Event Category: Θέατρο

WOLVES / ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Χρήστος Θεοδωρίδης & Ξένια Θεμελή
Ομάδα – SuNdogs

Οι “SuNdogs”, μια ομάδα δέκα ηθοποιών που αποφοίτησαν το 2024 από τη σχολή “Νέο Ελληνικό Θέατρο”, με αφορμή τις διπλωματικές τους, παρουσιάζουν στο ΠΛΥΦΑ το “Αυτό το Παιδί” του Joël Pommerat, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Χρήστου Θεοδωρίδη, και το “WOLVES”, μια παράσταση χορού σε χορογραφία της Ξένιας Θεμελή.

“WOLVES” – Ξένια Θεμελή

Μια παράσταση χορού
Ένα πείραμα πάνω στον συντονισμό
Ένα πείραμα πάνω σε ένα μουσικό κομμάτι
Ένα πείραμα πάνω στα χνάρια μιας αγέλης.

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ» – Χρήστος Θεοδωρίδης

Γραμμένο το 2006 το θεατρικό έργο «Αυτό το παιδί» αναλύει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις σχέσεις που διαμορφώνονται στο πιο οικείο και ταυτόχρονα εύθραυστο κοινωνικό κύτταρο: την οικογένεια. Δέκα στιγμές καθημερινής ζωής είναι αρκετές για να καταδείξουν τις ατέρμονες συγκρούσεις, τις βαθιές σιωπές και το αναπόφευκτο χάος που κυριαρχεί μεταξύ των μελών της σύγχρονης οικογένειας. Αντλώντας υλικό από συνεντεύξεις γυναικών της εργατικής τάξης στη Νορμανδία και ορμώμενος από το πολιτικό κλίμα της εποχής, ο Jöel Pommerat συστήνει ένα έργο με τη μορφή ενός ωμού θεατρικού μοντάζ στιγμών.

Η παράσταση επιχειρεί να ανοίξει έναν διάλογο για το μέλλον μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται από πολέμους, οικονομικές κρίσεις και παιχνίδια εξουσίας μετά από ένα παρελθόν που χαρακτηρίζεται από κοινωνική αδιαφορία, ανάγκη επιβίωσης και απουσία αγάπης, καλώντας μας στο παρόν να απαντήσουμε το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει;

Ημέρες Παραστάσεων: 5, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 22 & 23 Νοεμβρίου
Διάρκεια: “Wolves” 20’, «Αυτό το παιδί» 80’ ( ενδιάμεσα υπάρχει διάλειμμα 15’)
Κατάλληλη ηλικία: 10+

«Το Συνέδριο για το Ιράν»
του Ivan Vyrypaev
Από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη
2ος χρόνος στο ΠΛΥΦΑ

Μετά από τη σαρωτική πορεία της προηγούμενης σεζόν και την παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Δημητρίων, «Το Συνέδριο για το Ιράν» του Ivan Vyrypaev, η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για έναν νέο κύκλο 26 παραστάσεων, από τις 3 Νοεμβρίου 2025 έως τις 13 Ιανουαρίου 2026. 

Γραμμένο το 2018 και τοποθετημένο στη Δανία, τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, το έργο του Vyrypaev μας μεταφέρει σε ένα συνεδριακό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, όπου εννέα μέλη της εγχώριας πνευματικής ελίτ συναντιούνται για να συζητήσουν το περίπλοκο Ιρανικό Ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα, όμως, το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και σε μια αντιπαράθεση διαφορετικών αντιλήψεων γύρω από το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής;

«Και τι να κάνω, λοιπόν;»

«Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»

Μέσα από έναν «πυρετικό» λόγο που περνά από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο του Vyrypaev συνδέει το «πολιτικό» με το «προσωπικό» αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σήμερα. Σε μια εύθραυστη εποχή που ο κόσμος μας συγκλονίζεται από έναν πόλεμο και μια γενοκτονία που συμβαίνουν δίπλα μας και που το ρήγμα του διχασμού βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ, τα ερωτήματα του έργου αποκτούν τρομακτική επικαιρότητα: πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε πραγματικά, πώς μπορούμε να αγαπήσουμε, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε;  

«Εντελώς ειλικρινά, δεν μπορούσα καλά καλά να βγάλω μιαν άκρη. Γιατί ζω;»

Τι σημαίνει να ζεις; Υπάρχει απάντηση στο παντοτινό αυτό ερώτημα; Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων προσκαλεί το κοινό σε μια παράσταση-συνέδριο, μέσα από την οποία οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με εννέα ομιλητές που, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κόσμο μέσα τους.

