Event Category: Χορός

Η ομάδα ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ παρουσιάζει, στις 02 & 03 Νοεμβρίου 2023 στο ΠΛΥΦΑ, την σειρά παραστάσεων LUNAPARK.works 04, που αποτελείται από σόλο και ομαδικά χορευτικά κομμάτια, όπως αυτά δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο της 7ης Διεθνούς Συνάντησης για Νέους Χορευτές στην Αθήνα. Ελεύθερη είσοδος με προκράτηση θέσης Η 7η Διεθνής Συνάντηση για Νέους Χορευτές How to dance in times of crisis? πραγματοποείται στην Αθήνα από τις 21 Οκτωβρίου έως τις 6 Νοεμβρίου 2023 και περιλαμβάνει διαλέξεις, σεμινάρια, συζητήσεις και πρακτικά χορογραφικά εργαστήρια. Κατά την διάρκεια της, οι συμμετέχοντες συνεργάζονται για την δημιουργία δικών τους, μικρής διάρκειας περφόρμανς, μερικές εκ των οποίων αποτελούν έργα σε εξέλιξη, και οι οποίες θα παρουσιαστούν στο κοινό στο ΠΛΥΦΑ στις 2 και 3 Νοεμβρίου 2023. Μερικά από τα έργα που θα φιλοξενηθούν στον βιομηχανικό χώρο του ΠΛΥΦΑ είναι τα εξής:

• Unbound (σόλο, έργο σε εξέλιξη, χορογραφία/ περφόρμανς: Αγγελική Αναργύρου, πρωτότυπη μουσική:Αντώνιος Παλάσκας – 40 λεπτά)
Το έργο είναι μια στοχαστική περιπλάνηση στο παρόν και το παρελθόν. Μια συνειρμική επιστροφή σε φευγαλέα μνημονικά ίχνη των εμπειριών που διαμορφώνουν την ανθρώπινη υπόσταση. Το έργο αποτελεί μια ανοιχτή διαδικασία αυτοαφήγησης που αναζητά απαντήσεις στα ερωτήματα: ”Είναι αυτό ένα σώμα που προσαρμόζεται στο εξωτερικό του περιβάλλον; Είναι ένα σώμα που κατακλύζεται από συναισθήματα, που αγγίζει και αγγίζεται, που βλέπει και βλέπεται;”

• Mellem (ομαδικό έργο, έργο σε εξέλιξη, χορογραφία/ περφόρμανς: Ευαγγελία Δαμιανού, Μιχαήλ ΛογοθέτηςΑλαφραγκής, Εβίτα Μάνου, Εύη Συμεωνίδου, μουσική: Μάνος Ναζλής – 20 λεπτά)
Mellem σημαίνει ανάμεσα. Ανάμεσα σε δύο σημεία, σε δύο πόλους οι οποίοι επαναπροσδιορίζουν συνεχώς την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και τη σχέση του με τους άλλους. Το προσωπικό γίνεται συλλογικό -και το αντίστροφο- με τα σώματα να μπαίνουν σε δυναμική αλληλεπίδραση, σε διαρκείς παλινδρομήσεις και εν τέλει, συνηχούν σε ένα κοινό ερώτημα: “Πώς βιώνουμε τη μετάβαση, την αβεβαιότητα, το ανάμεσα;”

