξιά, την ελπίδα και τα όνειρα που ξεπερνούν τα σύνορα

«Με λένε Σαντ. Είμαι τριάντα χρονών. Σαντ στ’ αγγλικά σημαίνει λυπημένος. Δεν είμαι λυπημένος».
Με αυτή τη φράση, ο Σαντ αρχίζει να αφηγείται την ιστορία του.
Ο Σαντ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ιράκ. Τώρα είναι ένας ακόμη μετανάστης, στη Γερμανία. Βρίσκεται πια στον τόπο που ονειρεύτηκε και αγάπησε μέσα από τα διαβάσματα του, όμως είναι μόνος και φοβισμένος.
Θα ήθελε να είναι σαν όλους τους άλλους. Θα ήθελε να μπορεί να τους μιλάει. Να μπορεί να μπαίνει στο μετρό. Να ανήκει κάπου.

Αλλά είναι ξένος.
Ζει κλεισμένος στο δωμάτιό του.

«Αυτή είναι η καρέκλα μου. Εδώ κάθομαι. Την αγαπάω την καρέκλα μου… Αν και δε μου ανήκει, αυτή η καρέκλα είναι η πατρίδα μου».
Μέσα σε αυτό το δωμάτιο, που είναι όλος του ο κόσμος, ο Σαντ νοσταλγεί και ονειρεύεται. Μιλάει για τη ζωή και τους ανθρώπους του, παλεύει να πιαστεί από καθετί που αγαπάει, αυτοσαρκάζεται και ακροβατεί ανάμεσα στην μοναξιά και την ελπίδα με σπαρακτικό χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια.
Ο Σαντ είναι ο Άλλος, ο διαφορετικός που φταίει για όλα. Εκείνος που προσπερνάμε κάθε μέρα χωρίς να τον βλέπουμε, χωρίς να τον γνωρίσουμε ποτέ πραγματικά. Ο Σαντ βρίσκεται ανάμεσά μας. Ή μήπως μέσα μας;
Η «Βρωμιά» ανέβηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1997, από το Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.
Ο Κωνσταντίνος Φάμης παρουσίασε για πρώτη φορά την «Βρωμιά» το 2016 περιοδεύοντας στην Ελλάδα, ενώ το 2018, πραγματοποίησε παραστάσεις στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη.

«… κάπου άκουσα μια φράση στα αραβικά, αλλά ξέρω πως τη σκέφτηκε κάποιος στα γερμανικά. Τώρα θα την πω αυτή τη φράση.
Γι’ αυτά που δε μπορείς να μιλήσεις, καλύτερα να σιωπάς.
Τώρα ξέρω πως αυτή η φράση είναι λάθος.
Γι’ αυτά που δεν μπορείς να μιλήσεις, πρέπει να μιλάς!»

Διάρκεια παράστασης
70 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Πληροφορίες – κρατήσεις
Τηλ.: 6946649550

Σελίδα facebook ΒΡΩΜΙΑ

Έγραψαν για τη Βρωμιά:

CheckinArt
ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
“Καταπληκτική υποκριτική ερμηνεία από τον Κωνσταντίνο Φάμη που σε κάνει να αναρωτηθείς και να σιχαθείς τις υπάρχουσες ρατσιστικές τάσεις που υπάρχουν γύρω μας και εξαπλώνονται ραγδαία.”

Fourketa
“Καθηλωτικός μονόλογος η ιστορία του Σαντ, με έναν Κωνσταντίνο Φάμη που αποδίδει εξαιρετικά τον ρόλο, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον και την συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Μία παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς.”

Fragile
“Ο Κωνσταντίνος Φάμης είναι απλά συγκλονιστικός επί σκηνής. Παρότι είχε στα χέρια του έναν εξαιρετικά δύσκολο μονόλογο, μεστό συμβολισμών, ωστόσο υπήρξε αποκαλυπτικός ερμηνευτικά.”

Koita-magazine
“Ο Κωνσταντίνος Φάμης βουτά στα άδυτα του ήρωα Σαντ, σκεπάζει το σώμα του, τη ψυχή και το πνεύμα του με το «λευκό σεντόνι» όπου έγραφε ο Robert Schneider.”

newsbeastt
“Η συγκλονιστική παράσταση τονίζει τη λαϊκή ρήση «φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη;» Εξάλλου οι σχέσεις πολιτών και Κρατών λειτουργούν όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία, κι’ ο φόβος μεταφορικά δεν έχει την ίδια πυκνότητα.”