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

«Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και οι δέκα εξαίσιες ερμηνείες έρχονται να δείξουν πώς μία παράσταση τόσο “στατική” μπορεί να είναι τόσο σαρωτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα] 

«Η παράσταση καταφέρνει να καθηλώσει με την απλότητά της, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη του θεάτρου δεν βρίσκεται στις υπερβολές, αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία ιδεών και συναισθημάτων.» [Γεωργία Οικονόμου, News24/7]

«Αν λογαριάσουμε το πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο, δεν θα ήταν υπερβολή να επισημάνουμε ότι πρόκειται για το πλέον καίριο θεατρικό κείμενο στη σεζόν που διανύουμε τουλάχιστον, κείμενο βαθύτατα πολιτικό, στοχαστικό και υπαρξιακό συνάμα, με υποψιασμένο φιλοσοφικό υπόστρωμα και διευρυμένη ματιά, το οποίο ακτινογραφεί την τρέχουσα πραγματικότητα, τη σημερινή ζωή, τον εαυτό μας, τον πλανήτη μας.» [Γρηγόρης Μπέκος, Το Βήμα]

«Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Χρήστου Θεοδωρίδη και έναν δεμένο και σμιλεμένο θίασο νέων, προικισμένων ερμηνευτών, δημιουργεί ένα σκηνικό επίτευγμα, με λίγα μέσα και πολλή ψυχή.» [Μαρία Κατσουνάκη, Η Καθημερινή]

«Δεν θυμάμαι να έχω δει μέχρι σήμερα παραγωγή αυτής της ομάδας που να μη με έχει εκπλήξει. Νομίζω πως το μυστικό της «Ορχήστρας» βρίσκεται στο ότι κάθε παράστασή της βασίζεται στην ειλικρινή εμπλοκή των μελών της, στην ισότιμη συμμετοχή στη σκηνική δραματουργία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου και Χρήστος Θεοδωρίδης εδώ), στην ώριμη μα και ανιδιοτελή ανάπτυξη κάθε ηθοποιού στον ρόλο-θέση του.» [Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η Εφημερίδα των Συντακτών]

«Ένα διανοητικό-παραστασιακό στοίχημα απόλυτα κερδισμένο. Μια παράσταση που σε ταρακουνά και σε κάνει να σκεφτείς τη δική σου θέση και άποψη για όλα αυτά τα ζητήματα, που σε απασχολεί πολύ καιρό μετά.» [Γιώργος Μητρόπουλος, Euronews]

«Εμπνευσμένη διαχείριση ενός ακόμα δείγματος της ιδιότυπης πολιτικής γραφής του Βιριπάγιεφ από τον Χρήστο Θεοδωρίδη που αναδεικνύεται και από το ερμηνευτικά εξεγερμένο ensemble των ηθοποιών του.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«[…] η παράσταση «ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ» είναι υποδειγματική με κουρδισμένη σκηνοθεσία, κουρδισμένους ηθοποιούς, κουρδισμένο λόγο. Τίποτα περιττό στη σκηνογραφία (Τίνα Τζόκα), στα φώτα (Τάσος Παλαιορούτας), στη δραματουργική επεξεργασία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου). Με ταρακούνησε και ως άνθρωπο και ως θεατή…» [Ντίνα Καρρά, Only Theater]

«[…] η παράσταση, στα τελευταία λεπτά της, προτείνει πανηγυρικά τη δική της απάντηση: οι σύνεδροι (μαζί και ο συντονιστής), αναστατωμένοι από το ποιητικό ξέσπασμα της πιστής ποιήτριας, ξεχνούν τους ρόλους, τους διαπληκτισμούς, τις διαφορές τους, κι ενώνονται σ’ ένα συντονισμένο χορευτικό κύμα που σαρώνει την αίθουσα ρυθμικά, παρασύροντάς μας σε κείνη τη Χώρα όπου τα σώματα βρίσκουν την ελευθερία τους πέρα από τις φλυαρίες και τις ιδεολογίες, στην καθαρή ηδονή της συνεύρεσης και της επαφής, ενός συλλογικού παλμού που μας ξεσηκώνει.» [Λουίζα Αρκουμανέα, LiFO]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης θεατροποίησε εύστοχα ένα δύσκολα διαχειρίσιμο – ώστε να γίνει ελκτικό – θεατρικό έργο, μπαίνοντας στο μεδούλι του, με τη συμβολή πρωτίστως των ηθοποιών του, αφού πάνω τους βασίζεται η μεταφορά όλων όσων θίγει ο Βιριπάγιεφ. Η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή και ο τρόπος που εντάσσεται στη διάρκεια της παράστασης γίνεται η ανάσα, η απελευθέρωση, η «ελευθερία από τον εαυτό μας».

