Αρχεία: Events

Η πριγκίπισσα της Τροίας και χήρα του μυθικού Έκτορα φτάνει ξεριζωμένη στην Ελλάδα, μετά το τέλος του Τρωικού Πολέμου και τον αφανισμό των αγαπημένων της. Ακολουθεί τον Πύρρο γιο του Αχιλλέα, ως αιχμάλωτη και ερωμένη του. Μετά τη δολοφονία του Πύρρου από τον Ορέστη, η Ανδρομάχη παραδίνεται στον αδελφό του Έκτορα, για να καταφύγει τελικά στην  Ήπειρο, μοναδική «κάτοικος» ενός τεχνητού τρωαδίτικου τοπίου.

Ένας σύγχρονος γυναικείος μονόλογος συνειδητοποίησης, για τη μοίρα του πρόσφυγα και την αγωνία εύρεσης μιας νέας ταυτότητας. «Πως μπορείς να ξεχάσεις;». Η Ανδρομάχη ως επαναστάτρια απέναντι στη λήθη, θα επικοινωνήσει τους σπαραγμούς από τα βάθη του χρόνου μέσω της παγκόσμιας γλώσσας, της τέχνης.

Ζήστε τον Μύθο. Μέσα από μια εμπειρία δημιουργημένη από το DarkPlay Theatre.
:|: «Έχετε γεια, Κρήτες, κι εσύ πατρίδα μου, του Διός χώρα γλυκιά, ηλιοσχέπαστη…” Ευριπίδης (Κρήτες)

Μια καθηλωτική, δίγλωσση διαδρομή σε ελληνικά, αγγλικά και αρχαία ελληνικά.
Εμπνευσμένη από τον Μινώταυρο και τον Λαβύρινθο.
Ο έρωτας, η δύναμη και ο μύθος συγκρούονται σε αυτή την επανερμηνευμένη αρχαία ιστορία.

Η Παράσταση

Σφοδρές συγκρούσεις, απαγορευμένοι έρωτες και η πάλη για εξουσία διαδραματίζονται σε μια σοκαριστική, τολμηρή και εκτενή ανασκόπηση του κλασικού μύθου.
Μια ιστορία βασισμένη σε αποσπάσματα του Ευριπίδη, του Οβίδιου, του Πινδάρου, την αληθινή και μυθική ιστορία της Κρήτης, και την πολιτιστική κληρονομιά του λαβύρινθου και του τέρατος.
Κάθε μορφή τέχνης και αρχέτυπο είναι εδώ: ζωντανό θέατρο, χορός και πολυμέσα που εκτελούνται στα αγγλικά, ελληνικά και αρχαία ελληνικά.
Βαθιές και προκλητικές ιστορίες που νομίζατε ότι γνωρίζατε, επανερμηνευμένες και αφηγημένες μέσα από ιεροτελεστίες, αισθήσεις και μεταμόρφωση.
Εισέλθετε σε έναν αισθησιακό, βίαιο και απρόβλεπτο κόσμο, που δεν θα βρείτε σε καμία άλλη σκηνή ή οθόνη.

Τι Πρέπει να Γνωρίζετε:

Μόνο για άτομα άνω των 18: Αυτή η παράσταση είναι έντονη, περιέχονται σκηνές βίας και σεξ. Στοιχεία της παράστασης είναι το σκοτάδι, η δυνατή μουσική, τα έντονα φώτα και η άμεση αλληλεπίδραση με τους ηθοποιούς. Θα είστε όρθιοι, κινούμενοι, και ίσως χρειαστεί να φορέσετε μάσκα.
Είστε Μέρος της Παράστασης: Από τη στιγμή που θα μπείτε στο χώρο, είστε μέρος της ιστορίας.
Χωρίς Κινητά, Χωρίς Καταγραφή: Αφήστε τις συσκευές σας πίσω. Αυτός είναι ένας κόσμος που δεν μπορείτε να καταγράψετε—μόνο να ζήσετε.

Εγγραφείτε τώρα για πρώιμη πρόσβαση και αποκλειστικό περιεχόμενο.

