Αρχεία: Events

ΘΕΛΩ ΜΙΑ ΧΩΡΑ
του Ανδρέα Φλουράκη

Δεν υπάρχει μέλλον για εμάς εδώ.

Μια ομάδα νέων ανθρώπων νιώθει πως δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να εγκαταλείψουν τη χώρα τους. Μαζεύονται για να σκεφτούν και να ονειρευτούν έναν νέο κόσμο.

Το δια-καλλιτεχνικό έργο του Ανδρέα Φλουράκη, γραμμένο κατά τη διάρκεια της σοβαρής οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, φαντάζεται μια χορωδία νέων Ελλήνων, οι οποίοι εκθέτουν ένα μανιφέστο για τη χώρα των ονείρων τους.

Θα πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες τους;

Η παράσταση διαθέτει διεθνή καστ ηθοποιών της FONACT και πραγματοποιείται στην αγγλική γλώσσα.

Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν
(μια παράσταση για το τέλος του κόσμου)
Σκηνοθεσία: Γιώργος  Παύλου

Η γιαγιά έχει άνοια. Η οικογένεια προσπαθεί να βοηθήσει. Κάνει ό,τι μπορεί. Όλοι και όλες προσπαθούν να της θυμίσουν κάτι απ’ τα «παλιά», να ταρακουνήσουν τη μνήμη της, να την κρατήσουν ζωντανή μέσα απ’ το παρελθόν. Ενώ η οικογένεια προσπαθεί να ερεθίσει τη μνήμη της γιαγιάς, αποκαλύπτεται πως το παρελθόν έχει πια πεθάνει, τίποτα απ’ τον κόσμο της γιαγιάς δεν υπάρχει πια.

Μήπως το τέλος του κόσμου επαναλαμβάνεται συνεχώς και εμείς δεν είμαστε ποτέ εκεί για να το δούμε;

Ο Γιώργος Παύλου παρέα με τους περσινούς απόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών παρουσιάζουν μια παράσταση για το τέλος του κόσμου.

Το θεατρικό κείμενο «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» προέκυψε από το μάθημα «Δημιουργική Γραφή-Δραματουργία Παράστασης» (Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών 2023-24).

Διάρκεια: 65′

Σε διπλή διανομή η Άρτεμις Βαλτζάκη και η Δανάη Γεωργούλα (10/3,11/3,17/3,18/3, 24/3, 25/3 η Άρτεμις Βαλτζάκη και στις 31/3,1/4, 7/4, 8/4, 14/4, 15/4 η Δανάη Γεωργούλα)

“CARNAGE”
του Μάκη Σεμερτζίδη

Η ανθρώπινη ψυχή συχνά παραμένει δεσμευμένη—από το ψυχικό τραύμα, το κοινωνικό πρέπει,  τον φόβο για την αλήθεια και τον πραγματικό εαυτό. Αισθάνεσαι σαν να βλέπεις τη ζωή μέσα από ένα αδιόρατο, άκαμπτο, διάφανο τοίχο, λαχταρώντας, μάταια, να γκρεμίσεις αυτό που σε κρατά σε απόσταση, καθώς βλέπεις άλλους να ζουν μια ζωή που εσύ δεν μπορείς.

 Ποια είναι η πρώτη πράξη βίας; Ποιοι είναι οι σταθμοί αυτής της εξελικτικής βιαιότητας που ορίζει την διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου; H έννοια της βίας παίρνει άλλες διαστάσεις. Δεν είναι μόνο σωματική αλλά και υπαρξιακή, όπου η άρνηση της ωρίμανσης, η καταπιεσμένη ταυτότητα και οι ανεπούλωτες πληγές διαμορφώνουν τη ζωή εξίσου καθοριστικά με τη μοίρα. Σε αυτό το έργο, εξερευνούμε τον εγκλωβισμένο εαυτό—τον Σεμπάστιαν, αιώνια παιδί σε σώμα άντρα, τη Βάιολετ, να ξαναγράφει την πραγματικότητα για να διατηρήσει τον έλεγχό της και πως αυτές οι δύο, σχεδόν αρχετυπικές, φιγούρες μεταβάλλονται όταν μία νέα δύναμη ταράξει την μεταξύ τους ισορροπία. Κάθε χαρακτήρας είναι παγιδευμένος, περιορισμένος από κοινωνικούς φραγμούς και προσωπικά φαντάσματα, αναζητώντας διέξοδο στη φαντασία, μόνο για να ανακαλύψει πως η ψευδαίσθηση είναι ταυτόχρονα καταφύγιο και παγίδα. 

ΕΦΤΑ ΕΙΣ ΑΠΕΙΡΟΝ
Corpus Lingua

Πέντε ερμηνεύτριες απαρτίζουν τη δική τους χορευτική κοινότητα όπου το σώμα τους λειτουργεί ως εργαλείο παραγωγής κινητικού υλικού ενώ η μουσική αποτελεί τη σύνδεση των βημάτων και τη ρυθμική τους έκφραση, χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα και στις ιστορίες του παρελθόντος. Για όλες υπάρχει μια εσωτερική αναζήτηση στο ερώτημα “Τι είναι χορός ;” και η κάθε μία δίνει τη δική της ερμηνευτική απάντηση, την οποία μοιράζεται στην “κοινότητα”:

“Χορός είναι η ομορφιά μέσα από το τσαλάκωμα του σώματος και της εικόνας”

“Είναι τρόπος ζωής”

“Είναι η σύνδεση του σώματος και της αναπνοής με τις σκέψεις και τα συναισθήματα”

“Είναι ο τρόπος να ενεργοποιηθείς αλλά και να χαλαρώσεις, να εκφράσεις τον εαυτό σου, να νιώσεις ζωντανή στο εδώ και τώρα”

Ο συγκεκριμένος “χορός” γίνεται τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων αλλά και αναγκαιότητα για εξωτερίκευση των πεποιθήσεων και διαφοροποιήσεων ως προς τις έντονες καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά. Η κίνηση είναι διαρκής ,σε έναν ρυθμό γνώριμο για τα Ελληνικά μουσικά ακούσματα Το εφτά (7) είναι ο αριθμός χαρακτηρίζει τη μουσική σύνθεση και γίνεται εμμονή στη δημιουργία των κινητικών μοτίβων. Ο κύκλος και το ημικύκλιο συνεχώς προβάλει ως σχήμα στον χώρο και στα σώματα ,δημιουργώντας μια αέναη συνθήκη κίνησης και μετακίνησης. Πόσο μπορεί να μείνει ζωντανό αυτό το ατελείωτο κινητικό μοτίβο ; Πώς μπορεί ο συνεχώς αυξανόμενος ρυθμός να διατηρηθεί στο σώμα όταν αγγίζει τα όρια της εξάντλησης; Στόχος είναι ο χορός και η μουσική που τον πλαισιώνει να μην “σβήσει” ποτέ. Μπορεί να σωπάσει στο τέλος αλλά παραμένει σαν απόηχος ,σαν εικόνα και σαν συναίσθηση.

Ένας χορός που τείνει στο ……∞ , ανοιχτό κάλεσμα για όλους!

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 45′ (χωρίς διάλειμμα)

«Μετά το τέλος»
του Dennis Kelly

Το ψυχολογικό θρίλερ του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα Dennis Kelly ανεβαινει στο ΠΛΥΦΑ από τις 5 Μαρτίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, σε σκηνοθεσία Άννας Μιχελή με δύο σημαντικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς, τον Φοίβο Παπακώστα και την Κατερίνα Σπύρου. Ο Ντένις Κέλι, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα μας. Έργα του όπως τα «Ορφανά», το «DNA», το «Οσάμα ο ήρωας» το «Κουρέλι»,το «Love and Money», το «Girls and Boys» αλλά και το μιούζικαλ «Ματίλντα» (βασισμένο στο βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ) έχουν ανέβει με μεγάλη επιτυχία. Το «Μετά το Τέλος», γραμμένο το 2005 αποδεικνύεται προφητικό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ για τα παιχνίδια εξουσίας που μπορούν να παίξουν οι άνθρωποι κάτω από ακραίες συνθήκες.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Όταν ο κόσμος, η κοινωνία και οι κανόνες της όπως τους ήξερες έχουν φτάσει στο τέλος τους, τι κάνεις; Όταν το να βγεις έξω σημαίνει θάνατο, πως επιβιώνεις; Πόσο αργά περνάει ο χρόνος μέσα σε τέσσερις τοίχους; Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι σχέσεις και οι άνθρωποι, όταν έχουν μόνο ο ένας τον άλλο; Η Λουίζ και ο Μαρκ είναι συνάδελφοι. Μια πυρηνική έκρηξη τους οδήγησε σε ένα υπόγειο καταφύγιο όπου θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τα επίπεδα της ραδιενέργειας να πέσουν και να είναι ασφαλές να βγουν έξω. Στον υποχρεωτικό εγκλεισμό, αναδύονται τα καλύτερα και τα χειρότερα ένστικτα τους. Μια σχέση οικειότητας, χειραγώγησης και κακοποίησης υφαίνεται μέσα στα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που περνάνε μαζί, απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Πόσο από τον εαυτό τους αντέχουν να χάσουν; Ή μήπως να αποκαλύψουν;

