Αρχεία: Events

Η ομάδα χορού Griffón παρουσιάζει την τελευταία της παραγωγή “Shifting Time”, σε χορογραφία του Γιάννη Νικολαΐδη, φέρνοντας ξανά επί σκηνής δύο καταξιωμένες χορεύτριες την Σταυρούλα Σιάμου και την Αγγελική Στελλάτου. Ένα δυνατό έργο σπάνιας ομορφιάς και ευαισθησίας για τον άνθρωπο, τον χρόνο και την φθορά, το «Shifting Time» μιλάει με ειλικρίνεια και αμεσότητα για τη σωματική αντοχή και τη δύναμη της επιμονής. Το έργο θα παρουσιαστεί στο θέατρο ΠΛΥΦΑ στον Βοτανικό για εννέα μοναδικές παραστάσεις στις 2, 3, 4, 9, 10, 11, 16, 17, 18 Φεβρουαρίου 2024, στις 21.30.

Οι δύο έμπειρες χορεύτριες Σταυρούλα Σιάμου και Αγγελική Στελλάτου μοιράζονται επί σκηνής μια συναρπαστική κοινή αφήγηση που θα μπορούσε να είναι μυθιστορηματική όσο και απολύτως αληθινή για τη στενή σχέση τους με την τέχνη του χορού. «Μερικές φορές βλέπω στον ύπνο μου πώς το σώμα μου είναι σαν δαντέλα, φτιαγμένο επιδέξια με βελονάκι, καλοδουλεμένο σεμέν, τόσο λεπτό….Και μπαίνει το φως και το διαπερνά…Και μετά μπαίνει ο χρόνια στο σώμα και το χαλάει…».

Για το “Shifting Time” ο χορευτής και χορογράφος Γιάννης Νικολαΐδης σημειώνει: «Είναι αλήθεια, τα σώματα μας είναι φθαρτά και αυτή η διαπίστωση, που είναι κοινή για οτιδήποτε ζωντανό, έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τη φύση του χορού στη Δύση, που είναι συνώνυμος της νεότητας και της σωματικής ρώμης. Οι χορευτές ζούνε βαθιά μέσα στα σώματα τους, τα κατανοούνε λειτουργικά σε τέτοιο βαθμό, που πέφτουν εύκολα στη παγίδα να μη τα βλέπουν στην πάροδο του χρόνου, ως ολότητες υπάκουες στη πραγματικότητα του. Πρόκειται για μια πλάνη λοιπόν, που όταν την αντιληφθούν, οι επιλογές διαχείρισης του αναπόφευκτου γεγονότος αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον».

Βραβείο Επιτελεστικών Τεχνών 2023
Από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών

Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη παρουσίασή της τον Μάιο του 2023, η παράσταση «ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ» από την ομάδα Nova Melancholia σε σκηνοθεσία Βασίλη Νούλα, επανέρχεται για έξι παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ από 6 Φεβρουαρίου 2024.

Η παράσταση τιμήθηκε από την Ένωση Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών με το Βραβείο Επιτελεστικών Τεχνών για την καλλιτεχνική περίοδο 2023.

Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ο Σεβαστιανός είναι ένα πολυπρισματικό αρχέτυπο, ένα καλειδοσκόπιο, ένα άβαταρ επιθυμιών και διαθέσεων. Αναδιφώντας στην παράδοση του μαρτυρίου του Αγίου Σεβαστιανού, όπως αυτή αναδιατυπώνεται μέσα από την πυκνή εικονιστική αναπαράσταση στη Δυτική τέχνη από την πρώιμη Αναγέννηση και μετά, εστιάζουμε σε έννοιες / αισθήσεις / σύμβολα, που αγγίζουν τη δική μας ευαισθησία και το φαντασιακό. Η παράσταση είναι το σύνολο των πολιτισμικών αναφορών της. Διαβάζουμε ποιήματα, αναπαριστούμε πίνακες, ακκιζόμαστε, ποζάρουμε, τραγουδάμε, χορεύουμε, εμπνεόμαστε από την παράδοση ενός έκκεντρου, πειραματικού κινηματογράφου. Μας ενδιαφέρουν οι συν-αισθηματικές και ενσώματες πρακτικές μέσω των οποίων εμείς σήμερα μπορούμε να σχετιστούμε με ένα τέτοιο σύμβολο.

