Αρχεία: Events

Μία ηθοποιός ενσαρκώνει (μονο) λόγους γυναικών που συνδέονται με το πυκνό πεδίο της έμφυλης βίας. Οι υποδυόμενοι ρόλοι είναι τόσο φανταστικοί όσο και πραγματικοί, ενώ αποτελούν ουσιαστικά «φιγούρες πολιτικής» και όχι παγιωμένες και ουσιοποιημένες ταυτότητες. Η κοινωνική λειτουργός, η διαμεσολαβήτρια, η ψυχολόγος, η μητέρα, η ομότιμη, η ακτιβίστρια, η δικηγορίνα μιλούν για το τραύμα σε ένα σκηνικό αναμονής. Ένα τραύμα που δεν εμφανίζεται ως μια ψυχολογική διεργασία ή μια σωματική πληγή, αλλά αποτελεί ένα πολιτικό διακύβευμα.

Τα συν-αισθηματικά τοπία αφορούν τις «ατμόσφαιρες» εκείνες που δημιουργούνται ατομικά και συλλογικά και που συνδιαμορφώνουν το δημόσιο χώρο ως ένα χώρο πολιτικής αναμέτρησης με τις αδικίες που αυτός παράγει καθημερινά.

Υιοθετώντας το σύνθημα «είμαστε γεμάτα στ-οργή» που η άγρια δημόσια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου ανέδειξε και που αντήχησε ταυτόχρονα και στις πορείες διαμαρτυρίας για την Ελένη Τοπαλούδη, όπως και σε άλλες περιπτώσεις γυναικοκτονιών, στο έργο αυτό η φροντίδα διαπλέκεται με την οργή που δημιουργεί η καθημερινή αναπαραγωγή της αδικίας των θανάτων εκείνων που στοιχειώνουν τον δημόσιο χώρο, ενώ η αναζήτηση της κοινωνικής δικαίωσης βρίσκεται διαρκώς σε εκκρεμότητα.

Το κείμενο της παράστασης αποτελεί μεταγραφή μιας σειράς ηχητικών ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας – podcasts που παράχθηκαν μέσα από συνεντεύξεις και συστηματική έρευνα στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος «Συν-αισθηματικά τοπία φροντίδας: Έμφυλη βία και ανθεκτικότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19»*, του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, του Πάντειου Πανεπιστήμιου.

*Το ερευνητικό πρόγραμμα «Συν-αισθηματικά τοπία φροντίδας: Έμφυλη βία και ανθεκτικότητα κατά τη διάρκεια της πανδημίας του Covid-19» πραγματοποιείται με χρηματοδότηση από το ΕΛΙΔΕΚ (Ελληνικό Ίδρυμα Έρευνας & Καινοτομίας), στο πλαίσιο της 4ης Προκήρυξης της Δράσης «Επιστήμη και Κοινωνία», Εμβληματική Δράση με τίτλο «Παρεμβάσεις προς αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών επιπτώσεων της πανδημίας COVID-19», με συνεργαζόμενο φορέα το Κέντρο Διοτίμα και στεγάζεται στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.

Το “I’m too sad to” είναι ένα ένα πολυαισθητηριακό, νυχτερινό τοπίο αντίστασης φτιαγμένο από σάρκα, κόκαλα, ήχους, φωνές, μυρωδιές και αντικείμενα. Τρεις χορεύτριες και μία μουσικός αναζητούν τρόπους αντίστασης στην κινητική αδράνεια της θλίψης ανοίγοντας ένα πεδίο δράσεων που αγκαλιάζει την πτώση, την αποτυχία και το σκοτάδι και γιορτάζει την ατέλεια, την αδυναμία και την ευαλωτότητα. Σε ένα παιχνίδι προσανατολισμών, επιλέγουν την ενεργοποίηση των αισθήσεων ως πύλη περάσματος στον κόσμο και το Άλλο. Εκεί που το σώμα βλέπει το δέρμα του όχι ως όριο, αλλά ως μια επιφάνεια που απλώνει, ως ένα συνδετικό ιστό που το συνδέει με το σύμπαν. Απορρίπτοντας τη σκέψη ότι το ανθρώπινο σώμα είναι αυτοτελής, κλειστή οντότητα, καλωσορίζεται ένα σώμα υπό διαπραγμάτευση, κινούμενο από ερωτήσεις. Όπως είπε και η Deborah Hay: “My body in question is the dance.”.
Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το “I’m too sad to” είναι μια υπόσχεση του φωτός για μια νέα εκκίνηση του κόσμου, για ένα άλμα προς την αδυνατότητα.

Η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Άρια Μπουμπάκη (χορογράφος)
Η Άρια Μπουμπάκη είναι dance artist που ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και συνέχισε την εκπαίδευσή της στο μεταπτυχιακό χορογραφικό ερευνητικό πρόγραμμα Ex.e.r.ce στο Ici-Ccn (Χορογραφικό κέντρο του Μονπελιέ, Γαλλία), ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση.

Τα έργα της χαρακτηρίζονται από τη δημιουργική τους διαδικασία και την έννοια της κοινότητας στην τέχνη. Εξερευνώντας χορευτικά σώματα σε διαφορετικές πραγματικότητες, δημιουργεί έργα διαφορετικών δομών και τόπων (σκηνικά έργα, εγκαταστάσεις, site-specific πρότζεκτ, community project, κείμενα, βίντεο κ.ά.). Γοητευμένη από τον ήχο, τη γλώσσα, τα αντικείμενα και την αρχιτεκτονική, συνεργάζεται με καλλιτέχνες που ασχολούνται με την εικαστική τέχνη, τη μουσική και το χορό. Γοητευμένη από το σώμα και την κινητική ταυτότητα, προσκαλεί συχνά μη επαγγελματίες χορευτές να διερευνήσουν /επαναπροσδιορίσουν τα χορευτικά, σκηνικά σώματα και την ανάγκη σωματικού-κινητικού ρεαλισμού στα χορευτικά έργα. Επιθυμεί να δουλεύει με συλλογικότητες, να υποκύπτει στην κινητική απόλαυση και να αφυπνεί τη συνείδηση, ενώ προτείνει την τρυφερότητα ως μέσο επανάστασης!

Παράλληλη της δημιουργικής της διαδικασίας βρίσκεται η διδασκαλία με τη μορφή τακτικών εργαστηρίων τεχνικής σύγχρονου χορού, αυτοσχεδιασμού και χορογραφίας σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, στούντιο χορού και φεστιβάλ. Έχει συνεργαστεί με το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Kέντρο Pompidou, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών. Τα τελευταία της projects εχουν χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το 2020 ήταν danceweb υπότροφος του διεθνούς φεστιβάλ IMPULSTANZ -Vienna (με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση), καθώς και μία εκ των καλλιτεχνών στους οποίους απονεμήθηκε το βραβείο ARTWORKS του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ).