Αρχεία: Events

OLYMPIC CHAMPIONSHIP & FESTIVAL
Tango Acropolis Festivals

Αγαπητοί χορευτές και λάτρεις του Tango, η Αθήνα, πόλη γεμάτη ιστορία και πολιτισμό, σας καλεί να ζήσετε τέσσερις αξέχαστες ημέρες γεμάτες χορό, συγκίνηση και μοναδικές στιγμές.

Σας περιμένουν:

• Τρεις ξεχωριστές βραδιές Milonga με καταξιωμένους DJs

• Εντυπωσιακά shows και επιλεγμένα σεμινάρια

• Καλεσμένοι κορυφαίοι καλλιτέχνες και Έλληνες χορευτές

• Πολλές ευχάριστες εκπλήξεις

Ας γιορτάσουμε μαζί τη μαγεία του Tango στην καρδιά της Αθήνας!

Διαγωνισμός Tango Acropolis 2025

Δήλωσε συμμετοχή και διεκδίκησε τον τίτλο του Tango Acropolis 2025 / Olympic Champion Couple, στην κατηγορία Tango de Pista.

Έπαθλα:

• 1η Θέση – Tango de Pista: Χρηματικό βραβείο 2.000 €

• 1η, 2η και 3η Θέση: Μοναδικά κοστούμια από τη συλλογή Condiva, σχεδιασμένα από τη Victoria Haitoglou

Οι συμμετοχές είναι ανοιχτές.

Πρόγραμμα Διαγωνισμού

Πέμπτη 22 Μαΐου – 16:30
Εγγραφές διαγωνισμού

Παρασκευή 23 Μαΐου – 13:00
Προκριματικοί και ημιτελικοί – Tango de Pista
Είσοδος ελεύθερη

Σάββατο 24 Μαΐου – 20:00
Τελικός διαγωνισμού – Tango de Pista
Είσοδος: 15€ (περιλαμβάνει είσοδο στη Milonga)

Πρόγραμμα Σεμιναρίων

Πέμπτη 22 Μαΐου – 19:00
Σεμινάριο με τους Naima Gerasopoulou & Lucas Gauto

Παρασκευή 23 Μαΐου – 17:00 και 18:30
Σάββατο 24 Μαΐου – 15:30 και 16:45
Σεμινάρια με τους Cynthia Palacios & Sebastian Bolivar

Βραδιές Χορού – Milongas

Πέμπτη 22 Μαΐου – 20:30
Opening Practica
Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Μεγαλοκονόμος
Είσοδος: 10€

Παρασκευή 23 Μαΐου – 21:00
Gran Noche de Baile – Show των Maestros
Μουσική επιμέλεια: Iv Manos
Είσοδος: 20€
(Περιορισμένος αριθμός εισιτηρίων σε προπώληση στα 17€)
Εμφανίζονται:
– Cynthia Palacios & Sebastian Bolivar
– Naima Gerasopoulou & Lucas Gauto

Σάββατο 24 Μαΐου – 21:30
Τελικός διαγωνισμού – Guest Shows & Milonga
Μουσική επιμέλεια: Έλλη Καραδήμου
Είσοδος: 15€

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Email: [email protected]
WhatsApp / Κινητό: 694 484 9951

LOUD WHISPERS

Το έργο Loud Whispers αποτελεί το τρίτο μέρος της χορογραφικής τριλογίας της Αθανασίας Κανελλοπούλου, που εστιάζει στο γυναικείο βλέμμα (female gaze). Τέσσερις δυνατές ερμηνεύτριες, ‘ψιθυρίζουν’ ήχους, ακατάληπτα λόγια και ιερές προσευχές στην προσπάθειά τους να υπάρξουν, να συνδεθούν και τελικά να ζήσουν μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια που μεταβάλλονται. Παναγίες, ερωμένες, μάνες, μορφές φθαρτές και ταυτόχρονα ιερές, συγκλίνουν στο ίδιο και το αυτό πρόσωπο. Το φυσικό, το υπερκόσμιο, το φιμωμένο, το επαναστατημένο, το ποθητό, όλα μαζί, βρίσκουν καταφύγιο μέσα στο ίδιο το σώμα που μετακινείται.

