Αρχεία: Events

“CARNAGE”
του Μάκη Σεμερτζίδη

Η ανθρώπινη ψυχή συχνά παραμένει δεσμευμένη—από το ψυχικό τραύμα, το κοινωνικό πρέπει,  τον φόβο για την αλήθεια και τον πραγματικό εαυτό. Αισθάνεσαι σαν να βλέπεις τη ζωή μέσα από ένα αδιόρατο, άκαμπτο, διάφανο τοίχο, λαχταρώντας, μάταια, να γκρεμίσεις αυτό που σε κρατά σε απόσταση, καθώς βλέπεις άλλους να ζουν μια ζωή που εσύ δεν μπορείς.

 Ποια είναι η πρώτη πράξη βίας; Ποιοι είναι οι σταθμοί αυτής της εξελικτικής βιαιότητας που ορίζει την διαμόρφωση ενός νέου ανθρώπου; H έννοια της βίας παίρνει άλλες διαστάσεις. Δεν είναι μόνο σωματική αλλά και υπαρξιακή, όπου η άρνηση της ωρίμανσης, η καταπιεσμένη ταυτότητα και οι ανεπούλωτες πληγές διαμορφώνουν τη ζωή εξίσου καθοριστικά με τη μοίρα. Σε αυτό το έργο, εξερευνούμε τον εγκλωβισμένο εαυτό—τον Σεμπάστιαν, αιώνια παιδί σε σώμα άντρα, τη Βάιολετ, να ξαναγράφει την πραγματικότητα για να διατηρήσει τον έλεγχό της και πως αυτές οι δύο, σχεδόν αρχετυπικές, φιγούρες μεταβάλλονται όταν μία νέα δύναμη ταράξει την μεταξύ τους ισορροπία. Κάθε χαρακτήρας είναι παγιδευμένος, περιορισμένος από κοινωνικούς φραγμούς και προσωπικά φαντάσματα, αναζητώντας διέξοδο στη φαντασία, μόνο για να ανακαλύψει πως η ψευδαίσθηση είναι ταυτόχρονα καταφύγιο και παγίδα. 

ΕΦΤΑ ΕΙΣ ΑΠΕΙΡΟΝ
Corpus Lingua

Πέντε ερμηνεύτριες απαρτίζουν τη δική τους χορευτική κοινότητα όπου το σώμα τους λειτουργεί ως εργαλείο παραγωγής κινητικού υλικού ενώ η μουσική αποτελεί τη σύνδεση των βημάτων και τη ρυθμική τους έκφραση, χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στη σύγχρονη πραγματικότητα και στις ιστορίες του παρελθόντος. Για όλες υπάρχει μια εσωτερική αναζήτηση στο ερώτημα “Τι είναι χορός ;” και η κάθε μία δίνει τη δική της ερμηνευτική απάντηση, την οποία μοιράζεται στην “κοινότητα”:

“Χορός είναι η ομορφιά μέσα από το τσαλάκωμα του σώματος και της εικόνας”

“Είναι τρόπος ζωής”

“Είναι η σύνδεση του σώματος και της αναπνοής με τις σκέψεις και τα συναισθήματα”

“Είναι ο τρόπος να ενεργοποιηθείς αλλά και να χαλαρώσεις, να εκφράσεις τον εαυτό σου, να νιώσεις ζωντανή στο εδώ και τώρα”

Ο συγκεκριμένος “χορός” γίνεται τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων αλλά και αναγκαιότητα για εξωτερίκευση των πεποιθήσεων και διαφοροποιήσεων ως προς τις έντονες καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά. Η κίνηση είναι διαρκής ,σε έναν ρυθμό γνώριμο για τα Ελληνικά μουσικά ακούσματα Το εφτά (7) είναι ο αριθμός χαρακτηρίζει τη μουσική σύνθεση και γίνεται εμμονή στη δημιουργία των κινητικών μοτίβων. Ο κύκλος και το ημικύκλιο συνεχώς προβάλει ως σχήμα στον χώρο και στα σώματα ,δημιουργώντας μια αέναη συνθήκη κίνησης και μετακίνησης. Πόσο μπορεί να μείνει ζωντανό αυτό το ατελείωτο κινητικό μοτίβο ; Πώς μπορεί ο συνεχώς αυξανόμενος ρυθμός να διατηρηθεί στο σώμα όταν αγγίζει τα όρια της εξάντλησης; Στόχος είναι ο χορός και η μουσική που τον πλαισιώνει να μην “σβήσει” ποτέ. Μπορεί να σωπάσει στο τέλος αλλά παραμένει σαν απόηχος ,σαν εικόνα και σαν συναίσθηση.

