Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies.

Μάθετε περισσότερα. Αποδοχή.
Αντιγράφηκε η διεύθυνση email

Αρχεία: Events

WOLVES / ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Alt text

WOLVES / ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
Χρήστος Θεοδωρίδης & Ξένια Θεμελή
Ομάδα – SuNdogs

Οι “SuNdogs”, μια ομάδα δέκα ηθοποιών που αποφοίτησαν το 2024 από τη σχολή “Νέο Ελληνικό Θέατρο”, με αφορμή τις διπλωματικές τους, παρουσιάζουν στο ΠΛΥΦΑ το “Αυτό το Παιδί” του Joël Pommerat, σε σκηνοθετική επιμέλεια του Χρήστου Θεοδωρίδη, και το “WOLVES”, μια παράσταση χορού σε χορογραφία της Ξένιας Θεμελή.

“WOLVES” – Ξένια Θεμελή

Μια παράσταση χορού
Ένα πείραμα πάνω στον συντονισμό
Ένα πείραμα πάνω σε ένα μουσικό κομμάτι
Ένα πείραμα πάνω στα χνάρια μιας αγέλης.

 

«ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ» – Χρήστος Θεοδωρίδης

Γραμμένο το 2006 το θεατρικό έργο «Αυτό το παιδί» αναλύει με αφοπλιστική ειλικρίνεια τις σχέσεις που διαμορφώνονται στο πιο οικείο και ταυτόχρονα εύθραυστο κοινωνικό κύτταρο: την οικογένεια. Δέκα στιγμές καθημερινής ζωής είναι αρκετές για να καταδείξουν τις ατέρμονες συγκρούσεις, τις βαθιές σιωπές και το αναπόφευκτο χάος που κυριαρχεί μεταξύ των μελών της σύγχρονης οικογένειας. Αντλώντας υλικό από συνεντεύξεις γυναικών της εργατικής τάξης στη Νορμανδία και ορμώμενος από το πολιτικό κλίμα της εποχής, ο Jöel Pommerat συστήνει ένα έργο με τη μορφή ενός ωμού θεατρικού μοντάζ στιγμών.

Η παράσταση επιχειρεί να ανοίξει έναν διάλογο για το μέλλον μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται από πολέμους, οικονομικές κρίσεις και παιχνίδια εξουσίας μετά από ένα παρελθόν που χαρακτηρίζεται από κοινωνική αδιαφορία, ανάγκη επιβίωσης και απουσία αγάπης, καλώντας μας στο παρόν να απαντήσουμε το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει;

 

Ημέρες Παραστάσεων: 5, 6, 8, 9, 12, 13, 15, 16, 22 & 23 Νοεμβρίου
Διάρκεια:
“Wolves” 20’, «Αυτό το παιδί» 80’ ( ενδιάμεσα υπάρχει διάλειμμα 15’)
Κατάλληλη ηλικία: 10+

Kormόs

Alt text

 Kormόs
Tasos Kofodimos & Yvonne Melissa

“Kormos” ονομάζεται η νέα δισκογραφική δουλειά του Τάσου Κοφοδήμου και της Υβόννης Μέλισσα, σε συνεργασία με τον Mahyar Tahmasbi και τη Laia Escartin. 

Το έργο αποτελείται από οκτώ ορχηστρικά κομμάτια, για ένα ιδιαίτερο, ειδικά σχεδιασμένο σύνολο μουσικής δωματίου, που αποτελείται από τέσσερα έγχορδα όργανα: βιολί, βιόλα, τσέλο και στεριανό λαούτο. 

Το κάθε κομμάτι είναι εμπνευσμένο από ένα διαφορετικό δέντρο: τη μυθολογία του, τη γεωμορφολογία του, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, τους μύθους και τις λαικές δοξασίες που σχετίζονται με αυτό. Ο τίτλος “Κορμός” είναι εμπνευσμένος τόσο από τη θεματική σύλληψη του έργου, όσο και από τα φυσικά υλικά των έγχορδων, ξύλινων οργάνων. 

Οι τέσσερεις μουσικοί προέρχονται από διαφορετικά μουσικά και πολιτισμικά υπόβαθρα, δημιουργώντας ένα μοναδικό μουσικό ψηφιδωτό: Ο Τάσος Κοφοδήμος και η Υβόννη Μέλισσα είναι δύο δραστήριοι μουσικοί και δημιουργοί της νεότερης εγχώριας μουσικής σκηνής, έχοντας κυκλοφορήσει ως ντουέτο τον πρώτο τους δίσκο “Μύρρα” το 2023, και έχοντας πολλές εμφανίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Στο παρόν project, συναντάνε τη Laia Escartin, Καταλανή βιολίστρια, τραγουδίστρια και συνθέτρια, και τον Mahyar Tahmasbi, γνωστό Ιρανό τσελίστα και παίχτη Ιρανικού Σιτάρ, με εξειδίκευση στην Περσικη κλασσική μουσική. 

Το μουσικό αποτέλεσμα κατατάσσεται στη world Μουσική, με επιρροές από την ελληνική παραδοση, την ευρύτερη ανατολική μεσόγειο, την Περσικη μουσικη, τη gypsy jazz και την κλασσική δομή ενός κουαρτέτου.  

