Event Category: Θέατρο

«ΜΕΝΓΚΕΛΕ»
του Θανάση Τριαρίδη
σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη 

Το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη, ένα καθηλωτικό έργο που ακολουθεί τους κανόνες του ψυχολογικού θρίλερ, με απρόβλεπτες ανατροπές και ανατριχιαστικές προεκτάσεις για τη φύση του ανθρώπου, έρχεται στο θέατρο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με πρωταγωνιστές τους: Γιώργο Νάσιο, Εύα Πιάδη και σε ζωντανή μουσική επιμέλεια (Live Textures) τον Orestis.

Από τις 13 Οκτωβρίου και μόνο για έξι παραστάσεις (13, 14, 15, 20, 21, 22/10), το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία στο ΠΛΥΦΑ. Τον Ιανουάριο του 2026, η παράσταση θα ταξιδέψει στη Ζυρίχη, στο Bühne S – Theater im Bahnhof Stadelhofen Zürich.

Η Βάνα Πεφάνη υπογράφει μια βιωματική σκηνοθεσία, βασισμένη σε αληθινά ψυχολογικά πειράματα. Το θέατρο μετατρέπεται σε εργαστήριο, όπου ο θεατής καλείται να επιλέξει: θα σταθεί στη θέση του πειραματόζωου ή του ερευνητή; Δεν πρόκειται για μια απλή παράσταση, αλλά για μια εμπειρία που απαιτεί ενεργή συμμετοχή.

Το «Μένγκελε», έργο–σταθμός στη δραματουργία του Θανάση Τριαρίδη, γράφτηκε το 2012 και, μέσα σε μία δεκαετία, παρουσιάστηκε σε περισσότερες από 15 διαφορετικές σκηνές στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας αλλά και στην Κύπρο. Πρόκειται για ένα κείμενο που επιχειρεί να αναμετρηθεί με την πιο αδιανόητη φρίκη της σύγχρονης Ιστορίας: το διαβόητο Εργαστήριο Πειραμάτων του Γιόζεφ Μένγκελε στο Άουσβιτς–Μπιρκενάου.

Σήμερα, πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μας θυμίσει τα λόγια του Ιταλοεβραίου συγγραφέα και επιζώντα του Ολοκαυτώματος, Πρίμο Λέβι: «Ό,τι έγινε μια φορά, είναι βέβαιο πως θα ξαναγίνει».

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε ένα νυχτερινό δρομολόγιο ηλεκτροκίνητου τρένου, ένας διοικητικός υπάλληλος και μια υποψήφια διδάκτορας Ιστορίας — δύο άγνωστοι μεταξύ τους — μοιράζονται το ίδιο κουπέ. Μια ξαφνική διακοπή ρεύματος τους οδηγεί σε ένα παιδικό παιχνίδι ρόλων: εκείνος γίνεται ο διαβόητος «Άγγελος του Θανάτου» Γιόζεφ Μένγκελε, ενώ εκείνη η Εσθήρ, εγγονή μιας Εβραίας επιζήσασας από τα πειράματά του.

Το παιχνίδι όμως σύντομα ξεπερνά τα όρια. Μήπως οι δύο «παίκτες» δεν υποδύονται απλώς, αλλά αποκαλύπτουν μια τρομακτική αλήθεια; Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν όταν παίζουν με την Ιστορία, την ηθική και την ίδια την ανθρώπινη φύση;

Σημείωμα του συγγραφέα: 

Εδώ και δώδεκα χρόνια σε κάθε καινούρια παράσταση του συγκεκριμένου έργου, αντιμετωπίζω το ίδιο ερώτημα. «Μα γιατί γράφεις για τον Μένγκελε;…» Και πάντοτε απαντάω το ίδιο: «Γιατί υπήρξε – άρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξαναϋπάρξει. Γράφω για τον Μένγκελε γιατί θέλω να αποδείξω ότι ο όλεθρος του Ολοκαυτώματος είναι διαρκώς παροντικός. Το κακό δεν έρχεται από τον ουρανό, ούτε από τα βάθη μιας Κόλασης που δεν υπάρχει. Το κακό είναι μέσα μας – και χρειάζεται ηθικός αγώνας και πολιτισμική επαγρύπνηση για να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα ανεβάσουμε τους ανθρώπους στα τρένα για ένα επόμενο Άουσβιτς».

