SCAPE
Ελισάβετ Πλιακοστάθη

Μία παράσταση χορού που επιδιώκει να καδράρει τον καμβά του άγνωστου χώρου, εκεί όπου ανθρώπινα όντα και δράσεις εμφανίζονται και λειτουργούν υπό το καθεστώς του άχρονου. Το πέρασμα στην ύλη, η μετεξέλιξη, η συνάντηση, η εκτύλιξη και η πορεία ως κύρια σκηνική δράση αποτελούν τα βασικά υλικά του έργου. 

Το SCAPE προσκαλεί το κοινό σε ένα βλεμματικό ταξίδι κινητικών υποθέσεων, προτάσεων και ανατροπών.

Το SCAPE έκανε πρεμιέρα στο ΠΛΥΦΑ στις 27 & 28 Μαΐου 2023 και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στις 25 Ιουλίου 2024, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Dance Days Chania 2024.

* Μέρος της μουσικής της παράστασης είναι βασισμένη στο έργο “Sonnerie de Sainte-Geneviève du mont de Paris” του Marin Marais.

Διάρκεια: 45 λεπτά χωρίς διάλειμμα

«Η κουκούλα»

Το θεατρικό έργο του Θανάση Τριαρίδη «Η κουκούλα» είναι ένα δυστοπικό μελλοντικό δράμα, μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ, πικρή ειρωνεία και παραλογισμό.

Όπως ο ίδιος ο συγγραφέας προλογίζει στο βιβλίο του.
Ε,και τιμ’αυτό; Λίμνες από αίμα υπάρχουν για χίλιους λόγους…Το σημαντικό είναι να μην πατάμε εμείς το κουμπί που σκοτώνει..

«Μία γυναίκα πηγαίνει σε ένα Πρατήριο που διανέμει κουκούλες και ζητάει από την υπάλληλο μια κουκούλα –για να την χρησιμοποιήσει, όπως το Έκτακτο Διάταγμα επιβάλλει, στις Συγκεντρώσεις Άμυνας. Στις Συγκεντρώσεις αυτές, όλοι οι ενήλικοι πολίτες της χώρας είναι υποχρεωμένοι να δολοφονήσουν τελετουργικά κρατούμενους μετανάστες–πατώντας ένα κουμπί που ενεργοποιεί ένα σφυρί το οποίο τους συντρίβει το κεφάλι. Μετά έρχετα μια δεύτερη γυναίκα–απολύτως ίδια με την πρώτη στην μορφή, αλλά εντελώς διαφοροποιημένη στο ύφος και την προσωπική ιστορία που κουβαλά. Κι έπειτα μια τρίτη, μια τέταρτη, μια πέμπτη και ούτω καθεξής. Συνολικά έρχονται δέκα γυναίκες–όλες ολόιδιες στη μορφή και απολύτως διαφοροποιημένες σε όλα τα υπόλοιπα. Η πωλήτρια έχει την υποψία πως είναι διαρκώς η ίδια γυναίκα–που έρχεται εντεταλμένη από το Κράτος να την ελέγξει. Στο τέλος όλες και όλοι φεύγουν από το Πρατήριο έχοντας πάρει την κουκούλα που επιθυμούν.»

Σκηνοθετικό σημείωμα
Η Κουκούλα του Θανάση Τριαρίδη, είναι αναμφισβήτητα ένα κοινωνικοπολιτικό έργο, στο οποίο θίγονται θέματα για την ίδια την ζωή και την υπόστασή της, τις ανθρώπινες αξίες, και την ελευθερία της βούλησης. Σε μια συντεταγμένη απολυταρχική πολιτεία που κρύβεται ευθαρσώς κάτω από την επίφαση-κουκούλα της δημοκρατίας, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ξεδιπλώνεται η κοινωνία και τα προβλήματα που έχουν ενσκήψει. Οι ήρωες του έργου ,οφείλουν απόλυτη υπακοή στην διαταγή της συντεταγμένης πολιτείας. Που οδηγεί όμως αυτό; Στην δολοφονία του πιο πολύτιμου πράγματος που έχει ο άνθρωπος. Την μνήμη του. Έτσι χωρίς μνήμη, χάνεται η συνείδηση, χάνεται κάθε συναίσθημα και ο άνθρωπος λειτουργεί μηχανικά, πατώντας αβίαστα και ανερυθρίαστα- κεκαλυμμένος, το κουμπί της εξολόθρευσής του, Της εξολόθρευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Το κουκούλωμα στην δυτική κοινωνία , είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που επιφέρει το μοναδικό επιβιώσαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Η υπεραξία του καπιταλισμού, η αλλοτρίωση, εμπεριέχει την ασφυξία του ανθρώπινου είδους. Η επιτυχία του είναι ότι ο πνιγμός γίνεται σχεδόν ανώδυνα με μια συμβολική κουκούλα. Η κουκούλα είναι η ασφυξία της κοινωνικής μας ζωής. Και αυτή η ασφυξία προκαλεί εμφανώς και περιέργως μια απόλυτη ηδονή. Την ηδονή του χάους.