 

Διάρκεια: 90’ (2 σετ των 45’ με 10’ διάλειμμα)

 

COSMIC SISTERS. A WARNING CALL & THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS

Alt text
COSMIC SISTERS. A WARNING CALL & THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS
Kainkollektiv, Λυδία Πολυζώη & The Cosmic Sisters

Στη σόλο περφόρμανς της, η Ελληνίδα ηθοποιός Λυδία Πολυζώη επαναγράφει τον θρήνο της Εκάβης από τις Τρωάδες, αντλώντας από τις δικές της εμπειρίες ως γυναίκας, καλλιτέχνιδας και πολίτη στη σύγχρονη Αθήνα. Η performative αφήγησή της, που θίγει σκηνές παραβίασης και επίθεσης σε χώρους οικειότητας, ακεραιότητας και αυτοδυναμίας — στο δικαίωμα και την προστασία του ίδιου του εαυτού και του σώματος —, ανασύρει μια ευρύτερη ιστορία. Σαν φαντάσματα, εμφανίζονται ξαφνικά φωνές γυναικών που αποδεικνύονται πως είναι οι οι κοσμικές αδελφές της Λυδίας. Εκείνες αφηγούνται τις υποκειμενικές τους πραγματικότητες από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίες, μέσα από μια ραδιοφωνική περφόρμανς, συνδέονται μουσικά, ποιητικά και προσωπικά με την αρχαία ιστορία και τη φαντασιακή διαδρομή των King’s Daughters που ο Αισχύλος συνέλαβε στην τραγωδία του Ικέτιδες.

Με το έργο THE RETURN OF THE KING’S DAUGHTERS, η kainkollektiv, μαζί με τη Λυδία και τις Cosmic Sisters, ανοίγει έναν ηχητικό χώρο με τη μορφή ενός walk-in radio play, που στοχεύει να ζωντανέψει τις ιστορίες και τα τραγούδια εκείνων των λησμονημένων King’s Daughters — των γυναικών που έχουν διαγραφεί από τον λευκό, ανδροκρατούμενο πολιτισμό μας ήδη από την αρχαιότητα.

Μέσα σε ένα ακουστικό-μουσικό ηχοτοπίο, οι φωνές, οι αφηγήσεις, οι προσωπικές μαρτυρίες και τα ηχητικά περιβάλλοντα πολιτισμών που έχουν σβηστεί από τη δυτική αποικιοκρατική ιστορία, εμφανίζονται ως μια (Afro)futuristic και docu-fictional αντι-διαδρομή μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Οι “Cosmic Sisters” είναι καλλιτέχνιδες από τη Νότια Αφρική (ANNALYZER), το Καμερούν (ALIMA), το Ιράν (9T ANTIOPE – δηλαδή οι Sara Bigdeli Shamloo & Nima Aghiani), τον Καναδά/Γερμανία (Vanessa Chartrand Rodrigue) και την Ελλάδα (Λυδία Πολυζώη). Ανάμεσα στην pop και την όπερα, στα ιθαγενικά άσματα και την ηλεκτρονική μουσική, συνδημιουργούν τα Songs of Future Care.
Μέσα σε έναν τρισδιάστατο ηχητικό χώρο, προσκαλούν το ακροατήριο να διαλύσει τους δικούς του θαλάμους αντήχησης και, μέσα από μια ακουστική επίκληση των πνευμάτων και των νεκρών, να εμβαθύνει στο ερώτημα που αιωρείται πάντα στον ορίζοντα — τόσο στην απαρχή όσο και στη συνέχεια της αποικιοκρατικής κληρονομιάς:

ΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; Και ποιανού μνήμη μετράει;

Ένα έργο των και με τους: Anelisa Stuurman, Fabian Lettow, Immanuel Bartz, Λυδία Πολυζώη, Mirjam Schmuck, Pélagie Alima, Sara Bigdeli Shamloo, Shams Kassab, Silvia Dierkes, Vanessa Chartrand-Rodrigue.


(Σημείωση: Οι παραστάσεις αποτελούν μέρος της 30ωρης performance THESMOPHORIA. THE NEW ANCIENT THEATRE – ενός μετα-αρχαίου θεατρικού φεστιβάλ από την kainkollektiv και μέρος του European Schools of Care. Μια ηχητική επίκληση μέσα στον χρόνο, τα σώματα και τους κόσμους. [https://kainkollektiv.de/de/projects/thesmophoria-the-new-ancient-theatre/]).

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90′

SERRATED EDGES

Alt text

SERRATED EDGES
LUNA PARK/ Κοσμάς Κοσμόπουλος

Με το έργο SERRATED EDGES η ομάδα εξερευνά το πώς, παρά τη βία της ιστορίας και τις σύγχρονες κρίσεις, το σώμα παραμένει πεδίο αγώνα, αναζήτησης και επαναπροσδιορισμού.

Το SERRATED EDGES διερευνά την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η χορευτική αυτή παράσταση ανακαλεί τη δυαδικότητα του σώματος – στην παρουσία και στην απουσία του, μέσα από τις κινήσεις και τις χειρονομίες του, μέσα από εικόνες, λέξεις, ήχους, ψιθύρους, κραυγές, θρήνους, γέλια και σιωπή. Στην αρχή, τέσσερα άτομα παγιδεύονται σε επαναλαμβανόμενα κινητικά μοτίβα. Σταδιακά, αυτή η κινούμενη «νεκρή φύση» σπάει, νέα μονοπάτια οδηγούν από τις παρυφές προς το κέντρο, από το σκοτάδι σε έναν πιο φωτεινό χώρο. Αυτό που μοιράζεται διαρκώς σχηματίζεται και αναδομείται, μόνο για να διαχωριστεί ξανά – σαν να κόβεται από τις οδοντωτές άκρες μιας λεπίδας. Αυτές οι τομές διαπερνούν την κίνηση, τις φωνές, τα σώματα και τις ζωές. Μορφές περιπλανώνται σε στοχαστικούς χώρους, σε έναν άχρονο χρόνο – θρηνώντας, παλεύοντας, ελπίζοντας – αναζητώντας φως, προσανατολισμό, λύτρωση, απέναντι σε άλυτες συγκρούσεις και τη βία της ανθρώπινης ιστορίας και του παρόντος, που είναι πάντα, με κάποιον τρόπο, δική τους.