Και θέλω να πω και κάτι ακόμη. Σ’ όλη μου την ζωή γράφω για τους σφαγμένους αμάχους που αφανίζονται από τα εργαστήρια θανάτου των λογής εξουσιών. Τα δίδυμα του Μένγκελε στο δικό μου μυαλό είναι πλάι στα παιδιά-σκλάβους όλων των αιώνων, τα παιδιά των σφαγμένων ιθαγενών των Νέων Κόσμων, στα διαμελισμένα θύματα του Κονγκό, στα παιδιά που δολοφονούνται στην Γάζα, στα περίσσια παιδιά του κόσμου μας που πεθαίνουν (για την ακρίβεια: δολοφονούνται) στην Υποσαχάρια Αφρική από την πείνα, από την φτώχεια, από την ανέχεια. Είναι η μεγάλη κοινότητα των αδικοσφαγμένων της Ιστορίας στην οποία (νιώθω πως) λογοδοτώ.

Θανάσης Τριαρίδης

Σημείωμα της σκηνοθέτριας:

Το «Μένγκελε» δεν είναι παράσταση. Είναι ενδιάμεσος τόπος. Ένα bardo της βίας. Όχι της μεγάλης, της ιστορικής. Της μικρής. Της σιωπηλής. Της ατομικής. Της καθημερινής. Αυτής που δεν έχει κραυγές αλλά ψιθύρους. Που δεν στάζει αίμα, αλλά διαβρώνει σιγά-σιγά. Οι δύο ήρωες του έργου δεν ξέρουν αν βρίσκονται ακόμη μέσα στο πείραμα ή έξω απ’ αυτό. Δεν ξέρουν αν είναι θύτες ή θύματα. Ίσως ούτε κι εμείς.

Πιθανόν δεν είναι άνθρωποι, αλλά ερωτήματα με μορφή ανθρώπου. Ένα φως που ανάβει. Ένα φως που σβήνει. Και μια κοινωνία που παρακολουθεί —με νευρικό γέλιο; με αδιαφορία; μήπως με τρόμο;— ένα πείραμα που δεν τελειώνει ποτέ.

Το έργο ανεβαίνει τώρα, γιατί ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου οι λέξεις ηθική, συνείδηση, ευθύνη, τρίζουν τα δόντια. Γιατί το σκοτάδι είναι εδώ— και δε ζητά απαντήσεις, μόνο να παραδεχτούμε ότι υπάρχει. Ότι το βλέπουμε. Και αυτό  ίσως,  είναι το πιο δύσκολο.

Βάνα Πεφάνη 

Τιμές εισιτηρίων: 16 κανονικό,12 (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65, ομαδικά εισιτήρια)
Κατάλληλο: 16+

*Μετά την έναρξη της παράστασης, η είσοδος δεν είναι δυνατή στο Θέατρο. Παρακαλούμε για την έγκαιρη προσέλευσή σας.

“Σαν Άγριο Άλογο”

Το “Σαν Άγριο Άλογο” αντλεί έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες της δημιουργού, Ασήμως Σταυροπούλου. Υφαίνοντας μια αφήγηση μέσα από ποιήματα και διαλόγους, το έργο εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ταυτότητας και στη διαδικασία της αυτο-ανακάλυψης.  

Σε αυτό το πλαίσιο, ακολουθεί την πορεία του Τζο, ενός ατόμου που δεν ανήκει στο δίπολο του φύλου. Όσο το Τζο μεταμορφώνεται και επιθυμεί να βιώσει πλήρως το σώμα του, συναντά και επανασυστήνεται με ανθρώπους που αναζητούν την προηγούμενη εκδοχή του εαυτού του. 