Ένα έργο σύγχρονο, ουσιαστικό, βαθύ, στοχαστικό, μια παράσταση που το ανέδειξε με απλότητα, αμεσότητα, πάθος –με τον καλύτερο τρόπο.» [Όλγα Σελλά, Ο Αναγνώστης]

 «Στην ευρηματική, και πάλι, σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, και με ερμηνείες συναρπαστικές, το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί, βρίσκοντας τη θεατρική του ουσία και ανοίγοντας ένα διάλογο κατεπείγοντα, που ξεκινά από το πολιτικό για να φτάσει –όπως πρέπει– στο προσωπικό.» [Ηρώ Κουνάδη, In2life]

«Στο τέλος της εξαιρετικής παράστασης όλοι οι σύνεδροι θα σηκωθούν, ο ένας μετά τον άλλον, για να χορέψουν πυρετωδώς την όμορφη χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, να μετατρέψουν τα ερωτήματα σε παραισθησιογόνα ύλη βακχικού πανηγυριού και να αφήσουν το κοινό να χειροκροτεί με μιαν επίγευση υψηλής πνευματικής απόλαυσης και θαυμασμού.» [Νίκος Ξένιος, Bookpress]

«Τόσο το εξαιρετικό έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ όσο και η συγκλονιστική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Θεοδωρίδης, εκκινούν από την καθ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή ενός επιστημονικού συμποσίου με απρόβλεπτες προεκτάσεις και αναπάντεχη κορύφωση. Ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ταυτίζεται, συμφωνεί, διαφωνεί, εξοργίζεται, αναζητά εναγωνίως απαντήσεις.» [Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Η Εποχή] 

«Το Συνέδριο για το Ιράν, με την βαθιά εστιασμένη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Θεοδωρίδη, με την φαντασία και την ευαισθησία του, γίνεται μια συλλεκτική παράσταση, μια παράσταση-κόσμημα.» [Λένα Σάββα, Θεατρο.gr]

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Παραστάσεις: 3, 4, 6, 7, 8, 9 Νοεμβρίου 2025 (Δευτέρα έως Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 17:00) και από 10 Νοεμβρίου 2025 έως 13 Ιανουαρίου 2026, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30

Διάρκεια: 145’ (με διάλειμμα)

«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» του Εντουάρ Λουί
από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε τη σεζόν 2022-2023, οπότε και παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρώτη, το αιχμηρό έργο του Εντουάρ Λουί, «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ με νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 15 Νοεμβρίου 2025 έως τις 25 Ιανουαρίου 2026. 

«Μπαμπά, κοίτα, κοίτα, κοίτα!»

Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ.» Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» σ’ αυτούς «που ξεφεύγουν από την ντροπή χάρη στη λήθη», στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».  

«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»

Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά και προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, ταξιδεύοντας σε αναμνήσεις από όσα συνέβησαν, όσα δεν συνέβησαν και όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Βουτώντας στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, με τη σεξουαλικότητα και τη βία, με το ειδικό που γίνεται γενικό, με το προσωπικό που οδηγεί στο κοινωνικό και την πολιτική που μας αφορά προσωπικά – γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη και ισότητα στην κοινωνία είναι πιο επιτακτική από ποτέ. 

«[…] τίποτα δεν ήταν πια βίαιο, γιατί τη βία δεν την ονόμαζες βία, την ονόμαζες ζωή, δεν την ονόμαζες,
ήταν εκεί, ήταν.»

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Πρόκειται, αδιαμφισβήτητα, για άξιο -όσο και σπάνιο- δείγμα ενός μάχιμου σύγχρονου θεάτρου που εκφέρει άποψη και θέση και λειτουργεί συνολικά έχοντας την επίγνωση πως η τέχνη είναι και πολιτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα]

«Μια γόνιμη στιγμή όπου το ατομικό διαπλέκεται με το συλλογικό και κορυφώνεται σε μια δυναμική παράσταση φεστιβαλικής κλάσης.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«Η παράσταση αυτή συνιστά ένα σπάνιο παράδειγμα πολιτικού θεάτρου […] μια γερή επανάσταση. Γιατί το θέατρο πρέπει να παίρνει πολιτική θέση και να μιλάει ακόμη και με ονόματα.» [Γεωργία Οικονόμου, News247]

«Το να βιώνεις δραματικά μια ιστορία που συνέβη πριν από χρόνια, σε μια άλλη χώρα, λες και σε αφορά προσωπικά, είναι επίτευγμα. […] Θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος ο Λουί για την παράσταση αυτή.» [Νόρα Ράλλη, Η Εφημερίδα των Συντακτών] 

«Αυτό που μας χαρίζει η «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», είναι σημαντικό γιατί έρχεται την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο: με θαυμαστή ισορροπία που συνδυάζει την απόσταση που απαιτεί το πολιτικό θέατρο με τη συγκίνηση που αναπόφευκτα ανακινεί η θεματική του. Μια έξοχη ομαδική δουλειά, με όλους τους συντελεστές να είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες παραστάσεις.» [Γιώργος Βουδικλάρης, ελculture.gr] 

«Οι Γιώργος Κισσανδράκης και Ντένης Μακρής, καθηλώνουν σε αυτό το ξέφρενο υποκριτικό ρεσιτάλ, «μπαίνοντας» σχεδόν αυτόματα σε όλους τους ρόλους και χαρακτήρες, στεκόμενοι δίπλα και την ίδια στιγμή  απέναντι σε αυτούς. Μία πρόταση. Ένας άθλος. Και επιτέλους, ένα πραγματικά φρέσκο και νέο Θέατρο.» [Κώστας Ζήσης, Fragile] 