Όπως πολλά έργα των LUNA PARK/ Κοσμάς Κοσμόπουλος, έτσι και το SERRATED EDGES επιδιώκει να συνδέσει τη ζωή με την τέχνη, τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα, την κοινωνική κριτική με την αισθητική του χορού. Η ποιητικά μινιμαλιστική χορογραφία του έργου θίγει υπαρξιακά ερωτήματα για την ευθραυστότητα, τη μεταβλητότητα και την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και του σώματος – ερωτήματα που, στο φόντο της πανδημικής εμπειρίας και άλλων συλλογικών κρίσεων της εποχής μας, καθώς και των συναισθηματικών γεωγραφιών που αυτές διαμορφώνουν, μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

Το SERRATED EDGES περιέχει σκηνικό υλικό από το UNBOUND της Αγγελικής Αναργύρου, συμπαραγωγής του LUNA PARK, καθώς και βιντεοσκοπημένο υλικό από το SCRATCHES – TO LIVE BY των Susanne Mueller Nelson και Κοσμά Κοσμόπουλου.

Ο Κοσμάς Κοσμόπουλος είναι χορογράφος και παιδαγωγός χορού με έδρα το Βερολίνο και την Αθήνα. Απόφοιτος της πρώτης γενιάς του P.A.R.T.S. (Anne Teresa De Keersmaeker), ίδρυσε το 2002 την καλλιτεχνική κολεκτίβα LUNA PARK και από το 2019 διευθύνει τον οργανισμό Initiative LUNA PARK e.V. στο Βερολίνο. Το έργο του συνδυάζει σύγχρονες παραστατικές τέχνες με εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και εφήβους, συχνά με μεταναστευτικό ή προσφυγικό υπόβαθρο. Οι ποιητικά μινιμαλιστικές χορογραφίες του διερευνούν υπαρξιακά ερωτήματα γύρω από την ευθραυστότητα και την ανθεκτικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και του σώματος.

Το SERRATED EDGES είναι παραγωγή της Initiative LUNA PARK e.V. σε συνεργασία με την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ. Υποστηρίζεται στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών „tanz(t)räume“ (όνειρα/ χώροι χορού), το οποίο χρηματοδοτείται από το TANZPAKT Stadt-Land-Bund και τη Γερουσία του Βερολίνου για τον Πολιτισμό και την Κοινωνική Συνοχή. Οι παραστάσεις στην Αθήνα πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Ανταλλαγής «How to dance in times of crisis?», το οποίο χρηματοδοτείται από το Ελληνογερμανικό Γραφείο Νεότητας.

Η ομάδα LUNA PARK ιδρύθηκε το 2002 ως πρωτοβουλία ανεξάρτητων καλλιτεχνών. Έχει υλοποιήσει παραγωγές σύγχρονου χορού με παραστάσεις στην Ελλάδα, στην Γερμανία και στο εξωτερικό, ποικίλα εκπαιδευτικά έργα για παιδιά, εφήβους και νέους και διεθνείς ανταλλαγές με προγράμματα συνάντησης για νέους επαγγελματίες του χορού και ειδικούς της εκπαίδευσης στον χορό για πάνω από 20 χρόνια.

 

Διάρκεια: περίπου 60 λεπτά

Η παράσταση απευθύνεται σε κοινό ηλικίας από 16 ετών. Σε ορισμένες σκηνές της παράστασης χρησιμοποιούνται καπνός, δυνατοί ήχοι, έντονα φωτιστικά εφέ (φως στροβοσκοπίου) και σκοτάδι.

Π.Ι.Ε.Β. x Viktoras – “DETROIT” ⸱ CONCEPT LIVE ALBUM PRESENTATION

Alt text

Π.Ι.Ε.Β. x Viktoras – “DETROIT”
Επίσημη Παρουσίαση Δίσκου (Concept Live Album Presentation)

Ο πολυσχιδής Π.Ι.Ε.Β. των The Bad Poetry Social Club σε συνεργασία με τον ανατρεπτικό Viktoras στη σύνθεση και την παραγωγή, μας έδωσε έναν από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους των τελευταίων ετών.

Η spoken word ποίηση και ερμηνεία του Π.Ι.Ε.Β., γεμάτη νοσταλγία, θυμό αλλά και τρυφερότητα, διαλύεται και ανασυντίθεται μέσα στη raw ενέργεια, τα beats που βαράνε δυνατά και τις κιθάρες που γρατζουνίζονται επίμονα.

Η μουσική διαδρομή για το “DETROIT” είναι γεμάτη δυναμισμό, ατμόσφαιρα και προσωπικότητα, περνάει μέσα από το synth/darkwave, το elctropunk και την drum ‘n’ bass και σε βγάζει στον πολυχώρο ΠΛΥΦΑ, στις 21 Νοεμβρίου για μία Full Live Experience με καλεσμένους τους The Bad Poetry Social Club, Pan Pan, TURBOFLOW3000, Kalliopi Mitropoulou, VASSILINA, Libys, ένα τσιγάρο στα μπαμ.

Εκεί και τότε, ο Π.Ι.Ε.Β. έχοντας για συντροφιά τον Viktoras και, επί σκηνής μαζί τους, τον Νικηφόρο Nugent (Kepler is free) στα Keys και τον Sativa (Λόγος Τιμής) στα Decks, θα μας παρουσιάσει το ομώνυμο άλμπουμ του που έχει ήδη ξεχωρίσει στο κοινό, αποδεικνύοντας πως η νέα γενιά της ελληνικής σκηνής έχει πολλά να πει – και πρέπει να ακουστεί δυνατά!

Για να μας κάνει και εμάς να φωνάξουμε:

ΤΙ!

ΝΥΧΤΑ!

ΚΙ ΑΥΤΗ!

Όλα αυτά σε μία concepτική βραδιά που θα θυμίζει μία Αθήνα που προσπάθησε να επιβιώσει και ίσως τελικά να μην τα κατάφερε, μέσα από μία performance της μίας ώρας, ακριβώς πριν το Live, που θα θέσει όλη την ατμόσφαιρα της εμπειρίας, σε σκηνογραφία του The Krank και της Ολυμπίας Θεοδωρίδου.