Μία από τις κεντρικές συγκρούσεις του έργου είναι η σχέση με τον πατέρα. Εμβόλιμα όνειρα, εκφρασμένα μέσα από τον χορό, μαρτυρούν βαθύτερους φόβους και ασυνείδητες μάχες. 

Ενώ το πρωταγωνιστό προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του, η αφήγηση συνεχίζεται με την επίσκεψη μιας προηγούμενης σχέσης του, γεγονός που πυροδοτεί ακόμη μια σύγκρουση με το παρελθόν και τα παλιά κομμάτια του εαυτού του. Καθώς το Τζο αλλάζει, οι σχέσεις του επαναπροσδιορίζονται. 

Ο χορός, όπως στην αρχαία τραγωδία, λειτουργεί ως μάρτυρας της εσωτερικής πάλης που βιώνει το πρωταγωνιστό. Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, το έργο φωτίζει το ασυνείδητο και την ανάγκη του ατόμου να αφεθεί ελεύθερο, “σαν άγριο άλογο.”

 “Το σώμα σαν θεριό θέλει να χιμήξει στις πορτοκαλιές, γυμνό να πει μια αλήθεια.”

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό | 10€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65, πολυτέκνων) | 5€ ατέλεια (από το ταμείο του ΠΛΥΦΑ με σειρά προτεραιότητας, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις)

Κατάλληλη ηλικία: 12+

Λάβερς, ένα ρομάντζο για εννέα πρόσωπα

Πού πηγαίνει ο έρωτας όταν χάνεται; Πόσο διαρκεί το για πάντα; Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ από εσένα και πόσο πιο γλυκά ακούγεται το σ’ αγαπώ τη νύχτα; Σε αυτά τα ερωτήματα, ένας επίδοξος συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει κλεισμένος μέσα στο σπίτι του. Όμως τα δημιουργήματα της φαντασίας του ξεπηδούν από τα χαρτιά του και παίρνοντας σάρκα και οστά τον καθοδηγούν να γράψει εκείνη την ιστορία που τον πονάει και που θα τον αλλάξει για πάντα.
Θα προλάβει να ζήσει τη δική του ιστορία ή θα γίνει και εκείνος μια φωτογραφία σε κάποιο σκονισμένο έπιπλο; Μια ιστορία για τον έρωτα και την ενηλικίωση σαν το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού…

Θα σε αγαπώ
Ως το τέλος του κόσμου
Και παραπέρα…
Κι ακόμα
Παραπέρα.

Είσοδος με κουτί ελεύθερης συνεισφοράς
Τηλέφωνα κρατήσεων 6993902424. – 6985787075 – 6944250159.

The Guides
Μια παραγωγή της FONACT στο PLYFA
Σενάριο & Σκηνοθεσία: Jamie Bradley
Δημιουργήθηκε με Ηθοποιούς της FONACT

Το σώμα της είναι σιωπηλό, κι όμως σας μιλάει συνεχώς.
Ποια είναι η αληθινή Πηνελόπη;
Ημιθεά, Ερωμένη, Ξεναγός.
Όλοι θέλουν να τη βρουν, ιδιαίτερα ο γιος της που έχει χαθεί εδώ και καιρό.
Κρυμμένη μέσα στις αρχαίες ιστορίες που αφηγείται στους σύγχρονους επισκέπτες της Αθήνας, το άπιαστο πνεύμα της ταυτίζεται με τους δικούς του αγώνες.

Συνδυάζοντας μουσική και μυθολογία, και με τη συμμετοχή ενός διεθνούς συνόλου, το The Guides είναι μια ζωντανή ιστορία για την επιλεγμένη οικογένεια, τις αμφίσημες ιστορίες και το κρυφό θείο θηλυκό.