«Εναλλάσσοντας τους ρόλους πατέρα-γιου και κάνοντας συχνές παρεμβολές με τις «φωνές» των υπόλοιπων εμπλεκόμενων χαρακτήρων, οι δυο ερμηνευτές καθηλώνουν το κοινό: τα εύσημα γι’ αυτό τα μοιράζονται, βεβαίως, με τον Χρήστο Θεοδωρίδη.» [Νίκος Ξένιος, bookpress.gr] 

«Μια αριστουργηματική παράσταση που δεν έχει συχνά την ευκαιρία το κοινό να παρακολουθήσει στο θέατρο.» [Τόνια Τσαμούρη, Culturenow]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης παραδίδει ένα μάθημα σκηνοθεσίας. Με μια δουλειά που δεν είναι απλά εμπνευσμένη αλλά ανοίγει νέους δρόμους στην παρουσίαση μη θεατρικών κειμένων.» [Γιώτα Δημητριάδη, Viewtag.gr] 

«Η παράσταση της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό, μιλά στην καρδιά του θεατή, και λέει αυτά που επουλώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και διακόπτουν τη βία.» [Νάγια Παπαπάνου, Boem Radio]

«Πρόκειται για μία παράσταση που συγκινεί βαθιά τον θεατή, μία παράσταση όχι απλώς συγκινητική αλλά σπαρακτική, για μία παράσταση που θα κουβαλάμε μέσα μας για χρόνια και που ελπίζουμε να παίζεται για πολλά χρόνια ακόμα. Πρόκειται για μία παράσταση για την οποία ως θεατές νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη.» [Λουκία Μητσάκου, TheaterProject365]

Η παράσταση έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

Διάρκεια: 95’

Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό
βασισμένο στο σενάριο του Radu Jude – Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 2021
Διασκευή: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο θέατρο η κοινωνική κωμωδία «Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό», που βασίζεται στο σενάριο της ομότιτλης, βραβευμένης με τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου 2021, κινηματογραφικής ταινίας του Radu Jude. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη, ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ, από τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου. Τους ρόλους ερμηνεύει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών: Άγγελος Ανδριόπουλος, Ελένη Βαΐτσου, Ελένη Δαφνή, Σπύρος Σουρβίνος.

Υπόθεση

Όταν ένα βίντεο με ιδιωτικές ερωτικές στιγμές μιας δασκάλας δημοτικού διαρρέει στο διαδίκτυο, οι γονείς των μαθητών αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους!

Σχολική συνέλευση ή λαϊκό δικαστήριο; Αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας ή μια ακόμη αφορμή για δημόσιο κανιβαλισμό; Κοινωνικό δράμα ή σουρεαλιστική κωμωδία;

Βασισμένη στο ανατρεπτικό σενάριο του βραβευμένου Ρουμάνου δημιουργού Radu Jude, η θεατρική διασκευή φέρνει την ιστορία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Με καυστικό χιούμορ, απρόσμενες ανατροπές και διαρκείς συγκρούσεις, μια απλή συζήτηση γονέων και εκπαιδευτικών μετατρέπεται σε αληθινή μονομαχία γύρω από τα ταμπού της σεξουαλικότητας, τους κοινωνικούς ρόλους, την ευθύνη του γονέα και τα όρια ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο βίο.
Σε μια κοινωνία που ζει μέσα από εικόνες  και εύκολες κρίσεις, οι άνθρωποι βρίσκονται όλο και πιο εκτεθειμένοι στην αδηφάγα αγοραία κριτική, ειδικά μέσω του διαδικτύου.  Όταν όμως έρχεται η ώρα να συζητήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο – χωρίς να παρεμβάλλονται αναμεσά μας οθόνες και εφαρμογές – οι μάσκες της προοδευτικότητας πέφτουν με θόρυβο και οι βαθιά ριζωμένες κοινωνικές προκαταλήψεις αποκαλύπτονται με τραγελαφική γλαφυρότητα.

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Διάρκεια: 70 λεπτά
Κατάλληλη ηλικία: 28-50

«Η κουκούλα»

Το θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» είναι ένα δυστοπικό μελλοντικό δράμα, μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας προλογίζει στο βιβλίο του.
Ε,και τιμ’αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους…Το σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει..

«Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από την υπάλληλο μια κουκούλα –για να την χρησιμοποιήσει, όπως το Έκτακτο Διάταγμα επιβάλλει, στις Συγκεντρώσεις Άμυνας. Στις Συγκεντρώσεις αυτές, όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες–πατώντας ένα κουμπί που ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι. Μετά έρχετα μια δεύτερη γυναίκα–απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή, αλλά εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής. Συνολικά έρχονται δέκα γυναίκες–όλες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως διαφοροποιημένες σε όλα τα υπόλοιπα. Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα–που έρχεται εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει. Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την κουκούλα που επιθυμούν.»