Η Σκηνοθεσία
Η σκηνοθεσία ακολουθεί την γραμμή, του γερμανικού εξπρεσιονισμού, με στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ και επικεντρώνεται στο σώμα και στις γκροτέσκ εκφράσεις των προσώπων όπου η εκφορά του λόγου υποκινείται από αυτές. Στη σκηνή του θεάτρου που συντελείται το έργο , οι ηθοποιοί, μια γυναίκα και ένας άντρας, που εδώ -σκηνοθετικής αδείας- είναι ένα non binary gender άτομο, αναζητούν την αλήθεια που έχει χαθεί όπως έχει χαθεί και η μνήμη τους. Το καθήκον τους, είναι να αφυπνίσουν τον θεατή και να του μεταδώσουν όλα τα συναισθήματα και τις καταστάσεις που δημιουργούνται κάνοντάς τον συμμέτοχο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει στη σκηνή αλλά στην ουσία στην ίδια την κοινωνία, στην ίδια τη ζωή.
Το σκηνικό του έργου (σκηνοθετική αδεία) είναι ένας άνθρωπος-ηθοποιός-μουσικός, που χρησιμοποιείται ως ζωντανό σκηνικό-αντικείμενο, όπου οι ηθοποιοί κάθονται, ερωτοτροπούν, μαλώνουν, σχολιάζουν. Το ανθρώπινο αυτό σκηνικό, άλλοτε σιωπά, άλλοτε εκφράζεται μέσα από ήχους μέσα από την μουσική ζωντανά επί σκηνής που ο ίδιος δημιουργεί, πάντα όμως κάτω από την προτροπή και διαταγή του αφέντη του. Συμβολικά είναι ο άνθρωπος αντικείμενο, ο άνθρωπος που δεν έχει καμία υπόσταση, ο άνθρωπος σκλάβος, ό άνθρωπος μετανάστης, ο άνθρωπος κατοικίδιο που ταπεινώνεται ολοκληρωτικά, σε ένα απάνθρωπο κόσμο.
Η σκηνοθεσία εκμεταλλεύεται το ιδιότυπο χιούμορ του έργου, προβάλλοντας έτσι ακόμα πιο έντονα την σκληρή και δραματική του υπόσταση. Στο πίσω μέρος της σκηνής υπάρχει ένα εικαστικό έργο το οποίο δημιουργήθηκε
εμπνευσμένο από το έργο, το οποίο δημιουργεί την αίσθηση του φουτουριστικού περιβάλλοντος στο οποίο διαδραματίζεται.
Τα κοστούμια ακολουθούν την ρετροφουτουριστική γραμμή.
Οι φωτισμοί εντείνουν την δραματικότητα των σκηνών εστιάζοντας πιο πολύ στα πρόσωπα και τις χορογραφημένες κινήσεις των ηθοποιών.

«ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ»

Τι γίνεται όταν η πολιτική, ο έρωτας και ο θάνατος βγαίνουν… στον αέρα;

Σε ένα τηλεοπτικό στούντιο που ετοιμάζεται για τη μεγάλη πρεμιέρα της νέας late night εκπομπής “ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ”, δύο γυναίκες – η παρουσιάστρια, Σμαράγδα Λαμπράκη και η Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Κλυταιμνήστρα Πατριώτη – βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο, λίγα λεπτά πριν το “ON AIR”.

Στημένο σκηνικό.
Προμαγνητοφωνημένα χειροκροτήματα.
Σημειώσεις με προσυμφωνημένες ερωτήσεις.
Όλα προβλέψιμα. Όλα υπό έλεγχο.