Με αναφορές στο λογοτεχνικό κόσμο της Lauren Groff και το βιβλίο της ‘’Matrix’’, (εκδόσεις Πόλις), η χορογράφος δημιουργεί ένα άχρονο περιβάλλον όπου διαδραματίζεται η αγωνιώδης ανάγκη αλλά και διεκδίκηση της γυναίκας για ουσιαστική επιβίωση και ανάδειξη ενός αυθεντικού εαυτού. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις των τεσσάρων σωμάτων αντανακλούν την αλλαγή στο κοινωνικό σώμα ανάμεικτων εποχών, γεννώντας μία ορμή που διαρρηγνύει και αναστοχάζεται το παγιωμένο στις αφηγήσεις. Φωτίζοντας τους αέναους κύκλους δημιουργίας και αναγέννησης, σε αυτόν τον ταυτόχρονα φανταστικό και αληθινό σκηνικό κόσμο με το κυνήγι των εικόνων, η ταχύτητα μετατρέπεται σε επιλεγμένο βηματισμό ζωτικής ροής, υμνώντας τη δύναμη της γυναίκας αλλά και κάθε ανθρώπου κάθε εποχής που προσπαθεί, μεταβάλλεται και τελικά ζει στο συλλογικό με μοναδικό τρόπο.

Λίγα λόγια για την Αθανασία Κανελλοπούλου

Η Αθανασία Κανελλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Έχει σπουδάσει με υποτροφία κλασσικό και σύγχρονο χορό  στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη.  Επί 18 συναπτά έτη έζησε στο εξωτερικό και συνεργάστηκε με πολύ σημαντικούς Χορογράφους και Ομάδες Σύγχρονου Χορού,  όπως Tanztheater Wuppertal Pina Bausch, (guest artist 2002-2008),  Les Ballets C de la B/ Koen Augustijnen (2008-2010), Jasmin Vardimon Company (2006-2008), Cocoondance, Alexandra Waierstall, Gregor Zoellig( Stadttheater Osnabrueck),  Renate Killman (Stadtheater Hagen), In jung Jun, Guy Weissman, Rami Levi, Jossi Berg κ.α .

Από το 2008 έχει χορογραφήσει συνολικά 25 έργα, πολλά εκ των οποίων έχουν παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ στην Ευρώπη,  Αμερική, Μέση Ανατολή και Β. Αφρική. Παραδίδει σεμινάρια σύγχρονου χορού, χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού σε ομάδες και σε Ακαδημίες Χορού ανά τον κόσμο. Από το 2017 μέχρι σήμερα διδάσκει στη Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και από το 2021 διδάσκει Αυτοσχεδιασμό και Χορογραφία στην ΚΣΟΤ. To 2018 ίδρυσε την ομάδα ‘’Athanasia Kanellopoulou Performing Arts’’ ως πλατφόρμα καλλιτεχνικής έρευνας και ανταλλαγής.

www.athanasiakanellopoulou.com

Η παράσταση “Loud Whispers’’ πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

BIRTHLAND
Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά
της Mina Petrić σε συνεργασία με τις Βένια Σταματιάδη & Ελένη Αποστολοπούλου

Η Ελένη Αποστολοπούλου και Βένια Σταματιάδη συνεργάζονται με την θεατρική συγγραφέα Mina Petrić και δημιουργούν το θεατρικό έργο «BIRTHLAND Τα καλά κορίτσια δεν μιλάνε γι’ αυτά», το οποίο, με βιωματική αφετηρία, έχει ως θεματικό άξονα το πως μια γυναίκα καλλιτέχνης αντιμετωπίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην ταινία «Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά», η Βεατρίκη υποδύεται μια γυναίκα που κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά της λόγω εγκυμοσύνης. Όμως, όσο προχωράει το γύρισμα οι χαρακτήρες αποσυντίθενται, η ιστορία καταρρέει και το σενάριο μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τη ζωή της. Γίνεται η μυθοπλασία να μοιάζει τόσο με την πραγματικότητα;

