Αρχεία: Events

BETWEEN SPACES – BETWEEN FACES
LUNA PARK / Νικολέτα Κουτίτσα

Δύο χορευτές ξυπνούν σε έναν κόσμο από πάγκους γυμναστικής. Ξεκινούν να εξερευνούν νέους χώρους, μαζί και ξεχωριστά, ξένοι ο ένας προς τον άλλον αλλά σε εγγύτητα, πρόσωπο με πρόσωπο: BETWEEN SPACES – BETWEEN FACES. Η αναζήτηση ενός νοήματος στην καθημερινή τους τρέλα, μεταξύ μοναξιάς και  συνύπαρξης, προβληματίζει ξανά και ξανά τους πρωταγωνιστές, αλλά οι ερωτήσεις τους απαντώνται συνεχώς με νέες ερωτήσεις. Έτσι, τελικά, αφήνουν πίσω τους αυτό που κάποτε ήταν, αφαιρούν το κέλυφός τους και αποδρούν μακριά, ξεχνώντας τις δικές τους προσδοκίες και αυτές των άλλων. Δεν παίζουν πλέον με κανόνες που δεν είναι δικοί τους. Και στο τέλος, καταστρέφουν τον παλιό τους κόσμο και χρησιμοποιούν τα ερείπιά του για να χτίσουν ένα μονοπάτι προς κάτι νέο.

Για την ανάπτυξη του έργου BETWEEN SPACES – BETWEEN FACES, το LUNA PARK συνεργάστηκε με τη χορογράφο Νικολέτα Κουτίτσα, η οποία έχει λάβει την εκπαιδεύτηκε στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στην Αθήνα και στο DANCE START UP στην Μπολόνια. Έχει συνεργαστεί με τη Hellenic Dance Company στη Νέα Υόρκη και με τον Emanuel Gat στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2016, μεταξύ άλλων. Το 2017 ίδρυσε το KN Dance Group με την Καρολίνα Θελερίτη, της οποίας τα χορογραφικά έργα και οι βιντεο-ταινίες χορού έχουν παρουσιαστεί σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η Νικολέτα Κουτίτσα ζει από το 2019 και στο Βερολίνο, όπου και συμμετέχει συχνά σε παραγωγές και εκπαιδευτικά project της ομάδας LUNA PARK σε συνδυασμό με το δικό της καλλιτεχνικό έργο ως χορεύτρια.

Το BETWEEN SPACES – BETWEEN FACES είναι παραγωγή της Initiative LUNA PARK e.V. σε συνεργασία με την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ ΕΡΓΑ. Υποστηρίζεται στο πλαίσιο του προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών „tanz(t)räume“ (όνειρα/ χώροι χορού), το οποίο χρηματοδοτείται από το TANZPAKT Stadt-Land-Bund και τη Γερουσία του Βερολίνου για τον Πολιτισμό και την Κοινωνική Συνοχή. Οι παραστάσεις στις 23 και 24 Οκτωβρίου 2025 πραγματοποιούνται στο πλαίσιο του Διεθνούς Προγράμματος Ανταλλαγής «How to dance in times of crisis?», το οποίο χρηματοδοτείται από το Ελληνογερμανικό Γραφείο Νεότητας.

Η ομάδα LUNA PARK ιδρύθηκε το 2002 ως πρωτοβουλία ανεξάρτητων καλλιτεχνών. Έχει υλοποιήσει παραγωγές σύγχρονου χορού με παραστάσεις στην Ελλάδα, στην Γερμανία και στο εξωτερικό, ποικίλα εκπαιδευτικά έργα για παιδιά, εφήβους και νέους και διεθνείς ανταλλαγές με προγράμματα συνάντησης για νέους επαγγελματίες του χορού και ειδικούς της εκπαίδευσης στον χορό για πάνω από 20 χρόνια.

Με το έργο BETWEEN SPACES – BETWEEN FACES η ομάδα εξερευνά το πώς, παρά την αποξένωση, μπορεί να αναδυθεί μια νέα μορφή συνύπαρξης.

Διάρκεια: περίπου 60 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Κατάλληλη ηλικία: Η παράσταση απευθύνεται σε κοινό ηλικίας από 4 έως 104 ετών. Σε ορισμένες σκηνές της παράστασης χρησιμοποιούνται δυνατοί ήχοι, έντονα φωτιστικά εφέ (φως στροβοσκοπίου) και σκοτάδι.

Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό
βασισμένο στο σενάριο του Radu Jude – Χρυσή Άρκτος Φεστιβάλ Βερολίνου 2021
Διασκευή: Κατερίνα Παπαναστασάτου
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζεται στο θέατρο η κοινωνική κωμωδία «Ατυχές πήδημα ή Παλαβό πορνό», που βασίζεται στο σενάριο της ομότιτλης, βραβευμένης με τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου 2021, κινηματογραφικής ταινίας του Radu Jude. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη, ανεβαίνει στο ΠΛΥΦΑ, από τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου. Τους ρόλους ερμηνεύει ένα εξαιρετικό σύνολο ηθοποιών: Άγγελος Ανδριόπουλος, Ελένη Βαΐτσου, Ελένη Δαφνή, Σπύρος Σουρβίνος.

Υπόθεση

Όταν ένα βίντεο με ιδιωτικές ερωτικές στιγμές μιας δασκάλας δημοτικού διαρρέει στο διαδίκτυο, οι γονείς των μαθητών αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους!

Σχολική συνέλευση ή λαϊκό δικαστήριο; Αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας ή μια ακόμη αφορμή για δημόσιο κανιβαλισμό; Κοινωνικό δράμα ή σουρεαλιστική κωμωδία;

Βασισμένη στο ανατρεπτικό σενάριο του βραβευμένου Ρουμάνου δημιουργού Radu Jude, η θεατρική διασκευή φέρνει την ιστορία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Με καυστικό χιούμορ, απρόσμενες ανατροπές και διαρκείς συγκρούσεις, μια απλή συζήτηση γονέων και εκπαιδευτικών μετατρέπεται σε αληθινή μονομαχία γύρω από τα ταμπού της σεξουαλικότητας, τους κοινωνικούς ρόλους, την ευθύνη του γονέα και τα όρια ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο βίο.
Σε μια κοινωνία που ζει μέσα από εικόνες  και εύκολες κρίσεις, οι άνθρωποι βρίσκονται όλο και πιο εκτεθειμένοι στην αδηφάγα αγοραία κριτική, ειδικά μέσω του διαδικτύου.  Όταν όμως έρχεται η ώρα να συζητήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο – χωρίς να παρεμβάλλονται αναμεσά μας οθόνες και εφαρμογές – οι μάσκες της προοδευτικότητας πέφτουν με θόρυβο και οι βαθιά ριζωμένες κοινωνικές προκαταλήψεις αποκαλύπτονται με τραγελαφική γλαφυρότητα.

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Διάρκεια: 70 λεπτά
Κατάλληλη ηλικία: 28-50

 FRIEND WITH THE MOUNTAIN
Εύα Γεωργιτσοπούλου

Η παράσταση Friend with the Mountain συνομιλεί με την ιστορική ταυτότητα του ζεϊμπέκικου, χορού σολιστικού, αντρικού και αυτοσχεδιαστικού, και δοκιμάζει τα όριά της: Ποιο ζεϊμπέκικο χορεύει η γυναίκα; Ανατέμνοντας την παράδοση και τις διάφυλες συντεταγμένες της, το επί σκηνής σώμα διαπραγματεύεται ατομικές και συλλογικές διαστάσεις του πένθους, κατασκευάζοντας τον δικό του χώρο.

Η χορογράφος και χορεύτρια Εύα Γεωργιτσοπούλου συναντά επί σκηνής την Ελίνα Ρίζου σε σόλο μπουζούκι και φιλοτεχνούν μια τελετουργία αναμετάφρασης του σόλο χορού που διατρέχει τη μνήμη και καλεί σε μια ενσώματη συλλογική εμπειρία.

Η παραγωγή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πλαίσιο του προγράμματος του θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού “Όλη η Ελλάδα ένας πολιτισμός 2025”.

Διάρκεια: 50 λεπτά

SCAPE
Ελισάβετ Πλιακοστάθη

Μία παράσταση χορού που επιδιώκει να καδράρει τον καμβά του άγνωστου χώρου, εκεί όπου ανθρώπινα όντα και δράσεις εμφανίζονται και λειτουργούν υπό το καθεστώς του άχρονου. Το πέρασμα στην ύλη, η μετεξέλιξη, η συνάντηση, η εκτύλιξη και η πορεία ως κύρια σκηνική δράση αποτελούν τα βασικά υλικά του έργου. 

Το SCAPE προσκαλεί το κοινό σε ένα βλεμματικό ταξίδι κινητικών υποθέσεων, προτάσεων και ανατροπών.

Το SCAPE έκανε πρεμιέρα στο ΠΛΥΦΑ στις 27 & 28 Μαΐου 2023 και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στις 25 Ιουλίου 2024, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Dance Days Chania 2024.