5, 6, 7, 8 Ιουνίου 2025 21:00
7 Ιουνίου 18:45

Παράσταση στα Αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους
Διάρκεια: περίπου 70 λεπτά

BIRTHLAND
Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά
της Mina Petrić σε συνεργασία με τις Βένια Σταματιάδη & Ελένη Αποστολοπούλου

Η Ελένη Αποστολοπούλου και Βένια Σταματιάδη συνεργάζονται με την θεατρική συγγραφέα Mina Petrić και δημιουργούν το θεατρικό έργο «BIRTHLAND Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’ αυτά», το οποίο, με βιωματική αφετηρία, έχει ως θεματικό άξονα το πως μια γυναίκα καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην ταινία «Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά», η Βεατρίκη υποδύεται μια γυναίκα που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της λόγω εγκυμοσύνης. Όμως, όσο προχωράει το γύρισμα οι χαρακτήρες αποσυντίθενται, η ιστορία καταρρέει και το σενάριο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τη ζωή της. Γίνεται η μυθοπλασία να μοιάζει τόσο με την πραγματικότητα;

Σημείωμα της ομάδας
Πόσο ανοιχτά μιλάμε για τις εργασιακές διακρίσεις που υπόκεινται οι γυναίκες λόγω της εγκυμοσύνης τους; Πόσο συχνά οι γυναίκες κάνουν έκτρωση όχι από επιλογή αλλά για να μην χάσουν τη δουλειά τους; Πόσο ελεύθερα μιλάμε για τις δύσκολες όψεις της μητρότητας; Η παράσταση «Birthland. Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά» μιλάει για τις γυναίκες που δυσκολεύονται να αποφασίσουν αν θέλουν ή δεν θέλουν να κάνουν παιδί. Για άλλες, που το μετάνιωσαν και δεν τολμούν να το πουν ούτε στον καθρέφτη τους. Για το χρόνο που κυλάει και τα βάζει μαζί σου. Γι’ αυτό το μεγάλο ΤΩΡΑ Η’ ΠΟΤΕ που βαραίνει εμάς τις γυναίκες γύρω στα 35- 40. Γιατί, μπορεί πλέον πολλές από μας διαλέγουμε μια γραμμή φυγής πέραν των κοινωνικών επιταγών, αλλά κουβαλάμε ταυτόχρονα ένα άγχος. Τόσο για την δουλειά όσο και για αν θα κάνουμε οικογένεια, τι μορφή θα έχει αυτή η οικογένεια. Και μπαίνουμε συνέχεια σε διλήμματα. Νομίζω πως αυτό το άγχος το έχει όλη η γενιά μας και θέλαμε να γράψουμε ένα έργο γι’ αυτό: για την αγωνία του να παραμείνουμε ενεργές εργασιακά σε συνδυασμό με το δίλημμα του να γίνουμε μητέρες. Και για το αν μπορεί ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χαρούμενα μέσα σ’ αυτό το χάος.

Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ

Μία γυναίκα, σε μια κουζίνα, μια διαφορετική κουζίνα. Γιατί στην κουζίνα αυτή δε μαγειρεύεται τίποτα, ίσως μόνο μια αυτοκτονία. Άλλωστε φλερτάρει με το θάνατο κάθε μέρα. Πριν αποφασίσει όμως, πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί αυτά που τη βαραίνουν.

Και να καταφέρει μια φορά να ολοκληρώσει, μιας και στο σεξ δεν τα καταφέρνει.

Και να μοιραστεί και κάποια ψυχικά της τραύματα στο δονητή της.

Και να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το σώμα της , αλλά κι η ίδια της η ύπαρξη είναι τόσο μοναχικά.

Και να κάνει και λίγο sexting.

Και να δει μερικές αγαπημένες της ταινίες.

Και να αφήσει και μία διαθήκη.

Και να γράψει και μερικά τραγούδια.

Και να μην διεκδικήσει ένα τελευταίο φιλί. Από κάποιον που αξίζει να πεθάνει γι’ αυτόν.

Όσο ανοιχτοί κι αν έχουμε γίνει ως κοινωνία σε ζητήματα που παλαιότερα θεωρούνταν ιδιωτικής φύσεως, το στίγμα γύρω από τις συναισθηματικές και σεξουαλικές μας δυσκολίες παραμένει αξεπέραστο. Μιλάμε εύκολα για τη σωματική μας υγεία, αλλά εξακολουθεί να μας είναι εξαιρετικά άβολο να μιλήσουμε για το άγχος, την κατάθλιψη, τις σεξουαλικές μας εμπλοκές ή φαντασιώσεις μας, την ανεξέλεγκτη αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς.