Ο Σεβαστιανός συσχετίζεται με τη νεότητα, την ομορφιά, τον αθλητισμό, την τοξοβολία, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό, τον μαρτυρικό θάνατο. Μία πρωταρχική συνυποδήλωση γύρω από τον Άγιο Σεβαστιανό (ήδη από τα Μεσαιωνικά χρόνια) είναι η Πανούκλα, ο Μαύρος θάνατος. Συσχετίζουμε την παράδοση του ομοερωτισμού γύρω από τη μορφή του Σεβαστιανού, με την ασθένεια του AIDS που θεωρήθηκε στα 80’s και 90’s ένα είδος «πανούκλας των ομοφυλόφιλων». Όπως οι άνθρωποι στην αυγή της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, έτσι κι εμείς σήμερα καταφεύγουμε στον Άγιο Σεβαστιανό ως σύμβολο αποτροπαϊκό του κακού. Η παράσταση αφιερώνεται σε όσους παίρνουν το ρίσκο να περάσουν από το όραμα στο βίωμα, από την αναπαράσταση στην παράσταση διακινδυνεύοντας το παρανάλωμα της ύπαρξης.

Περισσότερες πληροφορίες για την Nova Melancholia, και τις παραστάσεις που έχει παρουσιάσει, μπορείτε να βρείτε στο novamelancholia.gr

* Η παράσταση αφιερώνεται στο οροθετικό ακτιβιστή Ζακ/Zackie και στον πειραματικό κινηματογραφιστή Kenneth Anger που πέθανε τον Μάιο 2023

Σε ένα κήπο με μαρούλια, στην κορυφή ενός δέντρου, στο πιο ψηλότερο βουνό, κάτω από ένα νούφαρο και δίπλα σε μια πέτρα λαμβάνουν χώρα πέντε ξεκαρδιστικές ( ή και όχι) ιστορίες συμπερίληψης με πρωταγωνιστές από όλο το ζωικό βασίλειο και εμπνευσμένες από το βιβλίο του Alessandro Boffa «Είσαι ένα κτήνος, Βίσκοβιτς».

Ένα διεμφυλικό σαλιγκάρι, ένα μικρόβιο με σύμπλεγμα κατωτερότητας , ένας χαμαιλέοντας σε αναζήτηση ταυτότητας, μία άλκη κυρίαρχο αρσενικό και ένας σπίνος με καχυποψίες, μας εισάγουν στον θαυμαστό κόσμο των ζώων, διδάσκοντας μας το πόσο σημαντικό είναι να είναι κανείς ο εαυτός του. Ή και όχι.

Σε μια προσπάθεια να αποδώσουμε τον κόσμο των ζώων με μια ανθρώπινη ματιά, εισβάλλουμε σε έναν παράλληλο κόσμο όπου οι χαρακτήρες, παρουσιαζόμενοι ως ζώα, ανασταίνουν ανθρώπινες ιστορίες.
Οι νότες της μουσικής συνταξιδεύουν με την πλοκή και οι εικόνες φτάχνουν έναν κόσμο ισορροπημένο ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ζωώδες.
Ερωτήματα βαθιά και ανεπίλυτα, μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν οι απαντήσεις είναι πάντα προορισμός ή εάν οι ερωτήσεις τελικά δίνουν στο ταξίδι ένα νόημα.

Μία παράσταση εμπνευσμένη από το διήγημα «Άη Γιώργης» του Δ. Χατζή.
Τέσσερις ηθοποιοί κατασκευάζουν τον σκηνικό χώρο προκειμένου να αφηγηθούν την ιστορία σε μία σκηνική αφήγηση που η σύσταση του χώρου και των ορίων του υπονομεύονται διαρκώς
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα και επανέρχεται με πολλαπλούς τρόπους• οι πιο αδύναμοι από μας τους ανθρώπους, πως ζουν; Μπορούν να ευτυχήσουν, να ερωτευτούν, να έχουν δικαίωμα ονείρου στο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε συλλογική ευτυχία;
Όσο και να φυλάγεσαι, όσο μικρά και να είναι τα όνειρά σου, όσο ταπεινά και να προσεγγίσεις την ευτυχία σου, όταν είσαι από την πλευρά των «ανυπεράσπιστων» ακόμη και η Αγάπη ή το Φως μπορούν να σε ρημάξουν, να σε κάψουν
Μία παράσταση για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν όπως όλοι οι άλλοι και αποτυγχάνουν
Στην παράσταση ακούγεται ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Γ. Κοντραφούρη, «Τα παιδιά πενθούν» (1997)