* Μέρος της μουσικής της παράστασης είναι βασισμένη στο έργο “Sonnerie de Sainte-Geneviève du mont de Paris” του Marin Marais.

Διάρκεια: 45 λεπτά χωρίς διάλειμμα

«Η κουκούλα»

Το θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» είναι ένα δυστοπικό μελλοντικό δράμα, μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας προλογίζει στο βιβλίο του.
Ε,και τιμ’αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους…Το σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει..

«Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από την υπάλληλο μια κουκούλα –για να την χρησιμοποιήσει, όπως το Έκτακτο Διάταγμα επιβάλλει, στις Συγκεντρώσεις Άμυνας. Στις Συγκεντρώσεις αυτές, όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες–πατώντας ένα κουμπί που ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι. Μετά έρχετα μια δεύτερη γυναίκα–απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή, αλλά εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής. Συνολικά έρχονται δέκα γυναίκες–όλες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως διαφοροποιημένες σε όλα τα υπόλοιπα. Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα–που έρχεται εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει. Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την κουκούλα που επιθυμούν.»

Σκηνοθετικό σημείωμα
Η Κουκούλα του Θανάση Τριαρίδη, είναι αναμφισβήτητα ένα κοινωνικοπολιτικό έργο, στο οποίο θίγονται θέματα για την ίδια την ζωή και την υπόστασή της, τις ανθρώπινες αξίες, και την ελευθερία της βούλησης. Σε μια συντεταγμένη απολυταρχική πολιτεία που κρύβεται ευθαρσώς κάτω από την επίφαση-κουκούλα της δημοκρατίας, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ξεδιπλώνεται η κοινωνία και τα προβλήματα που έχουν ενσκήψει. Οι ήρωες του έργου ,οφείλουν απόλυτη υπακοή στην διαταγή της συντεταγμένης πολιτείας. Που οδηγεί όμως αυτό; Στην δολοφονία του πιο πολύτιμου πράγματος που έχει ο άνθρωπος. Την μνήμη του. Έτσι χωρίς μνήμη, χάνεται η συνείδηση, χάνεται κάθε συναίσθημα και ο άνθρωπος λειτουργεί μηχανικά, πατώντας αβίαστα και ανερυθρίαστα- κεκαλυμμένος, το κουμπί της εξολόθρευσής του, Της εξολόθρευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το κουκούλωμα στην δυτική κοινωνία , είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που επιφέρει το μοναδικό επιβιώσαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Η υπεραξία του καπιταλισμού, η αλλοτρίωση, εμπεριέχει την ασφυξία του ανθρώπινου είδους. Η επιτυχία του είναι ότι ο πνιγμός γίνεται σχεδόν ανώδυνα με μια συμβολική κουκούλα. Η κουκούλα είναι η ασφυξία της κοινωνικής μας ζωής. Και αυτή η ασφυξία προκαλεί εμφανώς και περιέργως μια απόλυτη ηδονή. Την ηδονή του χάους.

Η Σκηνοθεσία
Η σκηνοθεσία ακολουθεί την γραμμή, του γερμανικού εξπρεσιονισμού, με στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ και επικεντρώνεται στο σώμα και στις γκροτέσκ εκφράσεις των προσώπων όπου η εκφορά του λόγου υποκινείται από αυτές. Στη σκηνή του θεάτρου που συντελείται το έργο , οι ηθοποιοί, μια γυναίκα και ένας άντρας, που εδώ -σκηνοθετικής αδείας- είναι ένα non binary gender άτομο, αναζητούν την αλήθεια που έχει χαθεί όπως έχει χαθεί και η μνήμη τους. Το καθήκον τους, είναι να αφυπνίσουν τον θεατή και να του μεταδώσουν όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που δημιουργούνται κάνοντάς τον συμμέτοχο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει στη σκηνή αλλά στην ουσία στην ίδια την κοινωνία, στην ίδια τη ζωή.
Το σκηνικό του έργου (σκηνοθετική αδεία) είναι ένας άνθρωπος-ηθοποιός-μουσικός, που χρησιμοποιείται ως ζωντανό σκηνικό-αντικείμενο, όπου οι ηθοποιοί κάθονται, ερωτοτροπούν, μαλώνουν, σχολιάζουν. Το ανθρώπινο αυτό σκηνικό, άλλοτε σιωπά, άλλοτε εκφράζεται μέσα από ήχους μέσα από την μουσική ζωντανά επί σκηνής που ο ίδιος δημιουργεί, πάντα όμως κάτω από την προτροπή και διαταγή του αφέντη του. Συμβολικά είναι ο άνθρωπος αντικείμενο, ο άνθρωπος που δεν έχει καμία υπόσταση, ο άνθρωπος σκλάβος, ό άνθρωπος μετανάστης, ο άνθρωπος κατοικίδιο που ταπεινώνεται ολοκληρωτικά, σε ένα απάνθρωπο κόσμο.
Η σκηνοθεσία εκμεταλλεύεται το ιδιότυπο χιούμορ του έργου, προβάλλοντας έτσι ακόμα πιο έντονα την σκληρή και δραματική του υπόσταση. Στο πίσω μέρος της σκηνής υπάρχει ένα εικαστικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε
εμπνευσμένο από το έργο, το οποίο δημιουργεί την αίσθηση του φουτουριστικού περιβάλλοντος στο οποίο διαδραματίζεται.
Τα κοστούμια ακολουθούν την ρετροφουτουριστική γραμμή.
Οι φωτισμοί εντείνουν την δραματικότητα των σκηνών εστιάζοντας πιο πολύ στα πρόσωπα και τις χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών.

«ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»

Τι γίνεται όταν η πολιτική, ο έρωτας και ο θάνατος βγαίνουν… στον αέρα;

Σε ένα τηλεοπτικό στούντιο που ετοιμάζεται για τη μεγάλη πρεμιέρα της νέας late night εκπομπής “ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ”, δύο γυναίκες – η παρουσιάστρια, Σμαράγδα Λαμπράκη και η Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κλυταιμνήστρα Πατριώτη – βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο, λίγα λεπτά πριν το “ON AIR”.

Στημένο σκηνικό.
Προμαγνητοφωνημένα χειροκροτήματα.
Σημειώσεις με προσυμφωνημένες ερωτήσεις.
Όλα προβλέψιμα. Όλα υπό έλεγχο.

Μέχρι που έρχονται δύο ειδήσεις – κι οι δύο απ’ το στόμα της Υπουργού:
(1η) Η μεγαλειώδης διαδήλωση κατευθύνεται ολοταχώς προς τον τηλεοπτικό σταθμό όπου θα συμβεί, σε πολύ λίγο, η εκπομπή. Ο λόγος; Ο 13ος νεκρός διαδηλωτής «από πυρά αμυνόμενων αστυνομικών».  Ο πραγματικός λόγος; (και 2η) Η ταυτότητα του αποψινού νεκρού… 

Πόση προπαγάνδα, πόσες βεβαιότητες, πόσες μάσκες και πόσα φορεμένα ψέματα θ’ αναιρούσε ένας άνθρωπος εάν μάθαινε πως ο αποψινός νεκρός διαδηλωτής είναι ο ίδιος του ο πατέρας και πως ο «πολιτικός» υπεύθυνος του θανάτου του κάθεται ακριβώς απέναντί του; 

Το «ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ», το νέο θεατρικό έργο του Σπύρου Σουρβίνου, είναι ένα έργο για την αγάπη και την αλήθεια, για την πίστη και την προδοσία, για την ουτοπία και… την ανύπαρκτη έξοδο κινδύνου προς αυτήν. 

Δύο γυναίκες καθηλωμένες σε μια σκηνή-παγίδα, προσπαθούν να διαχειριστούν την αλήθεια, την προδοσία, τον έρωτα και… το κοινό που περιμένει πολλά από εκείνες.

Κι όσο οι κάμερες πλησιάζουν,
όσο η σχέση τους αποκαλύπτεται,
όσο οι διαδηλωτές φτάνουν στο κτίριο,
η εκπομπή γίνεται θέατρο
και το θέατρο μετατρέπεται σε αναμέτρηση
ζωής ή θανάτου.

Ένα έργο για τους ανθρώπους που αρνούνται να σιωπήσουν,
για τους έρωτες που γεννιούνται στη λάσπη της (όποιας) εξουσίας,
και για τις αλήθειες που δεν αντέχουν το φως.

Ευχαριστούμε το Θανάση Δημητρόπουλο και το εστιατόριο Honolulu Athens για την ευγενική του χορηγία.
Ευχαριστούμε το κατάστημα παραδοσιακών προϊόντων Τσακανίκας στην Καλλιθέα για την ευγενικής τους χορηγία.
Ευχαριστούμε θερμά την Κάλλη Δίκη και την vitho creative για την διαχείριση επικοινωνίας της παράστασης στα social media.