Event Category: Θέατρο

«Οι Βελόνες της νεραντζιάς» του Παναγιώτη Καλυβίτη
Καλλιτεχνική Διεύθυνση – Σκηνοθεσία: Δήμητρα Δερμιτζάκη

Τι κάνει ένας άνθρωπος όταν έρχεται ξαφνικά πολύ κοντά στον θάνατο;
Τι κάνουν πολλοί άνθρωποι ταυτόχρονα όταν έρχονται ξαφνικά πολύ κοντά στον θάνατο;
Τι κάνει κάποιος που δυσκολεύεται να συνάψει ζωντανές σχέσεις;
Τι συμβαίνει σε μια πόλη παράλληλων μονολόγων;
Πως αλληλεπιδρούν οι παράλληλοι μονόλογοι;
Πως συγκρατείται συνδεδεμένος ο κοινωνικός ιστός;
Πως καθησυχάζεται κάποιος, ότι όλα θα πάνε καλά;
Τι συμβαίνει όταν στον μεγαλύτερο όλεθρο, όλοι βλέπουν ευκαιρίες επαγγελματικής, προσωπικής ή συναισθηματικής ανέλιξης; 

Η Micrographia έχει την χαρά να παρουσιάζει το πρώτο ανέβασμα του βραβευμένου με το Καλύτερο Θεατρικό Έργο του 2020, θεατρικού κειμένου του Παναγιώτη Καλυβίτη που ονομάζεται «οι Βελόνες της νεραντζιάς» και πρόκειται να ανέβει στο ΠΛΥΦΑ στην αίθουσα 7Α σε σκηνοθεσία Δήμητρας Δερμιτζάκη από 26 Ιανουαρίου του 2026 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 μ.μ. για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Θέλοντας να μιλήσουμε για πράγματα λίγο πιο σύνθετα, ανέτοιμα, αλλόκοτα, αμήχανα ή αδέξια που συμβαίνουν στις ιδιωτικές σφαίρες, σε ατομικότητες, μοιάζει να βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδανική συνθήκη! Γιατί η χρονικότητα με την οποία καταπιάνεται το έργο είναι η πανδημία, το φρικαλέο 2020 και οι ήχοι, οι εικόνες, τα βίτσια, τις συνήθειες που αποκάλυψε ή καλλιέργησε αυτή η χρονιά και που μένουν μαζί μας μέχρι σήμερα. Τι ακούμε; Τι βλέπουμε και με ποιον τρόπο προσεγγίζουμε την τόση πληροφορία; 

Τα πράγματα μοιάζει να είναι διαρκή. Χωρίς σταματημό. Να έχουν ποτίσει από απλοποίηση. Απλοποίηση και εξαγγελίες.Οι εξαγγελίες στο έργο μας οδηγούν τα σώματα κάποιων από τους ήρωες, μέχρι το μακρινό 2039. Όπου η πανδημία του κακού, που βρίσκεται μέσα, όλο και πιο μέσα αυτή τη φορά, ξαναχτυπά.

Όταν θα πλησιάζει η πρεμιέρα της παράστασης που ετοιμάζουμε,
θα συμπληρώνονται έξι κιόλας χρόνια, από το ξέσπασμα της πανδημίας
κι από το πρώτο και πρωτόγνωρο βίωμα του εγκλεισμού και της καραντίνας.

Ένας νεαρός γιατρός στο έργο μας, φοράει ασφυξιογόνα μάσκα.
Σκέφτεται: «Απόλυτη απομόνωση, άρα απόλυτη προστασία».
Πόση δόση προστασίας όμως έχει η απομόνωση και πόση κίνδυνο;

Η παράσταση πραγματοποιείται με την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και την ευγενική χορηγία της Στέγης ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ.

Διάρκεια: 80 λεπτά
Κατάλληλη ηλικία: 16+

Φυλλοστωρμνή *

Η Φυλλοστωρμνή είναι μια σκηνική σύνθεση που εκτυλίσσεται σε έναν μη-τόπο, μετά την κατάρρευση του γραμμικού χρόνου. Δεν είναι μια απάντηση, αλλά μια απορία: τι σημαίνει να υπάρχουμε σήμερα, όταν οι βεβαιότητες διαλύθηκαν και το μέλλον δεν έρχεται; Πού βρισκόμαστε ως σώματα, ως συλλογικότητες, ως ερωτικές επιθυμίες που επιμένουν παρ’ όλα αυτά;

Η σκηνή λειτουργεί σαν κάψουλα-καταφύγιο: ένας χώρος όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον έχουν ήδη καταρρεύσει σε θραύσματα. Μια φράση του Μπαρτ, ένα σωσίβιο, ένα τραγούδι των Joy Division, μια selfie, ένα άγγιγμα – όλα συνυπάρχουν, χωρίς γραμμικότητα αλλά με ανθρώπινη επιμονή να διασωθούν. Κι ανάμεσά τους, ο έρωτας: όχι σαν αφήγηση, αλλά σαν παλμός· σαν η μικρή σπίθα που αντιστέκεται στη φθορά.

Οι ηθοποιοί δεν παίζουν χαρακτήρες· είναι επιζώντες μιας κοινωνίας που άλλαξε ριζικά. Με τα σώματά τους κουβαλούν μνήμες και επιθυμίες σαν τελετουργικά αντικείμενα, και τις ξαναζούν: πότε παιχνιδιάρικα, πότε εξαντλημένα, πότε τρυφερά. Κάθε σκηνή γίνεται μια σιωπηλή προσευχή πριν τη νύχτα. Μια χορεία από φωνές χωρίς φωνή, που επιμένουν να συγκροτούν κοινότητα – και να κρατούν τον έρωτα ζωντανό, όταν όλα γύρω τους
αποσυντίθενται.