Σκηνοθετικό σημείωμα
Η Κουκούλα του Θανάση Τριαρίδη, είναι αναμφισβήτητα ένα κοινωνικοπολιτικό έργο, στο οποίο θίγονται θέματα για την ίδια την ζωή και την υπόστασή της, τις ανθρώπινες αξίες, και την ελευθερία της βούλησης. Σε μια συντεταγμένη απολυταρχική πολιτεία που κρύβεται ευθαρσώς κάτω από την επίφαση-κουκούλα της δημοκρατίας, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ξεδιπλώνεται η κοινωνία και τα προβλήματα που έχουν ενσκήψει. Οι ήρωες του έργου ,οφείλουν απόλυτη υπακοή στην διαταγή της συντεταγμένης πολιτείας. Που οδηγεί όμως αυτό; Στην δολοφονία του πιο πολύτιμου πράγματος που έχει ο άνθρωπος. Την μνήμη του. Έτσι χωρίς μνήμη, χάνεται η συνείδηση, χάνεται κάθε συναίσθημα και ο άνθρωπος λειτουργεί μηχανικά, πατώντας αβίαστα και ανερυθρίαστα- κεκαλυμμένος, το κουμπί της εξολόθρευσής του, Της εξολόθρευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το κουκούλωμα στην δυτική κοινωνία , είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που επιφέρει το μοναδικό επιβιώσαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Η υπεραξία του καπιταλισμού, η αλλοτρίωση, εμπεριέχει την ασφυξία του ανθρώπινου είδους. Η επιτυχία του είναι ότι ο πνιγμός γίνεται σχεδόν ανώδυνα με μια συμβολική κουκούλα. Η κουκούλα είναι η ασφυξία της κοινωνικής μας ζωής. Και αυτή η ασφυξία προκαλεί εμφανώς και περιέργως μια απόλυτη ηδονή. Την ηδονή του χάους.

Η Σκηνοθεσία
Η σκηνοθεσία ακολουθεί την γραμμή, του γερμανικού εξπρεσιονισμού, με στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ και επικεντρώνεται στο σώμα και στις γκροτέσκ εκφράσεις των προσώπων όπου η εκφορά του λόγου υποκινείται από αυτές. Στη σκηνή του θεάτρου που συντελείται το έργο , οι ηθοποιοί, μια γυναίκα και ένας άντρας, που εδώ -σκηνοθετικής αδείας- είναι ένα non binary gender άτομο, αναζητούν την αλήθεια που έχει χαθεί όπως έχει χαθεί και η μνήμη τους. Το καθήκον τους, είναι να αφυπνίσουν τον θεατή και να του μεταδώσουν όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που δημιουργούνται κάνοντάς τον συμμέτοχο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει στη σκηνή αλλά στην ουσία στην ίδια την κοινωνία, στην ίδια τη ζωή.
Το σκηνικό του έργου (σκηνοθετική αδεία) είναι ένας άνθρωπος-ηθοποιός-μουσικός, που χρησιμοποιείται ως ζωντανό σκηνικό-αντικείμενο, όπου οι ηθοποιοί κάθονται, ερωτοτροπούν, μαλώνουν, σχολιάζουν. Το ανθρώπινο αυτό σκηνικό, άλλοτε σιωπά, άλλοτε εκφράζεται μέσα από ήχους μέσα από την μουσική ζωντανά επί σκηνής που ο ίδιος δημιουργεί, πάντα όμως κάτω από την προτροπή και διαταγή του αφέντη του. Συμβολικά είναι ο άνθρωπος αντικείμενο, ο άνθρωπος που δεν έχει καμία υπόσταση, ο άνθρωπος σκλάβος, ό άνθρωπος μετανάστης, ο άνθρωπος κατοικίδιο που ταπεινώνεται ολοκληρωτικά, σε ένα απάνθρωπο κόσμο.
Η σκηνοθεσία εκμεταλλεύεται το ιδιότυπο χιούμορ του έργου, προβάλλοντας έτσι ακόμα πιο έντονα την σκληρή και δραματική του υπόσταση. Στο πίσω μέρος της σκηνής υπάρχει ένα εικαστικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε
εμπνευσμένο από το έργο, το οποίο δημιουργεί την αίσθηση του φουτουριστικού περιβάλλοντος στο οποίο διαδραματίζεται.
Τα κοστούμια ακολουθούν την ρετροφουτουριστική γραμμή.
Οι φωτισμοί εντείνουν την δραματικότητα των σκηνών εστιάζοντας πιο πολύ στα πρόσωπα και τις χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών.

«ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»

Τι γίνεται όταν η πολιτική, ο έρωτας και ο θάνατος βγαίνουν… στον αέρα;

Σε ένα τηλεοπτικό στούντιο που ετοιμάζεται για τη μεγάλη πρεμιέρα της νέας late night εκπομπής “ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ”, δύο γυναίκες – η παρουσιάστρια, Σμαράγδα Λαμπράκη και η Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κλυταιμνήστρα Πατριώτη – βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο, λίγα λεπτά πριν το “ON AIR”.