Σημείωμα της ομάδας
Πόσο ανοιχτά μιλάμε για τις εργασιακές διακρίσεις που υπόκεινται οι γυναίκες λόγω της εγκυμοσύνης τους; Πόσο συχνά οι γυναίκες κάνουν έκτρωση όχι από επιλογή αλλά για να μην χάσουν τη δουλειά τους; Πόσο ελεύθερα μιλάμε για τις δύσκολες όψεις της μητρότητας; Η παράσταση «Birthland. Τα καλά κορίτσια δε μιλάνε γι’ αυτά» μιλάει για τις γυναίκες που δυσκολεύονται να αποφασίσουν αν θέλουν ή δεν θέλουν να κάνουν παιδί. Για άλλες, που το μετάνιωσαν και δεν τολμούν να το πουν ούτε στον καθρέφτη τους. Για το χρόνο που κυλάει και τα βάζει μαζί σου. Γι’ αυτό το μεγάλο ΤΩΡΑ Η’ ΠΟΤΕ που βαραίνει εμάς τις γυναίκες γύρω στα 35- 40. Γιατί, μπορεί πλέον πολλές από μας διαλέγουμε μια γραμμή φυγής πέραν των κοινωνικών επιταγών, αλλά κουβαλάμε ταυτόχρονα ένα άγχος. Τόσο για την δουλειά όσο και για αν θα κάνουμε οικογένεια, τι μορφή θα έχει αυτή η οικογένεια. Και μπαίνουμε συνέχεια σε διλήμματα. Νομίζω πως αυτό το άγχος το έχει όλη η γενιά μας και θέλαμε να γράψουμε ένα έργο γι’ αυτό: για την αγωνία του να παραμείνουμε ενεργές εργασιακά σε συνδυασμό με το δίλημμα του να γίνουμε μητέρες. Και για το αν μπορεί ένα παιδί μπορεί να μεγαλώσει χαρούμενα μέσα σ’ αυτό το χάος.

Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ

Μία γυναίκα, σε μια κουζίνα, μια διαφορετική κουζίνα. Γιατί στην κουζίνα αυτή δε μαγειρεύεται τίποτα, ίσως μόνο μια αυτοκτονία. Άλλωστε φλερτάρει με το θάνατο κάθε μέρα. Πριν αποφασίσει όμως, πρέπει πρώτα να εξομολογηθεί αυτά που τη βαραίνουν.

Και να καταφέρει μια φορά να ολοκληρώσει, μιας και στο σεξ δεν τα καταφέρνει.

Και να μοιραστεί και κάποια ψυχικά της τραύματα στο δονητή της.

Και να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί το σώμα της , αλλά κι η ίδια της η ύπαρξη είναι τόσο μοναχικά.

Και να κάνει και λίγο sexting.

Και να δει μερικές αγαπημένες της ταινίες.

Και να αφήσει και μία διαθήκη.

Και να γράψει και μερικά τραγούδια.

Και να μην διεκδικήσει ένα τελευταίο φιλί. Από κάποιον που αξίζει να πεθάνει γι’ αυτόν.

Όσο ανοιχτοί κι αν έχουμε γίνει ως κοινωνία σε ζητήματα που παλαιότερα θεωρούνταν ιδιωτικής φύσεως, το στίγμα γύρω από τις συναισθηματικές και σεξουαλικές μας δυσκολίες παραμένει αξεπέραστο. Μιλάμε εύκολα για τη σωματική μας υγεία, αλλά εξακολουθεί να μας είναι εξαιρετικά άβολο να μιλήσουμε για το άγχος, την κατάθλιψη, τις σεξουαλικές μας εμπλοκές ή φαντασιώσεις μας, την ανεξέλεγκτη αίσθηση ματαιότητας και μοναξιάς.

«Αυτή» με αιχμηρό χιούμορ και ωμή ειλικρίνεια, καυτηριάζει τη ψηφιοποίηση της σεξουαλικής ζωής, τη δύναμη του τραύματος, το ρίζωμα της πατριαρχίας που όσο κι αν επιλέγουμε όλο και πιο συνειδητά πια να πετάξουμε, σε μεγάλο βαθμό μας έχει ήδη -ανεπαίσθητα ή κι αισθητά ορίσει, το φόβο γι’ αυτό που βαθύτερα επιθυμούμε: Την έκθεση του αληθινού μας εαυτού και τη βαθύτερη σύνδεσή μας με ένα άλλο πλάσμα. Ή δύο. Ή τρία. Ή αμέτρητα.

«Υπάρχει κάποιο app για να κοιμούνται οι άνθρωποι αγκαλιά; Για ένα βράδυ, για ένα one night nap. Και το πρωί ο καθένας σπίτι του ή στη δουλειά του, όπου θέλει. Χωρίς πολλά πολλά απλά έρχεσαι με τις πυτζάμες σου, ξαπλώνουμε και κοιμόμαστε αγκαλιά. Μπορεί να μην πούμε ούτε ονόματα, ούτε καληνύχτα. Αλλά αγκαλιαζόμαστε σα να γνωριζόμασταν από παλιά. Δεν υπάρχει; Κρίμα.»

