Αρχεία: Events

Μία παράσταση εμπνευσμένη από το διήγημα «Άη Γιώργης» του Δ. Χατζή.
Τέσσερις ηθοποιοί κατασκευάζουν τον σκηνικό χώρο προκειμένου να αφηγηθούν την ιστορία σε μία σκηνική αφήγηση που η σύσταση του χώρου και των ορίων του υπονομεύονται διαρκώς
Το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα και επανέρχεται με πολλαπλούς τρόπους• οι πιο αδύναμοι από μας τους ανθρώπους, πως ζουν; Μπορούν να ευτυχήσουν, να ερωτευτούν, να έχουν δικαίωμα ονείρου στο κομμάτι της πίτας που ονομάζουμε συλλογική ευτυχία;
Όσο και να φυλάγεσαι, όσο μικρά και να είναι τα όνειρά σου, όσο ταπεινά και να προσεγγίσεις την ευτυχία σου, όταν είσαι από την πλευρά των «ανυπεράσπιστων» ακόμη και η Αγάπη ή το Φως μπορούν να σε ρημάξουν, να σε κάψουν
Μία παράσταση για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν όπως όλοι οι άλλοι και αποτυγχάνουν
Στην παράσταση ακούγεται ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Γ. Κοντραφούρη, «Τα παιδιά πενθούν» (1997)

“Είναι τεράστιο αυτό το φορτίο των logistics που έχει η μαμά στο κεφάλι! Για να κάνω διάλειμμα από αυτό που ζω, πάω στο μανάβη, φίλε μου…”

Μια νέα μητέρα διαπιστώνει ότι η ανατροφή παιδιών σε συνθήκες κοινωνικής πίεσης και αδιάκοπων «καλοπροαίρετων» οδηγιών καταλήγει να είναι μια επίπονη και εντατική μοναχική εργασία. Μόνο εκείνη το βιώνει έτσι; Είναι κακή μητέρα;

Η παράσταση Αγορομάνα της Αφροδίτης Μητσοπούλου συνεχίζεται για 2η θεατρική σεζόν στην Αθήνα και επιστρέφει τον Ιανουάριο του 2024 στη σκηνή του ΠΛΥΦΑ. Το έργο εξερευνά, εξιστορεί και αποδομεί τα βιώματα της μητρότητας και της πατρότητας, φωτίζει σταδιακά τους έμφυλους ρόλους που συνεχίζουν να υφίστανται σήμερα και ξετυλίγει με τόλμη το νήμα της βίας κατά των γυναικών*.

Μεταξύ stand-up comedy, ντοκιμαντέρ και μουσικής παράστασης, η Αγορομάνα είναι ένα ειλικρινές άνοιγμα στον κόσμο της μητρότητας και της γονεϊκότητας εν γένει. Η Αφροδίτη Μητσοπούλου και ο Ιάκωβος Μολυμπάκης καταφέρνουν να απενοχοποίησουν τα αρνητικά συναισθήματα που μπορεί να βασανίζουν έναν νέο γονιό και να αγκαλιάσουν την αμηχανία και την ανασφάλεια που βιώνει. Σε έναν κόσμο επιφανειακής τελειότητας, τα λάθη και η σύγχυση λειτουργούν ως μια υπενθύμιση του ότι είμαστε άνθρωποι.

Σε κάθε παράσταση φιλοξενούνται επί σκηνής διαφορετικοί καλεσμένοι, οι οποίοι μοιράζονται τη δική τους ιστορία γονεϊκότητας.

“Η μητρότητα είναι σαν ένα ιερό πράγμα που όλοι σέβονται — μέχρι να πάρεις το τρόλεϊ που σε βρίζουν όλοι που έχεις το καροτσάκι για να μπεις στο 15.”

“Βασικά πέφτεις στη θάλασσα και κολυμπάς. Και είναι τρικυμία.”

“Πάντως εγώ παιδί με άντρα δεν ξανακάνω.”

*Κατά τη διάρκεια της παράστασης υπάρχουν σαφείς αναφορές και περιγραφές γύρω από το ζήτημα της μαιευτικής βίας. Αν είστε θύμα μαιευτικής βίας, μη διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια και στήριξη από πιστοποιημένους επαγγελματίες και φορείς.

«Οι Απόγονοι», μια ιστορία για δύο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου, στο ΠΛΥΦΑ από τις 11 Ιανουαρίου 2024.

Δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους, μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων.
Δεν υπάρχουν ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο, για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού, από την Ηλέκτρα και τον Ορέστη.

Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα μέσα σ΄ ένα μουσικό σύμπαν.
Η μουσική ερμηνεύεται ζωντανά με την συμμετοχή των Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη

Πόσο εφήμερος μπορεί να είναι ένας έρωτας- κοντά στα κύματα;
Ένας έρωτας που έμεινε μισός, ένας έρωτας αμφίδρομος, ένας έρωτας στην φαντασία ή και όχι.

ΜΙΣΟ!
Ο Σαίξπηρ δεν νοιάζεται τόσο για το αισθητικό αποτέλεσμα, είναι δεξιοτέχνης του συλλογισμού και της περιπέτειας του αισθήματος. Μοιάζει να έχει εποπτεία όλου του κόσμου αλλά χωρίς ποτέ να ξεχνάει τον θάνατο.

Αν πηγαίναμε μια εκδρομή στη θάλασσα;

Έχεις άμμο στην πετσέτα σου,
Καρπούζι στα χείλη σου,
Νοέμβρη στα καλοκαίρια σου.

Οι σπουδαστ@ του Γ’ έτους της Σχολής Θεάτρου «δήλος» – Δήμητρα Χατούπη παρουσιάζουν την performance
“ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΕΤΑΞΕΣ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΑ;”

Βασισμένη στα 154 Σονέτα του Σαίξπηρ που υλοποιήθηκε μέσα από έρευνα σαράντα ημερών με την χρήση αυτοσχεδιασμών φωνής, ρυθμού και τη λειτουργία της χορικής συνθήκης.

Έλα να κολυμπήσουμε μαζί.

Στο χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα έξοδα των πτυχιακών εξετάσεων του Γ’ Έτους.

Το Boulevard Humaine έχει ως σημείο εκκίνησης το έργο Okho του Γιάννη Ξενάκη, μια ανάθεση για τον εορτασμό των 200 χρόνων από τη Γαλλική Επανάσταση που γράφτηκε για μια χαρακτηριστική αφρικανική ενορχήστρωση. Χορογραφημένο για 3 γυναίκες ερμηνεύτριες, είναι μια δημιουργική εξερεύνηση της διαπολιτισμικότητας και ανταπόκριση μέσω του χορού στις θεματικές και τους ρυθμούς του Ξενάκη, ενώ παράλληλα καταπιάνεται με έννοιες του ανήκειν και με το καίριο ερώτημα του πώς μπορούμε να είμαστε διαφορετικοί μαζί.
Αντηχώντας του πολιτικούς τόνους της μουσικής, ο τίτλος Boulevard Humaine παραπέμπει στους τρόπους με τους οποίους η ανθρωπότητα και διάφορες έννοιες της σύστασής της καθίστανται εντός συγκεκριμένων ορίων. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι αρχικά η λεωφόρος ήταν ένας περίπατος που έπαιρνε τη θέση μιας κατεδαφισμένης οχύρωσης, τώρα φυτεμένης με σειρές δέντρων, ‘…γεμάτα με σημάδια από τα πολλά ονόματα και τις πολλές ιστορίες που κρύβονται μέσα τους….’

Η Ζωή Δημητρίου αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, σπούδασε στην Trisha Brown (Νέα Υόρκη) και ολοκλήρωσε με διάκριση το μεταπτυχιακό της στην Πρακτική του Ευρωπαϊκού Χοροθεάτρου στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance (Λονδίνο). Χορογραφεί από το 2006 και στις διακρίσεις της συγκαταλέγονται βραβεία χορογραφίας όπως τα: Robin Howard Foundation Award 2008, Bonnie Bird Choreography Fund Award 2009, Company of Angels CfC 2010, Sadler’s Wells και The Place. Έχει συμμετάσχει στο Aerowaves και έχει λάβει πολλαπλές αναθέσεις έργου (π.χ. Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, The Place, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου κ.ά.). Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικές σκηνές όπως: Fast Forward Festival 4 / Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ROH2, Arnolfini, BE Festival, Lilian Baylis, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Operaestate Veneto Festival, Teatro alla Scala – Milano, Europe in Motion Festival, Spring Loaded / The Place κ.α. Έχει συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα, όπως τα Choreoroam, Big Intensive (Sadler’s Wells), Europe in Motion, και λαμβάνει υποστήριξη από το Arts Council of England. Είναι ερευνήτρια/λέκτορας στο Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance και έχει διδάξει διεθνώς σε σημαντικούς θεσμούς όπως: ImPulsTanz Festival, Sasha Waltz Company, National Academy of Dance in Rome, Central School of Speech and Drama, Independent Dance/UK,κ.α.

Η παράσταση Boulevard Humaine πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και του Arts Council of England. Με την υποστήριξη του Dance Umbrella, του Κέντρου Μελέτης Χορού Ι&Ρ Ντάνκαν, του Hellenic Centre και του TrinityLaban.