Μέχρι που έρχονται δύο ειδήσεις – κι οι δύο απ’ το στόμα της Υπουργού:
(1η) Η μεγαλειώδης διαδήλωση κατευθύνεται ολοταχώς προς τον τηλεοπτικό σταθμό όπου θα συμβεί, σε πολύ λίγο, η εκπομπή. Ο λόγος; Ο 13ος νεκρός διαδηλωτής «από πυρά αμυνόμενων αστυνομικών».  Ο πραγματικός λόγος; (και 2η) Η ταυτότητα του αποψινού νεκρού… 

Πόση προπαγάνδα, πόσες βεβαιότητες, πόσες μάσκες και πόσα φορεμένα ψέματα θ’ αναιρούσε ένας άνθρωπος εάν μάθαινε πως ο αποψινός νεκρός διαδηλωτής είναι ο ίδιος του ο πατέρας και πως ο «πολιτικός» υπεύθυνος του θανάτου του κάθεται ακριβώς απέναντί του; 

Το «ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ», το νέο θεατρικό έργο του Σπύρου Σουρβίνου, είναι ένα έργο για την αγάπη και την αλήθεια, για την πίστη και την προδοσία, για την ουτοπία και… την ανύπαρκτη έξοδο κινδύνου προς αυτήν. 

Δύο γυναίκες καθηλωμένες σε μια σκηνή-παγίδα, προσπαθούν να διαχειριστούν την αλήθεια, την προδοσία, τον έρωτα και… το κοινό που περιμένει πολλά από εκείνες.

Κι όσο οι κάμερες πλησιάζουν,
όσο η σχέση τους αποκαλύπτεται,
όσο οι διαδηλωτές φτάνουν στο κτίριο,
η εκπομπή γίνεται θέατρο
και το θέατρο μετατρέπεται σε αναμέτρηση
ζωής ή θανάτου.

Ένα έργο για τους ανθρώπους που αρνούνται να σιωπήσουν,
για τους έρωτες που γεννιούνται στη λάσπη της (όποιας) εξουσίας,
και για τις αλήθειες που δεν αντέχουν το φως.

Ευχαριστούμε το Θανάση Δημητρόπουλο και το εστιατόριο Honolulu Athens για την ευγενική του χορηγία.
Ευχαριστούμε το κατάστημα παραδοσιακών προϊόντων Τσακανίκας στην Καλλιθέα για την ευγενικής τους χορηγία.
Ευχαριστούμε θερμά την Κάλλη Δίκη και την vitho creative για την διαχείριση επικοινωνίας της παράστασης στα social media.

«ΜΕΝΓΚΕΛΕ»
του Θανάση Τριαρίδη
σε σκηνοθεσία Βάνας Πεφάνη 

Το «Μένγκελε» του Θανάση Τριαρίδη, ένα καθηλωτικό έργο που ακολουθεί τους κανόνες του ψυχολογικού θρίλερ, με απρόβλεπτες ανατροπές και ανατριχιαστικές προεκτάσεις για τη φύση του ανθρώπου, έρχεται στο θέατρο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με πρωταγωνιστές τους: Γιώργο Νάσιο, Εύα Πιάδη και σε ζωντανή μουσική επιμέλεια (Live Textures) τον Orestis.

Από τις 13 Οκτωβρίου και μόνο για έξι παραστάσεις (13, 14, 15, 20, 21, 22/10), το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία στο ΠΛΥΦΑ. Τον Ιανουάριο του 2026, η παράσταση θα ταξιδέψει στη Ζυρίχη, στο Bühne S – Theater im Bahnhof Stadelhofen Zürich.

Η Βάνα Πεφάνη υπογράφει μια βιωματική σκηνοθεσία, βασισμένη σε αληθινά ψυχολογικά πειράματα. Το θέατρο μετατρέπεται σε εργαστήριο, όπου ο θεατής καλείται να επιλέξει: θα σταθεί στη θέση του πειραματόζωου ή του ερευνητή; Δεν πρόκειται για μια απλή παράσταση, αλλά για μια εμπειρία που απαιτεί ενεργή συμμετοχή.

Το «Μένγκελε», έργο–σταθμός στη δραματουργία του Θανάση Τριαρίδη, γράφτηκε το 2012 και, μέσα σε μία δεκαετία, παρουσιάστηκε σε περισσότερες από 15 διαφορετικές σκηνές στην Αθήνα, σε άλλες πόλεις της Ελλάδας αλλά και στην Κύπρο. Πρόκειται για ένα κείμενο που επιχειρεί να αναμετρηθεί με την πιο αδιανόητη φρίκη της σύγχρονης Ιστορίας: το διαβόητο Εργαστήριο Πειραμάτων του Γιόζεφ Μένγκελε στο Άουσβιτς–Μπιρκενάου.