• Kῆδος (lamentation) (ομαδικό έργο, έργο σε εξέλιξη, concept και χορογραφία: Άννα-Μαρία Καρούνου, Παναγιώτα Μπαφούνη, Άντζυ Σαριγεωργίου, Ανθή Στασινού, ερμηνεία: Άννα – Μαρία Καρούνου, Παναγιώτα Μπαφούνη, Ανθή Στασινού – 20 λεπτά)
Το έργο αποτελεί μια προσπάθεια προσεγγισης του κήδους. Mιας έννοιας με πολύπλευρες εκφάνσεις, συνδεδεμένης με την ιδέα της φροντίδας, του πένθους, των ανοιχτών λογαριασμών, της ωρίμανσης και του περάσματος από την μια εποχή σε μια άλλη. Το LUNAPARK.works 04 διευθύνεται από τους χορογράφους και εκπαιδευτικούς Κοσμά Κοσμόπουλο (Βερολίνο), Νίκο Καλύβα (Αθήνα), και Δρ. Μαρία Τσουβαλά (Αθήνα). Το έργο λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο του προγράμματος How to dance in times of crisis? και χρηματοδοτείται από το Γερμανο-Ελληνικό Γραφείο Νεολαίας (DGJW) και στο πλαίσιο του προγράμματος ERASMUS+ “Stronger Together”. Από το 2023, το How to dance in times of crisis? συνδιοργανώνεται και υποστηρίζεται επίσης από την αναγνωρισμένη επαγγελματική σχολή χορού ΑΚΤΙΝΑ, στην Αθήνα.

Το πρόγραμμα συναντήσεων νέων χορευτών How to dance in times of crisis? διοργανώνεται από την Initiative LUNA PARK e.V. σε συνεργασία με την ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ από το 2016 με ετήσιες συναντήσεις στο Βερολίνο και την Αθήνα. Πώς αλλάζει η κατανόησή μας για την τέχνη σε καιρούς σοβαρών κοινωνικών αναταραχών, σε καιρούς τοπικών και παγκόσμιων κρίσεων; Πώς αλλάζει η καλλιτεχνική μας έκφραση; Χορεύουμε διαφορετικά σε καιρούς κρίσης; Μπορεί ο χορός να κινήσει κάτι – ακόμη και έξω από το θέατρο; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που αναζητούν οι νέοι χορευτές που συμμετέχουν σε διαλέξεις, σεμινάρια και συζητήσεις, προσεγγίζοντας με χοροθεωρητικές και φιλοσοφικές προσεγγίσεις την έννοια και αξιολόγηση του σύγχρονου χορού και των παραστατικών τεχνών. Οι συμμετέχοντες υποστηρίζονται και καθοδηγούνται από έμπειρους χορογράφους και καλλιτέχνες του χορού, οι οποίοι διεξάγουν πρακτικά εργαστήρια σχετικά με την χορογραφία και τον αυτοσχεδιασμό, καθώς επίσης πραγματοποιούν και κοινές πρόβες χορού, στις οποίες οι νέοι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να επικεντρωθούν στην δημιουργία δικών τους έργων, τα οποία θα παρουσιαστούν ως μέρος του LUNAPARK.works 04.

ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ
Η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία πολιτιστικών δράσεων ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ ιδρύθηκε στην Αθήνα το 2002, από τον Κοσμά Κοσμόπουλο, χορογράφο, εκπαιδευτικό, ερμηνευτή και επιμελητή έργων σύγχρονης τέχνης. Η ομάδα του ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ αποτελείται από μία ομάδα καλλιτεχνών που ανήκουν σε διαφορετικές εθνικότητες, καθώς και από ανθρώπους που εργάζονται στον ευρύτερο κοινωνικό και εκπαιδευτικό τομέα. Βασικός σκοπός της ομάδας είναι ο σχεδιασμός, η παραγωγή, η διοργάνωση και η παρουσίαση έργων σύγχρονου χορού και ταυτόχρονα εκπαιδευτικών προγραμμάτων μέσα από τα οποία προωθείται η καλλιτεχνική έρευνα στη χορογραφική διαδικασία και πρακτική, σε συνεργασία με άλλους καλλιτεχνικούς οργανισμούς, κυρίως από τη Γερμανία. Η ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ διευθύνεται από τα ιδρυτικά της μέλη: την εικαστικό Δρ. Γεωργία (Μάγγυ) Τουλιάτου, τον Κοσμά Κοσμόπουλο και τον συνθέτη σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής Αντώνιο Παλάσκα. Το 2003, ο Κοσμάς Κοσμόπουλος ίδρυσε τον κοινωφελή
οργανισμό Initiative LUNA PARK e.V., ο οποίος λειτουργεί ως ανεξάρτητος οργανισμός από το 2019, με έδρα το Δημοτικό σχολείο Gesundbrunnen, στην περιοχή Wedding του Βερολίνου. Από τις αρχές οι δύο οργανισμοί συνεργάζονται στενά σε πολλά από κοινού σχεδιαζόμενα ή και συγχρηματοδοτούμενα projects.

*Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις δράσεις της ομάδας ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ μπορείτε να επισκεφθείτε τις
ιστοσελίδες:

LUNA PARK Website
Luna Park Athens-Berlin Facebook
LUNA PARK Facebook
Instagram
Vimeo

Το “I’m too sad to” είναι ένα ένα πολυαισθητηριακό, νυχτερινό τοπίο αντίστασης φτιαγμένο από σάρκα, κόκαλα, ήχους, φωνές, μυρωδιές και αντικείμενα. Τρεις χορεύτριες και μία μουσικός αναζητούν τρόπους αντίστασης στην κινητική αδράνεια της θλίψης ανοίγοντας ένα πεδίο δράσεων που αγκαλιάζει την πτώση, την αποτυχία και το σκοτάδι και γιορτάζει την ατέλεια, την αδυναμία και την ευαλωτότητα. Σε ένα παιχνίδι προσανατολισμών, επιλέγουν την ενεργοποίηση των αισθήσεων ως πύλη περάσματος στον κόσμο και το Άλλο. Εκεί που το σώμα βλέπει το δέρμα του όχι ως όριο, αλλά ως μια επιφάνεια που απλώνει, ως ένα συνδετικό ιστό που το συνδέει με το σύμπαν. Απορρίπτοντας τη σκέψη ότι το ανθρώπινο σώμα είναι αυτοτελής, κλειστή οντότητα, καλωσορίζεται ένα σώμα υπό διαπραγμάτευση, κινούμενο από ερωτήσεις. Όπως είπε και η Deborah Hay: “My body in question is the dance.”.
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το “I’m too sad to” είναι μια υπόσχεση του φωτός για μια νέα εκκίνηση του κόσμου, για ένα άλμα προς την αδυνατότητα.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Άρια Μπουμπάκη (χορογράφος)
Η Άρια Μπουμπάκη είναι dance artist που ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και συνέχισε την εκπαίδευσή της στο μεταπτυχιακό χορογραφικό ερευνητικό πρόγραμμα Ex.e.r.ce στο Ici-Ccn (Χορογραφικό κέντρο του Μονπελιέ, Γαλλία), ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση.

Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τη δημιουργική τους διαδικασία και την έννοια της κοινότητας στην τέχνη. Εξερευνώντας χορευτικά σώματα σε διαφορετικές πραγματικότητες, δημιουργεί έργα διαφορετικών δομών και τόπων (σκηνικά έργα, εγκαταστάσεις, site-specific πρότζεκτ, community project, κείμενα, βίντεο κ.ά.). Γοητευμένη από τον ήχο, τη γλώσσα, τα αντικείμενα και την αρχιτεκτονική, συνεργάζεται με καλλιτέχνες που ασχολούνται με την εικαστική τέχνη, τη μουσική και το χορό. Γοητευμένη από το σώμα και την κινητική ταυτότητα, προσκαλεί συχνά μη επαγγελματίες χορευτές να διερευνήσουν /επαναπροσδιορίσουν τα χορευτικά, σκηνικά σώματα και την ανάγκη σωματικού-κινητικού ρεαλισμού στα χορευτικά έργα. Επιθυμεί να δουλεύει με συλλογικότητες, να υποκύπτει στην κινητική απόλαυση και να αφυπνεί τη συνείδηση, ενώ προτείνει την τρυφερότητα ως μέσο επανάστασης!

Παράλληλη της δημιουργικής της διαδικασίας βρίσκεται η διδασκαλία με τη μορφή τακτικών εργαστηρίων τεχνικής σύγχρονου χορού, αυτοσχεδιασμού και χορογραφίας σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, στούντιο χορού και φεστιβάλ. Έχει συνεργαστεί με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Kέντρο Pompidou, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τα τελευταία της projects εχουν χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το 2020 ήταν danceweb υπότροφος του διεθνούς φεστιβάλ IMPULSTANZ -Vienna (με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση), καθώς και μία εκ των καλλιτεχνών στους οποίους απονεμήθηκε το βραβείο ARTWORKS του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).