Σκηνοθετικό σημείωμα:
Το Μετά το τέλος έπεσε στα χέρια μου πριν 15 χρόνια, όταν σπούδαζα στο Λονδίνο σκηνοθεσία. Τότε είχα διαβάσει ένα καλογραμμένο έργο, με τρισδιάστατους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή γεμάτη ανατροπές. Η δυστοπική συνθήκη του αναγκαστικού εγκλεισμού εξαιτίας μας απειλής, τότε έμοιαζε σενάριο φαντασίας. Μετά την πρόσφατη κοινή μας εμπειρία, είδα το έργο με άλλα μάτια. Ένας περιορισμένος χώρος, δύο άνθρωποι, ένας άντρας και μία γυναίκα, που είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν για αβέβαιο χρονικό διάστημα, κλεισμένοι σε ένα καταφύγιο, ο κίνδυνος του θανάτου αν βγουν έξω στον κόσμο, αρχίζουν και συνθέτουν μια ατμόσφαιρα όχι τόσο ανοίκεια πια. Το Μετά το τέλος μας βάζει να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε μέσα στον κόσμο, μέσα στην “κανονικότητα” μας, πως παρουσιαζόμαστε στους άλλους και με τι ιλιγγιώδη ρυθμό απεκδυόμαστε τις ταυτότητες μας όταν ο στόχος είναι η επιβίωση και ο φόβος το κυρίαρχο συναίσθημα. Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα που θέτει το έργο και με απασχολεί ιδιαίτερα τελευταία είναι το πως ξεκινάει μια σχέση κακοποιητική. Ποιοι είναι οι χειρισμοί, οι φράσεις, τα σχόλια, οι περιορισμοί; Πώς χτίζεται η χειραγώγηση, πώς βρίσκεται σιγά σιγά το άτομο παγιδευμένο μέσα σε έναν κλοιό εξουσιαστικό, μην βλέποντας καμία διαφυγή; Πότε είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;  Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ή είμαστε οι πράξεις μας;  Ο Μαρκ και η Λουίζ μοιάζουν σαν να εκπροσωπούν δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου πολιτισμένου κόσμου, δύο αντίθετες κοινωνικές/πολιτικές στάσεις. Χωρίς πλέον καμία επαφή με τον πολιτισμό ή την κοινωνία, αναμετρούνται με τους εαυτούς τους και ο ένας με τον άλλο.
Άννα Μιχελή

*Προειδοποίηση περιεχομένου: Κάποιες σκηνές της παράστασης περιέχουν έντονη βία.
Κατάλληλη ηλικία: 18+

Διάρκεια παράστασης: 90′ χωρίς διαλειμμα

POP UP SOLO DANCE FESTIVAL

Το πρώτο POP UP Solo Dance Festival στην Αθήνα είναι ένα καινοτόμο φεστιβάλ χορού που δίνει βήμα στη μοναδικότητα των δημιουργών/performer και της προσωπικής τους έκφρασης. Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει δύο παραστάσεις, στις οποίες θα παρουσιαστούν τέσσερα solo performances, καθώς και εργαστήρια χορού που θα προσφέρουν στο κοινό την ευκαιρία να εξερευνήσει σε βάθος την κίνηση και να εμπλουτίσει την κινητική του γλώσσα.

Ο βασικός στόχος του φεστιβάλ είναι να αναδείξει την ανθρώπινη μοναδικότητα μέσω της ατομικής δημιουργίας και της προσωπικής έκφρασης. Οι performers καλούνται να δημιουργήσουν και να εκφραστούν μέσα από τα δικά τους σώματα και τις δικές τουσ ερμηνείες, προσφέροντας έτσι μια αληθινή και αυθεντική ματιά στη δύναμη του χορού.