Ομάδα Θεάτρου ETÚTI
Γένεσις Νο 2
του Ιβάν Βιριπάεφ
Σκηνοθεσία: Καλή Βοϊκλή
2ος ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Μετά τον πρώτο κύκλο sold out παραστάσεων, το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ από την
Ομάδα Θεάτρου ETÚTI σε σκηνοθεσία Καλής Βοϊκλή επιστρέφει στο ΠΛΥΦΑ για
περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Το Γένεσις Νο 2 του Ιβάν Βιριπάεφ είναι μια «τραγωδία του νοήματος» που καταφέρνει να
συνδυάζει το χιούμορ και τον ρεαλισμό, με βαθιά ερωτήματα για το νόημα και την ύπαρξη.
Μιλάει για την ελευθερία και την επιβολή, τη μοναξιά και τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων.
Μιλάει για τον Θεό και με τον Θεό, που αποτελεί ένα από τα πρόσωπα του έργου.
“Αν πιστεύεις στον Θεό αυτό δεν σημαίνει ότι κι ο Θεός πιστεύει σ’ εσένα”

Πρόκειται, όμως, για έναν εξανθρωπισμένο, επαναστάτη Θεό, ο οποίος δηλώνει προκλητικά
ότι δεν υπάρχει, αναγκάζοντας τον άνθρωπο να ψάξει τι μπορεί να υπάρχει πέρα από εκείνον.
Υπάρχει άραγε κάτι ακόμα;
“Μέσα σε όλα όσα υπάρχουν γύρω μας, υπάρχει και κάτι ακόμα, κάτι άλλο πέρα από αυτά που βλέπουμε”

Μέσα από το κείμενο γεννιούνται κόσμοι και χαρακτήρες, επίκαιροι και αιώνιοι που έχουν την
ευελιξία να μεταμορφώνονται μέσα από τα μάτια των θεατών. Έτσι έρχονται στην επιφάνεια
σκέψεις και συναισθήματα που έχουμε όλοι, αλλά ίσως δεν ξέρουμε πώς να τα μετατρέψουμε
σε λέξεις.
Η πολυφωνικότητα του κειμένου αποτυπώνεται και στη σκηνοθεσία που δοκιμάζει μια
πρωτοποριακή προσέγγιση του έργου. Πέντε ηθοποιοί εναλλάσσονται στους ρόλους του
έργου, αλλάζοντας χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να υπάρχει
προσυννενόηση για το ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας σε κάθε σκηνή. Έτσι, μέσα από
αυτό το παιχνίδι της αυτοδιάθεσης, κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική, απρόβλεπτη και
πραγματικά «ζωντανή».
Η Ομάδα Θεάτρου ETÚTI, σε σκηνοθεσία της Καλής Βοϊκλή και με την πρωτότυπη μουσική
σύνθεση της Βίκης Καπετανοπούλου, δημιουργούν μια εναλλακτική παράσταση, όπου το
κείμενο του Βιριπάεφ αναδεικνύεται ως το «βασικό πρόσωπο του έργου».

*Η παράσταση ενδείκνυται για άτομα άνω των 16 ετών
**Στην παράσταση γίνεται χρήση strobe light

«Μία παράσταση καινοτόμα και εναλλακτική στα σύγχρονα δεδομένα τού θεάτρου. Σε
αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί υιοθετούν στιγμιαίους ρόλους […] Πλέον, το νόημα
αποκτά νέα διάσταση, νέα υπαρξιακή οντότητα και ταυτόχρονα αποδομείται η
συναισθηματική κορύφωση ενός ψυχικού δράματος, μέσα από τον συνδυασμό
ειρωνείας, χιούμορ και ρεαλιστικής απεικόνισης, στην αέναη αναζήτηση του θεϊκού
νοήματος και του νοήματος της ανθρώπινης υπόστασης στον κόσμο. […] Οι ηθοποιοί
εναλλάσσονται στους ρόλους, ενώ ακούγεται μουσική πίσω στη σκηνή […]. Οι ηθοποιοί,
σε μία εκδήλωση ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού, δηλαδή εναλλαγή μη
προκαθορισμένων ρόλων σε ένα εκ των προτέρων δεδομένο πλαίσιο απαιτήσεων,
φέρνουν στην επιφάνεια των ενδιαφερόντων ζητήματα αλλοτρίωσης κι ελευθερίας,
μοναχικότητας και εξαναγκασμού, καθώς και την αξία της αλληλεπίδρασης μεταξύ των
προσώπων. […] Οι ηθοποιοί […] συνδιαλέγονται άψογα στη σκηνή, ρυθμισμένοι κι
αυτοματοποιημένοι στις εναλλαγές ρόλων, θέσεων και στάσεων. […] Τα σώματα
επιμελούνται τα όρια της απελευθέρωσης, μετατρέπονται στο επίκεντρο του
ενδιαφέροντος και σχηματοποιούν τις πτυχές μίας πολλαπλής και πολυεπίπεδης
ερμηνείας. […] Το κείμενο αποκτά οντότητα μέσα από τα σώματα των ηθοποιών και τις
μεταβολές που οι ρόλοι επιβάλλουν. Η Μαριτίνα Κουτσοχιώνη, ο Τάσος Κωλέτσης, η
Διαλεκτή Πουρσανίδου, ο Βασίλης Σταματάκης και η Χαριτίνη Χαριτωνίδου είναι
«δεμένοι» μεταξύ τους με τρόπο επαγγελματικά ιδιαίτερο, δεδομένου ότι για να
επιτευχθεί το εν λόγω αποτέλεσμα απαιτείται προεργασία και
ψυχολογική/συναισθηματική εμβάθυνση, γεγονός που αποτυπώνεται με τον πλέον
διάφανο τρόπο στην σκηνή. Διαμόρφωσαν μεταξύ τους μία ομάδα, δίχως διακρίσεις
και ιεραρχήσεις, προβάλλοντας το αίτημα του θανάτου ως πράξη ζωής σε
εναλλασσόμενο μοτίβο δράσης. Μία παράσταση ουσιαστικά νεωτερική από κάθε
άποψη».
(Απόκριτικήτου Αντώνη Χαριστούστο «Tetragwno» για το «Γένεσις Νο 2»).