Ώρα έναρξης Performance: 20:00
Ώρα έναρξης Live: 21:30

 

Hard copies εισιτήρια προπώλησης μπορείτε να βρείτε στα καταστήματα:
– Monsterville, Αγίας Ειρήνης 13
– Κιούμπρικ, Ανδρέα Μεταξά 12
– Ανκόρ bar, Ασκληπιού 45
– Rudu Bar, Ευάδνης 1

 

Διάρκεια: 3 ώρες (χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλη ηλικία: άνω των 15

LULLABY ΑΘΕΝΖ VOL.1

Alt text

Lullaby Άθενζ
(a fest for the fresh)

Το Lullaby Άθενζ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθηναϊκή σκηνή. Το Lullaby Άθενζ φιλοδοξεί να παρουσιάσει το νέο κύμα της πολύ δραστήριας, δημιουργικής και ανήσυχης ανεξάρτητης Αθηναϊκής σκηνής. Στήνεται με την συμμετοχή και τις ιδέες των σχημάτων που παίρνουν μέρος και δίνει την ευκαιρία σε νέους καλλιτέχνες να παρουσιάσουν την μουσική τους με την καλύτερη δυνατή παραγωγή στο κομμάτι του ήχου και της εικόνας. Θα έχουμε την χαρά να ξεκινήσουμε αυτή την προσπάθεια με 3 πολύ αξιόλογες και ιδιαίτερες νέες καλλιτέχνιδες. Της Rosadenia, την Challice και την Plasteline. Σας περιμένουμε όλες/ όλους/ όλ@ στην πρώτη βραδιά ενός φεστιβάλ το οποίο επιδιώκει να γίνει θεσμός.

Lullaby Άθενζ vol. 1 – Facebook


ROSADENIA

Η Rosadenia και η μπάντα της φέρνουν στη σκηνή έναν ήχο γεμάτο ενέργεια και χαρακτήρα.
Balkan μελωδίες, pop hooks, rock δυναμική και urban beats ενώνονται σε μια εκρηκτική μίξη που ξεσηκώνει.
Ένα live γεμάτο ρυθμό, ένταση και ατμόσφαιρα.

Social Media
Instagram TikTok Spotify


CHALLICE

H CHALLICE γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά ενηλικιώθηκε και έζησε για αρκετά χρόνια στο Λονδίνο. Γράφει και συνθέτει τη δική της μουσική έχοντας μία genre-bending προσέγγιση. Στίχοι με πολύ πραγματική θεματολογία βασισμένη στην αγάπη, την σεξουαλικότητα, τα έμφυλα στερεότυπα και τις κοινωνικοπολιτικές της ανησυχίες δένουν με αλλόκοτες πολυφωνίες, distortions, delays και απόκοσμες μελωδίες που συνδυάζουν στοιχεία της Ηλεκτρονικής και Dream Pop δημιουργώντας ένα πιο σκοτεινό είδος που η ίδια αποκαλεί Nightmare Pop. Ο πρώτος της δίσκος με τίτλο “Custom Made Prisons” κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2022 και έκτοτε μετράει άλλες 3 κυκλοφορίες.

Social Media
Instagram TikTok | Facebook


PLASTELÍNE

Η Plastelíne φτιάχνει ελληνική art-pop, μετατρέποντας το -όχι και τόσο- προσωπικό της δράμα σε υπαρξιακά τραγούδια. Ονειρικές μελωδίες ντυμένες με σκληρά ηλεκτρονικά στοιχεία, ανάλαφρα beats που συναντούν φαρμακερούς στίχους δημιουργώντας ένα χώρο όπου το παραμύθι συναντά την πραγματικότητα. Οι εμφανίσεις της είναι πάντα απρόβλεπτες καθώς το άγχος της σκηνής συχνά τη σπρώχνει σε εξομολογήσεις, που την ακολουθούν για μήνες μετά από κάθε live. Το όνομά της, «Πλαστελίνη», εμπνεύστ κε από τη νευροπλαστικότητα – τη μυστήρια ικανότητα του εγκεφάλου να αλλάζει μορφές. Κάπως έτσι λειτουργεί και η μουσική της: εύπλαστη, πολυδιάστατη και συνεχώς σε μεταμόρφωση.

Social Media
Youtube Spotify | Instagram | Facebook

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ

Alt text

«Το Συνέδριο για το Ιράν»
του Ivan Vyrypaev
Από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη
2ος χρόνος στο ΠΛΥΦΑ

Μετά από τη σαρωτική πορεία της προηγούμενης σεζόν και την παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του 60ού Φεστιβάλ Δημητρίων, «Το Συνέδριο για το Ιράν» του Ivan Vyrypaev, η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για έναν νέο κύκλο 26 παραστάσεων, από τις 3 Νοεμβρίου 2025 έως τις 13 Ιανουαρίου 2026

Γραμμένο το 2018 και τοποθετημένο στη Δανία, τη χώρα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο, το έργο του Vyrypaev μας μεταφέρει σε ένα συνεδριακό αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, όπου εννέα μέλη της εγχώριας πνευματικής ελίτ συναντιούνται για να συζητήσουν το περίπλοκο Ιρανικό Ζήτημα και τη διένεξη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πολύ γρήγορα, όμως, το «Συνέδριο για το Ιράν» μετατρέπεται σε ένα «Συνέδριο για το Εμείς» και σε μια αντιπαράθεση διαφορετικών αντιλήψεων γύρω από το σύμπαν, την ανθρώπινη ύπαρξη και το αιώνιο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής;

«Και τι να κάνω, λοιπόν;»

«Ό,τι κάνουμε και οι υπόλοιποι – να κλάψεις και ν’ αγαπήσεις.»