Ένας χορός που τείνει στο ……∞ , ανοιχτό κάλεσμα για όλους!

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 45′ (χωρίς διάλειμμα)

«Μετά το τέλος»
του Dennis Kelly

Το ψυχολογικό θρίλερ του βραβευμένου Βρετανού συγγραφέα Dennis Kelly ανεβαινει στο ΠΛΥΦΑ από τις 5 Μαρτίου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00, σε σκηνοθεσία Άννας Μιχελή με δύο σημαντικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς, τον Φοίβο Παπακώστα και την Κατερίνα Σπύρου. Ο Ντένις Κέλι, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης βρετανικής δραματουργίας, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα μας. Έργα του όπως τα «Ορφανά», το «DNA», το «Οσάμα ο ήρωας» το «Κουρέλι»,το «Love and Money», το «Girls and Boys» αλλά και το μιούζικαλ «Ματίλντα» (βασισμένο στο βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ) έχουν ανέβει με μεγάλη επιτυχία. Το «Μετά το Τέλος», γραμμένο το 2005 αποδεικνύεται προφητικό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ για τα παιχνίδια εξουσίας που μπορούν να παίξουν οι άνθρωποι κάτω από ακραίες συνθήκες.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Όταν ο κόσμος, η κοινωνία και οι κανόνες της όπως τους ήξερες έχουν φτάσει στο τέλος τους, τι κάνεις; Όταν το να βγεις έξω σημαίνει θάνατο, πως επιβιώνεις; Πόσο αργά περνάει ο χρόνος μέσα σε τέσσερις τοίχους; Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι σχέσεις και οι άνθρωποι, όταν έχουν μόνο ο ένας τον άλλο; Η Λουίζ και ο Μαρκ είναι συνάδελφοι. Μια πυρηνική έκρηξη τους οδήγησε σε ένα υπόγειο καταφύγιο όπου θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τα επίπεδα της ραδιενέργειας να πέσουν και να είναι ασφαλές να βγουν έξω. Στον υποχρεωτικό εγκλεισμό, αναδύονται τα καλύτερα και τα χειρότερα ένστικτα τους. Μια σχέση οικειότητας, χειραγώγησης και κακοποίησης υφαίνεται μέσα στα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που περνάνε μαζί, απομονωμένοι από τον έξω κόσμο. Πόσο από τον εαυτό τους αντέχουν να χάσουν; Ή μήπως να αποκαλύψουν;