«Οι πέντε ηθοποιοί αλλάζουν ρόλους ενόσω το έργο κυλάει και, όπως μας
πληροφορούν, θα αλλάζουν χαρακτήρες σε κάθε παράσταση, αυθόρμητα, χωρίς να
υπάρχει προσυνεννόηση σχετικά με ποιον ρόλο θα αναλάβει ο καθένας τους στη σκηνή
[…] Περνάνε από την πρόζα στις ασκήσεις επί σκηνής, στον χορό, την ώρα που το
λογικό και το παράλογο κάνουν πάρτι. […] Παρέμειναν επί 80’ με το ίδιο αινιγματικό
ύφος, σαρκαστικοί και ευαίσθητοι, να αναρωτιούνται για όλα όσα μας βασανίζουν. […]
Δεν ξεχωρίζω κάποιον ή κάποια γιατί τους ένιωσα ως ομάδα. Το θέατρο παραμένει
επαναστατικό, πιο επαναστατικό από πορείες, διαμαρτυρίες, κούφια λόγια σε
τηλεοπτικά παράθυρα. Η συγκεκριμένη δουλειά της ομάδας ETÚTI πιστεύω ότι
σχετίζεται με τον συλλογισμό μου. Δείτε το. Αξίζει τόσο για τη σκηνοθεσία και την
ηθοποιία όσο και για την ευαισθησία του και την καυστικότητά του».
(Από κριτική του Άρη Γαβριελάτου στο «Αθηνέα» για το «Γένεσις Νο 2»).
«Εμείς θα εστιάσουμε στους ηθοποιούς. […] Οι κυρίες κα οι κύριοι του θιάσου, οι
πραγματικοί ήρωες του έργου, οι οποίοι μάλιστα εναλλάσσονται σε σκηνές και ρόλους,
χωρίς να είναι από πριν συνεννοημένοι. […] Η μουσική της κυρίας Βίκης
Καπετανοπούλου ανεβάζει παλμούς και ωθεί τους ηθοποιούς σε ένα μεταίχμιο πρόζας
και χορού, φέρνοντας μπροστά στο κοινό μια εναλλακτική πρόταση, η οποία χρήζει
προσοχής. […] Τους αξίζουν πολλά μπράβο, τους αξίζουν πολλοί έπαινοι, τους αξίζει
να πάμε να δούμε και να χειροκροτήσουμε».
(Απόκριτικήτου Κώστα Κούλη στο «Keysmash» για το «Γένεσις Νο 2»).