Μέσα από έναν «πυρετικό» λόγο που περνά από τη φιλοσοφία στην επιστήμη και από τη συντηρητική στην προοδευτική σκέψη, το έργο του Vyrypaev συνδέει το «πολιτικό» με το «προσωπικό» αναζητώντας τις βαθύτερες αιτίες που μας έχουν οδηγήσει στο σήμερα. Σε μια εύθραυστη εποχή που ο κόσμος μας συγκλονίζεται από έναν πόλεμο και μια γενοκτονία που συμβαίνουν δίπλα μας και που το ρήγμα του διχασμού βαθαίνει ολοένα και πιο πολύ, τα ερωτήματα του έργου αποκτούν τρομακτική επικαιρότητα: πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε πραγματικά, πώς μπορούμε να αγαπήσουμε, πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε;  

«Εντελώς ειλικρινά, δεν μπορούσα καλά καλά να βγάλω μιαν άκρη. Γιατί ζω;»

Τι σημαίνει να ζεις; Υπάρχει απάντηση στο παντοτινό αυτό ερώτημα; Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων προσκαλεί το κοινό σε μια παράσταση-συνέδριο, μέσα από την οποία οι θεατές θα έρθουν σε επαφή με εννέα ομιλητές που, προσπαθώντας να εξηγήσουν τον κόσμο γύρω τους, βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κόσμο μέσα τους.

 

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 

«Η σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και οι δέκα εξαίσιες ερμηνείες έρχονται να δείξουν πώς μία παράσταση τόσο “στατική” μπορεί να είναι τόσο σαρωτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα] 

«Η παράσταση καταφέρνει να καθηλώσει με την απλότητά της, αποδεικνύοντας ότι η δύναμη του θεάτρου δεν βρίσκεται στις υπερβολές, αλλά στην ουσιαστική επικοινωνία ιδεών και συναισθημάτων.» [Γεωργία Οικονόμου, News24/7]

«Αν λογαριάσουμε το πολύ σύγχρονο ρεπερτόριο, δεν θα ήταν υπερβολή να επισημάνουμε ότι πρόκειται για το πλέον καίριο θεατρικό κείμενο στη σεζόν που διανύουμε τουλάχιστον, κείμενο βαθύτατα πολιτικό, στοχαστικό και υπαρξιακό συνάμα, με υποψιασμένο φιλοσοφικό υπόστρωμα και διευρυμένη ματιά, το οποίο ακτινογραφεί την τρέχουσα πραγματικότητα, τη σημερινή ζωή, τον εαυτό μας, τον πλανήτη μας.» [Γρηγόρης Μπέκος, Το Βήμα]

«Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, με την καθοδήγηση του σκηνοθέτη Χρήστου Θεοδωρίδη και έναν δεμένο και σμιλεμένο θίασο νέων, προικισμένων ερμηνευτών, δημιουργεί ένα σκηνικό επίτευγμα, με λίγα μέσα και πολλή ψυχή.» [Μαρία Κατσουνάκη, Η Καθημερινή]

«Δεν θυμάμαι να έχω δει μέχρι σήμερα παραγωγή αυτής της ομάδας που να μη με έχει εκπλήξει. Νομίζω πως το μυστικό της «Ορχήστρας» βρίσκεται στο ότι κάθε παράστασή της βασίζεται στην ειλικρινή εμπλοκή των μελών της, στην ισότιμη συμμετοχή στη σκηνική δραματουργία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου και Χρήστος Θεοδωρίδης εδώ), στην ώριμη μα και ανιδιοτελή ανάπτυξη κάθε ηθοποιού στον ρόλο-θέση του.» [Γρηγόρης Ιωαννίδης, Η Εφημερίδα των Συντακτών]

«Ένα διανοητικό-παραστασιακό στοίχημα απόλυτα κερδισμένο. Μια παράσταση που σε ταρακουνά και σε κάνει να σκεφτείς τη δική σου θέση και άποψη για όλα αυτά τα ζητήματα, που σε απασχολεί πολύ καιρό μετά.» [Γιώργος Μητρόπουλος, Euronews]

«Εμπνευσμένη διαχείριση ενός ακόμα δείγματος της ιδιότυπης πολιτικής γραφής του Βιριπάγιεφ από τον Χρήστο Θεοδωρίδη που αναδεικνύεται και από το ερμηνευτικά εξεγερμένο ensemble των ηθοποιών του.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«[…] η παράσταση «ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΙΡΑΝ» είναι υποδειγματική με κουρδισμένη σκηνοθεσία, κουρδισμένους ηθοποιούς, κουρδισμένο λόγο. Τίποτα περιττό στη σκηνογραφία (Τίνα Τζόκα), στα φώτα (Τάσος Παλαιορούτας), στη δραματουργική επεξεργασία (Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου). Με ταρακούνησε και ως άνθρωπο και ως θεατή…» [Ντίνα Καρρά, Only Theater]

«[…] η παράσταση, στα τελευταία λεπτά της, προτείνει πανηγυρικά τη δική της απάντηση: οι σύνεδροι (μαζί και ο συντονιστής), αναστατωμένοι από το ποιητικό ξέσπασμα της πιστής ποιήτριας, ξεχνούν τους ρόλους, τους διαπληκτισμούς, τις διαφορές τους, κι ενώνονται σ’ ένα συντονισμένο χορευτικό κύμα που σαρώνει την αίθουσα ρυθμικά, παρασύροντάς μας σε κείνη τη Χώρα όπου τα σώματα βρίσκουν την ελευθερία τους πέρα από τις φλυαρίες και τις ιδεολογίες, στην καθαρή ηδονή της συνεύρεσης και της επαφής, ενός συλλογικού παλμού που μας ξεσηκώνει.» [Λουίζα Αρκουμανέα, LiFO]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης θεατροποίησε εύστοχα ένα δύσκολα διαχειρίσιμο – ώστε να γίνει ελκτικό – θεατρικό έργο, μπαίνοντας στο μεδούλι του, με τη συμβολή πρωτίστως των ηθοποιών του, αφού πάνω τους βασίζεται η μεταφορά όλων όσων θίγει ο Βιριπάγιεφ. Η χορογραφία της Ξένιας Θεμελή και ο τρόπος που εντάσσεται στη διάρκεια της παράστασης γίνεται η ανάσα, η απελευθέρωση, η «ελευθερία από τον εαυτό μας».