Σκηνοθετικό σημείωμα:
Το Μετά το τέλος έπεσε στα χέρια μου πριν 15 χρόνια, όταν σπούδαζα στο Λονδίνο σκηνοθεσία. Τότε είχα διαβάσει ένα καλογραμμένο έργο, με τρισδιάστατους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή γεμάτη ανατροπές. Η δυστοπική συνθήκη του αναγκαστικού εγκλεισμού εξαιτίας μας απειλής, τότε έμοιαζε σενάριο φαντασίας. Μετά την πρόσφατη κοινή μας εμπειρία, είδα το έργο με άλλα μάτια. Ένας περιορισμένος χώρος, δύο άνθρωποι, ένας άντρας και μία γυναίκα, που είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν για αβέβαιο χρονικό διάστημα, κλεισμένοι σε ένα καταφύγιο, ο κίνδυνος του θανάτου αν βγουν έξω στον κόσμο, αρχίζουν και συνθέτουν μια ατμόσφαιρα όχι τόσο ανοίκεια πια. Το Μετά το τέλος μας βάζει να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε μέσα στον κόσμο, μέσα στην “κανονικότητα” μας, πως παρουσιαζόμαστε στους άλλους και με τι ιλιγγιώδη ρυθμό απεκδυόμαστε τις ταυτότητες μας όταν ο στόχος είναι η επιβίωση και ο φόβος το κυρίαρχο συναίσθημα. Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα που θέτει το έργο και με απασχολεί ιδιαίτερα τελευταία είναι το πως ξεκινάει μια σχέση κακοποιητική. Ποιοι είναι οι χειρισμοί, οι φράσεις, τα σχόλια, οι περιορισμοί; Πώς χτίζεται η χειραγώγηση, πώς βρίσκεται σιγά σιγά το άτομο παγιδευμένο μέσα σε έναν κλοιό εξουσιαστικό, μην βλέποντας καμία διαφυγή; Πότε είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;  Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ή είμαστε οι πράξεις μας;  Ο Μαρκ και η Λουίζ μοιάζουν σαν να εκπροσωπούν δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου πολιτισμένου κόσμου, δύο αντίθετες κοινωνικές/πολιτικές στάσεις. Χωρίς πλέον καμία επαφή με τον πολιτισμό ή την κοινωνία, αναμετρούνται με τους εαυτούς τους και ο ένας με τον άλλο.
Άννα Μιχελή

*Προειδοποίηση περιεχομένου: Κάποιες σκηνές της παράστασης περιέχουν έντονη βία.
Κατάλληλη ηλικία: 18+

Διάρκεια παράστασης: 90′ χωρίς διαλειμμα

POP UP SOLO DANCE FESTIVAL

Το πρώτο POP UP Solo Dance Festival στην Αθήνα είναι ένα καινοτόμο φεστιβάλ χορού που δίνει βήμα στη μοναδικότητα των δημιουργών/performer και της προσωπικής τους έκφρασης. Το φεστιβάλ θα περιλαμβάνει δύο παραστάσεις, στις οποίες θα παρουσιαστούν τέσσερα solo performances, καθώς και εργαστήρια χορού που θα προσφέρουν στο κοινό την ευκαιρία να εξερευνήσει σε βάθος την κίνηση και να εμπλουτίσει την κινητική του γλώσσα.

Ο βασικός στόχος του φεστιβάλ είναι να αναδείξει την ανθρώπινη μοναδικότητα μέσω της ατομικής δημιουργίας και της προσωπικής έκφρασης. Οι performers καλούνται να δημιουργήσουν και να εκφραστούν μέσα από τα δικά τους σώματα και τις δικές τουσ ερμηνείες, προσφέροντας έτσι μια αληθινή και αυθεντική ματιά στη δύναμη του χορού.

Η θεματική του φεστιβάλ για αυτή την πρώτη διοργάνωση είναι “A matter of passion”, εξετάζοντας τη σχέση της ανθρώπινης υπόστασης και δημιουργίας με το πάθος και τις πολλαπλές εκφάνσεις του. Τι σημαίνει να βιώνεις ένα πάθος, να πάσχεις από αυτό, να το ακολουθείς, και πώς αυτό μπορεί να διαμορφώνει τις κινητικές και συναισθηματικές εκφράσεις του σώματος; Με αφορμή αυτή τη θεματική, το φεστιβάλ επιδιώκει να δημιουργήσει μια πλατφόρμα όπου τα άτομα που δημιουργούν να μοιραστούν και να εξετάσουν τις προσωπικές τους διαδρομές και αντιφάσεις γύρω από την έννοια του πάθους.

Το φεστιβάλ φιλοδοξεί να θεμελιώσει έναν νέο θεσμό στην πόλη, ο οποίος θα στηρίξει και θα ενισχύσει τη δημιουργικότητα της χορευτικής κοινότητας μέσω της αυτο-δημιουργίας και αυτο-έκφρασης, ενώ ταυτόχρονα θα ανοίξει το διάλογο για τις σημαντικές θεματικές που αφορούν τον σύγχρονο χορό και τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου μέσα στην τέχνη.