“Είναι τεράστιο αυτό το φορτίο των logistics που έχει η μαμά στο κεφάλι! Για να κάνω διάλειμμα από αυτό που ζω, πάω στο μανάβη, φίλε μου…”

Μια νέα μητέρα διαπιστώνει ότι η ανατροφή παιδιών σε συνθήκες κοινωνικής πίεσης και αδιάκοπων «καλοπροαίρετων» οδηγιών καταλήγει να είναι μια επίπονη και εντατική μοναχική εργασία. Μόνο εκείνη το βιώνει έτσι; Είναι κακή μητέρα;

Η παράσταση Αγορομάνα της Αφροδίτης Μητσοπούλου συνεχίζεται για 2η θεατρική σεζόν στην Αθήνα και επιστρέφει τον Ιανουάριο του 2024 στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ. Το έργο εξερευνά, εξιστορεί και αποδομεί τα βιώματα της μητρότητας και της πατρότητας, φωτίζει σταδιακά τους έμφυλους ρόλους που συνεχίζουν να υφίστανται σήμερα και ξετυλίγει με τόλμη το νήμα της βίας κατά των γυναικών*.

Μεταξύ stand-up comedy, ντοκιμαντέρ και μουσικής παράστασης, η Αγορομάνα είναι ένα ειλικρινές άνοιγμα στον κόσμο της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν γένει. Η Αφροδίτη Μητσοπούλου και ο Ιάκωβος Μολυμπάκης καταφέρνουν να απενοχοποίησουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν νέο γονιό και να αγκαλιάσουν την αμηχανία και την ανασφάλεια που βιώνει. Σε έναν κόσμο επιφανειακής τελειότητας, τα λάθη και η σύγχυση λειτουργούν ως μια υπενθύμιση του ότι είμαστε άνθρωποι.

Σε κάθε παράσταση φιλοξενούνται επί σκηνής διαφορετικοί καλεσμένοι, οι οποίοι μοιράζονται τη δική τους ιστορία γονεϊκότητας.

“Η μητρότητα είναι σαν ένα ιερό πράγμα που όλοι σέβονται — μέχρι να πάρεις το τρόλεϊ που σε βρίζουν όλοι που έχεις το καροτσάκι για να μπεις στο 15.”

“Βασικά πέφτεις στη θάλασσα και κολυμπάς. Και είναι τρικυμία.”

“Πάντως εγώ παιδί με άντρα δεν ξανακάνω.”

*Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν σαφείς αναφορές και περιγραφές γύρω από το ζήτημα της μαιευτικής βίας. Αν είστε θύμα μαιευτικής βίας, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια και στήριξη από πιστοποιημένους επαγγελματίες και φορείς.

«Οι Απόγονοι», μια ιστορία για δύο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου, στο ΠΛΥΦΑ από τις 11 Ιανουαρίου 2024.

Δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων.
Δεν υπάρχουν ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο, για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού, από την Ηλέκτρα και τον Ορέστη.

Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα μέσα σ΄ ένα μουσικό σύμπαν.
Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά με την συμμετοχή των Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη

Πόσο εφήμερος μπορεί να είναι ένας έρωτας- κοντά στα κύματα;
Ένας έρωτας που έμεινε μισός, ένας έρωτας αμφίδρομος, ένας έρωτας στην φαντασία ή και όχι.

ΜΙΣΟ!
Ο Σαίξπηρ δεν νοιάζεται τόσο για το αισθητικό αποτέλεσμα, είναι δεξιοτέχνης του συλλογισμού και της περιπέτειας του αισθήματος. Μοιάζει να έχει εποπτεία όλου του κόσμου αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνάει τον θάνατο.