Στημένο σκηνικό.
Προμαγνητοφωνημένα χειροκροτήματα.
Σημειώσεις με προσυμφωνημένες ερωτήσεις.
Όλα προβλέψιμα. Όλα υπό έλεγχο.

Μέχρι που έρχονται δύο ειδήσεις – κι οι δύο απ’ το στόμα της Υπουργού:
(1η) Η μεγαλειώδης διαδήλωση κατευθύνεται ολοταχώς προς τον τηλεοπτικό σταθμό όπου θα συμβεί, σε πολύ λίγο, η εκπομπή. Ο λόγος; Ο 13ος νεκρός διαδηλωτής «από πυρά αμυνόμενων αστυνομικών».  Ο πραγματικός λόγος; (και 2η) Η ταυτότητα του αποψινού νεκρού… 

Πόση προπαγάνδα, πόσες βεβαιότητες, πόσες μάσκες και πόσα φορεμένα ψέματα θ’ αναιρούσε ένας άνθρωπος εάν μάθαινε πως ο αποψινός νεκρός διαδηλωτής είναι ο ίδιος του ο πατέρας και πως ο «πολιτικός» υπεύθυνος του θανάτου του κάθεται ακριβώς απέναντί του; 

Το «ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ», το νέο θεατρικό έργο του Σπύρου Σουρβίνου, είναι ένα έργο για την αγάπη και την αλήθεια, για την πίστη και την προδοσία, για την ουτοπία και… την ανύπαρκτη έξοδο κινδύνου προς αυτήν. 

Δύο γυναίκες καθηλωμένες σε μια σκηνή-παγίδα, προσπαθούν να διαχειριστούν την αλήθεια, την προδοσία, τον έρωτα και… το κοινό που περιμένει πολλά από εκείνες.

Κι όσο οι κάμερες πλησιάζουν,
όσο η σχέση τους αποκαλύπτεται,
όσο οι διαδηλωτές φτάνουν στο κτίριο,
η εκπομπή γίνεται θέατρο
και το θέατρο μετατρέπεται σε αναμέτρηση
ζωής ή θανάτου.

Ένα έργο για τους ανθρώπους που αρνούνται να σιωπήσουν,
για τους έρωτες που γεννιούνται στη λάσπη της (όποιας) εξουσίας,
και για τις αλήθειες που δεν αντέχουν το φως.

Ευχαριστούμε το Θανάση Δημητρόπουλο και το εστιατόριο Honolulu Athens για την ευγενική του χορηγία.
Ευχαριστούμε το κατάστημα παραδοσιακών προϊόντων Τσακανίκας στην Καλλιθέα για την ευγενικής τους χορηγία.
Ευχαριστούμε θερμά την Κάλλη Δίκη και την vitho creative για την διαχείριση επικοινωνίας της παράστασης στα social media.

«ΜΕΝΓΚΕΛΕ»
του Θανάση Τριαρίδη
σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη 

Το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη, ένα καθηλωτικό έργο που ακολουθεί τους κανόνες του ψυχολογικού θρίλερ, με απρόβλεπτες ανατροπές και ανατριχιαστικές προεκτάσεις για τη φύση του ανθρώπου, έρχεται στο θέατρο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με πρωταγωνιστές τους: Γιώργο Νάσιο, Εύα Πιάδη και σε ζωντανή μουσική επιμέλεια (Live Textures) τον Orestis.

Από τις 13 Οκτωβρίου και μόνο για έξι παραστάσεις (13, 14, 15, 20, 21, 22/10), το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία στο ΠΛΥΦΑ. Τον Ιανουάριο του 2026, η παράσταση θα ταξιδέψει στη Ζυρίχη, στο Bühne S – Theater im Bahnhof Stadelhofen Zürich.

Η Βάνα Πεφάνη υπογράφει μια βιωματική σκηνοθεσία, βασισμένη σε αληθινά ψυχολογικά πειράματα. Το θέατρο μετατρέπεται σε εργαστήριο, όπου ο θεατής καλείται να επιλέξει: θα σταθεί στη θέση του πειραματόζωου ή του ερευνητή; Δεν πρόκειται για μια απλή παράσταση, αλλά για μια εμπειρία που απαιτεί ενεργή συμμετοχή.

Το «Μένγκελε», έργο–σταθμός στη δραματουργία του Θανάση Τριαρίδη, γράφτηκε το 2012 και, μέσα σε μία δεκαετία, παρουσιάστηκε σε περισσότερες από 15 διαφορετικές σκηνές στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας αλλά και στην Κύπρο. Πρόκειται για ένα κείμενο που επιχειρεί να αναμετρηθεί με την πιο αδιανόητη φρίκη της σύγχρονης Ιστορίας: το διαβόητο Εργαστήριο Πειραμάτων του Γιόζεφ Μένγκελε στο Άουσβιτς–Μπιρκενάου.