Η Φυλλοστωρμνή είναι μια πολιτική χειρονομία σιωπής και επιθυμίας. Δεν αφηγείται γεγονότα, αλλά τη στιγμή που η συλλογικότητα ξαναγίνεται σώμα· εκεί όπου η μνήμη γίνεται πράξη και η ποίηση τρόπος αντίστασης. Και ο έρωτας – εύθραυστος, ατελής, ατελείωτος – λειτουργεί σαν αυτό το λεπτό νήμα που ενώνει όσους απέμειναν. Δεν απεικονίζει μια εποχή· αναζητά μια νέα χορικότητα, μια κοινή παρουσία που γεννιέται από την ανάγκη του τώρα.

Είναι ένας τελετουργικός χώρος όπου η μνήμη βιώνεται συλλογικά· ένα έργο που αναρωτιέται πώς στεκόμαστε μαζί – χωρίς χρόνο, χωρίς αφήγηση, χωρίς ρόλους – μόνο με την επιθυμία να κρατήσουμε κάτι κοινό.

Και μέσα σε αυτό το “κοινό”, ο έρωτας γίνεται κι αυτός κομμάτι της αντίστασης: μια θερμότητα που δεν σβήνει. Μέσα στα θραύσματα, είμαστε ακόμα εδώ!

* Η “Φυλλοστωρμνή” είναι ένας φαντασιακός όρος. Δηλώνει έναν χώρο όπου τα θραύσματα – του χρόνου, της μνήμης, των σωμάτων – συσσωρεύονται και σχηματίζουν νέο έδαφος. Ένα όνομα για έναν τόπο που δεν προϋπήρξε, αλλά γεννιέται από ό,τι πέφτει και ό,τι μένει.

Σημείωμα Συγραφέα – Σκηνοθέτη

Για μένα, η Φυλλοστωρμνή είναι μια πράξη επιμονής. Μια προσπάθεια να σταθούμε μέσα στο χάος – όχι για να το ελέγξουμε, αλλά για να το ζήσουμε συλλογικά. Γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να ξαναβρούμε το σώμα ως τόπο πολιτικής πράξης· να θυμηθούμε ότι το θέατρο δεν είναι φυγή, αλλά μια κοινότητα σε δοκιμασία. Μια πράξη σιωπηλής αντίστασης απέναντι στην ταχύτητα, στην εξουσία της εικόνας, στην παραγωγικότητα που εξαντλεί. Εδώ δεν υπάρχουν ήρωες – υπάρχουν επιζώντες. Σώματα που κουβαλούν ιστορίες, σιωπές, μνήμες, και προσπαθούν να βρουν πώς να σταθούν πλάι ο ένας στον άλλον. Να μοιραστούν την εξάντληση και τη ζεστασιά της στιγμής. Μέσα σε αυτό το πεδίο, ο έρωτας ως έννοια και το παιχνίδι ως φόρμα επικοινωνίας γίνονται μορφές αντίστασης. Περνούν από σώμα σε σώμα, από γλώσσα σε γλώσσα, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε ειρωνικά, μεταμορφώνοντας τη σκηνή σε πεδίο έκφρασης ιδεών και ρήξης. Οι ιστορίες μπλέκονται, οι ρόλοι αλλάζουν, οι μορφές παλεύουν να βρουν το σχήμα τους μέσα στη ρευστότητα του τώρα. Η Φυλλοστωρμνή κινείται ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, στο πολιτικό και το ερωτικό, στο τελετουργικό και το ποπ. Εκεί, ανάμεσα στις αντιφάσεις, βρίσκω το αληθινό θέατρο – εκεί όπου το σώμα, η μνήμη και η φαντασία συναντιούνται. Δεν με ενδιαφέρει η βεβαιότητα, αλλά η παρουσία. Η στιγμή που κάτι γεννιέται χωρίς να ξέρεις γιατί. Η στιγμή που θυμάσαι ως ακόμη και μέσα στα συντρίμμια, υπάρχει πάντα ένα φύλλο που πέφτει αργά, που γεννιέται και μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Διάρκεια: 60-75 λεπτά

L E M O N
«θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές»

8 χρόνια ταξιδιών σε 8 + 1 παραστάσεις!

*η παράσταση παρουσιάζεται με αγγλικούς υπέρτιτλους.

Το 2018, το Lemon ξεκίνησε το ταξίδι του κατεβαίνοντας από το θεατρικό καράβι της Αθήνας από ανάγκη να βρεθεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας για να προσφέρει μία πολιτιστική δυνατότητα στους κατοίκους αποκεντρωμένων περιοχών. 

Μετά από 8 χρόνια πρωτότυπων παραστάσεων ανάμεσα στη στεριά και τη θάλασσα, η απίστευτη ιστορία του πιανίστα 1900 -που δεν κατέβηκε ποτέ από το καράβι στο οποίο γεννήθηκε- αγκυροβολεί για 8 + 1 μοναδικές παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ. 

25.000 θεατές, 184 παραστάσεις σε απομακρυσμένα σημεία της Ελλάδας, αμέτρητες συναντήσεις με ανθρώπους-θεατές που δεν έφυγαν ποτέ από τον τόπο τους. H ανεξάρτητη και χειροποίητη καλλιτεχνική παραγωγή του Lemon συνεχίζει να ενώνει τα σημεία του συλλογικού μας χάρτη διευρύνοντας το όριο μεταξύ θεάτρου και πραγματικής ζωής. Προτείνοντας ένα θέατρο ενεργό, με κοινωνικό αποτύπωμα και πολιτικό πρόσημο. 

«θέατρο υπάρχει όπου υπάρχουν θεατές»

Το Lemon επιστρέφει στην Αθήνα μετά τις 42 συνεχόμενες sold-out παραστάσεις στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο Μπάγκειον την περίοδο 2019-2020, όπου η παράσταση ταξίδεψε από στόμα σε στόμα. 

Ο ακατέργαστος και ατμοσφαιρικός βιομηχανικός χώρος του ΠΛΥΦΑ στο Βοτανικό θα  αποτελέσει το ιδανικό σκηνικό τόσο για την ιστορία του σπουδαιότερου πιανίστα του Ωκεανού όσο και για την ιστορία του ταξιδιού του Lemon. 