Μέσα από το απέλπιδο «γύμνωμα» των πιο απόκρυφων κι αθέατων πλευρών της σε ένα ακροατήριο, χωρίς φόβο ή αιδώ- ούτως ή άλλως μάλλον αμέσως μετά πρόκειται να πεθάνει- ανακαλύπτει πως τελικά υπάρχει ομορφιά ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη. Γιατί όσο τα αποδεχόμαστε και τα μοιραζόμαστε βγαίνουμε προς το φως. Και τότε βλέπουμε πως τελικά δεν είμαστε και τόσο μόν@.

Το «Είμαι η μετεμψύχωση της Σύλβια Πλαθ», είναι ένα έργο που αναφέρεται στη Σύλβια Πλαθ. Ένα έργο που αφορμάται από τη Σύλβια Πλαθ. Κι ένα έργο που σίγουρα δεν είναι μόνο για τη Σύλβια Πλαθ.

Κατάλληλο για άνω των 18 ετών.

Αλλαγή: Μέθοδος
Μια διασκευή βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Εντουάρ Λουί 

Είναι βράδυ. Βρισκόμαστε σ΄ ένα δωμάτιο, γεμάτο από βιβλία, χαρτιά, σημειώσεις. Εκεί, ένας νεαρός άνδρας προσπαθεί να γράψει. Θέλει να γίνει συγγραφέας. Ξαφνικά, μέσα στο δωμάτιο εμφανίζεται ένας άλλος νεαρός άνδρας, που αποφασίζει να τον βοηθήσει να θυμηθεί το παρελθόν του. Οι δύο αυτοί άνδρες κάνουν μια βουτιά στη μνήμη του πρώτου. Μέσα από αυτή τη βουτιά, ταξιδεύουμε μαζί τους από ένα χωριό του γαλλικού βορρά μέχρι το Παρίσι. Ο νεαρός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, θα θυμηθεί τα χρόνια του στο λύκειο, πρόσωπα και καταστάσεις που τον σημάδεψαν, αλλά κυρίως την διαδικασία της επανεπινόησης του εαυτού και την ανάγκη να ξεφύγει από το παρελθόν του. Από την αρχή της αφήγησης, συνειδητοποιούμε ότι οι δύο αυτοί άνδρες, είναι το ίδιο πρόσωπο. Ο εαυτός που επιθυμεί να γίνει συγγραφέας, είναι ο εαυτός του παρόντος, ο εαυτός που θέλει, να εξελιχθεί, να προχωρήσει και ο άλλος είναι ο παρελθοντικός / έφηβος εαυτός, αυτός ο εαυτός που είναι γεμάτος από ενοχικότητα και φόβο για το μέλλον, είναι ο εαυτός που θα ήθελε να μείνει και να με κάθε τρόπο κατηγορεί τον παροντικό εαυτό για τα πρόσωπα και τους τόπους που άφησε πίσω του. Η σύγκρουση μεταξύ παρελθοντικού και παροντικού εαυτού είναι αναπόφευκτη.

Tο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, «Αλλαγή: Μέθοδος», στάθηκε η αφορμή, να ξεκινήσουμε ένα ταξίδι με τον Διονύση και τον Κωσταντίνο, και να ερευνήσουμε πάνω στην έννοια της ταυτότητας με την ευρύτερη έννοια, την σεξουαλική, την ταξική, την κοινωνική και το πώς μία προσωπική ιστορία, παίρνει κοινωνικό-πολιτικές προεκτάσεις. Μέσα από αυτή την ιστορία παρακολουθούμε τον προσωπικό αγώνα ενός ανθρώπου να αλλάξει, να μεταμορφωθεί, να εξελιχθεί και να ξεφύγει από το παρελθόν.