Σήμερα, πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μας θυμίσει τα λόγια του Ιταλοεβραίου συγγραφέα και επιζώντα του Ολοκαυτώματος, Πρίμο Λέβι: «Ό,τι έγινε μια φορά, είναι βέβαιο πως θα ξαναγίνει».

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε ένα νυχτερινό δρομολόγιο ηλεκτροκίνητου τρένου, ένας διοικητικός υπάλληλος και μια υποψήφια διδάκτορας Ιστορίας — δύο άγνωστοι μεταξύ τους — μοιράζονται το ίδιο κουπέ. Μια ξαφνική διακοπή ρεύματος τους οδηγεί σε ένα παιδικό παιχνίδι ρόλων: εκείνος γίνεται ο διαβόητος «Άγγελος του Θανάτου» Γιόζεφ Μένγκελε, ενώ εκείνη η Εσθήρ, εγγονή μιας Εβραίας επιζήσασας από τα πειράματά του.

Το παιχνίδι όμως σύντομα ξεπερνά τα όρια. Μήπως οι δύο «παίκτες» δεν υποδύονται απλώς, αλλά αποκαλύπτουν μια τρομακτική αλήθεια; Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν όταν παίζουν με την Ιστορία, την ηθική και την ίδια την ανθρώπινη φύση;

Σημείωμα του συγγραφέα: 

Εδώ και δώδεκα χρόνια σε κάθε καινούρια παράσταση του συγκεκριμένου έργου, αντιμετωπίζω το ίδιο ερώτημα. «Μα γιατί γράφεις για τον Μένγκελε;…» Και πάντοτε απαντάω το ίδιο: «Γιατί υπήρξε – άρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξαναϋπάρξει. Γράφω για τον Μένγκελε γιατί θέλω να αποδείξω ότι ο όλεθρος του Ολοκαυτώματος είναι διαρκώς παροντικός. Το κακό δεν έρχεται από τον ουρανό, ούτε από τα βάθη μιας Κόλασης που δεν υπάρχει. Το κακό είναι μέσα μας – και χρειάζεται ηθικός αγώνας και πολιτισμική επαγρύπνηση για να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα ανεβάσουμε τους ανθρώπους στα τρένα για ένα επόμενο Άουσβιτς».

Και θέλω να πω και κάτι ακόμη. Σ’ όλη μου την ζωή γράφω για τους σφαγμένους αμάχους που αφανίζονται από τα εργαστήρια θανάτου των λογής εξουσιών. Τα δίδυμα του Μένγκελε στο δικό μου μυαλό είναι πλάι στα παιδιά-σκλάβους όλων των αιώνων, τα παιδιά των σφαγμένων ιθαγενών των Νέων Κόσμων, στα διαμελισμένα θύματα του Κονγκό, στα παιδιά που δολοφονούνται στην Γάζα, στα περίσσια παιδιά του κόσμου μας που πεθαίνουν (για την ακρίβεια: δολοφονούνται) στην Υποσαχάρια Αφρική από την πείνα, από την φτώχεια, από την ανέχεια. Είναι η μεγάλη κοινότητα των αδικοσφαγμένων της Ιστορίας στην οποία (νιώθω πως) λογοδοτώ.

Θανάσης Τριαρίδης

Σημείωμα της σκηνοθέτριας:

Το «Μένγκελε» δεν είναι παράσταση. Είναι ενδιάμεσος τόπος. Ένα bardo της βίας. Όχι της μεγάλης, της ιστορικής. Της μικρής. Της σιωπηλής. Της ατομικής. Της καθημερινής. Αυτής που δεν έχει κραυγές αλλά ψιθύρους. Που δεν στάζει αίμα, αλλά διαβρώνει σιγά-σιγά. Οι δύο ήρωες του έργου δεν ξέρουν αν βρίσκονται ακόμη μέσα στο πείραμα ή έξω απ’ αυτό. Δεν ξέρουν αν είναι θύτες ή θύματα. Ίσως ούτε κι εμείς.

Πιθανόν δεν είναι άνθρωποι, αλλά ερωτήματα με μορφή ανθρώπου. Ένα φως που ανάβει. Ένα φως που σβήνει. Και μια κοινωνία που παρακολουθεί —με νευρικό γέλιο; με αδιαφορία; μήπως με τρόμο;— ένα πείραμα που δεν τελειώνει ποτέ.

Το έργο ανεβαίνει τώρα, γιατί ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου οι λέξεις ηθική, συνείδηση, ευθύνη, τρίζουν τα δόντια. Γιατί το σκοτάδι είναι εδώ— και δε ζητά απαντήσεις, μόνο να παραδεχτούμε ότι υπάρχει. Ότι το βλέπουμε. Και αυτό  ίσως,  είναι το πιο δύσκολο.

Βάνα Πεφάνη 

Τιμές εισιτηρίων: 16 κανονικό,12 (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65, ομαδικά εισιτήρια)
Κατάλληλο: 16+

*Μετά την έναρξη της παράστασης, η είσοδος δεν είναι δυνατή στο Θέατρο. Παρακαλούμε για την έγκαιρη προσέλευσή σας.