Τρία κεφάλαια από την ζωή μιας γυναίκας

Το ΚΟΚΚΙΝΟ της Χριστίνας Κυριαζίδη είναι μια σπονδυλωτή σκηνική σύνθεση που αφορά την σχέση μιας γυναίκας με τον έρωτα, την μητρότητα και τον χρόνο. Τρία αναπόφευκτα κεφάλαια στην ζωή μιας γυναίκας που η ηθοποιός προσεγγίζει με την βοήθεια της ποίησης, της κίνησης και της μουσικής.

Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό, με ένα ακορντεόν, μια καρέκλα και ένα σακάκι, και με μοναδικό συνεργό της τον ποιητικό λόγο, το σώμα και την φωνής της, η Χριστίνα Κυριαζίδη επιθυμεί μια ωδή στην γυναικεία φύση.

Η χοροθεατρική αυτή τριλογία αποτελείται από 3 solo performances:

Οδός Θ.
Μια σκηνική δραματοποίηση της ομώνυμης ποιητικής συλλογής της Χ.Κυριαζίδη. (Εκδ. Πυξίδα), που περιστρέφεται γύρω από το μοτίβο του έρωτα.

Νάνι μάνα να να να, ένα νανούρισμα για μάνες και κόρες
Μια σκηνική σύνθεση, όπου η Χριστίνα Κυριαζίδη μιλά για την πολύπλοκη και πολύτιμη σχέση μάνας και κόρης, με αφετηρία την ομώνυμη σύνθεση ποιημάτων της, και νανουρίσματα από διάφορες γωνιές του κόσμου.

Μια συνομιλία με τον χρόνο
Mια χορογραφία βασισμένη στην πρωτότυπη μουσική σύνθεση [ΤΙΜΕ] του Ισλανδού συνθέτη Smári Gudmundsson, που επιθυμεί να υμνήσει τον κύκλο της ζωής μέσα από το γυναικείο σώμα.

SCAPE [τοπίο] μία παράσταση χορού που επιδιώκει να καδράρει τον καμβά του άγνωστου χώρου όπου ανθρώπινα όντα και δράσεις εμφανίζονται και λειτουργούν υπό το καθεστώς του άχρονου. Το πέρασμα στην ύλη, η μετεξέλιξη, η συνάντηση, η εκτύλιξη, η αναζήτηση της βραδύτητας και η πορεία ως κύρια σκηνική δράση αποτελούν βασικά υλικά του έργου, που προσκαλεί το κοινό σε ένα βλεμματικό ταξίδι κινητικών υποθέσεων, προτάσεων και ανατροπών.

“παρά τό ἐλεύθειν ὅπου ἐρᾶ τίς”, δηλαδή “να πηγαίνει κάποιος εκεί όπου αγαπάει/επιθυμεί”

H παράσταση είναι μια ελεύθερη ανάγνωση του φαινομένου του σύγχρονου χορού. Μέσα από την ίδια την πράξη του χορού, η ομάδα φέρνει στη σκηνή τη διαρκώς «μετακινούμενη» εμπειρία της κίνησης. Σε αυτή τη διαδικασία, οι χορευτές αλλάζουμε, βιώνουμε ένα υπαρξιακό άνοιγμα, μια «αιώρηση εαυτού», ενώ μαζί μας «μετακινούνται» και οι αξίες μας. Πηγαίνουμε εκεί όπου η σταθερότητα δεν είναι απαραίτητα πιο σπουδαία από την αβεβαιότητα, η δύναμη από την ευθραστότητα, τα αντικείμενα από τις σχέσεις. Αναζητώντας το απρόοπτο και μέσα από την ελευθερία των επιλογών, παραμένουμε περιπετειώδεις, ζωντανοί, ευάλωτοι και δυναμικοί. Αυτή η πορεία είναι δύσκολη και συχνά μας φέρνει σε αμηχανία. Είναι όμως και αυτή που μας δείχνει δρόμους για κάτι νέο και αναζωογονητικό, μας ανοίγει χαραμάδες έκπληξης και μας χαρίζει στιγμές γεμάτες νόημα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη συνδεόμαστε εντέλει με την ουσία της τέχνης.