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Δεν γεννηθήκαμε όλοι με τις ίδιες ευκαιρίες, δεν γεννηθήκαμε όλοι σε περιβάλλοντα προνομιούχα. Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτό τον κόσμο, μαθαίνοντας να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Η ιστορία αυτού του αγοριού, από μια φτωχή οικογένεια ενός χωριού του γαλλικού βορρά, δίνει φωνή σε αυτές τις κοινωνικές τάξεις και σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ένα μέλλον προδιαγεγραμμένο και δύσκολο. Παρόλο που ήμουν πολύ πιο τυχερή από αυτό το αγόρι, η ιστορία του μιλά στην καρδιά μου, γιατί ποιος άνθρωπος εν τέλει δεν θέλει να αγαπηθεί? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να γίνει αποδεκτός από τους άλλους? Ποιος δεν έχει νιώσει διαφορετικός από τους άλλους, έστω και μία φορά, κάποια στιγμή στη ζωή του? Ποιος άνθρωπος δεν θέλει να βρει την θέση του σε αυτό τον κόσμο? Μόνο έμπνευση, δύναμη και κουράγιο παίρνω από αυτή την ιστορία που μας προσφέρει ο Λουί, για να προχωρήσω, να πάω μπροστά, να εξελιχθώ και να αλλάξω και εγώ η ίδια. Και ίσως μία απόδειξη αυτού, είναι το γεγονός ότι κάνω αυτή την παράσταση.

Θα κλείσω με μία φράση του Σαρτρ, στην οποία, πιστεύω βρίσκεται συμπυκνωμένο μεγάλο μέρος της ουσίας του έργου «Αλλαγή: Μέθοδος», η οποία λέει το εξής: «Σημασία δεν έχει πως σε έκαναν αλλά τι κάνεις εσύ ο ίδιος με αυτό που σε έκαναν».

Εύα Φρακτοπούλου

(I am) The Labyrinth 2.0

Μετά από έναν απόλυτα επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων με συνεχόμενα sold-out, το I am The Labyrinth επιστρέφει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, προσκαλώντας το κοινό σε μια εμπειρία που δεν μοιάζει με καμία άλλη.

Είμαι το τέρας, είμαι ο μύθος, είμαι ο Λαβύρινθος.

Σε σκηνοθεσία του Riginos R, 14 διεθνείς ερμηνευτές σε προσκαλούν να βρεθείς στο κέντρο της αφήγησης και να διεισδύσεις στον αρχαιότερο μύθο της Ευρώπης.

Το «I am the Labyrinth» παριστά, βιώνει και αποδέχεται την κατάδυση αυτή, οδηγώντας τον θεατή με μίτο την τέχνη: Τον χορό, την ποίηση, την βιντεο-εγκατάσταση, την μουσική και καταλήγει στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής. Αναζητά την συμμετοχή. Ξετυλίγοντας το κόκκινο νήμα του μύθου, εμπλέκει τον θεατή εν είδη μύησης, αλλά και εξερεύνησης του θεάματος και της εμπειρίας.

Ο λαβύρινθος λειτουργεί ως εκδήλωση του συλλογικού υποσυνείδητου και του μυστηρίου του. Η εισχώρηση και επίλυση του λαβυρίνθου αποτελεί μια αρχετυπική μύηση στον ίδιο τον εαυτό, η οποία κορυφώνεται στη συνάντηση με τον Μινώταυρο, το σύμβολο του αρχαίου, του άγνωστου αλλά ταυτόχρονα και του πιο προσωπικού. Το τέρας μέσα μας καραδοκεί, η έξοδος φωτίζει το ταξίδι.

Το *I am The Labyrinth* σε καλεί να αφεθείς σε μια εμπειρία που θα σε οδηγήσει σε απρόβλεπτα, σκοτεινά μονοπάτια. Εδώ, ο έρωτας, η δύναμη και ο μύθος ενώνονται για να προκαλέσουν ό,τι πιο βαθύ και ανείπωτο κρύβουμε μέσα μας. Ο Λαβύρινθος και το Τέρας είναι οι φόβοι μας για το άγνωστο, για το απαγορευμένο. Η παράσταση με τρόπο τελετουργικό, βιωματικό βάζει στο επίκεντρο το ανθρώπινο σώμα που διηγείται, εγγραφει, επιθυμεί και πάσχει. Αναζητά να διεισδύσει στο Λαβύρινθο και ταυτόχρονα ψάχνει την έξοδο απ’αυτόν. Ο Λαβύρινθος γίνεται εμπειρία για τους θεατές.”

Τι να Περιμένεις:

• Αυστηρά για ενήλικες (18+) – Περιέχει έντονες σκηνές βίας και σεξουαλικού περιεχομένου.
• Απόλυτο σκοτάδι, δυνατή μουσική, έντονα φώτα.
• Άμεση αλληλεπίδραση με τους ηθοποιούς.
• Απαγορεύεται η καταγραφή μέρους ή ολόκληρης της παράστασης– Ζήσε την εμπειρία στο απόλυτο.