«Παίζαμε για να μη νιώθει ο κόσμος το πέρασμα του χρόνου»

Σε σύλληψη, καλλιτεχνική διεύθυνση, σκηνική προσαρμογή και παραγωγή του Μελαχρινού Βελέντζα και με την υποστήριξη των τοπικών κοινοτήτων, το Lemon συνεχίζει το ερευνητικό του ταξίδι πότε στη στεριά, πότε στη θάλασσα και πότε κάπου ανάμεσα: εν πλω, σε ναυάγια πλοίων και αγκυροβολημένα καράβια, σε παραλίες και λιμενοβραχίονες καθώς επίσης σε πλατείες χωριών, σ’ ένα κτήμα λεμονιών, σ’ εγκαταλελειμμένα σημεία όπου για πρώτη φορά παρουσιάζεται μία θεατρική παράσταση.

Η βραβευμένη παράσταση-εμπειρία ενθουσιάζει τους θεατές όπου κι αν παρουσιάζεται αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Ενέργεια που κατακλύζει τη σκηνή, συγκινεί και συναρπάζει σε 70 καταιγιστικά λεπτά μιας βαθιά ανθρώπινης ιστορίας που φέρνει στην επιφάνεια το υπαρξιακό ερώτημα:

«Εσείς πού νιώθετε ευτυχισμένοι;»

Την ιστορία του πιανίστα 1900, σε πρωτότυπο κείμενο του Ιταλού συγγραφέα Alessandro Baricco (μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου) και σε διασκευή-σκηνοθεσία-κίνηση της Γεωργίας Τσαγκαράκη ενσαρκώνουν επί σκηνής ο ηθοποιός και πιανίστας Μελαχρινός Βελέντζας στο ρόλο του 1900 και ο ηθοποιός Γιώργος Δρίβας στο ρόλο του τρομπετίστα Τιμ Τούνυ. 

Πριν την έναρξη κάθε παράστασης, οι θεατές θα μπορούν να προσέρχονται νωρίτερα στο ΠΛΥΦΑ για να ταξιδέψουν σε αυτά τα 8 χρόνια μέσα από φωτογραφίες και videos που θα προβάλλονται στο χώρο. Θα έχουν επίσης τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση χωρίς το κινητό τους τηλέφωνο μέσα από την πρωτότυπη δράση #theatroxwriskinto. 

Το σύνολο των παράλληλων δράσεων στοχεύει στην ενεργοποίηση των αισθήσεων με στόχο μία αγνή συλλογική παραστασιακή εμπειρία, που θα μας υπενθυμίσει τον τελετουργικό χαρακτήρα του θεάτρου.

Το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου, μετά το τέλος της τελευταίας παράστασης, θα ακολουθήσει live piano με τον Μελαχρινό Βελέντζα να μας ταξιδεύει σε μία special βραδιά παρέα με το πιάνο του και τις προσωπικές του αφηγήσεις: ιστορίες γεμάτες μνήμες από αυτά τα 8 χρόνια.

Υπόθεση του έργου 

Το έργο εξελίσσεται στις αρχές του προηγούμενου αιώνα πάνω στο ατμόπλοιο Βιρτζίνιαν, το οποίο πραγματοποιεί το υπερατλαντικό ταξίδι από την Ευρώπη στην Αμερική. Ένα νεογέννητο μωρό εγκαταλείπεται από τους μετανάστες γονείς του μέσα σε μια κούτα από λεμόνια πάνω στο πιάνο με την ουρά, στην αίθουσα χορού της πρώτης θέσης. Ο ναύτης που το βρίσκει του δίνει το δικό του όνομα: Ντάννυ Μπούντμαν και μαζί το παρατσούκλι Τι Ντι Λέμον (από την κούτα των λεμονιών) προσθέτοντας και το 1900 (από τη χρονιά που το βρήκε). Ο Ντάννυ Μπούντμαν Τι Ντι Λέμον 1900 θα γίνει ο σπουδαιότερος πιανίστας του Ωκεανού. Ο τρομπετίστας Τιμ Τούνυ -μοναδικός φίλος του 1900- παροτρύνει τον τελευταίο να κατέβει στη στεριά για να γνωρίσει μία άλλη ζωή.

Έγραψαν για το Lemon

«…η ενέργειά τους πλημμυρίζει τη σκηνή… μια ευρηματική παράσταση για δύο ηθοποιούς…» Αθηνόραμα | Τώνια Καράογλου

 «Τα δίνουν πραγματικά όλα επί σκηνής!» Euronews | Γιώργος Μητρόπουλος

 «…ένα 2 men show!» Athens Voice | Στέφανος Τσιτσόπουλος

«Όσοι την είδαν, γράψαν τα καλύτερα. Και ίσως, για πρώτη φορά στη ζωή μου, θα συμφωνήσω με όλους τους συναδέλφους!» Η Εφημερίδα των Συντακτών | Νόρα Ράλλη

«…οι αμακιγιάριστοι ηθοποιοί, εκείνοι που υποδύονται και τους ζογκλέρ για τις ανάγκες του ρόλου, μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για όσες φορές μάς έδειξαν συνωμοτικά τη βασιλική οδό προς το συναίσθημα…» in.gr | Δημήτρης Δουλγερίδης

«Ένα μιούζικαλ τσέπης με δύο υπέροχους ηθοποιούς!» Γράφειν | Κωνσταντίνος Μπούρας

«Ένα μικρό διαμάντι!» Tetragwno.gr | Κώστας Ζήσης

«…οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, συγκινώντας και καθηλώνοντας τους θεατές…» Θεατρομάνια | Μαρία Μαρή

«Εντυπωσιάστηκα από τη σοβαρότητα και την ποιότητα ενός πολύ δύσκολου εγχειρήματος!» Huffington Post | Μάνος Στεφανίδης 

«Ο Μελαχρινός Βελέντζας παίζει πιάνο, χορεύει, τραγουδά. Η ενέργειά του κατακλύζει τη σκηνή. Το ίδιο πληθωρικός ο Γιώργος Δρίβας!» ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ free press | Xρίστος Καλουντζόγλου