Ένα έργο σύγχρονο, ουσιαστικό, βαθύ, στοχαστικό, μια παράσταση που το ανέδειξε με απλότητα, αμεσότητα, πάθος –με τον καλύτερο τρόπο.» [Όλγα Σελλά, Ο Αναγνώστης]

 «Στην ευρηματική, και πάλι, σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, και με ερμηνείες συναρπαστικές, το έργο του Βιριπάγιεφ ευτυχεί, βρίσκοντας τη θεατρική του ουσία και ανοίγοντας ένα διάλογο κατεπείγοντα, που ξεκινά από το πολιτικό για να φτάσει –όπως πρέπει– στο προσωπικό.» [Ηρώ Κουνάδη, In2life]

«Στο τέλος της εξαιρετικής παράστασης όλοι οι σύνεδροι θα σηκωθούν, ο ένας μετά τον άλλον, για να χορέψουν πυρετωδώς την όμορφη χορογραφία της Ξένιας Θεμελή, να μετατρέψουν τα ερωτήματα σε παραισθησιογόνα ύλη βακχικού πανηγυριού και να αφήσουν το κοινό να χειροκροτεί με μιαν επίγευση υψηλής πνευματικής απόλαυσης και θαυμασμού.» [Νίκος Ξένιος, Bookpress]

«Τόσο το εξαιρετικό έργο του Ιβάν Βιριπάγιεφ όσο και η συγκλονιστική παράσταση που σκηνοθετεί ο Χρήστος Θεοδωρίδης, εκκινούν από την καθ’ εικόνα και ομοίωση εκδοχή ενός επιστημονικού συμποσίου με απρόβλεπτες προεκτάσεις και αναπάντεχη κορύφωση. Ο αναγνώστης/ακροατής/θεατής βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, ταυτίζεται, συμφωνεί, διαφωνεί, εξοργίζεται, αναζητά εναγωνίως απαντήσεις.» [Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Η Εποχή] 

«Το Συνέδριο για το Ιράν, με την βαθιά εστιασμένη σκηνοθετική ματιά του Χρήστου Θεοδωρίδη, με την φαντασία και την ευαισθησία του, γίνεται μια συλλεκτική παράσταση, μια παράσταση-κόσμημα.» [Λένα Σάββα, Θεατρο.gr]

Η παράσταση πραγματοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

 

Παραστάσεις: 3, 4, 6, 7, 8, 9 Νοεμβρίου 2025 (Δευτέρα έως Σάββατο στις 20:30 & Κυριακή στις 17:00) και από 10 Νοεμβρίου 2025 έως 13 Ιανουαρίου 2026, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 20:30

Διάρκεια: 145’ (με διάλειμμα)

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Alt text

«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» του Εντουάρ Λουί
από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

 

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε τη σεζόν 2022-2023, οπότε και παρουσιάστηκε σε πανελλήνια πρώτη, το αιχμηρό έργο του Εντουάρ Λουί, «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», η παραγωγή της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη, επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ με νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 15 Νοεμβρίου 2025 έως τις 25 Ιανουαρίου 2026

«Μπαμπά, κοίτα, κοίτα, κοίτα!»

Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 – στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες – και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ.» Εκτός, όμως, από μια προσωπική και συγκλονιστικά αληθινή εξομολόγηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας προσπαθεί να επαναπροσεγγίσει, να κατανοήσει και τελικά να συγχωρέσει τον πατέρα του, το έργο είναι ένα αμείλικτο «κατηγορώ» σ’ αυτούς «που ξεφεύγουν από την ντροπή χάρη στη λήθη», στις κυβερνήσεις και την κυρίαρχη πολιτική που για τους έχοντες είναι «ζήτημα αισθητικής», ενώ για τους μη έχοντες «ζήτημα ζωής και θανάτου».  

«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»

Δύο αεικίνητοι ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ξεκινούν την ιστορία στο εδώ και τώρα, δανείζονται τη ματιά ανθρώπων που τη βίωσαν, μπαίνουν μέσα στα περιστατικά και προσπαθούν να ανασυγκροτήσουν τις εικόνες, ταξιδεύοντας σε αναμνήσεις από όσα συνέβησαν, όσα δεν συνέβησαν και όσα θα μπορούσαν να συμβούν. Βουτώντας στις μνήμες, έρχονται αντιμέτωποι με την ανάγκη αποδοχής, με τη σεξουαλικότητα και τη βία, με το ειδικό που γίνεται γενικό, με το προσωπικό που οδηγεί στο κοινωνικό και την πολιτική που μας αφορά προσωπικά – γιατί η ανάγκη για δικαιοσύνη και ισότητα στην κοινωνία είναι πιο επιτακτική από ποτέ. 

«[…] τίποτα δεν ήταν πια βίαιο, γιατί τη βία δεν την ονόμαζες βία, την ονόμαζες ζωή, δεν την ονόμαζες,
ήταν εκεί, ήταν.»