Η Γιώτα Φέστα συναντά τον Γιώργο Καραμίχο στο “OUTRO” του Κωνσταντίνου
Βασιλακόπουλου | Από 5/10 στο ΠΛΥΦΑ

Ο Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος επιστρέφει στην Ελλάδα με την πρώτη ολοκληρωμένη
δουλειά του, το “OUTRO”. Απόφοιτος της πρωτοποριακής Ακαδημίας Θεάτρου και Χορού
του Άμστερνταμ, με μαθητεία πλάι στον Ivo van Hove και σπουδαίες συνεργασίες στο
ενεργητικό του δημιουργεί ένα έργο για τις οικογενειακές σχέσεις, τη διαφορετικότητα, τις
σκληρές και οικείες αλήθειες που γονατίζουν υπό το βάρος της κοινωνικής «αποδοχής»
και ομοιογένειας.
Το ”OUTRO” είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο του Jean – Luc Lagarce, “Juste la fin du
Monde”, το οποίο μετέπειτα έγινε ταινία (στα ελληνικά: «Ακριβώς το Τέλος του Κόσμου»)
από τον Xavier Dolan και απέσπασε πολλά βραβεία.

OUTRO

Σκηνοθεσία-Διασκευή: Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος
Στον ρόλο της μάνας, η Γιώτα Φέστα
Λουκάς, ο Γιώργος Καραμίχος
Πρεμιέρα: 5 Οκτωβρίου
Στο ΠΛΥΦΑ

ΠΛΟΚΗ

Ρισκάρω χωρίς ελπίδα.
Παρόλα αυτά αποφάσισα να επιστρέψω να τους δω, να επιστρέψω στα παλιά, να βαδίσω
στα χνάρια μου και να κάνω το ταξίδι μου.

Ο Λουκάς, ένας συγγραφέας, επιστρέφει έπειτα από πολλά χρόνια στο πατρικό του, σ’ ένα
χωριό της ελληνικής επαρχίας. Θέλει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, τις χαμένες ευκαιρίες,
να βρει το θάρρος ν’ αντιμετωπίσει τον εαυτό του απέναντι στην οικογένειά του. Να
υπερασπιστεί τις επιλογές, τα «θέλω», την ταυτότητά του.
Θα δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος ώστε να βρει τη λύτρωση που αποζητά;
Το “OUTRO” του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου κάνει μια γενναία βουτιά στο
δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Εκεί όπου απομυθοποιούνται οι παραδοσιακές
συγκεντρώσεις γύρω από το ίδιο τραπέζι και αποκαλύπτονται οι αλήθειες με τις οποίες
παλεύουν όλα τα μέλη.
Μας καλεί να αναλογιστούμε: Πόσο σκληροί μπορούμε να γίνουμε με τους άλλους, όταν
δεν έχουμε κάνει δουλειά με τον εαυτό μας; Και, τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή; Ποιες οι
προτεραιότητες; Tι θα έπρεπε να θυσιάσουμε και σε ποιον βωμό; Θα μπορούσαν όλα να γίνονταν «αλλιώς»; Και πόσο απέχουμε-ατομικά, αλλά και σαν κοινωνία-από αυτό το
«αλλιώς»;

Σκηνοθετικό σημείωμα
Τι ρόλο παίζει η επιστροφή του καλλιτέχνη στο περιβάλλον που τον έδιωξε; Γυρίζει με την
ελπίδα ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει; Του έχει λείψει η ζεστασιά της οικογένειάς του ή
απλά επιβεβαιώνει ότι καλώς έφυγε;
Όσοι έχουν μεγαλώσει σε μια κλειστή ελληνική επαρχιακή πόλη, ξέρουν καλά τι σημαίνει να
ονειρεύεσαι να το σκάσεις από το περιβάλλον στο οποίο ζεις. Ένα περιβάλλον δίχως κανένα
όριο ανοχής στη διαφορετικότητα, που προσπαθεί να καταπνίξει οποιαδήποτε φυσική σου
τάση και να σου φορέσει τα πατροπαράδοτα στεγανά και τους φραγμούς που κυριεύονται
από την ενοχή της απόλαυσης και θέτουν ψηλά τον πήχη της κοινωνικής αποδοχής και
ομοιογένειας.
Στο “OUTRO” ήθελα να δημιουργήσω ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το κοινό να νιώθει
συμμέτοχο. Ο θεατής να προβληματιστεί για το πώς έχουμε δομήσει την κοινωνική μας
πραγματικότητα, όχι απαραίτητα να ενστερνιστεί τις απόψεις που εκφράζονται.

Κωνσταντίνος Βασιλακόπουλος

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
OUTRO*
Βασισμένο στο “Juste la fin du monde”
του Jean – Luc Lagarce

*OUTRO: Το τέλος ενός κομματιού, ενός βιβλίου, μιας συζήτησης, ο επίλογος.