«Αυτή» με αιχμηρό χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια, καυτηριάζει τη ψηφιοποίηση της σεξουαλικής ζωής, τη δύναμη του τραύματος, το ρίζωμα της πατριαρχίας που όσο κι αν επιλέγουμε όλο και πιο συνειδητά πια να πετάξουμε, σε μεγάλο βαθμό μας έχει ήδη -ανεπαίσθητα ή κι αισθητά ορίσει, το φόβο γι’ αυτό που βαθύτερα επιθυμούμε: Την έκθεση του αληθινού μας εαυτού και τη βαθύτερη σύνδεσή μας με ένα άλλο πλάσμα. Ή δύο. Ή τρία. Ή αμέτρητα.

«Υπάρχει κάποιο app για να κοιμούνται οι άνθρωποι αγκαλιά; Για ένα βράδυ, για ένα one night nap. Και το πρωί ο καθένας σπίτι του ή στη δουλειά του, όπου θέλει. Χωρίς πολλά πολλά απλά έρχεσαι με τις πυτζάμες σου, ξαπλώνουμε και κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπορεί να μην πούμε ούτε ονόματα, ούτε καληνύχτα. Αλλά αγκαλιαζόμαστε σα να γνωριζόμασταν από παλιά. Δεν υπάρχει; Κρίμα.»

Μέσα από το απέλπιδο «γύμνωμα» των πιο απόκρυφων κι αθέατων πλευρών της σε ένα ακροατήριο, χωρίς φόβο ή αιδώ- ούτως ή άλλως μάλλον αμέσως μετά πρόκειται να πεθάνει- ανακαλύπτει πως τελικά υπάρχει ομορφιά ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη. Γιατί όσο τα αποδεχόμαστε και τα μοιραζόμαστε βγαίνουμε προς το φως. Και τότε βλέπουμε πως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόν@.

Το «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ», είναι ένα έργο που αναφέρεται στη Σύλβια Πλαθ. Ένα έργο που αφορμάται από τη Σύλβια Πλαθ. Κι ένα έργο που σίγουρα δεν είναι μόνο για τη Σύλβια Πλαθ.

Κατάλληλο για άνω των 18 ετών.

Αλλαγή: Μέθοδος
Μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί 

Είναι βράδυ. Βρισκόμαστε σ΄ ένα δωμάτιο, γεμάτο από βιβλία, χαρτιά, σημειώσεις. Εκεί, ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί να γράψει. Θέλει να γίνει συγγραφέας. Ξαφνικά, μέσα στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός άνδρας, που αποφασίζει να τον βοηθήσει να θυμηθεί το παρελθόν του. Οι δύο αυτοί άνδρες κάνουν μια βουτιά στη μνήμη του πρώτου. Μέσα από αυτή τη βουτιά, ταξιδεύουμε μαζί τους από ένα χωριό του γαλλικού βορρά μέχρι το Παρίσι. Ο νεαρός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, θα θυμηθεί τα χρόνια του στο λύκειο, πρόσωπα και καταστάσεις που τον σημάδεψαν, αλλά κυρίως την διαδικασία της επανεπινόησης του εαυτού και την ανάγκη να ξεφύγει από το παρελθόν του. Από την αρχή της αφήγησης, συνειδητοποιούμε ότι οι δύο αυτοί άνδρες, είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο εαυτός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, είναι ο εαυτός του παρόντος, ο εαυτός που θέλει, να εξελιχθεί, να προχωρήσει και ο άλλος είναι ο παρελθοντικός / έφηβος εαυτός, αυτός ο εαυτός που είναι γεμάτος από ενοχικότητα και φόβο για το μέλλον, είναι ο εαυτός που θα ήθελε να μείνει και να με κάθε τρόπο κατηγορεί τον παροντικό εαυτό για τα πρόσωπα και τους τόπους που άφησε πίσω του. Η σύγκρουση μεταξύ παρελθοντικού και παροντικού εαυτού είναι αναπόφευκτη.