Website
Facebook
Vimeo
Instagram

“Αυτό δεν είναι η Μήδεια”
(απόσπασμα από το Μήδειας Υλικό,
του Χ. Μίλλερ, μτφ. Ε. Βαροπούλου)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΤΣΑΪ

Ως μια σύγχρονη θηλυκή ύπαρξη, η Μήδεια μας καλεί σε μια τελετή τσαγιού, για να μας αφηγηθεί τη δική της ιστορία θρήνου και χειραφέτησης.

Αν η Μήδεια ήταν τόπος, τί τόπος θα ήταν; Τί κουβαλάει μαζί του ο Ιάσονας; Τα παιδιά της Μήδειας τί πίνουν; Πού κατοικεί μέσα μας η Μήδεια; Ο έρωτας περνάει; Πώς ξορκίζεται το παρελθόν; Και τελοσπάντων, τί παπούτσια ταιριάζουν για μια ανάβαση στον ήλιο;

Παρακαλείσθε να είστε ανοιχτοί να αναθεωρήσετε ό,τι θεωρείτε δεδομένο για τη μυθική φιγούρα της Μήδειας. Πρόκειται για μια κραυγή επιβίωσης, μια ωδή στη μητρότητα, μια επίκληση στην τρυφερότητα, έναν εκστατικό χορό απελευθέρωσης, όπου η Μήδεια, φως σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται, καλεί σε εξέγερση ενάντια στις κοινωνικοπολιτικές επιταγές του φύλου της.

Dresscode: Βάλτε κάτι στις αποχρώσεις του κροκί ή κάτι που να παραπέμπει σε φυσικά ή πρωτόγονα υλικά, ή ό, τι σας κάνει να νιώθετε ο βαθύτερος εαυτός σας.

Η σόλο παράσταση πραγματοποιείται χάρη στην οικονομική συνεισφορά πολλών μοναδικών ανθρώπων και χάρη στην αμέριστη έρευνα και αφοσίωση των συνεργατών της ομάδας.

Trailer

ΕΤΥΜ. αρβαν. (κορίτσι, κόρη)
σκηνοθεσία Χριστίνα Ματθαίου

Παράταση παραστάσεων χαάρη στη θερμή ανταπόκριση του κοινού! Η “βάιζα” θα επανέλθει στο ΠΛΥΦΑ για 3 ακόμα παραστάσεις στις 18, 24 & 25 Ιανουαρίου.

Η παράσταση που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και ξεχώρισε στο περσινό Φεστιβάλ Off-Off του Επί Κολωνώ, επιστρέφει για δεύτερη χρονιά, από 4 Δεκεμβρίου και μόνο για 10 παραστάσεις, στο θέατρο «ΠΛΥΦΑ» στον Βοτανικό.
Η Χριστίνα Ματθαίου, στο πρώτο σκηνοθετικό της εγχείρημα, μεταφέρει επί σκηνής το πρωτότυπο έργο «βάιζα» {ΕΤΥΜ. αρβαν. <κορίτσι, κόρη}. Αντλώντας από τα έργα του Παντελή Μπουκάλα «Μηλιά μου αμίλητη» και «Ο Χριστός στα χιόνια» και εμπνεόμενη από τον μύθο της La Loba, όπως αυτός αποτυπώνεται στο βιβλίο της Clarissa Pinkola Estes «Γυναίκες που τρέχουν με τους Λύκους», συνθέτει μια παράσταση που μιλάει για τη δύναμη της θηλυκότητας. Τη δύναμη να σπας, να εκτίθεσαι, να είσαι ατελής, να διαφέρεις, να αυτοκαθορίζεσαι, να νιώθεις, να εκφράζεσαι, να ζεις!

Μάνη, μέσα 19ου αιώνα.

Μια νεαρή γυναίκα, η Μηλιά, δολοφονείται από τον πατέρα και τα αδέλφια της για να ξεπλυθεί η ντροπή της οικογένειας, αφού την πρώτη νύχτα του γάμου της βρέθηκε «χαλασμένη». Θάβεται ζωντανή σε λάκκο με πέτρες στην είσοδο του χωριού. Μόνο το κεφάλι της μένει έξω από το χώμα, μέχρι να πεθάνει. Τώρα η Μηλιά έχει φωνή. Τώρα η La Loba της δίνει τη δυνατότητα να πει την ιστορία της. Να αναγεννηθεί.

Χωρίς να περιορίζεται στην περιγραφή μιας ακόμα γυναικοκτονίας, το έργο εξερευνά την οπτική καθενός από τους εμπλεκόμενους. Έξι πρόσωπα που δεν μίλησαν ποτέ, δέσμιοι των κοινωνικών επιταγών και του τυπικού, τώρα μιλούν.