Σημείωμα της χορογράφου

Η παράσταση είναι το αποτέλεσμα πεντάμηνου εκπαιδευτικού και ερευνητικού εργαστηρίου με στόχο την εκπαίδευση χορευτών πάνω στις σωματοποιημένες τεχνικές, προκειμένου να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα της σωματοποίησης στην ίδια την πράξη του χορού. Με έμφαση στο Contact Improvisation και το Axis Syllabus, το εργαστήριο πραγματοποιήθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά εκπληρώνοντας ένα προσωπικό μου όραμα.

Έχοντας βιώσει καταπληκτικές στιγμές σύνδεσης και παρουσίας κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου νιώσαμε πως θέλαμε να μοιραστούμε μέρη και στιγμιότυπα των εμπειριών αυτών και να δημιουργήσουμε μια παράσταση-γιορτή, μια εφ’ όλης της ύλης ματιά πάνω στη παραστατικότητα των πρακτικών αυτών. Μέσα από την καθοδήγηση του Τίμου Ζέχα και τη δική μου και την ενεργή συμμετοχή αυτών των πάντα διαθέσιμων και γεμάτων ενθουσιασμό χορευτών βιώσαμε τα βασικά συστατικά της κίνησης και βρήκαμε τρόπους να κινηθούμε λειτουργικά, απλά, ήσυχα, και, κυρίως, μαζί.

Παρατηρώντας ειδικότερα την πορεία του Contact Improvisation στην Ελλάδα, διαπιστώνει κανείς ότι ως πρακτική είναι συνδεδεμένη με ανθρώπους και περιστάσεις που την κράτησαν ζωντανή στη χώρα μας από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έως σήμερα. Επίσης, μπορεί κανείς να δει ότι με τους τρόπους που εφαρμόστηκε είναι συγχρονισμένη με τις διεθνείς προσεγγίσεις και είναι συνυφασμένη με πρακτικές όπως το Body Mind Centering, η μέθοδος Feldenkrais και το λεξικό χορού Axis syllabus. Το Contact Improvisation, έχοντας εργαλεία του τον διαλογισμό, την εξελικτική κίνηση, τη βιωματική ανατομία, την ενεργοποίηση του συνδετικού ιστού φάσια και άλλες τεχνικές που μας φέρνουν στο εδώ και τώρα της κίνησης, αποτελεί μια σημαντική χορευτική πρακτική, μια πρακτική που μας κρατάει ζωντανούς, ελεύθερους, διαφορετικούς.
Και αυτά που την κάνουν ξεχωριστή είναι το μοίρασμα, η ανταλλαγή, η αλληλεγγύη, ο κοινωνικός της χαρακτήρας.

Η παράσταση αποτελεί μια πρακτική προσέγγιση της διδακτορικής διατριβής μου, ένα «βιωματικό δοκίμιο» πάνω στη σωματοποιημένη κίνηση. Σημαντική βοήθεια προσέφερε η ίδια η έρευνα του διδακτορικού και ιδιαίτερα οι συνεντεύξεις καλλιτεχνών που έχουν εφαρμόσει τις πρακτικές αυτές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Βιογραφικό σημείωμα Τέτης Νικολοπούλου