 

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

«Πρόκειται, αδιαμφισβήτητα, για άξιο -όσο και σπάνιο- δείγμα ενός μάχιμου σύγχρονου θεάτρου που εκφέρει άποψη και θέση και λειτουργεί συνολικά έχοντας την επίγνωση πως η τέχνη είναι και πολιτική.» [Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα]

«Μια γόνιμη στιγμή όπου το ατομικό διαπλέκεται με το συλλογικό και κορυφώνεται σε μια δυναμική παράσταση φεστιβαλικής κλάσης.» [Στέλλα Χαραμή, Monopoli]

«Η παράσταση αυτή συνιστά ένα σπάνιο παράδειγμα πολιτικού θεάτρου […] μια γερή επανάσταση. Γιατί το θέατρο πρέπει να παίρνει πολιτική θέση και να μιλάει ακόμη και με ονόματα.» [Γεωργία Οικονόμου, News247]

«Το να βιώνεις δραματικά μια ιστορία που συνέβη πριν από χρόνια, σε μια άλλη χώρα, λες και σε αφορά προσωπικά, είναι επίτευγμα. […] Θα πρέπει να είναι πολύ περήφανος ο Λουί για την παράσταση αυτή.» [Νόρα Ράλλη, Η Εφημερίδα των Συντακτών] 

«Αυτό που μας χαρίζει η «Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων» με το «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», είναι σημαντικό γιατί έρχεται την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο: με θαυμαστή ισορροπία που συνδυάζει την απόσταση που απαιτεί το πολιτικό θέατρο με τη συγκίνηση που αναπόφευκτα ανακινεί η θεματική του. Μια έξοχη ομαδική δουλειά, με όλους τους συντελεστές να είναι άξιοι συγχαρητηρίων. Έχουμε ανάγκη από τέτοιες παραστάσεις.» [Γιώργος Βουδικλάρης, ελculture.gr] 

«Οι Γιώργος Κισσανδράκης και Ντένης Μακρής, καθηλώνουν σε αυτό το ξέφρενο υποκριτικό ρεσιτάλ, «μπαίνοντας» σχεδόν αυτόματα σε όλους τους ρόλους και χαρακτήρες, στεκόμενοι δίπλα και την ίδια στιγμή  απέναντι σε αυτούς. Μία πρόταση. Ένας άθλος. Και επιτέλους, ένα πραγματικά φρέσκο και νέο Θέατρο.» [Κώστας Ζήσης, Fragile] 

«Εναλλάσσοντας τους ρόλους πατέρα-γιου και κάνοντας συχνές παρεμβολές με τις «φωνές» των υπόλοιπων εμπλεκόμενων χαρακτήρων, οι δυο ερμηνευτές καθηλώνουν το κοινό: τα εύσημα γι’ αυτό τα μοιράζονται, βεβαίως, με τον Χρήστο Θεοδωρίδη.» [Νίκος Ξένιος, bookpress.gr] 

«Μια αριστουργηματική παράσταση που δεν έχει συχνά την ευκαιρία το κοινό να παρακολουθήσει στο θέατρο.» [Τόνια Τσαμούρη, Culturenow]

«Ο Χρήστος Θεοδωρίδης παραδίδει ένα μάθημα σκηνοθεσίας. Με μια δουλειά που δεν είναι απλά εμπνευσμένη αλλά ανοίγει νέους δρόμους στην παρουσίαση μη θεατρικών κειμένων.» [Γιώτα Δημητριάδη, Viewtag.gr] 

«Η παράσταση της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό, μιλά στην καρδιά του θεατή, και λέει αυτά που επουλώνουν τις ανθρώπινες σχέσεις και διακόπτουν τη βία.» [Νάγια Παπαπάνου, Boem Radio]

«Πρόκειται για μία παράσταση που συγκινεί βαθιά τον θεατή, μία παράσταση όχι απλώς συγκινητική αλλά σπαρακτική, για μία παράσταση που θα κουβαλάμε μέσα μας για χρόνια και που ελπίζουμε να παίζεται για πολλά χρόνια ακόμα. Πρόκειται για μία παράσταση για την οποία ως θεατές νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη.» [Λουκία Μητσάκου, TheaterProject365]

Η παράσταση έχει επιχορηγηθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

 

Διάρκεια: 95’

VOICE TALE (SPEAKING SONG)

Alt text

Voice Tale (Speaking Song) – ΕΝΤΑΤΙΚΟ ΜΟΝΟΗΜΕΡΟ WORKSHOP 
Ditte Berkeley

Κάθε φωνή έχει μια ιστορία να πει — στην πραγματικότητα, εκατομμύρια. Η φωνή αφήνεται να εκφράσει ανάλογα με το τραγούδι, τις εμπειρίες, τον ακροατή, τους ήχους γύρω της και την ψυχοσωματική κατάσταση του/της ερμηνευτή/τριας.

Ως ηθοποιός, ξεκινώ έναν διάλογο με τη φωνή μου κάθε φορά που τραγουδώ: Πώς θα το προσεγγίσουμε σήμερα; Πώς νιώθει αυτός ο ήχος; Τι “λέει”; Τι ιστορία φέρνει; Η εξερεύνηση αυτή μου ανοίγει νέες πόρτες και φέρνει κι άλλα ερωτήματα.

Αυτό το workshop απευθύνεται σε καλλιτέχνες και φοιτητές παραστατικών τεχνών — θεάτρου, μουσικής, χορού — καθώς και σε όσους ενδιαφέρονται για την τέχνη της ερμηνείας μέσα από τραγούδι και κείμενο. Θα εργαστείτε μαζί στην ανακάλυψη της φωνής σας και στη σχέση της με τις φωνές των άλλων. Στόχος είναι να στηρίξετε την αυτοπεποίθηση στη δική σας φωνή, να εξερευνήσετε τις δυνατότητές της και να οικοδομήσετε τα θεμέλια για ασφαλή και βαθιά χρήση της φωνής — με αναπνοή, σωματική υποστήριξη, φαντασία και εικόνες.

Το workshop θα φέρει την ένωση ανάμεσα σε φωνές — ατομικές και συλλογικές — και θα ανοίξει δρόμους για συνεργασία, ενδυνάμωση και έκφραση.



Τιμές (Κλίμακες Συμμετοχής)

Αν η χαμηλότερη τιμή είναι εκτός δυνατοτήτων σας αυτή τη στιγμή, επικοινωνήστε με την Ditte Berkeley στο [email protected] για να το συζητήσετε.