«…μια πανδαισία ποιητικού λόγου, άμεμπτα χορογραφημένης κίνησης, εναέριων ακροβασιών που κόβουν την ανάσα και άφθονης υπέροχης μουσικής, ερμηνευμένης ζωντανά…» diastixo.gr | Μάριον Χωρεάνθη

«Προσεγμένη δουλειά που ξεχωρίζει για την ενέργεια των ηθοποιών σε ένα χώρο που της πάει!» Clickatlife | Ιωάννα Βαρδαλαχάκη

«Ένα ντουέτο με εκρηκτική χημεία επί σκηνής απογειώνει τον θρυλικό πιανίστα 1900!» Woman TOC | Γεωργία Καρκάνη

«…με ορμή, πάθος, ενθουσιασμό στήνουν με έναν χειροποίητο τρόπο τη θεατρική τους ιστορία…» Το ΒΗΜΑ της Κυριακής | Μυρτώ Λοβέρδου

«…η χημεία τους είναι φοβερή…» Debop.gr | Σοφία Αλεξίου

Διάρκεια: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλη ηλικία: από 4 έως 104

ΙΦΙΓΕΝΕΙΕΣ
Γεωργία Καρλατήρα

4 Ιφιγένειες στον τόπο της θυσίας …
Λιτό σκηνικό, όπως αρμόζει στον Θάνατο.
Εκκινούν από τη φαντασίωση ενός μέλλοντος,
η οποία διαψεύδεται, κατακρημνίζεται, υπό το βάρος της διατήρησης του κύρους και της εξουσίας.
Βίος εξόριστος μέσα στο ίδιο τους το δέρμα,
αναποφεύκτη θυσία…

Μία παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα κειμένων των Ευριπίδη, Γκαίτε, Γιάννη Ρίτσου και σε αποσπάσματα από το θεατρικό μονόλογο Ιφιγένεια Βορά της Βίβιαν Στεργίου.
 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ένα αρχέτυπο.
Η κόρη.
Η θυσία της.
Πώς ο γάμος γίνεται η θυσία της κόρης;
Πόσες κόρες θυσιάζονται σε αυτόν τον βωμό για τη διατήρηση των κοινωνικών ισορροπιών;
Και πώς 4  διαφορετικοί συγγραφείς διαχειρίζονται αυτήν τη θυσία;
Σπάω, διαιρώ την Ιφιγένεια σε 4 πρόσωπα και έχω πάλι 1….

Διάρκεια: 60 λεπτά

Η Εταιρεία Θεάτρου Ars Moriendi παρουσιάζει το έργο του Έντεν φον Χόρβατ, “SLADEK” (Σλάντεκ).

Μετά από έναν επιτυχημένο τριπλό κύκλο παραστάσεων της προηγούμενης σεζόν στη Θεσσαλονίκη, η Εταιρεία Θεάτρου Ars Moriendi παρουσιάζει το πολιτικό δράμα του Αυστρο-Ούγγρου θεατρικού συγγραφέα Έντεν φον Χόρβατ (Ödön von Horváth), Σλάντεκ (Sladek) στην Αθήνα. Το έργο απεικονίζει την άνοδο του φασισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπως την απεργάζεται ο παραστρατιωτικός «Μαύρος Στρατός».

Το έργο του φον Χόρβατ διαδραματίζεται στην περίοδο του Μεσοπολέμου και της Μεγάλης Ύφεσης, όταν ο πληθωρισμός, η ανεργία, η πείνα, η φτώχεια και η έλλειψη στέγης μαστίζουν τη Γερμανία και εξαθλιώνουν τους ανθρώπους, δίνοντας την ευκαιρία σε ακραίες πολιτικές ομάδες, όπως το Ναζιστικό Κόμμα, να κερδίσουν τις καρδιές των ηττημένων και φτωχών. Στο Σλάντεκ βλέπουμε πώς οι κοινωνικές συνθήκες οδηγούν τους «μικρούς» ανθρώπους σε απελπισμένη δράση και στυγερή βία, ανοίγοντας τον δρόμο σε δικτάτορες και φασίστες που εξοντώνουν όποιον στέκεται εμπόδιο στο διάβα τους: γυναίκες, ομοφυλόφιλους, Εβραίους, κομμουνιστές, δημοκρατικούς.

Το έργο προβλέπει με τρομακτική ακρίβεια τον κύκλο της βίας που επρόκειτο να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη. Ο φασισμός της Γερμανίας της δεκαετίας του 1920 και του 1930 δεν υπάρχει πια, αλλά η Ιστορία σήμερα δημιουργεί ομοιότητες που μας καλούν να μην εφησυχάζουμε. Η ρητορική μίσους στο διαδίκτυο, η φτωχοποίηση της γλώσσας, οι γυναικοκτονίες, η ξενοφοβία, η ομοφοβία, ο τηλεοπτικός και ο ιντερνετικός λαϊκισμός συνθέτουν τον Αιώνιο Φασισμό, όπως τον ονομάζει ο Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος τρέφεται από τον φυσικό φόβο για το διαφορετικό, από τα συναισθήματα ταπείνωσης των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και από την αρχέτυπη ανάγκη μας να είμαστε ήρωες στην πεζή μας ζωή.

«Ο ήρωας», όμως, «του Αιώνιου Φασισμού ανυπομονεί να πεθάνει» και «στην ανυπομονησία του αυτή συνήθως στέλνει στον θάνατο άλλους ανθρώπους» (Ουμπέρτο Έκο).  Αυτή είναι η ιστορία του Σλάντεκ και των συντρόφων του.

Η παράσταση Σλάντεκ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και του Goethe-Institut Thessaloniki.

Διάρκεια: 80 λεπτά
Κατάλληλη ηλικία: 14+

WOLVES / ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Χρήστος Θεοδωρίδης & Ξένια Θεμελή
Ομάδα – SuNdogs

Οι “SuNdogs”, μια ομάδα δέκα ηθοποιών που αποφοίτησαν το 2024 από τη σχολή “Νέο Ελληνικό Θέατρο”, με αφορμή τις διπλωματικές τους, παρουσιάζουν στο ΠΛΥΦΑ το “Αυτό το Παιδί” του Joël Pommerat, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Χρήστου Θεοδωρίδη, και το “WOLVES”, μια παράσταση χορού σε χορογραφία της Ξένιας Θεμελή.