Σήμερα, πιο επίκαιρο από ποτέ, έρχεται να μας ταρακουνήσει και να μας θυμίσει τα λόγια του Ιταλοεβραίου συγγραφέα και επιζώντα του Ολοκαυτώματος, Πρίμο Λέβι: «Ό,τι έγινε μια φορά, είναι βέβαιο πως θα ξαναγίνει».

Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε ένα νυχτερινό δρομολόγιο ηλεκτροκίνητου τρένου, ένας διοικητικός υπάλληλος και μια υποψήφια διδάκτορας Ιστορίας — δύο άγνωστοι μεταξύ τους — μοιράζονται το ίδιο κουπέ. Μια ξαφνική διακοπή ρεύματος τους οδηγεί σε ένα παιδικό παιχνίδι ρόλων: εκείνος γίνεται ο διαβόητος «Άγγελος του Θανάτου» Γιόζεφ Μένγκελε, ενώ εκείνη η Εσθήρ, εγγονή μιας Εβραίας επιζήσασας από τα πειράματά του.

Το παιχνίδι όμως σύντομα ξεπερνά τα όρια. Μήπως οι δύο «παίκτες» δεν υποδύονται απλώς, αλλά αποκαλύπτουν μια τρομακτική αλήθεια; Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν όταν παίζουν με την Ιστορία, την ηθική και την ίδια την ανθρώπινη φύση;

Σημείωμα του συγγραφέα: 

Εδώ και δώδεκα χρόνια σε κάθε καινούρια παράσταση του συγκεκριμένου έργου, αντιμετωπίζω το ίδιο ερώτημα. «Μα γιατί γράφεις για τον Μένγκελε;…» Και πάντοτε απαντάω το ίδιο: «Γιατί υπήρξε – άρα ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξαναϋπάρξει. Γράφω για τον Μένγκελε γιατί θέλω να αποδείξω ότι ο όλεθρος του Ολοκαυτώματος είναι διαρκώς παροντικός. Το κακό δεν έρχεται από τον ουρανό, ούτε από τα βάθη μιας Κόλασης που δεν υπάρχει. Το κακό είναι μέσα μας – και χρειάζεται ηθικός αγώνας και πολιτισμική επαγρύπνηση για να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα ανεβάσουμε τους ανθρώπους στα τρένα για ένα επόμενο Άουσβιτς».

Και θέλω να πω και κάτι ακόμη. Σ’ όλη μου την ζωή γράφω για τους σφαγμένους αμάχους που αφανίζονται από τα εργαστήρια θανάτου των λογής εξουσιών. Τα δίδυμα του Μένγκελε στο δικό μου μυαλό είναι πλάι στα παιδιά-σκλάβους όλων των αιώνων, τα παιδιά των σφαγμένων ιθαγενών των Νέων Κόσμων, στα διαμελισμένα θύματα του Κονγκό, στα παιδιά που δολοφονούνται στην Γάζα, στα περίσσια παιδιά του κόσμου μας που πεθαίνουν (για την ακρίβεια: δολοφονούνται) στην Υποσαχάρια Αφρική από την πείνα, από την φτώχεια, από την ανέχεια. Είναι η μεγάλη κοινότητα των αδικοσφαγμένων της Ιστορίας στην οποία (νιώθω πως) λογοδοτώ.

Θανάσης Τριαρίδης

Σημείωμα της σκηνοθέτριας:

Το «Μένγκελε» δεν είναι παράσταση. Είναι ενδιάμεσος τόπος. Ένα bardo της βίας. Όχι της μεγάλης, της ιστορικής. Της μικρής. Της σιωπηλής. Της ατομικής. Της καθημερινής. Αυτής που δεν έχει κραυγές αλλά ψιθύρους. Που δεν στάζει αίμα, αλλά διαβρώνει σιγά-σιγά. Οι δύο ήρωες του έργου δεν ξέρουν αν βρίσκονται ακόμη μέσα στο πείραμα ή έξω απ’ αυτό. Δεν ξέρουν αν είναι θύτες ή θύματα. Ίσως ούτε κι εμείς.

Πιθανόν δεν είναι άνθρωποι, αλλά ερωτήματα με μορφή ανθρώπου. Ένα φως που ανάβει. Ένα φως που σβήνει. Και μια κοινωνία που παρακολουθεί —με νευρικό γέλιο; με αδιαφορία; μήπως με τρόμο;— ένα πείραμα που δεν τελειώνει ποτέ.