• Επιτρέπεται η είσοδος σε παιδιά άνω των 10 ετών
• Η παράσταση περιέχει καπνό Hazer & strobe lights

“Je reviens”
Μια πρόποση στις ανεπίδοτες αγάπες

Αγαπητέ φίλε-
Όχι.
Αρμονικέ μου, γλυκέ μου ωκεα-
Ούτε.
Καλέ μου αγαπημένε.
Ή μάλλον
Τρομερό μωρό!
Πνοή μου.
Άντρα μου.
Στεφάνι μου.
Όχι. Όχι. Όχι.

Δεν αξίζει στ’ αλήθεια ούτε μία λέξη;

Μη με αποκαλέσεις «αγαπημένε» εάν δεν σου είμαι, μη μου στείλεις «εγκάρδιους χαιρετισμούς» εάν δεν τους εννοείς. Πες μου ένα τραγούδι. Ίσως καταλάβω περισσότερα. Είναι υπερβολική παράκληση;

Έξω ταμπούρλα, τρομπέτες, μια χορωδιακή μουσική τρυπούν τη σιωπή. Saint-Saëns, Holst, Μπαλτάς, van der Laag, Πολέµη μπλέκονται με λόγια του Σεφέρη, του Σικελιανού, του Rimbaud, του Verlaine, μιας Πορτογαλίδας μοναχής. Ή μήπως είναι δικά μου;

Θέλησα να υπογράψω στο τέλος με ένα «δικός σου για πάντα». Τίποτα δε θα ήταν πιο λανθασμένο. Ας πω καλύτερα je reviens. Τραγουδιστά. Θα γίνει άραγε τούτη η φράση ο μόνιμος επίλογος των γραμμάτων που ποτέ δεν έστειλα;

Ας πιούμε σε αυτό!

Το renÉssence Vocal Ensemble είναι ένα acapella φωνητικό σύνολο που ιδρύθηκε το 2019 στην Κέρκυρα από επτά νέους μουσικούς, αποφοίτους του Ιονίου Πανεπιστημίου. Από το 2021 εδρεύει στην Αθήνα, όπου δημιουργεί συναυλίες και performances, συνδυάζοντας ρεπερτόριο από την Αναγέννηση έως τον 21ο αιώνα με στοιχεία λόγου και κίνησης.

Το σύνολο έχει εμφανιστεί σε σημαντικές διοργανώσεις, όπως οι Ευρωπαϊκές Μέρες Νεολαίας και οι Εκδηλώσεις Ιερής Μουσικής: Sacré. Πρόσφατα παρουσίασε την performance Je reviens σε δύο sold-out παραστάσεις στο Μπάγκειον ξενοδοχείο και ηχογράφησε το έργο A Dream του Μάνθου Δαμίγου.

Διάρκεια: 70’ (χωρίς διάλειμμα)
Κατάλληλη ηλικία: 15+

Αφηγήτρια ταινιών 
του Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ

Κάθε δειλινό είναι σαν το τελευταίο πανοραμίκ πλάνο κάποιας παλιά ταινίας,
μιας ταινίας τεκνικολόρ και σινεμασκόπ, με υπόκρουση τον θόρυβο του ανέμου
πάνω στις λαμαρίνες. Μιας ταινίας που επαναλαμβάνεται μέρα με τη μέρα.
Άλλοτε θλιβερή, άλλοτε λιγότερο θλιβερή. Που έχει όμως πάντα το ίδιο τέλος.

Σε ένα ξηρό και άνυδρο τοπίο, στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, η ζωή κυλά δύσκολα για τους κατοίκους. Οι περισσότεροι είναι πάμφτωχοι εργάτες στα ορυχεία νίτρου και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε ούτε στον κινηματογράφο, τη μοναδική δυνατότητα για διασκέδαση που προσφέρει η περιοχή τους. Έτσι, ένα χαρισματικό κορίτσι αναλαμβάνει να παρακολουθεί η ίδια της ταινίες και να τις αφηγείται στη συνέχεια στους συγχωριανούς της. Το σπίτι της μετατρέπεται σε μία ιδιότυπη σκηνή, όπου με θαυμαστή αφηγηματική ικανότητα το κορίτσι ζωντανεύει τις ταινίες. Μέσω της ιδιόμορφης καλλιτεχνικής της ιδιότητας, η μικρή αφηγήτρια ονειρεύεται μια άλλη ζωή, πέρα από τα στενά όρια της κοινωνικής πραγματικότητας που την περιβάλλει. Μέχρι που η έλευση της τηλεόρασης αλλάζει τα πάντα.

Από το 2009 που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η νουβέλα του Χιλιανού Ερνάν Ριβέρα Λετελιέρ, γνώρισε τεράστια επιτυχία, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και μεταφέρθηκε στο θέατρο και πρόσφατα και στον κινηματογράφο. Στην Αφηγήτρια ταινιών τα όρια μεταξύ της ζωής, του κινηματογράφου, του ονείρου, αλλά και του ίδιου του θεάτρου είναι ρευστά και συμπλέκονται διαρκώς. Ο νεαρός σκηνοθέτης Νικόλας Λαμπάκης μετατρέπει τη μικρή σκηνή του ΠΛΥΦΑ στο σαλόνι της αφηγήτριας ή αλλιώς «Σινεράιδας», προσκαλώντας μας να παρακολουθήσουμε κι εμείς μία από τις περίφημες αφηγήσεις της. Η παράσταση ερευνά, μέσα από το πιο απλά υλικά της τέχνης του θεάτρου και του κινηματογράφου, τη δύναμη της φαντασίας ως πηγή έμπνευσης για μια άλλη ζωή. Στις αφηγήσεις αυτής της ιδιότυπης λαϊκής αρτίστα, αντανακλάται η ιστορία των καθημερινών ανθρώπων – ενός ολόκληρου λαού θα λέγαμε – που οραματίστηκαν και αγωνίστηκαν για την αλλαγή και παρέμειναν περήφανοι παρά την οδυνηρή διάψευση της Ιστορίας.

Ο Νικόλας Λαμπάκης μετά από σπουδές Νομικής στη Θεσσαλονίκη και Παραστατικών Τεχνών και Θεάτρου στο Παρίσι, αποφοίτησε από τη Σχολή Σκηνοθεσίας του Εθνικού Θεάτρου το 2022. Από τότε έχει συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν (Μακμπέθ, σκηνοθεσία: Θανάσης Δόβρης) και στο Εθνικό Θέατρο (Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε, σκηνοθεσία: Μπρικένα Γκίστο, Δε φάιναλ θολούθιον, σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης, Η Γραμμή του Ορίζοντος, σκηνοθεσία: Γιώργος Παύλου). Το 2024 σκηνοθέτησε στη Θεσσαλονίκη την παιδική παράσταση Πέσαμε απ’ τα Σύννεφα, σε κείμενο της Μαρίας Αλβανού, και στο Εθνικό Θέατρο δύο νέα θεατρικά έργα για εφήβους σε μορφή αναλογίων. Στον ρόλο της αφηγήτριας βρίσκουμε τη Νοεμή Βασιλειάδου, ηθοποιό που ήδη μετρά σημαντικές συνεργασίες στο βιογραφικό της με πιο πρόσφατη το Οξυγόνο του Γιώργου Κουτλή και που πρόσφατα ξεχώρισε για την πρώτη προσωπική της παράσταση “Προσοχή: εκτελούνται έργα”.

ΑΒΥΣΣΟΣ
μια παράδοξη διαβατήρια τελετουργία

Μετά την ολοκλήρωση τριών πρωτότυπων έργων, «Κόκκινα Τετράδια» (2020), «Περιοδεύων Θίασος» (2022) και «Αλγόρυθμος» (2023) που σημείωσαν μια επιτυχημένη πορεία, η βραβευμένη ηθοποιός και δημιουργός Ελεάνα Γεωργούλη, παρουσιάζει το νέο της έργο «Άβυσσος» στον Χώρο 7Γ του ΠΛΥΦΑ.