“WOLVES” – Ξένια Θεμελή

Μια παράσταση χορού
Ένα πείραμα πάνω στον συντονισμό
Ένα πείραμα πάνω σε ένα μουσικό κομμάτι
Ένα πείραμα πάνω στα χνάρια μιας αγέλης.

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ» – Χρήστος Θεοδωρίδης

Γραμμένο το 2006 το θεατρικό έργο «Αυτό το παιδί» αναλύει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις σχέσεις που διαμορφώνονται στο πιο οικείο και ταυτόχρονα εύθραυστο κοινωνικό κύτταρο: την οικογένεια. Δέκα στιγμές καθημερινής ζωής είναι αρκετές για να καταδείξουν τις ατέρμονες συγκρούσεις, τις βαθιές σιωπές και το αναπόφευκτο χάος που κυριαρχεί μεταξύ των μελών της σύγχρονης οικογένειας. Αντλώντας υλικό από συνεντεύξεις γυναικών της εργατικής τάξης στη Νορμανδία και ορμώμενος από το πολιτικό κλίμα της εποχής, ο Jöel Pommerat συστήνει ένα έργο με τη μορφή ενός ωμού θεατρικού μοντάζ στιγμών.

Η παράσταση επιχειρεί να ανοίξει έναν διάλογο για το μέλλον μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται από πολέμους, οικονομικές κρίσεις και παιχνίδια εξουσίας μετά από ένα παρελθόν που χαρακτηρίζεται από κοινωνική αδιαφορία, ανάγκη επιβίωσης και απουσία αγάπης, καλώντας μας στο παρόν να απαντήσουμε το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει;

Ημέρες Παραστάσεων: 5, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 22 & 23 Νοεμβρίου
Διάρκεια: “Wolves” 20’, «Αυτό το παιδί» 80’ ( ενδιάμεσα υπάρχει διάλειμμα 15’)
Κατάλληλη ηλικία: 10+

«Το Συνέδριο για το Ιράν»
του Ivan Vyrypaev
Από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη
2ος χρόνος στο ΠΛΥΦΑ

Μετά από τη σαρωτική πορεία της προηγούμενης σεζόν και την παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Δημητρίων, «Το Συνέδριο για το Ιράν» του Ivan Vyrypaev, η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για έναν νέο κύκλο 26 παραστάσεων, από τις 3 Νοεμβρίου 2025 έως τις 13 Ιανουαρίου 2026. 

Γραμμένο το 2018 και τοποθετημένο στη Δανία, τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, το έργο του Vyrypaev μας μεταφέρει σε ένα συνεδριακό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, όπου εννέα μέλη της εγχώριας πνευματικής ελίτ συναντιούνται για να συζητήσουν το περίπλοκο Ιρανικό Ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα, όμως, το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και σε μια αντιπαράθεση διαφορετικών αντιλήψεων γύρω από το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής;

«Και τι να κάνω, λοιπόν;»

«Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»

Μέσα από έναν «πυρετικό» λόγο που περνά από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο του Vyrypaev συνδέει το «πολιτικό» με το «προσωπικό» αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σήμερα. Σε μια εύθραυστη εποχή που ο κόσμος μας συγκλονίζεται από έναν πόλεμο και μια γενοκτονία που συμβαίνουν δίπλα μας και που το ρήγμα του διχασμού βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ, τα ερωτήματα του έργου αποκτούν τρομακτική επικαιρότητα: πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε πραγματικά, πώς μπορούμε να αγαπήσουμε, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε;  

«Εντελώς ειλικρινά, δεν μπορούσα καλά καλά να βγάλω μιαν άκρη. Γιατί ζω;»

Τι σημαίνει να ζεις; Υπάρχει απάντηση στο παντοτινό αυτό ερώτημα; Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων προσκαλεί το κοινό σε μια παράσταση-συνέδριο, μέσα από την οποία οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με εννέα ομιλητές που, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κόσμο μέσα τους.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

«Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και οι δέκα εξαίσιες ερμηνείες έρχονται να δείξουν πώς μία παράσταση τόσο “στατική” μπορεί να είναι τόσο σαρωτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα] 

«Η παράσταση καταφέρνει να καθηλώσει με την απλότητά της, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη του θεάτρου δεν βρίσκεται στις υπερβολές, αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία ιδεών και συναισθημάτων.» [Γεωργία Οικονόμου, News24/7]

«Αν λογαριάσουμε το πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο, δεν θα ήταν υπερβολή να επισημάνουμε ότι πρόκειται για το πλέον καίριο θεατρικό κείμενο στη σεζόν που διανύουμε τουλάχιστον, κείμενο βαθύτατα πολιτικό, στοχαστικό και υπαρξιακό συνάμα, με υποψιασμένο φιλοσοφικό υπόστρωμα και διευρυμένη ματιά, το οποίο ακτινογραφεί την τρέχουσα πραγματικότητα, τη σημερινή ζωή, τον εαυτό μας, τον πλανήτη μας.» [Γρηγόρης Μπέκος, Το Βήμα]

«Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Χρήστου Θεοδωρίδη και έναν δεμένο και σμιλεμένο θίασο νέων, προικισμένων ερμηνευτών, δημιουργεί ένα σκηνικό επίτευγμα, με λίγα μέσα και πολλή ψυχή.» [Μαρία Κατσουνάκη, Η Καθημερινή]

«Δεν θυμάμαι να έχω δει μέχρι σήμερα παραγωγή αυτής της ομάδας που να μη με έχει εκπλήξει. Νομίζω πως το μυστικό της «Ορχήστρας» βρίσκεται στο ότι κάθε παράστασή της βασίζεται στην ειλικρινή εμπλοκή των μελών της, στην ισότιμη συμμετοχή στη σκηνική δραματουργία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου και Χρήστος Θεοδωρίδης εδώ), στην ώριμη μα και ανιδιοτελή ανάπτυξη κάθε ηθοποιού στον ρόλο-θέση του.» [Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η Εφημερίδα των Συντακτών]