H Τέτη Νικολοπούλου είναι χορεύτρια, χορογράφος, δασκάλα χορού και φυσικής αγωγής. Είναι απόφοιτη της Επαγγελματικής Σχολής χορού Νίκης Κονταξάκη και του ΤΕΦΑΑ Αθήνας (Μaster και PhD πάνω στις πρακτικές Somatics). Έχει παρακολουθήσει εντατικά σεμινάρια χορού πάνω στις release τεχνικές, τον αυτοσχεδιασμό, το contact improvisation και πρακτικές somatics (Feldenkrais, Body Mind Centering, Axis Syllabus) στην Ελλάδα, τη N.Yόρκη και το Λονδίνο. Το 1992 βραβεύτηκε στους διαγωνισμούς Ραλλούς Μάνου και ΕΟΤ για τη χορογραφία της Προκατάληψη ενώ το 2005, 2007, 2017, 2018, 2021 και 2022 επιχορηγήθηκε για τη δουλειά της από το ΥΠΠΟΑ. Έχει χορογραφήσει πάνω από 30 παραστάσεις και έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ, πλατφόρμες χορού και πολυθεματικές εκθέσεις. Έχει χορογραφήσει για παιδικά μουσικοθεατρικά, για το σινεμά, για μουσικούς και για θεατρικές παραστάσεις. Ως χορεύτρια έχει συνεργαστεί με χορογράφους όπως Ντορίνα Καλεθριανού, Αγγέλα Λύρα, Ντόρα Μητροπούλου, Maxine Heppner, Χριστίνα Κλεισιούνη, Βικτωρία Νούμτα, Νατάσσα Αβρά, κ.ά. Διδάσκει contact improvisation σε επαγγελματικές και ερασιτεχνικές σχολές χορού, ενώ δίνει διαλέξεις και πραγματοποιεί εργαστήρια και σεμινάρια πάνω στις πρακτικές somatics. Έχει διδάξει contact improvisation στο διεθνές φεστιβάλ της πρακτικής στο Freiburg, το 2019, στο Jam of Arts στη Χαλκιδική και στην κοινότητα contact improvisation στο Bristol, το 2022. Το 2020 εκπόνησε, στο ΕΚΠΑ, διδακτορική διατριβή με τίτλο: «Ο αυτοσχεδιασμός με επαφή (contact improvisation) στην Ελλάδα ως σωματοποιημένη πρακτική: Ιστορία, ιδεολογία και καλλιτεχνική δημιουργία». Το 2021, η παράστασή της Διαρκώς με ταράζεις ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, στο International Dance impro Festival ενώ παρουσίασε και μια solo εκδοχή της στο Bristol.

Η performance Μεταξύ 47΄ είναι μία απόπειρα να πραγματωθούν η φλόγα και η πεταλούδα ως οντότητες που παράγουν χώρο και χρόνο.

Η γέννηση της φλόγας, η μεταμόρφωση της πεταλούδας, η μεταξύ τους έλξη και το πλήρες άνοιγμα που οδηγεί στη συνάντησή τους αλλάζει μέχρι και τη σύσταση αυτών των οντοτήτων και προκαλεί ρωγμές στη μετέπειτα πορεία τους.

Η ομάδα Εννεάπους αποτελείται από εννέα μέλη με κοινή εμπειρία στη μαθητεία του Masaki Iwana – χορευτή Butoh, δασκάλου, κινηματογραφιστή και συγγραφέα – η οποία συνδέει και εμπνέει τα μέλη της.

Μέσα από το σόλο αυτό επιζητούμε να διαπραγματευτούμε την απώλεια ως γεγονός των καιρών μας, ως φαινόμενο πολιτικό και κοινωνικό που καθιστά την ύπαρξη μας a priori σε μια συνθήκη ήττας, σε μια συνθήκη όπου έχουμε απωλέσει ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η εικόνα που αποτελεί την αφετηρία του σόλο, είναι η είσοδος μιας γυναίκας στο σπίτι της, ενώ έχει μόλις ενημερωθεί για μια απώλεια που έχει υποστεί. Δεν διευκρινίζεται ποτέ τί είναι αυτό που έχει απωλέσει, τί είναι αυτό που πενθεί. Όσο το σόλο εξελίσσεται, η γυναίκα σταδιακά βιώνει κάθε ένα από τα πέντε στάδια του πένθους για την απώλεια (όπως αυτά έχουν διατυπωθεί από την ψυχολόγο Elisabeth Kübler-Ross και είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η θλίψη και η αποδοχή). Για κάθε στάδιο που βιώνει, η ρεαλιστική της δράση μεταποιείται σε χορό, ενώ ο χώρος γύρω της σταδιακά αποδομείται.