Tο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, «Αλλαγή: Μέθοδος», στάθηκε η αφορμή, να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι με τον Διονύση και τον Κωσταντίνο, και να ερευνήσουμε πάνω στην έννοια της ταυτότητας με την ευρύτερη έννοια, την σεξουαλική, την ταξική, την κοινωνική και το πώς μία προσωπική ιστορία, παίρνει κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις. Μέσα από αυτή την ιστορία παρακολουθούμε τον προσωπικό αγώνα ενός ανθρώπου να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, να εξελιχθεί και να ξεφύγει από το παρελθόν.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ίδιες ευκαιρίες, δεν γεννηθήκαμε όλοι σε περιβάλλοντα προνομιούχα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτό τον κόσμο, μαθαίνοντας να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η ιστορία αυτού του αγοριού, από μια φτωχή οικογένεια ενός χωριού του γαλλικού βορρά, δίνει φωνή σε αυτές τις κοινωνικές τάξεις και σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο και δύσκολο. Παρόλο που ήμουν πολύ πιο τυχερή από αυτό το αγόρι, η ιστορία του μιλά στην καρδιά μου, γιατί ποιος άνθρωπος εν τέλει δεν θέλει να αγαπηθεί? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να γίνει αποδεκτός από τους άλλους? Ποιος δεν έχει νιώσει διαφορετικός από τους άλλους, έστω και μία φορά, κάποια στιγμή στη ζωή του? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να βρει την θέση του σε αυτό τον κόσμο? Μόνο έμπνευση, δύναμη και κουράγιο παίρνω από αυτή την ιστορία που μας προσφέρει ο Λουί, για να προχωρήσω, να πάω μπροστά, να εξελιχθώ και να αλλάξω και εγώ η ίδια. Και ίσως μία απόδειξη αυτού, είναι το γεγονός ότι κάνω αυτή την παράσταση.

Θα κλείσω με μία φράση του Σαρτρ, στην οποία, πιστεύω βρίσκεται συμπυκνωμένο μεγάλο μέρος της ουσίας του έργου «Αλλαγή: Μέθοδος», η οποία λέει το εξής: «Σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν».

Εύα Φρακτοπούλου

(I am) The Labyrinth 2.0

Μετά από έναν απόλυτα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων με συνεχόμενα sold-out, το I am The Labyrinth επιστρέφει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, προσκαλώντας το κοινό σε μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Είμαι το τέρας, είμαι ο μύθος, είμαι ο Λαβύρινθος.

Σε σκηνοθεσία του Riginos R, 14 διεθνείς ερμηνευτές σε προσκαλούν να βρεθείς στο κέντρο της αφήγησης και να διεισδύσεις στον αρχαιότερο μύθο της Ευρώπης.

Το «I am the Labyrinth» παριστά, βιώνει και αποδέχεται την κατάδυση αυτή, οδηγώντας τον θεατή με μίτο την τέχνη: Τον χορό, την ποίηση, την βιντεο-εγκατάσταση, την μουσική και καταλήγει στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής. Αναζητά την συμμετοχή. Ξετυλίγοντας το κόκκινο νήμα του μύθου, εμπλέκει τον θεατή εν είδη μύησης, αλλά και εξερεύνησης του θεάματος και της εμπειρίας.

Ο λαβύρινθος λειτουργεί ως εκδήλωση του συλλογικού υποσυνείδητου και του μυστηρίου του. Η εισχώρηση και επίλυση του λαβυρίνθου αποτελεί μια αρχετυπική μύηση στον ίδιο τον εαυτό, η οποία κορυφώνεται στη συνάντηση με τον Μινώταυρο, το σύμβολο του αρχαίου, του άγνωστου αλλά ταυτόχρονα και του πιο προσωπικού. Το τέρας μέσα μας καραδοκεί, η έξοδος φωτίζει το ταξίδι.