H «Άβυσσος» ζωντανεύει το παράδοξο σύμπαν μιας δυστοπίας. Σε ένα μελλοντικό κόσμο που βρίσκεται λίγο πριν την οριστική κατάρρευση, εξαιτίας των αλυσιδωτών πολέμων και της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, παρακολουθούμε έναν παιχνιδοποιημένο αγώνα επιβίωσης. Μέσα από μια αλυσίδα ποιητικών επεισοδίων, έξι ερμηνευτές σχηματίζουν έναν εκρηκτικό Χορό, σε μία performance αδιάκοπου παλμού που δοκιμάζει τα απόλυτα όρια της ψυχικής, ηθικής και σωματικής τους αντοχής.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Η νήσος ARCADIA είναι μια σύγχρονη ΓΗ της Επαγγελίας, όπου κυριαρχεί κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη, ευημερία και εξαιρετικές περιβαλλοντολογικές συνθήκες. Προθάλαμος της ARCADIA, είναι η βραχονησίδα ΑΒΥΣΣΟΣ, ένας διάμεσος τόπος που βρίσκεται εγκατεστημένος ο Σταθμός Επιθεώρησης. Εκεί καταφθάνουν οι χιλιάδες ταξιδευτές που εγκαταλείπουν τα δικά τους νησιά με στόχο να ζήσουν στη γη του ονείρου. Η Ειδική Επιτροπή της ΑΒΥΣΣΟΥ, εξετάζει τους νεοαφιχθέντες, προκειμένου να εγκριθεί το φύλλο πορείας τους για την ARCADIA. Απαραίτητη προϋπόθεση για την κάρτα εισόδου, είναι να περάσουν ΟΛΑ τα στάδια της ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ. Όσοι δεν τα καταφέρουν θα επαναπροωθηθούν πίσω στις νήσους προέλευσης. Τι θα συμβεί όμως όταν εξελιχθεί σε ένα επικίνδυνο και σουρεαλιστικό παιχνίδι επιβίωσης, δίχως τέλος;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα οικείο μα φανταστικό μέλλον και αντλεί έμπνευση από το ορμέμφυτο του ανθρώπου να ονειρευτεί το “ιδανικό” και από την αέναη διάψευση αυτού του “ιδανικού”. Μέσα από μια σειρά επεισοδίων, άλλοτε ευτράπελων, άλλοτε κωμικοτραγικών και άλλοτε απελπιστικών, εστιάζουμε στην αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι σε αόρατες ή σκιώδεις δυνάμεις που κυβερνούν τη ζωή του. Σε μια ατμόσφαιρα που ακροβατεί ανάμεσα σε μεταφυσική κωμωδία και δυστοπικό θρίλερ, οι ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με μια δαιδαλώδη διαδικασία συλλογής δεξιοτήτων και διαπιστευτηρίων. Στη διαδικασία της αξιολόγησης το βασικό αίτημα της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ είναι η συμμόρφωση των συμμετεχόντων στους κανόνες του παιχνιδιού. Για να ευθυγραμμιστούν, ωστόσο, οι ταξιδευτές με τους κανόνες, καλούνται προοδευτικά να αποποιηθούν κάθε αξία που φέρουν – ιδεολογική, πολιτική, πολιτισμική- και μέσα από μια αέναη και βασανιστική διαδικασία να αποδείξουν όχι μόνο την ψυχική τους ανθεκτικότητα, αλλά και να υπερβούν την ταυτότητά τους σε κάθε επίπεδο (φύλο, φυλή, τάξη). Με βάθος και ελαφράδα ψηλαφείται η ανατομία της ανθρώπινης ψυχής στη δίψα της για ελπίδα και ελευθερία και μέχρι που μπορεί η αναζήτησή τους να οδηγήσει.

Η παράσταση «Άβυσσος» πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.