ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ

Το θεατρικό έργο της Μαρίας Λαϊνά «Το Φαγητό», μετά από έναν επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων (2018-19) ανεβαίνει ξανά, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιόλιου.

15, 17, 22, 23, 29 & 30 Μαρτίου 2024
5, 6, 12, 13 23 & 30 Απριλίου 2024

Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας για έξι μοναδικές παραστάσεις.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.

Η ποιήτρια Μαρία Λαϊνά, με αφορμή το πρώτο ανέβασμα της παράστασης δήλωσε:

«Πάντως μου κάνει εντύπωση που ένας νέος άνθρωπος, με πολλή όρεξη, όπως ο Δημήτρης Λιόλιος, ενδιαφέρθηκε για ένα τέτοιο κείμενο· άγριο, εδώ που τα λέμε, που έχει να κάνει με τη μοναξιά και την τρέλα, με αυτό που λέμε ή που άλλοι λένε δύο σε ένα. Στο κείμενο, βεβαίως, συμβαίνει το αντίθετο, έχουμε ένα σε δύο, μια σχιζοειδή συνθήκη. Ομολογώ ότι η ματιά του μού προκάλεσε περιέργεια και έκπληξη, και ο χειμαρρώδης ενθουσιασμός του με έπεισε να το αφήσω στα χέρια του.» (Συνέντευξη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής)

Για «Το Φαγητό» έγραψαν

Κατερίνα I. Ανέστη «Το φαγητό, ο έρωτας, η κυριαρχία, ο θάνατος, ο αφανισμός και ξανά η τροφή, η ηδονή και η απόρριψη, και το άγνωστο, το οικείο και το ανείπωτο. Ρυπές από τη σκηνή και τους Λιόλιο και Λιλικάκη. Δεν βλέπεις αίμα, σάρκες. Είναι όμως εκεί.» (protagon.gr)
Ιωάννα Βαρδαλαχάκη «Και αφού όλα έχουν φαγωθεί, οι άλλοι, ο χρόνος, η αγάπη, ο άνθρωπος στρέφεται στον εαυτό του.[..] Οι ήρωες και ο λόγος τους είναι το νόημα, η παράσταση και η σκηνή.» (clickatlife.gr)

Κώστας Ζήσης «Μια μελαγχολική αλλά βαθιά και ουσιαστικά επικεντρωμένη παράσταση: έναν ύμνο στο Σισύφειο βάσανο του ανθρώπου, στο αέναο κυνήγι επιβίωσης του στον κόσμο: στην κατάκτηση τροφής και έρωτα. Γιατί μόνο με αυτά επιβιώνουμε.» (all4fun.gr)

Μαρία Μαρή «Χωρίς καμία εικόνα ή σκηνικό αντικείμενο, υποβάλλει στο θεατή αυτή τη σιελόρροια, που συνοδεύει το αίσθημα της πείνας και της ανάγκης, της ζωτικής ανάγκης για φαγητό.[…] Αισθησιασμός, απόλαυση, νοσηρότητα, μελαγχολία, απόλυτη μοναξιά, ερήμωση.» (theatromania.gr)

Αργυρώ Μποζώνη «Έξοχη δουλειά. Ευχάριστη για να προλάβω όσους θα πουν ότι τέτοια κείμενα είναι δύσκολα στο θέατρο. Όχι, είναι ποιητικά και εύκολα, λένε μια ιστορία που μας αφορά και την ξέρουμε όλοι.»

Δημήτρης Φαλλιέρος «Σε χτυπάει μια παράσταση που μιλάει για πράγματα που δεν είναι εύκολα: για όλες τις μορφές πείνας, για την αγάπη, για τις ανθρώπινες ψυχώσεις, για τη δύναμη της συνήθειας, για τη μοναξιά[..].»