Αντλώντας υλικό από την ελληνική παράδοση και τη συνολικότερη ευρωπαϊκή και βαλκανική ιστορία, η παράσταση μιλάει για το σήμερα.

Σκηνοθετικό Σημείωμα

Θυμάσαι αυτόν τον ήχο που ακούς όταν βρίσκεσαι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας; Και ενώ το οξυγόνο σου εξαντλείται, και η δύναμη του νερού σε τραβάει προς τα έξω, εσύ παλεύεις να κρατηθείς. Εκεί. Μέσα της. Να ακούσεις για λίγο ακόμα, τον πρωτόγονο αυτό ήχο που σε γυρίζει πίσω. Στη μήτρα της ζωής.
Λένε πως τα δάκρυα είναι φτιαγμένα από θαλασσινό νερό, για να μπορούν οι άνθρωποι, όταν κλαίνε, να φέρνουν κοντά τους τη θάλασσα. Κι αυτή, η μεγάλη μητέρα, να ‘ρχεται έτσι να τους συντροφεύει όταν τη χρειάζονται.
Όταν πονάνε, όταν θρηνούν μα κι όταν η ευτυχία τους είναι τόσο μεγάλη, που κάνει το νερό στο σώμα τους να αυξάνεται, τόσο που κινδυνεύουν να τους πνίξει. Και κλαίνε. Για να βγάλουν από μέσα τους τη θάλασσα που περισσεύει.

«Δάκρυ μη γίνει ό καημός, Κλάμα μη γίνει o πόνος…»

Πρόσεξες ποτέ σου τα μάγουλα των γυναικών που έχασαν παιδιά; Λες και τα καταράστηκε η θάλασσα να μην στεγνώσουνε ποτέ. Να την κρατούν εκεί για να τις συντροφεύει.

«Ούτε σταγόνα δεν θα σου ξεφύγει για την άτιμη! Μας ντρόπιασε και θα πληρώσει. Άκλαυτη να πάει.»

Και ο ιδρώτας; Τι είναι ο ιδρώτας;
Νερό κι αυτό. Θαλασσινό. Γιατί όταν η θάλασσα και η φωτιά του έρωτα βρεθούνε, ιδρώτας γίνονται. Που βγαίνει από τα ερωτευμένα σώματα, για να γνωρίσει το ένα του αλλουνού τη θάλασσα. Τη θάλασσα εκείνη που φουσκώνει μέσα τους.
Μα δεν είναι μονάχα από νερό ο άνθρωπος φτιαγμένος.
Είναι και χώμα. Γη. Που περιμένει να της επιστρέψεις τα παιδιά της, όταν η θάλασσα στερέψει μέσα τους. Και όταν στα σπλάχνα της τα κλείσει, πάλι, με θάλασσα ποτίζοντάς τα, τα ξαναγεννά.

«Το χώμα πρέπει να το ακούσεις. Να το μυρίσεις. Να το γευτείς.»

Και η στάχτη; Η στάχτη τι είναι;
Ερωτευμένων σκόνη είναι και αυτή. Σώματα που καήκανε, πριν τα ακουμπήσει η θάλασσα να τα δροσίσει. Φωνές. Που δεν τους περισσεύει ο αέρας. Και σωπαίνουν.
Απώλειες. Και παρουσίες που «υπάρχουν λείποντας».
«Είδες ποτέ σου τη φωτιά τα κάρβουνα ν’ απαγορεύει;»
Και το τέλος; Ο θάνατος;
«Το τέλος τον θάνατο δεν τον αναγνωρίζει»
Γιατί «σκοτώνεσαι, χάνεσαι, αν σε σκέπουν μυριάδες ονόματα;»
Νερό, χώμα και φωτιά συναντιούνται πάνω στη σκηνή. Σε μια τελετουργία θρήνου και αναγέννησης. Μια παράσταση φτιαγμένη με υλικά γης και παράδοσης. Ένα έργο μπλεγμένο μέσα σε ρίζες που το τραβούν στο παρελθόν. Και τέσσερις φωνές. Αέρας. Που μεταφέρει τις σκονισμένες μνήμες όλης της αιματηρής μας ιστορίας στο νερό. Που θα τις ξεπλύνει και θα τις οδηγήσει στην κάθαρση. Θα τις κάνει πάλι νερό.
«Γιατί ο χρόνος είναι νερό. Νερό που την πέτρα σμιλεύει όπως η θάλασσα τα βράχια
(…)
Και πιο πλούσιο νερό από τα δάκρυα, κανένα.»
Χριστίνα Ματθαίου