#Realnews
“Δείτε οπωσδήποτε τον Κωνσταντίνο Φάμη στη «Βρωμιά». Αξίζει!”

tetragwno.gr
” Μέσα από ένα δύσκολο έργο, με λόγο κοφτό, αποσπασματικό πολλές φορές , με γρήγορες συναισθηματικές εναλλαγές και με άξαφνες δραματικές κορυφώσεις, ο Κωνσταντίνος Φάμης σκιαγραφεί με επιτυχία την προσωπικότητα του θλιμμένου Σαντ.”

3point magazine
Ο Σαντ του Κωνσταντίνου Φάμη και της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου μ’ έκανε ν’ ανατριχιάσω”

Noizy.gr
“Ο Κωνσταντίνος Φάμης ήταν απλά υπέροχος. Παρά το ότι ήταν συνέχεια πάνω στη σκηνή μόνος του, δεν έχανες στιγμή το ενδιαφέρον σου κι αυτό οφείλεται καθαρά στο ταλέντο του. Καταπληκτικός στις εναλλαγές από Ιρακινός μετανάστης σε Γερμανό πολίτη, με τόσο απλό τρόπο και εύκολο στο να γίνει αντιληπτό από όλους τους θεατές. Ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο. Απλά εξαιρετικός.”

Θεατρο.gr
“Η ερμηνεία του Κωνσταντίνου Φάμη στο ρόλο του Σαντ είναι καθηλωτική! Απόλυτα φυσικός στο παίξιμό του… άλλοτε ευαίσθητος, συγκινητικός, περήφανος, ανθρώπινος, ευγενικός και άλλοτε κοφτερός, μανιασμένος γεμάτος οργή, θυμό και φόβο. Συναισθηματικές μεταπτώσεις με σιωπές, παύσεις και επαναλήψεις που αποτυπώνονται με εύστοχο τρόπο και απόλυτη ακρίβεια.”

Μία ηθοποιός ενσαρκώνει (μονο) λόγους γυναικών που συνδέονται με το πυκνό πεδίο της έμφυλης βίας. Οι υποδυόμενοι ρόλοι είναι τόσο φανταστικοί όσο και πραγματικοί, ενώ αποτελούν ουσιαστικά «φιγούρες πολιτικής» και όχι παγιωμένες και ουσιοποιημένες ταυτότητες. Η κοινωνική λειτουργός, η διαμεσολαβήτρια, η ψυχολόγος, η μητέρα, η ομότιμη, η ακτιβίστρια, η δικηγορίνα μιλούν για το τραύμα σε ένα σκηνικό αναμονής. Ένα τραύμα που δεν εμφανίζεται ως μια ψυχολογική διεργασία ή μια σωματική πληγή, αλλά αποτελεί ένα πολιτικό διακύβευμα.

Τα συν-αισθηματικά τοπία αφορούν τις «ατμόσφαιρες» εκείνες που δημιουργούνται ατομικά και συλλογικά και που συνδιαμορφώνουν το δημόσιο χώρο ως ένα χώρο πολιτικής αναμέτρησης με τις αδικίες που αυτός παράγει καθημερινά.

Υιοθετώντας το σύνθημα «είμαστε γεμάτα στ-οργή» που η άγρια δημόσια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ανέδειξε και που αντήχησε ταυτόχρονα και στις πορείες διαμαρτυρίας για την Ελένη Τοπαλούδη, όπως και σε άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονιών, στο έργο αυτό η φροντίδα διαπλέκεται με την οργή που δημιουργεί η καθημερινή αναπαραγωγή της αδικίας των θανάτων εκείνων που στοιχειώνουν τον δημόσιο χώρο, ενώ η αναζήτηση της κοινωνικής δικαίωσης βρίσκεται διαρκώς σε εκκρεμότητα.

Το κείμενο της παράστασης αποτελεί μεταγραφή μιας σειράς ηχητικών ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας – podcasts που παράχθηκαν μέσα από συνεντεύξεις και συστηματική έρευνα στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος «Συν-αισθηματικά τοπία φροντίδας: Έμφυλη βία και ανθεκτικότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19»*, του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, του Πάντειου Πανεπιστήμιου.