«Ένα διανοητικό-παραστασιακό στοίχημα απόλυτα κερδισμένο. Μια παράσταση που σε ταρακουνά και σε κάνει να σκεφτείς τη δική σου θέση και άποψη για όλα αυτά τα ζητήματα, που σε απασχολεί πολύ καιρό μετά.» [Γιώργος Μητρόπουλος, Euronews]

«Εμπνευσμένη διαχείριση ενός ακόμα δείγματος της ιδιότυπης πολιτικής γραφής του Βιριπάγιεφ από τον Χρήστο Θεοδωρίδη που αναδεικνύεται και από το ερμηνευτικά εξεγερμένο ensemble των ηθοποιών του.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«[…] η παράσταση «ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ» είναι υποδειγματική με κουρδισμένη σκηνοθεσία, κουρδισμένους ηθοποιούς, κουρδισμένο λόγο. Τίποτα περιττό στη σκηνογραφία (Τίνα Τζόκα), στα φώτα (Τάσος Παλαιορούτας), στη δραματουργική επεξεργασία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου). Με ταρακούνησε και ως άνθρωπο και ως θεατή…» [Ντίνα Καρρά, Only Theater]

«[…] η παράσταση, στα τελευταία λεπτά της, προτείνει πανηγυρικά τη δική της απάντηση: οι σύνεδροι (μαζί και ο συντονιστής), αναστατωμένοι από το ποιητικό ξέσπασμα της πιστής ποιήτριας, ξεχνούν τους ρόλους, τους διαπληκτισμούς, τις διαφορές τους, κι ενώνονται σ’ ένα συντονισμένο χορευτικό κύμα που σαρώνει την αίθουσα ρυθμικά, παρασύροντάς μας σε κείνη τη Χώρα όπου τα σώματα βρίσκουν την ελευθερία τους πέρα από τις φλυαρίες και τις ιδεολογίες, στην καθαρή ηδονή της συνεύρεσης και της επαφής, ενός συλλογικού παλμού που μας ξεσηκώνει.» [Λουίζα Αρκουμανέα, LiFO]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης θεατροποίησε εύστοχα ένα δύσκολα διαχειρίσιμο – ώστε να γίνει ελκτικό – θεατρικό έργο, μπαίνοντας στο μεδούλι του, με τη συμβολή πρωτίστως των ηθοποιών του, αφού πάνω τους βασίζεται η μεταφορά όλων όσων θίγει ο Βιριπάγιεφ. Η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή και ο τρόπος που εντάσσεται στη διάρκεια της παράστασης γίνεται η ανάσα, η απελευθέρωση, η «ελευθερία από τον εαυτό μας».

Ένα έργο σύγχρονο, ουσιαστικό, βαθύ, στοχαστικό, μια παράσταση που το ανέδειξε με απλότητα, αμεσότητα, πάθος –με τον καλύτερο τρόπο.» [Όλγα Σελλά, Ο Αναγνώστης]

 «Στην ευρηματική, και πάλι, σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, και με ερμηνείες συναρπαστικές, το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί, βρίσκοντας τη θεατρική του ουσία και ανοίγοντας ένα διάλογο κατεπείγοντα, που ξεκινά από το πολιτικό για να φτάσει –όπως πρέπει– στο προσωπικό.» [Ηρώ Κουνάδη, In2life]

«Στο τέλος της εξαιρετικής παράστασης όλοι οι σύνεδροι θα σηκωθούν, ο ένας μετά τον άλλον, για να χορέψουν πυρετωδώς την όμορφη χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, να μετατρέψουν τα ερωτήματα σε παραισθησιογόνα ύλη βακχικού πανηγυριού και να αφήσουν το κοινό να χειροκροτεί με μιαν επίγευση υψηλής πνευματικής απόλαυσης και θαυμασμού.» [Νίκος Ξένιος, Bookpress]

«Τόσο το εξαιρετικό έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ όσο και η συγκλονιστική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Θεοδωρίδης, εκκινούν από την καθ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή ενός επιστημονικού συμποσίου με απρόβλεπτες προεκτάσεις και αναπάντεχη κορύφωση. Ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ταυτίζεται, συμφωνεί, διαφωνεί, εξοργίζεται, αναζητά εναγωνίως απαντήσεις.» [Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Η Εποχή] 

«Το Συνέδριο για το Ιράν, με την βαθιά εστιασμένη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Θεοδωρίδη, με την φαντασία και την ευαισθησία του, γίνεται μια συλλεκτική παράσταση, μια παράσταση-κόσμημα.» [Λένα Σάββα, Θεατρο.gr]

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Παραστάσεις: 3, 4, 6, 7, 8, 9 Νοεμβρίου 2025 (Δευτέρα έως Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 17:00) και από 10 Νοεμβρίου 2025 έως 13 Ιανουαρίου 2026, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30

Διάρκεια: 145’ (με διάλειμμα)

«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» του Εντουάρ Λουί
από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε τη σεζόν 2022-2023, οπότε και παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρώτη, το αιχμηρό έργο του Εντουάρ Λουί, «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ με νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 29 Νοεμβρίου 2025 έως τις 25 Ιανουαρίου 2026.

«Μπαμπά, κοίτα, κοίτα, κοίτα!»

Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ.» Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» σ’ αυτούς «που ξεφεύγουν από την ντροπή χάρη στη λήθη», στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».  

«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»

Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά και προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, ταξιδεύοντας σε αναμνήσεις από όσα συνέβησαν, όσα δεν συνέβησαν και όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Βουτώντας στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, με τη σεξουαλικότητα και τη βία, με το ειδικό που γίνεται γενικό, με το προσωπικό που οδηγεί στο κοινωνικό και την πολιτική που μας αφορά προσωπικά – γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη και ισότητα στην κοινωνία είναι πιο επιτακτική από ποτέ. 