Κόστος εισιτηρίου: Κανονικό: 10 ευρώ. Φοιτητικό, Ανέργων, άνω των 65, ατέλειες , “Συντροφικό”( επαγγελματίες και φοιτητές στον χώρο του χορού, θεάτρου, μουσικής, εικαστικών τεχνών): 5 ευρώ.
* Κράτηση εισιτηρίων γίνεται τηλεφωνικά ή μέσω email, και απευθείας αγορά στο θέατρο, από τις 8μμ ως την έναρξη της παράστασης, τις ημέρες παράστασης.
*Κρατήσεις, Στοιχεία επικοινωνίας: 6937179947, [email protected]
Το έργο υλοποιείται με την οικονομική χορηγία του ΥΠΠΟΑ 2020, ως έργο χορού.

Άλλοι συνεργάτες : Ψυχοθεραπευτής Χρήστος Καραπιπέρης με την επίβλεψη του οποίου έγινε και το εργαστήριο σωματικής έρευνας με θέμα την Απώλεια με συμμετοχή φοιτητών του Α έτους της Δραματικής Σχολής του ΔΗΠΕΘΕ Πατρών, Παυλίνα Γιοντσάρη, Θάνος Τριανταφύλλου, Σταύρος Παπαδόπουλος , Θάνος Δημόπουλος, Κατερίνα Παπανδρέου, Μαριαλένα Σκαρώνη.

Θερμές Ευχαριστίες στους: Χριστίνα Σπηλιωτοπούλου, Γεωργία Λεμπέση, Ειρήνη Αποστολάτου, Μάγδα Κορπη, Σαλτιμπάγκους, Νίκο Γαρόζη, Κώστα Γούγα, Σάββα Στρούμπο, Παρθενόπη Μπουζούρη, Μαvώλη Πέππα ,Μαρία Καρτάvου, Σοφία Μαυρίδη.

Η χορογράφος Ίρις Καραγιάν επιστρέφει με τη νέα της παραγωγή My Mind Like The Sky, ένα σόλο προσωπικό και υπαρξιακό σχεδόν ψυχαναλυτικό που παρουσιάζεται Δευτέρα-Τρίτη 19, 20 & 26, 27 Δεκεμβρίου 2022, Τρίτη-Τετάρτη 3 & 4 Ιανουαρίου 2023 στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ. Το σόλο ερμηνεύει η Ιωάννα Παρασκευοπούλου και την μουσική υπογράφει ο Νίκος Βελιώτης, σταθεροί της συνεργάτες για πάνω από δέκα χρόνια.

Το έργο βουτά στο αρχείο της συνεργασίας τους, επισκέπτεται παλαιότερα έργα και επαναδιαπραγματεύεται ενσώματες μνήμες. Ξεκινά ως μια απόπειρα χαρτογράφησης των σκέψεων, των αισθήσεων και των εικόνων που εμφανίζονται και εξαφανίζονται όταν στρέφουμε την προσοχή μας στο παρόν. Είναι αποτέλεσμα της πρακτικής που αναπτύχθηκε κατά την διάρκεια της έρευνας και των προβών, μια πρακτική συλλογής και παράθεσης υλικών και αναφορών, καταγραφής και άρθρωσης ερωτημάτων και έκφρασης της σκέψης και της φαντασίας.

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Ακατάλληλο κάτω των 16 ετών
(η παράσταση εμπεριέχει γυμνό)

TO KOYTI στέκεται. Ανοίγει. Μεταμορφώνεται.
ΤΟ ΚΟΥΤΙ αποκαλύπτει το σώμα, το καταπίνει.
Θέτει όρια, ώστε το σώμα να τα υπερβεί.
Μέσα στο ΚΟΥΤΙ, ο χρόνος διαστέλλεται, ο χώρος αυξομειώνεται.
Μέσα στο ΚΟΥΤΙ, προκύπτουν συναντήσεις.
Επαναπροσδιορίζοντας τη σωματική διάδραση υπό ένα καθεστώς αιώρησης.
ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ.