Ditte Berkeley — Καλλιτέχνις, Ερευνήτρια Φωνής, Παιδαγωγός

Η Ditte Berkeley είναι δυναμική δημιουργός στον χώρο του θεάτρου, καλλιτέχνιδα φωνής και παιδαγωγός, με καταβολές στη Δανία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μεγάλωσε στην Ισπανία και σπούδασε στο Rose Bruford College of Speech and Drama στο Λονδίνο.

Σήμερα συμμετέχει ως ερμηνεύτρια στην παράσταση Life in This House Is Over της ομάδας Source Material — που έκανε πρεμιέρα και στη Νέα Υόρκη — και συνεργάζεται με διάφορες σκηνές και καλλιτεχνικές ομάδες, όπως το Tanztheater Wuppertal Pina Bausch και το Teatr ZAR.

Έχει ιδρύσει και συνεργαστεί με φωνητικά φεστιβάλ όπως το VoicEncounters στο Ινστιτούτο Grotowski, και συνέβαλε στη διοργάνωση του διεθνούς φεστιβάλ Giving Voice το 2009.

Στον παιδαγωγικό της ρόλο, έχει συνεργαστεί σε εργαστήρια όπως Into the Sound και Awakening the Listening Body, καλλιεργώντας βαθιά φωνητική και σωματική επίγνωση. Παράλληλα, διατηρεί το δικό της κύκλο εργαστηρίων όπως το Voice Tale (Speaking Song) παγκοσμίως και έχει διδάξει σε αναγνωρισμένα ιδρύματα (Central School, RADA, Italia Conti, CALARTS, Institut del Teatre κ.ά.).

Επίσης εργάζεται ως φωνητική/γλωσσική coach στην κινηματογραφία και έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικά έργα.

Πρόγραμμα
10:00–13:30 | 15:00–18:30 (με διάλειμμα 1,5 ώρας)

LUNAPARK.works 07

Alt text

LUNAPARK.works 07
LUNA PARK

Στο πλαίσιο της 10ης Διεθνούς Συνάντησης για Νέους Επαγγελματίες του Χορού «How to dance in times of crisis?» στην Αθήνα από τις 17.10.2025 έως τις 03.11.2025, το LUNA PARK παρουσιάζει το συλλογικό performative format LUNAPARK.works, που φέτος φτάνει στην έβδομη του έκδοση. Για το LUNAPARK.works 07, οι συμμετέχοντες αναπτύσσουν τις δικές τους σύντομες παραστάσεις, σόλο και ομαδικές, κάποιες από τις οποίες ως έργα σε εξέλιξη, και τις παρουσιάζουν στο κοινό στις 30 και 31 Οκτωβρίου 2025 στο ΠΛΥΦΑ.

Το πρόγραμμα ανταλλαγής «How to dance in times of crisis?» οργανώνεται από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ από το 2016 στο πλαίσιο της στήριξης νέων ταλέντων, με ετήσιες συναντήσεις στο Βερολίνο και την Αθήνα. Πώς αλλάζει η κατανόηση της τέχνης σε περιόδους έντονων κοινωνικών ανακατατάξεων, σε τοπικές και παγκόσμιες κρίσεις; Πώς αλλάζει η καλλιτεχνική μας έκφραση; Χορεύουμε διαφορετικά σε περιόδους κρίσης; Μπορεί ο χορός να κάνει τη διαφορά – ακόμη και έξω από τη σκηνή; Οι νέοι δημιουργοί χορού που συμμετέχουν θα επεξεργαστούν αυτά τα ερωτήματα μέσα από διαλέξεις, σεμινάρια και συζητήσεις, καθώς και μέσω θεωρητικών και φιλοσοφικών προσεγγίσεων στη σύλληψη και αποτίμηση του σύγχρονου χορού και της performance art. Υποστηρίζονται και καθοδηγούνται από έμπειρους χορογράφους και θεωρητικούς του χορού, οι οποίοι θα διδάξουν επίσης πρακτικά εργαστήρια χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού, καθώς και κοινές πρόβες χορού, ενώ θα συνοδεύσουν ειδικά τους νέους καλλιτέχνες στην ανάπτυξη των προσωπικών τους πρότζεκτ, που θα παρουσιαστούν στο πλαίσιο του LUNAPARK.works 07.

Το LUNAPARK.works 07 είναι παραγωγή της Initiative LUNA PARK e.V. σε συνεργασία με την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ. Χρηματοδοτείται από το Ελληνογερμανικό Γραφείο Νεότητας (DGJW) στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής «How to dance in times of crisis?» και υποστηρίζεται στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών „tanz(t)räume“ (όνειρα/ χώροι χορού), το οποίο χρηματοδοτείται από το TANZPAKT Stadt-Land-Bund και τη Γερουσία του Βερολίνου για τον Πολιτισμό και την Κοινωνική Συνοχή. 

Η ομάδα LUNA PARK ιδρύθηκε το 2002 ως πρωτοβουλία ανεξάρτητων καλλιτεχνών. Έχει υλοποιήσει παραγωγές σύγχρονου χορού με παραστάσεις στην Ελλάδα, στην Γερμανία και στο εξωτερικό, ποικίλα εκπαιδευτικά έργα για παιδιά, εφήβους και νέους και διεθνείς ανταλλαγές με προγράμματα συνάντησης για νέους επαγγελματίες του χορού και ειδικούς της εκπαίδευσης στον χορό για πάνω από 20 χρόνια.

Το LUNAPARK.works 07 είναι ένα διεθνές εργαστήριο για τον χορό, την performance και την ανταλλαγή.

 

Διάρκεια: περίπου 100 λεπτά με διάλειμμα
Κατάλληλη ηλικία: Η παράσταση απευθύνεται σε κοινό ηλικίας από 16 ετών. Σε ορισμένες σκηνές της παράστασης χρησιμοποιούνται δυνατοί ήχοι και έντονα φωτιστικά εφέ (φως στροβοσκοπίου) και σκοτάδι.