«[…] τίποτα δεν ήταν πια βίαιο, γιατί τη βία δεν την ονόμαζες βία, την ονόμαζες ζωή, δεν την ονόμαζες,
ήταν εκεί, ήταν.»

Η παράσταση έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Πρόκειται, αδιαμφισβήτητα, για άξιο -όσο και σπάνιο- δείγμα ενός μάχιμου σύγχρονου θεάτρου που εκφέρει άποψη και θέση και λειτουργεί συνολικά έχοντας την επίγνωση πως η τέχνη είναι και πολιτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα]

«Μια γόνιμη στιγμή όπου το ατομικό διαπλέκεται με το συλλογικό και κορυφώνεται σε μια δυναμική παράσταση φεστιβαλικής κλάσης.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«Η παράσταση αυτή συνιστά ένα σπάνιο παράδειγμα πολιτικού θεάτρου […] μια γερή επανάσταση. Γιατί το θέατρο πρέπει να παίρνει πολιτική θέση και να μιλάει ακόμη και με ονόματα.» [Γεωργία Οικονόμου, News247]

«Το να βιώνεις δραματικά μια ιστορία που συνέβη πριν από χρόνια, σε μια άλλη χώρα, λες και σε αφορά προσωπικά, είναι επίτευγμα. […] Θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος ο Λουί για την παράσταση αυτή.» [Νόρα Ράλλη, Η Εφημερίδα των Συντακτών] 

«Αυτό που μας χαρίζει η «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», είναι σημαντικό γιατί έρχεται την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο: με θαυμαστή ισορροπία που συνδυάζει την απόσταση που απαιτεί το πολιτικό θέατρο με τη συγκίνηση που αναπόφευκτα ανακινεί η θεματική του. Μια έξοχη ομαδική δουλειά, με όλους τους συντελεστές να είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες παραστάσεις.» [Γιώργος Βουδικλάρης, ελculture.gr] 

«Οι Γιώργος Κισσανδράκης και Ντένης Μακρής, καθηλώνουν σε αυτό το ξέφρενο υποκριτικό ρεσιτάλ, «μπαίνοντας» σχεδόν αυτόματα σε όλους τους ρόλους και χαρακτήρες, στεκόμενοι δίπλα και την ίδια στιγμή  απέναντι σε αυτούς. Μία πρόταση. Ένας άθλος. Και επιτέλους, ένα πραγματικά φρέσκο και νέο Θέατρο.» [Κώστας Ζήσης, Fragile] 

«Εναλλάσσοντας τους ρόλους πατέρα-γιου και κάνοντας συχνές παρεμβολές με τις «φωνές» των υπόλοιπων εμπλεκόμενων χαρακτήρων, οι δυο ερμηνευτές καθηλώνουν το κοινό: τα εύσημα γι’ αυτό τα μοιράζονται, βεβαίως, με τον Χρήστο Θεοδωρίδη.» [Νίκος Ξένιος, bookpress.gr] 

«Μια αριστουργηματική παράσταση που δεν έχει συχνά την ευκαιρία το κοινό να παρακολουθήσει στο θέατρο.» [Τόνια Τσαμούρη, Culturenow]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης παραδίδει ένα μάθημα σκηνοθεσίας. Με μια δουλειά που δεν είναι απλά εμπνευσμένη αλλά ανοίγει νέους δρόμους στην παρουσίαση μη θεατρικών κειμένων.» [Γιώτα Δημητριάδη, Viewtag.gr] 

«Η παράσταση της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό, μιλά στην καρδιά του θεατή, και λέει αυτά που επουλώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και διακόπτουν τη βία.» [Νάγια Παπαπάνου, Boem Radio]

«Πρόκειται για μία παράσταση που συγκινεί βαθιά τον θεατή, μία παράσταση όχι απλώς συγκινητική αλλά σπαρακτική, για μία παράσταση που θα κουβαλάμε μέσα μας για χρόνια και που ελπίζουμε να παίζεται για πολλά χρόνια ακόμα. Πρόκειται για μία παράσταση για την οποία ως θεατές νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη.» [Λουκία Μητσάκου, TheaterProject365]

Extra παραστάσεις Δεκεμβρίου 2025: Κυριακή 14/12 στις 17:00, Παρασκευή 26/12 στις 20:00, Κυριακή 28/12 στις 17:00

Extra παραστάσεις Ιανουαρίου 2026: Κυριακή 4/1 στις 17:00, Παρασκευή 2/1 στις 20:00, Κυριακή 11/1 στις 17:00, Πέμπτη 15 & Παρασκευή 16/1 στις 20:00

Διάρκεια: 95’

Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό
βασισμένο στο σενάριο του Radu Jude – Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 2021
Διασκευή: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο θέατρο η κοινωνική κωμωδία «Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό», που βασίζεται στο σενάριο της ομότιτλης, βραβευμένης με τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου 2021, κινηματογραφικής ταινίας του Radu Jude. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη, ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ, από τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου. Τους ρόλους ερμηνεύει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών: Άγγελος Ανδριόπουλος, Ελένη Βαΐτσου, Ελένη Δαφνή, Σπύρος Σουρβίνος.

Υπόθεση

Όταν ένα βίντεο με ιδιωτικές ερωτικές στιγμές μιας δασκάλας δημοτικού διαρρέει στο διαδίκτυο, οι γονείς των μαθητών αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους!

Σχολική συνέλευση ή λαϊκό δικαστήριο; Αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας ή μια ακόμη αφορμή για δημόσιο κανιβαλισμό; Κοινωνικό δράμα ή σουρεαλιστική κωμωδία;

Βασισμένη στο ανατρεπτικό σενάριο του βραβευμένου Ρουμάνου δημιουργού Radu Jude, η θεατρική διασκευή φέρνει την ιστορία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Με καυστικό χιούμορ, απρόσμενες ανατροπές και διαρκείς συγκρούσεις, μια απλή συζήτηση γονέων και εκπαιδευτικών μετατρέπεται σε αληθινή μονομαχία γύρω από τα ταμπού της σεξουαλικότητας, τους κοινωνικούς ρόλους, την ευθύνη του γονέα και τα όρια ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο βίο.
Σε μια κοινωνία που ζει μέσα από εικόνες  και εύκολες κρίσεις, οι άνθρωποι βρίσκονται όλο και πιο εκτεθειμένοι στην αδηφάγα αγοραία κριτική, ειδικά μέσω του διαδικτύου.  Όταν όμως έρχεται η ώρα να συζητήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο – χωρίς να παρεμβάλλονται αναμεσά μας οθόνες και εφαρμογές – οι μάσκες της προοδευτικότητας πέφτουν με θόρυβο και οι βαθιά ριζωμένες κοινωνικές προκαταλήψεις αποκαλύπτονται με τραγελαφική γλαφυρότητα.