Αν πηγαίναμε μια εκδρομή στη θάλασσα;

Έχεις άμμο στην πετσέτα σου,
Καρπούζι στα χείλη σου,
Νοέμβρη στα καλοκαίρια σου.

Οι σπουδαστ@ του Γ’ έτους της Σχολής Θεάτρου «δήλος» – Δήμητρα Χατούπη παρουσιάζουν την performance
“ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ;”

Βασισμένη στα 154 Σονέτα του Σαίξπηρ που υλοποιήθηκε μέσα από έρευνα σαράντα ημερών με την χρήση αυτοσχεδιασμών φωνής, ρυθμού και τη λειτουργία της χορικής συνθήκης.

Έλα να κολυμπήσουμε μαζί.

Στο χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα των πτυχιακών εξετάσεων του Γ’ Έτους.

Το Boulevard Humaine έχει ως σημείο εκκίνησης το έργο Okho του Γιάννη Ξενάκη, μια ανάθεση για τον εορτασμό των 200 χρόνων από τη Γαλλική Επανάσταση που γράφτηκε για μια χαρακτηριστική αφρικανική ενορχήστρωση. Χορογραφημένο για 3 γυναίκες ερμηνεύτριες, είναι μια δημιουργική εξερεύνηση της διαπολιτισμικότητας και ανταπόκριση μέσω του χορού στις θεματικές και τους ρυθμούς του Ξενάκη, ενώ παράλληλα καταπιάνεται με έννοιες του ανήκειν και με το καίριο ερώτημα του πώς μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί μαζί.
Αντηχώντας του πολιτικούς τόνους της μουσικής, ο τίτλος Boulevard Humaine παραπέμπει στους τρόπους με τους οποίους η ανθρωπότητα και διάφορες έννοιες της σύστασής της καθίστανται εντός συγκεκριμένων ορίων. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι αρχικά η λεωφόρος ήταν ένας περίπατος που έπαιρνε τη θέση μιας κατεδαφισμένης οχύρωσης, τώρα φυτεμένης με σειρές δέντρων, ‘…γεμάτα με σημάδια από τα πολλά ονόματα και τις πολλές ιστορίες που κρύβονται μέσα τους….’

Η Ζωή Δημητρίου αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, σπούδασε στην Trisha Brown (Νέα Υόρκη) και ολοκλήρωσε με διάκριση το μεταπτυχιακό της στην Πρακτική του Ευρωπαϊκού Χοροθεάτρου στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance (Λονδίνο). Χορογραφεί από το 2006 και στις διακρίσεις της συγκαταλέγονται βραβεία χορογραφίας όπως τα: Robin Howard Foundation Award 2008, Bonnie Bird Choreography Fund Award 2009, Company of Angels CfC 2010, Sadler’s Wells και The Place. Έχει συμμετάσχει στο Aerowaves και έχει λάβει πολλαπλές αναθέσεις έργου (π.χ. Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, The Place, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κ.ά.). Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικές σκηνές όπως: Fast Forward Festival 4 / Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ROH2, Arnolfini, BE Festival, Lilian Baylis, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Operaestate Veneto Festival, Teatro alla Scala – Milano, Europe in Motion Festival, Spring Loaded / The Place κ.α. Έχει συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα, όπως τα Choreoroam, Big Intensive (Sadler’s Wells), Europe in Motion, και λαμβάνει υποστήριξη από το Arts Council of England. Είναι ερευνήτρια/λέκτορας στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance και έχει διδάξει διεθνώς σε σημαντικούς θεσμούς όπως: ImPulsTanz Festival, Sasha Waltz Company, National Academy of Dance in Rome, Central School of Speech and Drama, Independent Dance/UK,κ.α.

Η παράσταση Boulevard Humaine πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Arts Council of England. Με την υποστήριξη του Dance Umbrella, του Κέντρου Μελέτης Χορού Ι&Ρ Ντάνκαν, του Hellenic Centre και του TrinityLaban.

Website
Facebook
Vimeo
Instagram