Το έργο ανεβαίνει τώρα, γιατί ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου οι λέξεις ηθική, συνείδηση, ευθύνη, τρίζουν τα δόντια. Γιατί το σκοτάδι είναι εδώ— και δε ζητά απαντήσεις, μόνο να παραδεχτούμε ότι υπάρχει. Ότι το βλέπουμε. Και αυτό  ίσως,  είναι το πιο δύσκολο.

Βάνα Πεφάνη 

Τιμές εισιτηρίων: 16 κανονικό,12 (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65, ομαδικά εισιτήρια)
Κατάλληλο: 16+

*Μετά την έναρξη της παράστασης, η είσοδος δεν είναι δυνατή στο Θέατρο. Παρακαλούμε για την έγκαιρη προσέλευσή σας.

“Σαν Άγριο Άλογο”

Το “Σαν Άγριο Άλογο” αντλεί έμπνευση από προσωπικές εμπειρίες της δημιουργού, Ασήμως Σταυροπούλου. Υφαίνοντας μια αφήγηση μέσα από ποιήματα και διαλόγους, το έργο εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ταυτότητας και στη διαδικασία της αυτο-ανακάλυψης.  

Σε αυτό το πλαίσιο, ακολουθεί την πορεία του Τζο, ενός ατόμου που δεν ανήκει στο δίπολο του φύλου. Όσο το Τζο μεταμορφώνεται και επιθυμεί να βιώσει πλήρως το σώμα του, συναντά και επανασυστήνεται με ανθρώπους που αναζητούν την προηγούμενη εκδοχή του εαυτού του. 

Μία από τις κεντρικές συγκρούσεις του έργου είναι η σχέση με τον πατέρα. Εμβόλιμα όνειρα, εκφρασμένα μέσα από τον χορό, μαρτυρούν βαθύτερους φόβους και ασυνείδητες μάχες. 

Ενώ το πρωταγωνιστό προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του, η αφήγηση συνεχίζεται με την επίσκεψη μιας προηγούμενης σχέσης του, γεγονός που πυροδοτεί ακόμη μια σύγκρουση με το παρελθόν και τα παλιά κομμάτια του εαυτού του. Καθώς το Τζο αλλάζει, οι σχέσεις του επαναπροσδιορίζονται. 

Ο χορός, όπως στην αρχαία τραγωδία, λειτουργεί ως μάρτυρας της εσωτερικής πάλης που βιώνει το πρωταγωνιστό. Μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, το έργο φωτίζει το ασυνείδητο και την ανάγκη του ατόμου να αφεθεί ελεύθερο, “σαν άγριο άλογο.”

 “Το σώμα σαν θεριό θέλει να χιμήξει στις πορτοκαλιές, γυμνό να πει μια αλήθεια.”

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό | 10€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, άνω των 65, πολυτέκνων) | 5€ ατέλεια (από το ταμείο του ΠΛΥΦΑ με σειρά προτεραιότητας, εφόσον υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις)

Κατάλληλη ηλικία: 12+

SUPERSTAR
Griffón Dance Co.

“It’s better to burn out than to fade away.”
-Kurt Cobain 

Ο δρόμος προς την κορυφή μπορεί να είναι συνώνυμος με την αυτοκαταστροφή ή μπορεί να είναι μια πράξη ολοκλήρωσης και ελευθερίας.

Η νέα παράσταση της Ιωάννας Πορτόλου και της ομάδας χορού Griffón εξερευνά την έννοια της ταυτότητας, των προσωπικών ορίων και της αναζήτησης της συνεχούς αναγνώρισης σε έναν αδηφάγο κόσμο. 

Με φόντο έναν σκηνικό χώρο που θυμίζει ρινγκ, οι τρεις χορεύτριες δημιουργούν μια απόκοσμη και άγρια συναυλία, εξερευνώντας τη μεταμόρφωση του εαυτού σύμφωνα με τα  δυτικά πρότυπα ομορφιάς και επιτυχίας.

Μέσα από ένα αρχείο εικόνων, κινητικών υλικών και αφηγήσεων, το «Superstar» αποπειράται να συνομιλήσει με τις εσωτερικές αντιφάσεις που κρύβονται πίσω από τη δημόσια λάμψη και γίνεται υπαρξιακό ερώτημα για το πόσο μακριά είμαστε διατεθειμένοι να πάμε.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΠΙΧΟΡΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