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Διάρκεια: 70 λεπτά
Κατάλληλη ηλικία: 28-50

«Η κουκούλα»

Το θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» είναι ένα δυστοπικό μελλοντικό δράμα, μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό.

Η Αθηνά Παππά επιστρέφει σκηνοθετικά  στο δυστοπικό δράμα του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» – ένα έργο που λειτουργεί σαν δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό. Στη σκηνή θα δούμε δύο νέες και ταλαντούχες ηθοποιούς: την Αντιγόνη Σταυροπούλου, τη Χριστίνα Κοροβήλα, μαζί με τον μουσικό Γιάννη Μεταξά.

Σε κάθε παράσταση θα συμμετέχει και ένας ξεχωριστός guest, προερχόμενος από διαφορετικούς χώρους (πολιτική, δημοσιογραφία, τέχνη κ.ά.), ο οποίος θα σχολιάζει τα δρώμενα με τον δικό του τρόπο, σε προκαθορισμένο χρόνο αλλά με απόλυτη ελευθερία έκφρασης.

Η παράσταση

Η σκηνοθετική προσέγγιση αντλεί έμπνευση από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και το μεσοπολεμικό καμπαρέ, εστιάζοντας στο σώμα και στις γκροτέσκ εκφράσεις που δίνουν σχήμα στον λόγο, ενώ διατηρείται το ιδιότυπο χιούμορ του έργου.

Στη σκηνή, μια γυναίκα και ένας άντρας – εδώ ως non binary genter άτομο  – αναζητούν τη χαμένη αλήθεια και μνήμη, με στόχο να αφυπνίσουν τον θεατή και να τον καταστήσουν συμμέτοχο και υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν, τόσο στο θεατρικό σύμπαν όσο και στην κοινωνία.

Ένα σκηνικό «σώμα», που παράγει μουσική, ένας μουσικός, που λειτουργεί ως ζωντανό αντικείμενο: πάνω του οι ηθοποιοί κάθονται, ερωτοτροπούν, συγκρούονται· άλλοτε σωπαίνει, άλλοτε παράγει ήχους και μουσική, πάντα υπό την εξουσία του αφέντη. Ένα ισχυρό σύμβολο του ανθρώπου-αντικειμένου, του σκλάβου, του μετανάστη, του κατοικιδίου σε έναν κόσμο που ολοένα γίνεται πιο απάνθρωπος. Τα κουστούμια και το σκηνικό περιβάλλον της παράστασης ακολουθούν μια ρετροφουτουριστική γραμμή και στο πίσω μέρος της σκηνής δεσπόζει ένα εικαστικό έργο. 

Λίγα λόγια για το έργο:

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας προλογίζει στο βιβλίο του:

Ε,και τιμ’αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους…Το σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει..
«Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από την υπάλληλο μια κουκούλα –για να την χρησιμοποιήσει ,όπως το Έκτακτο Διάταγμα επιβάλλει ,στις Συγκεντρώσεις Άμυνας. Στις Συγκεντρώσεις  αυτές, όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες–πατώντας ένα κουμπί που ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι. Μετά έρχεται μια δεύτερη γυναίκα–απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή, αλλά  εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής.Ολες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως διαφοροποιημένες  σε όλα τα υπόλοιπα. Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα–που έρχεται εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει. Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την κουκούλα που επιθυμούν» 

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Η Κουκούλα του Θανάση Τριαρίδη, είναι αναμφισβήτητα ένα κοινωνικοπολιτικό έργο, στο οποίο θίγονται θέματα για την ίδια την ζωή και την υπόστασή της, τις ανθρώπινες αξίες, και την ελευθερία της βούλησης. Σε μια συντεταγμένη απολυταρχική  πολιτεία που κρύβεται ευθαρσώς κάτω από την επίφαση- κουκούλα της δημοκρατίας, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ξεδιπλώνεται η κοινωνία και τα προβλήματα που έχουν ενσκήψει.

Οι ήρωες του έργου ,οφείλουν απόλυτη υπακοή στην διαταγή της συντεταγμένης πολιτείας. Που οδηγεί όμως αυτό;  Στην  δολοφονία του πιο πολύτιμου πράγματος που έχει ο άνθρωπος. Την μνήμη του. Έτσι χωρίς μνήμη, χάνεται η συνείδηση, χάνεται κάθε  συναίσθημα και ο άνθρωπος λειτουργεί μηχανικά, πατώντας αβίαστα και ανερυθρίαστα- κεκαλυμμένος, το κουμπί της εξολόθρευσής του, Της εξολόθρευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το κουκούλωμα στην δυτική κοινωνία , είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που επιφέρει το μοναδικό επιβιώσαν  κοινωνικοοικονομικό σύστημα , ο καπιταλισμός .Η υπεραξία του καπιταλισμού ,η αλλοτρίωση, εμπεριέχει την ασφυξία του ανθρώπινου είδους. Η επιτυχία του είναι ότι ο πνιγμός γίνεται σχεδόν ανώδυνα με μια συμβολική κουκούλα

Η κουκούλα είναι η ασφυξία της κοινωνικής μας ζωής. Και αυτή η ασφυξία προκαλεί εμφανώς και περιέργως μια απόλυτη ηδονή. Την ηδονή του χάους.

Αθηνά Παππά 

Διάρκεια: 75′(χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλο για άνω των 15 ετών