Το *I am The Labyrinth* σε καλεί να αφεθείς σε μια εμπειρία που θα σε οδηγήσει σε απρόβλεπτα, σκοτεινά μονοπάτια. Εδώ, ο έρωτας, η δύναμη και ο μύθος ενώνονται για να προκαλέσουν ό,τι πιο βαθύ και ανείπωτο κρύβουμε μέσα μας. Ο Λαβύρινθος και το Τέρας είναι οι φόβοι μας για το άγνωστο, για το απαγορευμένο. Η παράσταση με τρόπο τελετουργικό, βιωματικό βάζει στο επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα που διηγείται, εγγραφει, επιθυμεί και πάσχει. Αναζητά να διεισδύσει στο Λαβύρινθο και ταυτόχρονα ψάχνει την έξοδο απ’αυτόν. Ο Λαβύρινθος γίνεται εμπειρία για τους θεατές.”

Τι να Περιμένεις:

• Αυστηρά για ενήλικες (18+) – Περιέχει έντονες σκηνές βίας και σεξουαλικού περιεχομένου.
• Απόλυτο σκοτάδι, δυνατή μουσική, έντονα φώτα.
• Άμεση αλληλεπίδραση με τους ηθοποιούς.
• Απαγορεύεται η καταγραφή μέρους ή ολόκληρης της παράστασης– Ζήσε την εμπειρία στο απόλυτο.

Λαμπρά Παράσιτα
του Philip Ridley

-Γεια σας είμαι η Τζιλ
-Κι εγώ είμαι ο Όλι
-Κι αυτός είναι ο γιος μας, ο Μπέντζι
-Θα θέλαμε να σας μιλήσουμε για το σπίτι μας
-Το σπίτι των ονείρων μας
-Πώς το αποκτήσαμε.
-Ακριβώς. Γιατί… ωραία…κοιτάξτε..
-…είμαστε καλοί άνθρωποι…

Τα Λαμπρά Παράσιτα του Philip Ridley είναι μια σκοτεινή και αιχμηρή σάτιρα. Μια σουρεαλιστική, μαύρη κωμωδία που εξερευνά τα όρια που φτάνει ένα νεαρό ζευγάρι προκειμένου να εξασφαλίσει το σπίτι των ονείρων του, μέσα στην εποχή της στεγαστικής κρίσης. Αρπάζοντας την εξωπραγματική ευκαιρία που τους προσφέρεται, ξεκινούν ένα εφιαλτικό ταξίδι που αναδεικνύει τις συνέπειες του υλισμού, του εξευγενισμού μιας περιοχής, το φαινόμενο της έλλειψης στέγης, της απληστίας αλλά και της εμμονής με το κοινωνικό στάτους. Άβολο, αστείο, και προκλητικό, το έργο του Ridley λειτουργεί ως μια ισχυρή κριτική της καταναλωτικής κουλτούρας και των ηθικών  θυσιών που κάνουμε για την ικανοποίηση των αχόρταγων αναγκών μας.

Διάρκεια: 100 λεπτά, χωρίς διάλειμμα

Contra στην Πρόοδο – ένα Πεδίο Μνήμης

H Dulcinea Compania παρουσιάζει το έργο του Εστέβ Σολέρ «Κόντρα στην Πρόοδο-ένα πεδίο μνήμης», σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και διασκευή Ιωάννας Κανελλοπούλου και Άννας-Μαρίας Ιακώβου. 

Σε μια εποχή όπου η πληροφορία κατακλύζει τα πάντα και ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ποτέ, ένα καινοτόμο τεχνολογικό πρόγραμμα, η «Εκπνοή», επαναφέρει τις αναμνήσεις από την τελευταία εβδομάδα της ζωής μιας γυναίκας. 

Με αισθητικές αναφορές στην pop και sci-fi κουλτούρα δημιουργείται ένα παράλογο, αλλά όχι και τόσο ανοίκειο σύμπαν, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να υπάρξουν, ανάμεσα στην απώλεια, τη νοσταλγία και το τεχνολογικό άγχος. 

Ο Ιονέσκο έγραψε: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μην είσαι πουθενά».

 Η παράσταση είναι κατάλληλη για άτομα ηλικίας άνω των 16 ετών.