ΦΥΛΛΟΣΤΩΡΜΝΗ

Φυλλοστωρμνή *

Η Φυλλοστωρμνή είναι μια σκηνική σύνθεση που εκτυλίσσεται σε έναν μη-τόπο, μετά την κατάρρευση του γραμμικού χρόνου. Δεν είναι μια απάντηση, αλλά μια απορία: τι σημαίνει να υπάρχουμε σήμερα, όταν οι βεβαιότητες διαλύθηκαν και το μέλλον δεν έρχεται; Πού βρισκόμαστε ως σώματα, ως συλλογικότητες, ως ερωτικές επιθυμίες που επιμένουν παρ’ όλα αυτά;

Η σκηνή λειτουργεί σαν κάψουλα-καταφύγιο: ένας χώρος όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον έχουν ήδη καταρρεύσει σε θραύσματα. Μια φράση του Μπαρτ, ένα σωσίβιο, ένα τραγούδι των Joy Division, μια selfie, ένα άγγιγμα – όλα συνυπάρχουν, χωρίς γραμμικότητα αλλά με ανθρώπινη επιμονή να διασωθούν. Κι ανάμεσά τους, ο έρωτας: όχι σαν αφήγηση, αλλά σαν παλμός· σαν η μικρή σπίθα που αντιστέκεται στη φθορά.

Οι ηθοποιοί δεν παίζουν χαρακτήρες· είναι επιζώντες μιας κοινωνίας που άλλαξε ριζικά. Με τα σώματά τους κουβαλούν μνήμες και επιθυμίες σαν τελετουργικά αντικείμενα, και τις ξαναζούν: πότε παιχνιδιάρικα, πότε εξαντλημένα, πότε τρυφερά. Κάθε σκηνή γίνεται μια σιωπηλή προσευχή πριν τη νύχτα. Μια χορεία από φωνές χωρίς φωνή, που επιμένουν να συγκροτούν κοινότητα – και να κρατούν τον έρωτα ζωντανό, όταν όλα γύρω τους
αποσυντίθενται.

Η Φυλλοστωρμνή είναι μια πολιτική χειρονομία σιωπής και επιθυμίας. Δεν αφηγείται γεγονότα, αλλά τη στιγμή που η συλλογικότητα ξαναγίνεται σώμα· εκεί όπου η μνήμη γίνεται πράξη και η ποίηση τρόπος αντίστασης. Και ο έρωτας – εύθραυστος, ατελής, ατελείωτος – λειτουργεί σαν αυτό το λεπτό νήμα που ενώνει όσους απέμειναν. Δεν απεικονίζει μια εποχή· αναζητά μια νέα χορικότητα, μια κοινή παρουσία που γεννιέται από την ανάγκη του τώρα.

Είναι ένας τελετουργικός χώρος όπου η μνήμη βιώνεται συλλογικά· ένα έργο που αναρωτιέται πώς στεκόμαστε μαζί – χωρίς χρόνο, χωρίς αφήγηση, χωρίς ρόλους – μόνο με την επιθυμία να κρατήσουμε κάτι κοινό.

Και μέσα σε αυτό το “κοινό”, ο έρωτας γίνεται κι αυτός κομμάτι της αντίστασης: μια θερμότητα που δεν σβήνει. Μέσα στα θραύσματα, είμαστε ακόμα εδώ!

* Η “Φυλλοστωρμνή” είναι ένας φαντασιακός όρος. Δηλώνει έναν χώρο όπου τα θραύσματα – του χρόνου, της μνήμης, των σωμάτων – συσσωρεύονται και σχηματίζουν νέο έδαφος. Ένα όνομα για έναν τόπο που δεν προϋπήρξε, αλλά γεννιέται από ό,τι πέφτει και ό,τι μένει.

Σημείωμα Συγραφέα – Σκηνοθέτη

Για μένα, η Φυλλοστωρμνή είναι μια πράξη επιμονής. Μια προσπάθεια να σταθούμε μέσα στο χάος – όχι για να το ελέγξουμε, αλλά για να το ζήσουμε συλλογικά. Γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να ξαναβρούμε το σώμα ως τόπο πολιτικής πράξης· να θυμηθούμε ότι το θέατρο δεν είναι φυγή, αλλά μια κοινότητα σε δοκιμασία. Μια πράξη σιωπηλής αντίστασης απέναντι στην ταχύτητα, στην εξουσία της εικόνας, στην παραγωγικότητα που εξαντλεί. Εδώ δεν υπάρχουν ήρωες – υπάρχουν επιζώντες. Σώματα που κουβαλούν ιστορίες, σιωπές, μνήμες, και προσπαθούν να βρουν πώς να σταθούν πλάι ο ένας στον άλλον. Να μοιραστούν την εξάντληση και τη ζεστασιά της στιγμής. Μέσα σε αυτό το πεδίο, ο έρωτας ως έννοια και το παιχνίδι ως φόρμα επικοινωνίας γίνονται μορφές αντίστασης. Περνούν από σώμα σε σώμα, από γλώσσα σε γλώσσα, άλλοτε τρυφερά κι άλλοτε ειρωνικά, μεταμορφώνοντας τη σκηνή σε πεδίο έκφρασης ιδεών και ρήξης. Οι ιστορίες μπλέκονται, οι ρόλοι αλλάζουν, οι μορφές παλεύουν να βρουν το σχήμα τους μέσα στη ρευστότητα του τώρα. Η Φυλλοστωρμνή κινείται ανάμεσα στο ιερό και το γελοίο, στο πολιτικό και το ερωτικό, στο τελετουργικό και το ποπ. Εκεί, ανάμεσα στις αντιφάσεις, βρίσκω το αληθινό θέατρο – εκεί όπου το σώμα, η μνήμη και η φαντασία συναντιούνται. Δεν με ενδιαφέρει η βεβαιότητα, αλλά η παρουσία. Η στιγμή που κάτι γεννιέται χωρίς να ξέρεις γιατί. Η στιγμή που θυμάσαι ως ακόμη και μέσα στα συντρίμμια, υπάρχει πάντα ένα φύλλο που πέφτει αργά, που γεννιέται και μας θυμίζει ότι είμαστε ακόμα εδώ.

Διάρκεια: 60-75 λεπτά