Η θεματική του φεστιβάλ για αυτή την πρώτη διοργάνωση είναι “A matter of passion”, εξετάζοντας τη σχέση της ανθρώπινης υπόστασης και δημιουργίας με το πάθος και τις πολλαπλές εκφάνσεις του. Τι σημαίνει να βιώνεις ένα πάθος, να πάσχεις από αυτό, να το ακολουθείς, και πώς αυτό μπορεί να διαμορφώνει τις κινητικές και συναισθηματικές εκφράσεις του σώματος; Με αφορμή αυτή τη θεματική, το φεστιβάλ επιδιώκει να δημιουργήσει μια πλατφόρμα όπου τα άτομα που δημιουργούν να μοιραστούν και να εξετάσουν τις προσωπικές τους διαδρομές και αντιφάσεις γύρω από την έννοια του πάθους.

Το φεστιβάλ φιλοδοξεί να θεμελιώσει έναν νέο θεσμό στην πόλη, ο οποίος θα στηρίξει και θα ενισχύσει τη δημιουργικότητα της χορευτικής κοινότητας μέσω της αυτο-δημιουργίας και αυτο-έκφρασης, ενώ ταυτόχρονα θα ανοίξει το διάλογο για τις σημαντικές θεματικές που αφορούν τον σύγχρονο χορό και τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου μέσα στην τέχνη.

• Επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά άνω των 10 ετών
• Η παράσταση περιέχει καπνό Hazer & strobe lights

“Je reviens”
Μια πρόποση στις ανεπίδοτες αγάπες

Αγαπητέ φίλε-
Όχι.
Αρμονικέ μου, γλυκέ μου ωκεα-
Ούτε.
Καλέ μου αγαπημένε.
Ή μάλλον
Τρομερό μωρό!
Πνοή μου.
Άντρα μου.
Στεφάνι μου.
Όχι. Όχι. Όχι.

Δεν αξίζει στ’ αλήθεια ούτε μία λέξη;

Μη με αποκαλέσεις «αγαπημένε» εάν δεν σου είμαι, μη μου στείλεις «εγκάρδιους χαιρετισμούς» εάν δεν τους εννοείς. Πες μου ένα τραγούδι. Ίσως καταλάβω περισσότερα. Είναι υπερβολική παράκληση;

Έξω ταμπούρλα, τρομπέτες, μια χορωδιακή μουσική τρυπούν τη σιωπή. Saint-Saëns, Holst, Μπαλτάς, van der Laag, Πολέµη μπλέκονται με λόγια του Σεφέρη, του Σικελιανού, του Rimbaud, του Verlaine, μιας Πορτογαλίδας μοναχής. Ή μήπως είναι δικά μου;

Θέλησα να υπογράψω στο τέλος με ένα «δικός σου για πάντα». Τίποτα δε θα ήταν πιο λανθασμένο. Ας πω καλύτερα je reviens. Τραγουδιστά. Θα γίνει άραγε τούτη η φράση ο μόνιμος επίλογος των γραμμάτων που ποτέ δεν έστειλα;

Ας πιούμε σε αυτό!

Το renÉssence Vocal Ensemble είναι ένα acapella φωνητικό σύνολο που ιδρύθηκε το 2019 στην Κέρκυρα από επτά νέους μουσικούς, αποφοίτους του Ιονίου Πανεπιστημίου. Από το 2021 εδρεύει στην Αθήνα, όπου δημιουργεί συναυλίες και performances, συνδυάζοντας ρεπερτόριο από την Αναγέννηση έως τον 21ο αιώνα με στοιχεία λόγου και κίνησης.

Το σύνολο έχει εμφανιστεί σε σημαντικές διοργανώσεις, όπως οι Ευρωπαϊκές Μέρες Νεολαίας και οι Εκδηλώσεις Ιερής Μουσικής: Sacré. Πρόσφατα παρουσίασε την performance Je reviens σε δύο sold-out παραστάσεις στο Μπάγκειον ξενοδοχείο και ηχογράφησε το έργο A Dream του Μάνθου Δαμίγου.

Διάρκεια: 70’ (χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλη ηλικία: 15+