*Το ερευνητικό πρόγραμμα «Συν-αισθηματικά τοπία φροντίδας: Έμφυλη βία και ανθεκτικότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19» πραγματοποιείται με χρηματοδότηση από το ΕΛΙΔΕΚ (Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας & Καινοτομίας), στο πλαίσιο της 4ης Προκήρυξης της Δράσης «Επιστήμη και Κοινωνία», Εμβληματική Δράση με τίτλο «Παρεμβάσεις προς αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων της πανδημίας COVID-19», με συνεργαζόμενο φορέα το Κέντρο Διοτίμα και στεγάζεται στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Τρία κεφάλαια από την ζωή μιας γυναίκας

Το ΚΟΚΚΙΝΟ της Χριστίνας Κυριαζίδη είναι μια σπονδυλωτή σκηνική σύνθεση που αφορά την σχέση μιας γυναίκας με τον έρωτα, την μητρότητα και τον χρόνο. Τρία αναπόφευκτα κεφάλαια στην ζωή μιας γυναίκας που η ηθοποιός προσεγγίζει με την βοήθεια της ποίησης, της κίνησης και της μουσικής.

Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, με ένα ακορντεόν, μια καρέκλα και ένα σακάκι, και με μοναδικό συνεργό της τον ποιητικό λόγο, το σώμα και την φωνής της, η Χριστίνα Κυριαζίδη επιθυμεί μια ωδή στην γυναικεία φύση.

Η χοροθεατρική αυτή τριλογία αποτελείται από 3 solo performances:

Οδός Θ.
Μια σκηνική δραματοποίηση της ομώνυμης ποιητικής συλλογής της Χ.Κυριαζίδη. (Εκδ. Πυξίδα), που περιστρέφεται γύρω από το μοτίβο του έρωτα.

Νάνι μάνα να να να, ένα νανούρισμα για μάνες και κόρες
Μια σκηνική σύνθεση, όπου η Χριστίνα Κυριαζίδη μιλά για την πολύπλοκη και πολύτιμη σχέση μάνας και κόρης, με αφετηρία την ομώνυμη σύνθεση ποιημάτων της, και νανουρίσματα από διάφορες γωνιές του κόσμου.

Μια συνομιλία με τον χρόνο
Mια χορογραφία βασισμένη στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση [ΤΙΜΕ] του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundsson, που επιθυμεί να υμνήσει τον κύκλο της ζωής μέσα από το γυναικείο σώμα.

Μια παράσταση ντοκουμέντο για την εργασία

“Η εργασία είναι η μισή μας ζωή! Και τι κάνεις;
Την πετάς στα σκουπίδια; Δεν την πετάς.”

Τρείς ηθοποιοί, με μοναδικό υλικό τις αφηγήσεις ανθρώπων που εργάστηκαν, εργάζονται και θα εργάζονται σε διαφορετικά επαγγέλματα, συνθέτουν την παράσταση και αναρωτιούνται:

Μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς εργασία;
Τι ακριβώς είναι ένα τυπικό οκτάωρο;
Μας καθορίζει η δουλειά μας; Και αν ναι, πόσο;
Τι κάνει έναν άνθρωπο να αντέχει τη δουλειά του μέσα στα χρόνια;
Τι ελπίζει και τι περιμένει;

Η εργασία προέκυψε ως μια ανάγκη Ανθρώπινη.
Οι συνθήκες εργασίας ωστόσο, πόσο ανθρώπινες καταλήγουν να είναι για αυτούς που αποτελούν Το Ανθρώπινο Δυναμικό;

Η Nova Melancholia παρουσιάζει ένα παραστασιακό δίπτυχο αποτελούμενο από τις παραστάσεις ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ και VANITAS. Πρόκειται για δύο διακριτά μέρη που λειτουργούν συμπληρωματικά με κοινές αναφορές στην Ιστορία της τέχνης αλλά και σε κινηματογραφικούς αστέρες. Δύο παραστάσεις με “camp” διάθεση που περιπαίζουν τον θάνατο.

ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ

Η παράσταση είναι το σύνολο των πολιτισμικών αναφορών της. Αναδιφώντας στην παράδοση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, όπως αυτή αναδιατυπώνεται μέσα από την πυκνή εικονιστική αναπαράσταση στη Δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά, εστιάζουμε σε έννοιες / αισθήσεις / σύμβολα, που αγγίζουν τη δική μας ευαισθησία και το φαντασιακό. Ο Σεβαστιανός είναι ένα πολυπρισματικό αρχέτυπο, ένα καλειδοσκόπιο, ένα άβαταρ επιθυμιών και διαθέσεων. Διαβάζουμε ποιήματα, αναπαριστούμε πίνακες, ακκιζόμαστε, ποζάρουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, εμπνεόμαστε από την παράδοση ενός έκκεντρου, πειραματικού κινηματογράφου. Μας ενδιαφέρουν οι συν-αισθηματικές και ενσώματες πρακτικές μέσω των οποίων εμείς σήμερα μπορούμε να σχετιστούμε με ένα τέτοιο σύμβολο.

Ο Σεβαστιανός συσχετίζεται με τη νεότητα, την ομορφιά, τον αθλητισμό, την τοξοβολία, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό, τον μαρτυρικό θάνατο. Μία πρωταρχική συνυποδήλωση γύρω από τον Άγιο Σεβαστιανό (ήδη από τα Μεσαιωνικά χρόνια) είναι η Πανούκλα, ο Μαύρος θάνατος. Συσχετίζουμε την παράδοση του ομοερωτισμού γύρω από τη μορφή του Σεβαστιανού, με την ασθένεια του AIDS που θεωρήθηκε στα 80’s και 90’s ένα είδος «πανούκλας των ομοφυλόφιλων». Όπως οι άνθρωποι στην αυγή της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, έτσι κι εμείς σήμερα καταφεύγουμε στον Άγιο Σεβαστιανό ως σύμβολο αποτροπαϊκό του κακού. Η παράσταση αφιερώνεται σε όσους παίρνουν το ρίσκο να περάσουν από το όραμα στο βίωμα, από την αναπαράσταση στην παράσταση διακινδυνεύοντας το παρανάλωμα της ύπαρξης.

VANITAS

Η περφόρμανς της ομάδας Nova Melancholia είναι ένας σκηνικός στοχασμός γύρω από την έννοια vanitas. Η παράσταση αρθρώνεται μέσα από την (αντι)παράθεση της συγκινησιακής φόρτισης του ήχου της ηλεκτρικής κιθάρας και του κυνικού και συχνά αστείου λόγου του Andy Warhol. Η περφόρμανς VANITAS θέλει να γίνει ένας εφήμερος καθρέφτης της «ματαιοδοξίας» μας, της απατηλής της λάμψης. Ταυτόχρονα λειτουργεί όπως ένας σαγηνευτικός πίνακας του μπαρόκ: ξορκίζει την κόπωση των ημερών και ξαναδίνει πίστη στην ομορφιά της ζωής!

Στην ιστορία της τέχνης, vanitas ονομάζεται το συμβολικό έργο τέχνης που δείχνει την παροδικότητα της ζωής, τη ματαιότητα της ηδονής και τη βεβαιότητα του θανάτου· οι έννοιες αυτές υποβάλλονται με την αντιπαράθεση μιας νεκροκεφαλής με σύμβολα πλούτου, ευμάρειας και πολυτέλειας. Το λατινικό ουσιαστικό vanitas προέρχεται από το επίθετο vanus (κενός) και παραπέμπει στη φράση από τον Εκκλησιαστή “vanitas vanitatum, et omnia vanitas” (ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης). Στις νεκρές φύσεις vanitas, ένα δημοφιλές είδος στη Δυτική Ευρώπη του 16ου και 17ου αιώνα, συχνά απεικονίζονται πολυτελή σκεύη πάνω σε πλούσια υφάσματα, μουσικά όργανα, βιβλία, επιστημονικά όργανα, σύνεργα καπνίσματος -ό,τι μπορεί να προσφέρει χαρά κι απόλαυση στον άνθρωπο- μαζί με κλεψύδρες, εύθραυστα αντικείμενα από γυαλί, νεκροκεφαλές. Όλα αυτά υποδηλώνουν τη ματαιότητα του πλούτου, το περαστικό της ομορφιάς, το αναπότρεπτο του χρόνου. Οι πίνακες αυτοί καλούν σε περισυλλογή, λειτουργούν ως ένα memento mori (υπόμνηση θανάτου). Ωστόσο, η άλλη όψη της vanitas θα μπορούσε να είναι το carpe diem (άδραξε τη μέρα). Μια γιορτή του εφήμερου και των αισθήσεων, μια κατάφαση στην αβεβαιότητα της ύπαρξης, ένα memento vitae (υπόμνηση ζωής).