“Σαν Άγριο Άλογο”

Το “Σαν Άγριο Άλογο” αντλεί έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες της δημιουργού, Ασήμως Σταυροπούλου. Υφαίνοντας μια αφήγηση μέσα από ποιήματα και διαλόγους, το έργο εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ταυτότητας και στη διαδικασία της αυτο-ανακάλυψης.  

Σε αυτό το πλαίσιο, ακολουθεί την πορεία του Τζο, ενός ατόμου που δεν ανήκει στο δίπολο του φύλου. Όσο το Τζο μεταμορφώνεται και επιθυμεί να βιώσει πλήρως το σώμα του, συναντά και επανασυστήνεται με ανθρώπους που αναζητούν την προηγούμενη εκδοχή του εαυτού του. 

Μία από τις κεντρικές συγκρούσεις του έργου είναι η σχέση με τον πατέρα. Εμβόλιμα όνειρα, εκφρασμένα μέσα από τον χορό, μαρτυρούν βαθύτερους φόβους και ασυνείδητες μάχες. 

Ενώ το πρωταγωνιστό προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του, η αφήγηση συνεχίζεται με την επίσκεψη μιας προηγούμενης σχέσης του, γεγονός που πυροδοτεί ακόμη μια σύγκρουση με το παρελθόν και τα παλιά κομμάτια του εαυτού του. Καθώς το Τζο αλλάζει, οι σχέσεις του επαναπροσδιορίζονται. 

Ο χορός, όπως στην αρχαία τραγωδία, λειτουργεί ως μάρτυρας της εσωτερικής πάλης που βιώνει το πρωταγωνιστό. Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, το έργο φωτίζει το ασυνείδητο και την ανάγκη του ατόμου να αφεθεί ελεύθερο, “σαν άγριο άλογο.”

 “Το σώμα σαν θεριό θέλει να χιμήξει στις πορτοκαλιές, γυμνό να πει μια αλήθεια.”

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό | 10€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65, πολυτέκνων) | 5€ ατέλεια (από το ταμείο του ΠΛΥΦΑ με σειρά προτεραιότητας, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις)

Κατάλληλη ηλικία: 12+

Λάβερς, ένα ρομάντζο για εννέα πρόσωπα

Πού πηγαίνει ο έρωτας όταν χάνεται; Πόσο διαρκεί το για πάντα; Τι δεν θα ξεχάσω ποτέ από εσένα και πόσο πιο γλυκά ακούγεται το σ’ αγαπώ τη νύχτα; Σε αυτά τα ερωτήματα, ένας επίδοξος συγγραφέας προσπαθεί να απαντήσει κλεισμένος μέσα στο σπίτι του. Όμως τα δημιουργήματα της φαντασίας του ξεπηδούν από τα χαρτιά του και παίρνοντας σάρκα και οστά τον καθοδηγούν να γράψει εκείνη την ιστορία που τον πονάει και που θα τον αλλάξει για πάντα.
Θα προλάβει να ζήσει τη δική του ιστορία ή θα γίνει και εκείνος μια φωτογραφία σε κάποιο σκονισμένο έπιπλο; Μια ιστορία για τον έρωτα και την ενηλικίωση σαν το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού…

Θα σε αγαπώ
Ως το τέλος του κόσμου
Και παραπέρα…
Κι ακόμα
Παραπέρα.

Είσοδος με κουτί ελεύθερης συνεισφοράς
Τηλέφωνα κρατήσεων 6993902424. – 6985787075 – 6944250159.

The Guides
Μια παραγωγή της FONACT στο PLYFA
Σενάριο & Σκηνοθεσία: Jamie Bradley
Δημιουργήθηκε με Ηθοποιούς της FONACT

Το σώμα της είναι σιωπηλό, κι όμως σας μιλάει συνεχώς.
Ποια είναι η αληθινή Πηνελόπη;
Ημιθεά, Ερωμένη, Ξεναγός.
Όλοι θέλουν να τη βρουν, ιδιαίτερα ο γιος της που έχει χαθεί εδώ και καιρό.
Κρυμμένη μέσα στις αρχαίες ιστορίες που αφηγείται στους σύγχρονους επισκέπτες της Αθήνας, το άπιαστο πνεύμα της ταυτίζεται με τους δικούς του αγώνες.

Συνδυάζοντας μουσική και μυθολογία, και με τη συμμετοχή ενός διεθνούς συνόλου, το The Guides είναι μια ζωντανή ιστορία για την επιλεγμένη οικογένεια, τις αμφίσημες ιστορίες και το κρυφό θείο θηλυκό.

5, 6, 7, 8 Ιουνίου 2025 21:00
7 Ιουνίου 18:45

Παράσταση στα Αγγλικά με ελληνικούς υπέρτιτλους
Διάρκεια: περίπου 70 λεπτά