Το THE BOX || that dead space between us μας παρασύρει σε ένα υπόγειο ταξίδι μεταξύ του πραγματικού και του ψηφιακού, του φωτός και της σκιάς, των βαθύτερων επιθυμιών μας και των χειρότερων φόβων μας. Ανάμεσα στη θύμηση και τη λησμονιά, αυτή η παράσταση αποτελεί μια αναζήτηση αυτοπροσδιορισμού και μια ανάκτηση της αίσθησης ενός σκοπού, του χρόνου, της ανθρώπινης φύσης μέσω της απτής επικοινωνίας.

Το έργο THE BOX || that dead space between us έχει χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και
Αθλητισμού για το 2021-2022.

Το 2021, η Πηνελόπη Μωρούτ ίδρυσε την ομάδα Cross iMPact, έναν οργανισμό ο οποίος προέκυψε από τη βαθιά πεποίθηση ότι η καλλιτεχνική πρωτοπορία μπορεί να βρεθεί στα σημεία συνάντησης μεταξύ πολλαπλών καλλιτεχνικών εκφράσεων και τεχνικών και ότι η τέχνη είναι ικανή να παράγει ουσιαστικό αντίκτυπο, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Ο χορογράφος Σπύρος Κουβαράς και η ομάδα σύγχρονου χορού, Synthesis 748 Dance Co., μετά τα residencies σε Παρίσι και Μονπελιέ και την πρώτη, open studio, παρουσίαση, του έργου, “COYOTE, we used to be humans”, στο Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο AGORA του Montpellier Danse, επιστρέφουν στην Αθήνα για την πρεμιέρα και τέσσερεις ακόμα παραστάσεις, στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ.

Ο μετα-ανθρωποκεντρισμός αναιρεί την ιεραρχία των ειδών και την ιδέα ενός εμπρόθετου και κυρίαρχου πλάσματος. Στο οντολογικό κενό που έτσι διανοίγεται εισρέουν καλπάζοντας άλλα είδη…(Rosi Braidotti)

Εκκινώντας από τις φιλοσοφικές, μετανθρωπιστικές, θεωρήσεις της Donna Haraway και της Rosi Braidotti, ο χορογράφος δημιουργεί ένα (μετα)μυθολογικό, παραστατικό, περιβάλλον, εντός του οποίου το άτομο δεν λογίζεται πια ως ανθρωπόμορφη οντότητα, αλλά ως σχέση και ως συνάρθρωση ανάμεσα στην ανθρωπινότητα και τη ζωικότητα, ανάμεσα στον πολιτισμό και τη φύση. Το έργο οπτικοποιεί ένα αγεωγράφητο οικοτοπίο, μεταξύ αρχέτυπου, μνήμης και ουτοπικής παρόρμησης και μας καλεί να φανταστούμε τον κόσμο ως το προσωρινό αποτέλεσμα της σταδιακής ενοποίησης των ετερογενών στοιχείων του, ως “πολύκοσμο-pluriverse”. Επι σκηνής, μια επερχόμενη κοινότητα μοιάζει να ανατέλλει, μια κοινότητα που δεν υπάρχει σύμφωνα με κάποια σαφή χρονικότητα αλλά αναδύεται ως χορογραφικό φαντασιακό πάνω στο οποίο τα σώματα, ως έκθετες μοναδικότητες, “συνδέονται” μαζί από ένα αόρατο νήμα, ξεκινώντας έναν τελευταίο χορό, λίγο πριν ο άνθρωπος μετατραπεί σε πολυπλανητικό ον.

Η παράσταση επιχορηγείται απο το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού για το 2021-2023, είναι συμπαραγωγή του AGORA-Διεθνές Χορογραφικό Κέντρο του Montpellier Danse και δημιουργήθηκε με την υποστήριξη του CND-Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Χορού στο Παρίσι και του Centre Culturel Hellénique.